Facebook

https://www.facebook.com/tvalsazrisi

ჩემს შესახებ

არ ვარ არც პაცეფისტი, არც ისმის მომხრე რომ ერთ ლოყაში რომ გაგარტყავენ მეორე შეუშვირო, მაგრამ არის რაღაცა ისეთი რისი გულისთვისაც სიცოცხლესაც დათმობ... იმისთვის რომ ქართველებმა ჩვენი ქვეყანა და ჩვენი ცხოვრების წესი შევინარჩუნოთ, ერთმანეთის პატიება, ერთად გვერდიგვერდ დგომა უნდა ვისწავლოთ როდესაც შენი სამშობლოს ყოფნა-არყოფნის ჟამი დგება. კომფორტულად ცხოვრებას არ უნდა გადავაყოლოთ მომავალი თაობების ინტერესები, საქართველოს ინტერესი. ჩვენ ან გავიხსენებთ, რომ სახელმწიფო ბევრ მეზობელ ქვეყანაზე ადრე გვქონდა ან სხვა ბიბლიური ერების მსგავსად გავქრებით მატიანეს თვალსაწიერიდან.

გამსვლელი პაიკი

5:14 AM | Posted by Unknown | | Edit Post
გამსვლელი პაიკი.


1934 წელი. ბერლინი. ოქტომბერი ახალი დაწყებულია, თუმცა შემოდგომა თავის უფლებებს უკვე უცილობლად ითხოვს. წვიმა ცრის მაგრამ ეს არ უშლის ხელს ბერლინელებს დატკბენ თავისი ქალაქის მშვენიერებით. ქუჩა სავსეა მოსეირნე ხალხით მაგრამ რატომღაც ნაკლებად ისმის სიცილი და დაკვირვებული თვალი ერთგვარ დაძაბულობასაც ადვილად შეამჩნევს მათ სახეებს. ყველაფერს ამას თავისი მიზეზი აქვს ...
მოულოდნელად იკეტება ქუჩის ორივე მხარე, სატვირთო მანქანების ძარაზე შესკუპული, მკლავზე ნაცისტური ემბლემით დამშვენებული „მოერიშეები“ ძირს, მიწაზე ხტებიან, მათთან ერთადაა რამოდენიმე მსუბუქი მანქანით, სამოქალაქო ტანსაცმელში გამოწყობილი საიდუმლო ოლიცია, აქციას ისინი ხელმძღვანელობენ.
პოლიციელი მეგაფონით მიმართავს ხალხს რომ ებრაელები ცალკე დადგნენ, მის მიერ მითითებულ ადგილზე და თავისუფალი ხელით აჩვენებს თუ სად. ახალგაზრდა წყვილი დაბალი ხმით რაღაცაზე კამათობს, ქალი კაცს რაღაცაში არწმუნებს თუმცა ის ჯიუტად იქნევ თავს - არ ეთანმება.  
გერმანიაში უკე წელიწადია რაც სპეციალური დეკრეტი მიიღეს ებრაელთა მიმართ მაგრამ ამ უკანასკნელთ არ სჯერათ რომ მაღალგანვითარებული და კულტურული ერი, რომელთანაც საუკუნეების განმავლობაში გვერდიგვერდ ცხოვრობდნენ, მეგობრობდნენ, თანამშრომლობდნენ მათ წინააღმდეგ რამეს მოიმოქმედებდნენ.
ახალგაზრდა კაცი აღშფოთებულია და ღმამაღლა გამოთქვავს პროტესტს, პოლიციელი მასთა მიდის და საბუთებს თხოვს, ეს უკანასკნელი უარს ამბობს საბუთების წარდგენაზე, პოლიციელის ოდნავ შესამჩნევი ნიშანი და ორი „მოერიშე“ ძალით მიათრევს მას მანქანისაკენ. ახალგაზრდა არ ეგუება  მოძალადეებს მაგრამ გამეტებით მოქნეული ხელჯოხის თავში მოხვედრის შემდეგ ნახევრად გონებადაკარგულს და გასისხლიანებულს  მანქანაში ტენიან. ატირებულ ქალს რომელიც შეყვარებულთან მიახლოვებას ცდილობს, უხეშად, ხელის კვრით იშორებს დაბრკოლებად ქცეული პოლიციელი. ხნიერ ცოლ-ქმარსაც არ ინდობენ „მოერიშეები“, ჯიკავ-ჯიკავით მიყავთ მანქანისაკენ. უკვე ჭაღარა შერეული კაცი მეუღლის დაცვას ცდილობს, მასაც ხელჯოხით „უსწორდებიან“, ცოლი ტირილით ეხვევა ძირს დაგდებულ მეუღლეს, იქვე მდგა პოლიციელში რაღაც ადამიანური იღვიძებს, „მოერიშეეს“ თავშეკავებას ურჩევს, ცოლ-ქმრის ერთ მანქანაში მოთავსებას და მათი მედიკამენტებით უზრუნველყოფას ითხოვს....
2007 წელი. მოსკოვი. დილის 6 საათია. ქალაქს ჯერ კიდევ ძინავს მაგრამ ბაზარი უკვე ეზადება მყიდველის შესახვედრად. ფარდულების პატრონები უკვე ხსნიან თავიანთ „სამფლობელოებს“, საქონლით ავსებენ დახლებს, მათი აზრით საუკეთესოებს ყველაზე გამოსაჩენ ადგილას დებენ, წინასწარ იქმნიან ხალისიან განწყობას, ისინი ხომ უამრავი ერთმანეთისგან განსხვავებული ხასიათის, განწყობისა და ინტელექტის ადამიანს უნდა მოემსახურონ. მოსკოვი ეს ის დიდი მეგაპოლისია სადაც ერთი-ორიკაპიკის შოვნა შეიძლება...
ბაზარი მოსკოვში ეს ის ადგილია სადაც „ინტერნაციონალიზს“ არც „იდეოლოგიურად დამუშავებული“ სახელმძღვანელოების და არც „პარტიული“ წესდების საფუძველზე არ სწავლობენ. ათეულ ათასობით კილომეტრზე, სამშობლოსა და ოჯახის წევრებს მოცილებულ ხალხს მხოლოდ ერთი მიზანი ამოძრავებთ: თავისი სამყოფი და ოჯახის სარჩენი ფული იშოვოს.
მოსკოველების გარკვეულ ნაწილს არ უყვართ ჩამოსულები და მაინცდამაიც არც მალავენ ამას. ადგილობრივთა აგრესია და დაუცველობის შეგრძნება კიდევ უფრო აახლოვებს ერთ დროს ბოლშევიკური იმპერიის ქვეშ ძალით გაერთიანებულ სხვადასხვა რწმენის, მენტალიტეტისა თუ კულტურული მემკვიდრეობის წარმომადგენლებს, აქ არა სცალიათ ჩხუბისა და აყალმაყალისთვის, თუ მოხდა მაინცდამაინც და ვერ აირიდეს კონფლიქტი, ყოველთვის მოიძებნება ადამიანი ვინც პირუთვნელად გაარჩევს მტყუან-მართალს.   
ვის არ ნახავ ამ ბაზარში მოვაჭრეებად: ქართველსა თუ თათარს, უკრაინელსა თუ მოლდაველს, უზბეკსა თუ ჩეჩენს, ყველ ცდილობს თავისი სათვისთომოს წარმომადგენელი დაიყენოს გვერდით რომ უფრო მეტად დაცულად იგრძნოს თავი. ადგილობრივი მოვაჭრედ აქ იშვიათობაა.
ბაზარი მზადაა მყიდველის მისაღებად, კანტიკუნტად უკვე პირველი „მერცხლები“-ც გამოჩნდნენ, თუმცა მუშაობა ჯერ არ „გახურებულა“ და საქმით დაუტვირთავი სათვისტომოს წევრები ერთერთ ჯიხურთან იყრიან თავს....
კოპწია, სუფთა ჯიხურთან, ქართველობაა შეკრებილი: ბუნებით მხიარულ და კარგი დროსტარების მოყვარული ხალხი ვერ გამოიყურება ხალისიანად, საქართველოსა და რუსეთს შორის გამწვავებული ურთიერთობები მათ კარგს არაფერს უქადდის და ამას ისინი მშვენივრად გრძნობენ ...საუბარი სერიოზულ თემას, პოლიტიკს ეხება, მაგრამ სხარტად ნათქვამი სიტყვის წყალობით ხანდახან ღიმილიც ისადგურებს ხოლმე მათ სახეებზე...
ჯიხურის პატრონი, შუა ხნის კარგად „ჩაკურატებული“ კაცი, უბოროტოდ ბუზღუნებს, თუმცა მის „პრეტენზიებს“ ყურს არავინ უგდებს, მის სამფლობელოსთან მდგომო ქართველები ამას მიჩვეულები არიან, მაგრამ  როდესაც ერთ-ერთი ყმაწვილი სიგარეტს იღებს ჯიბიდან, ჯიხურის პატრონის ხმა მომთხოვნი და მკაცრი ხდება;
- ბიჭებო თქვენ იცით რომ მე სიგარეტის ბოლს ვერ ვიტან, მაგი ჩემთვის საწამლავია და არც თქვენთვის უნდა იყოს უკვდავების წყარო, მაგრამ თქვენ გამოსული ხართ იმ ასაკიდან როდესაც ადამიანს მოწევას უკრძალავენ, ამიტომ ვისაც სიგარეტის მოწევა უნდა ჩემს ჯიხურს უნდა მოშორდეს ...
- იონიჩ! თუ არ მოვწიე არ დავლიე და გოგოებში არ გავიარე, აბა რა ჯანდაბად მინდა ფული ...
- არც დალევას და არც გოგონებში გავლას მე არ გიშლი და ღმერთმა დამიფაროს, აი სიგარეტს თუ თავს არ მოაკვლევინებ, შენთვის უკეთესი. მაგ სიგარეტში გადასაყრელი ფულით კარგ თაიგულს კვირაში ერთხელ თუ უყიდი შენ მოწონებულ გოგონებს, იქნება უკეთესი თვალით შემოგხედოს ვინმემ და „ფლირტი“ თავპირის დამტვრევის ფასი არ დაგიჯინონ ....
- იონიჩ! მე კი ვხვდები რაზეც მეუბნები მაგას, მაგრამ არა უშავს, დაცინვას კაცი არ მოუკლავს. შენი ჭირიმეს და შენ გენაცვალეს მეტი იმ გოგონებისთვის, რომლებიც შენ ეხლა იგულისხმე, არაფერი მითქვამს და რატომ უნდა გაველახეთ?
- შენ მე კი არა, მაგი იმ გოგონებს შეეკითხე ვინც ის დავგადაპარსულები მოგიყვანა, რატი რომ არა, ვინ იცის რა მოხდებოდა, იქნებ ცოცხლისთვისაც ვერ მოგვესწრო შენთვის...
- ბაზრობის ტერიტორიაზე მაგენი იმდენად საშიშები არ არიან - გააგრძელა „იონიჩის“ სიტყვა დანარჩენებისაგან მდიდრული ჩაცმულობით გამორჩეულმა, მკაცრი გამომეტყველების ბიჭმა - ბაზრობიდან შესული შესული ფულით ბევრი ჭამს საჭმელს და მერწმუნეთ დელიკატესებისთვისაც ყოფნით, არცთუ მცირე ნაწილი შეგროვილი „ობშიაკი“-დან ზონაში მიდის, ასე რომ სიტუაციის აქ არევა არავის აწყობს, ჩვენ უკან უკრაინელები მოდიოდნენ გოგას დასახმარებლად. „სკინხედები“ არიან მაგენი თუ რაღაც ჯანდაბები, თავის კონტროლირებად ტერიტორიაზე არიან საშიშები და მოერიდეთ, მაგრამ მართლა საშიში ჩვენთვის ამ „ბესპრიდელშიკების“ მფარველი ხელისუფლებაა. ჩემამდე ხმები მოვიდა, ქართველებს გაყრას უპირებენო....
- ერთი მაგათი დედაც ... რას გვერჩიან? ჩრდილოეთ კავკასიელებს ქართულ პასპორტებს ვურიგებთ თუ ზღვისპირა ტერიტორიის („სოჩიდან“ „ტუაპსემდე“ ჩვენი რომ იყო) უკან დაბრუნებას ვთხოვთ? - საუბარში გორელი მევლუდი ჩაერთო - მაგათი არეულია ყველაფერი. დედაჩემი ოსია და მამაჩემი ქართლელი, ერთხელ არ მინახია სერიოზულად ეჩხუბოთ, თუ პატარას ერთმანეთში რაღაცას წაიკინკლავებდნენ, ერთი იქით კვდებოდა ნერვიულობით, მეორე აქეთ. როგორც წესია უფრო დედაჩემი თმობდა, როგორც ეს ჩვენთან, კავკასიაში არის მიღებული და ღმერთმა ნუ ქნას სხვანაირად რო იყოს... მამაჩემი შერიგების ნიშნად რამე ძვირფას საჩუქარს მიართმევდა ხოლმე დედაჩემს ან კარგად დაიტვირთებოდა საჩუქრებით თავისი ცხინვალელი მოყვრებისათვის და დედაჩემი თავისიანებში მიყავდა. მამაჩემს დიდ პატივს ცემდა დედაჩემის მხარე, სამ დღეზე ადრე არასოდეს გამოუშვიათ, იყო სმა და ქეიფი, მე და ჩემს დას ხომ თავს გვევლებოდნენ...
- რა ვიცი, ქართველების დანახვაზე ლამის კრუნჩხვები ემართებათ „ცხინვალელებს“ და „ჯაველებს“--ო გამიგია - თბილისელი ვახოს სიტყვები, რომელიც სამეგობროში ხაზგასმული კორექტულობით გამოირჩეოდა, ცოტა არ იყოს გამომწვევად გაისმა მევლუდისთან მიმართებაში და პასუხმაც არ დააყოვნა...
- ძმაო, შენ იმ ხალხზე მელაპარაკები ვისაც ერთნაირად ეზიზღება ქართველიც და ოსიც, ოღონდ თვითონ და მისი უახლოვესი გარემოცვა იყო კარგად, დანარჩენი ქვა-ქვაზეც ნუ დარჩენილა, ისე გაწირავს ყველას სასიკვდილოდ, თვალს არ დაახამხამებს. ჩემი ცხოვრებიდან მოგიყვან მაგალითს, ოსებსა და ქართველებს შორის ომი რომ ატყდა დედაჩემი კინაღამ გადაყვა ამ ამბავს, ისედაც სუსტი, კაფანდარა ქალი სულ დადნა, ლამის ლანდს დაემსგავსა, ამის შემხედვარე მამაჩემი ჭკუიდან გადადიოდა. კაცს გულმა არ მოუთმინა, თბილისში, ჩასულმა ჩვენი ნათესავის დახმარებით სპეციალური ნებართვა აიღო, რომლის პირობის თანახმად კონფლიქტურ რეგიონში გადაადგილების უფლება ეძლეოდა. მამაჩემი ჩამოვიდა სახლში, გაავსო ჩვენი გაზ-24-ს ბაკი ბოლომდე, ჩაისვა მეუღლე და ცხინვალის გზას დაადგა, მიუხედავად ჩვენი დიდი ხვეწნა-მუდარისა თან არ წაგვიყვანეს. დედაჩემის ნათესაობა მათ დანახვაზე გადარეულა, როგორც მერე მამაჩემი ყვებოდა, ოსების კონტროლირებად ტერიტორიაზე გადასულებს, პირველი დედაჩემის კლასელი და მამაჩემთან ერთად სუფრაზე არაერთხელ მყოფი ადამიანი შეხვედრიათ. ეს კაცი მანქანაში ჩაჯდომიათ და სანამ დედაჩემის მშობლების სახლამდე არ მიუცილებია იქიდან არ გადმოსულა. გულით მონატრებული სტუმრები 3 საათზე მეტ ხანს ვერ გააჩერეს, თქვენ მანქანას ვინმემ მაინც იცნობდა და მეტხანს თქვენი გაჩერება სახიფათოაო, ასეც აღმოჩნდა ...
შუათანა ბიძამ მიიყვანა პირობით საზღვართან და გამოემშვიდობა ჩემს მშობლებს, როგორც აღმოჩნდა - უკანასკნელად და სამუდამოდ....
კარგა ხნის მერე გვიგეთ, უკანა გზაზე, სახლამდე არ მისული დაუჭერიათ ოსებს და ძაღლივით ქუჩაში მიუცხრილავთ - ქართველს მანქანა უკან როგორ გაატანეო. თუ როდესმე უკან დავბრუნდით ამ ამბის ჩამდენს ეს არ შერჩება, მაგრამ იქ დარჩენილი დედაჩემის ნათესაობა ხმას ვერ იღებს. ასეთი ხალხი ჭირდებათ რუსებს, რაც უფრო მეტად აქვს ხელი სისხლით გასვრილი, მით უფრო სანდო და მორჩილი იქნება „მბრძანებლისათვის“... მაგრამ აუცილებლად მოვა დრო და ყველას ყველაფერი მოეკითხება.
- ოღონდ სოხუმში დაბრუნებას მოვესწრებოდე, მერე თუ გინდაც მომკლა - ისეთი ამოიოხრა „სოხუმელმა“ თენგომ, კინაღამ სული ამოაყოლა.
- სანამ ჩვენ ჩვენ სახლებში დავბრუნდებოდეთ, აგერ თქვენ ხუთი ლიტრა თუთის არაყი და გადააყოლეთ ცოტა გული, თვარა დღევანდელი ვითარების შემხედვარე მაგი ჯერ არ „გვემუქრება“ - დაამშვიდა თანამემამულეები ჯიხურის საკუჭნაოდან გამოსულმა „იონიჩმა“ და მასთან ყველაზე ახლოს მდგომ რატის მიაწოდა შუშის ჭურჭელი.
- მაინც და მინც მე რატომ მომაწოდე მაგ არაყი? ყველაზე მეტი ლოთი გგონივარ, თუ ფიქრობ, ხუთი ბოთლი არყის ყიდვის თავი აღარ მაქვს? - ღიმილით შეეკითხა რატი „იონიჩს“.
- როგორ გეკადრება რატის ვენაცვალე! შენით გვიდგას სული, ნახევარზე მეტი აქ მდგომთაგან შენი ჩამოყანილი და დასაქმებულია, რაღა შორს წავიდე, მე არ ვიყავი ამხელა კაცი, პატარა ბავშვივით უკან დაგყვებოდი და ყველა საბუთი შენი დახმარებით არ გავაკეთე? შენი წყალობით მოვხვდი ამ ბაზრობაზე, განა შენ არ მასესხე ფული ჯიხურის საყიდლად რომ მაკლდებოდა? წლები გავიდა სანამ ფულის დაბრუნება მოვახერხე, ერხელაც კი საყვედური მე შენგან არ გამიგია.
რაც შეეხება არყის ყიდვას, შენ არც ხუთი ბოთლის და არც ყუთის აღება გაგიჭირდება ჩვენზე მეტი ფული გაქვს და ღმერთმა მშვიდობაში მოგახმაროს, პირფერობაში ნუ ჩამომართმევ, შენ იცი, მაგი არ მეხერხება, მაგრამ აქ, ჩვენს შორის არის ვინმე, ვისაც შენ რაღაცაში მაინც არ გამოდგომიხარ?
ეს არაყი ჩემმა მოყვრებმა, კახელებმა გამომიგზავნეს, ორი ოცლიტრიანი ჭურჭელი მფრინავებს გამოატანეს, მესამე მათ აჩუქეს. შენ იცი, ჩემი ასთმის გამო ბევრ რაღაცაზე მიწევს უარის თქმა, ერთ ჭიქას გავსინჯავ მეთქი დასალევს მონატრებული, პირიდან ვერ მოვიგლიჯე, კონიაკივით ნება-ნება ვსვავდი, თუთის არომატი და გემო ბოლომდე აქვს შენარჩუნებული. ასე გემრიელად არაყი ჯერ  არ დამილევია ....
- მადლობის მეტი რა გვეთქმის „იონიჩ“ - ღიმილით მიმართა რატიმ ჯიხურის მეპატრონეს - რახან დასალევი შენია მისაყოლებელს მე ვკისრულობ, შენ თანამოძმეს რამეში გამოადგე, ხელი წაუკრა, თითოეული ჩვენთაგანის ვალია. ნაციონალისტობას მე ვერავინ დამაბრალებს, თქვენ კარგად იცით უამრავი მეგობარი მყავს: სომხები, თათრები, ჩრდილოეთკავკასიელები, შუააზიელები, ურაინელები, რუსები ... ყველა მიხვდა რომ გაჭირვების დროს ერთმანეთს გვერდით უნდა დაუდგნენ, ერთმანეთს მხარი მისცენ, ერთი ჩენ ვერ ვისწავლეთ ჭკუა ... მართალია ეს საყვედური ჩვენს „სასტავს“ არ ეკუთვნის, მაგრამ ქალაქში უბედურება ხდება. ქართველი ქართველს სათოფეზე არ ეკარება, პარტნიორობაე და დახმარებაზე ხომ საერთოდ ლაპარაკი არ არის. ერთი მოვიდა ჩემთან „კაი ბიჭი“ და „ნაკოლის“ მიცემა შემომთავაზა: ბაზრობაზე ხარ, ვინმე კაი ფულიანი ქართველი გეცოდინება, წართმეული ფული 50/50-ზე გავიყოთო....
- რატომ მაინცდამაინც ქართველი? - თავიდავე არ დავაფრთხე, თანაც მისი პასუხი მაინტერესებდა.
-  სხვა ვინმე რატომ გადავიკიდოთ, რა იცი ვის მოგიყვას „საქმის გასარჩევადო“ - მიპასუხა.
მოკლედ ეს ყველაფერი ისე დამთავრდა როგორც უნდა დამთავრებულიყო, კარგად „ნაჟეჟი“ წავიდა ჩემგან, მეგონა ვერასოდეს ვეღარ ვნახავდი მაგრამ შევცდი ...
ერთ კვირაში ეს „დამპალი“ კაცი ქურდთან ერთად მესტუმრა, ჩემს სიმართლეს დარწმუნებული ვარ ვერ გავიტანდი ერთი თბილისელიქურდი რომ არა. ჩეჩენი ბიჭები იყვნენ ჩემთან სტუმრად, როდესაც „მეგობარმა“ დამირეკა და შეხვედრა დამინიშნა. ბიჭებმა როცა გაიგეს რაში იყო საქმე მირჩიეს, თბილისელი ქურდია ვისაც ამ ბაზრობიდან „ობშიაკის“ ფული მიაქვს, პირდაპირ მიაჭერი მასთან და მოუყევი რა როგორც იყო, თუ დაგსჯის, სამართლიანად დაგსჯის, თუ ჩათვალა რომ მართალი ხარ, მთელი კრიმინალური სამყარო რომ ფეხზე დადგეს ვერაფერს დაგიშავებენო. ჩემი ჩეჩენი მეგობრის დახმარებით მოვძებნე ეს ადამიანი. ამ კაცს არ უკითხავს ვინ ვიყავი, ან გზა ვინ მიმაწავლა, მხოლოდ ყურადღებით მოისმინა ჩემი მონაყოლი, იკითხა სად ვცხოვრობდი და „სტუმრებს“ როდის ველოდებოდი, საუბრის დამთავრების შედეგ, საკმაოდ უცერემონიოდ მოგვიშორა თავიდან. საბოლოოდ რა განაჩენი მელოდა მაინც ვერ გავიგე.
თუ თქვენ არაფერი გითხარით მხოლოდ იმიტომ რომ შარში არ მიდოდა გამეხვიეთ, რაღაცა რომ ისე არ წასულიყო, უნდა გადავყოლოდი ამ ამბავს, მე ვთვლიდი რომ მართალი ვიყავი და უკან არაფერზე დავიხევდი. ასლანს დავურეკე, მას რუსები დასდევდნენ მოსაკლავად და საქართველოში ვმალავდი, სანამ თვითონ არ მოაგვარა თავის საქმეები, მოკლედ ჩემთან ვალში იყო. გავირჭეთ ორივემ საქამრეში იარაღები, მოვიმარაგეთ ტყვიები და მოვემზადეთ „სტუმრების“ მისაღებად.
კარებზე ზარი რომ დარეკეს, მე წავედი გასაღებად. პირველად ჩემი გალახული ბიჭი შემოვიდა, ვიღაც ორ რუსთან ერთად: იარაღები თუ გაქვთ მომეცით ეხლა ქურდებიუნდა მოვიდნენო. ასლანს გაეცინა ბიჭის სიტყვებზე: როდესაც ისინი გვეტყვიან იარაღსაც მაშინ ჩავაბარებთო. ზუსტად ორ წუთში ისევ დაირეკა ზარი და კიდევ ორი ადამიან შემოგვიერთდა. მოგვიანებით მოსულები დაუკითხავად მოკალათდნენ სავარძლებში, ძვირფას ტყავის ქურთუკში გამოწყობილმა, სავრძელში ფეხი-ფეხზე გადადებულმა, ერთ-ერთმა მათგანმა, დამცინავი ტონით ქართულად მომმართა, ნათქვამის აზრმა თავიდანვე დამარწმუნა იმაში რომ ესენი, ჩემს დასასჯელად თუ არა, მინიმუმ, ჩემს გასაწეწად იყვნენ მოსულები:
- რაო ძმა, ძალა გერჩის? დაგავიწყდა ენა რისთვისა გაქვს? შენ არ იცი რომ შენისთანებს „ზონაში“ კუნთებს აჭრიან?
ჩემს თავზე მომივიდა ბრაზი, ასლანს რაღას ვერჩოდი შარში რატომ გავახვიე მეთქი, ეხლა მომხვდურებსაც რომ გაეშვათ თვითონ არ წავიდოდა, მარტო არაფრით არ დამტოვებდა, თავს შემაკლავდა. ამ ფიქრებში ვიყავი კარებში ზარმა კიდევ ერთხელ რომ დარეკა, რამაც სტუმრებში დიდი „შეშფოთება“ გამოიწვია:
- ხომ არ „იბოზე“ ბიჭო? - ხმით რომელიც გველის სისინს უფრო გავდა, შემეკითხა სავარძელში „აწრიალებული“ თანამემამულე,  არც დამამცირებელი შეკითხვისთვის და  არც არანაკლებ შეურაცმყოფელი ტონისთვის მიმიქცევია ყურადღება, მიტკალივით გათეთრებულ ასლანს გამაფრთხილებელი მზერით ჯიქურ მივაჩერდი თვალებში. ასლანი მიმიხვდა რასაც მოვითხოვდი მისგან, იარაღისკენ გაცურებული ხელი ადგილზე გააქვავა. მივედი, კარები გავაღე, კარებში სწრაფი ნაბიჯებით შემოსული, ახლადგაცნობილი ქურდი ტელეფონზე ლაპარაკობდა, იმ სავარძელთან გაჩერდა რომელშიც ჩემი გალახული ბიჭი იჯდა. ბიჭმა მას მოყოლილ კრიმინალებს შეხედა, მათ ნიშანზე წამოდგა და ახალმოსულს სავარძელი დაუთმო.
- რა იყო „ბოა“, რამ შეგაწუხა? - ხმით, რომელშიც აღარ იგრძნობოდა ძველი თავდაჯერება, რომლითაც გამოირჩეოდა ჩემს სავარძელში უკვე ნაკლებად კომფორტულად მგრძნობი თანამემამულე მიმართავს ამ უკანასკნელს .....
- არაფერი განსაკუთრებული, გავიგე რაღაც გაუგებრობას ქონია ადგილი და მინდა გავერკვიო, თუ თქვენ წინააღმდეგი არ იქნებით - შეუძლებელი არ გეგრძნო დამცინავი ტონი ამ სიტყვებში, დავინახე როგორ აელეწათ სახე ჩემს “დასასჯელად” მოსულ მეგობრებს.
- ამ ყმაწვილს გრძელი ხელები აქვს და უნდა დავუმოკლოთ - ბრაზიანად წაისისინა სავარძელში მჯდომმა ქართველმა კრიმინალმა. „ბოა“-მ შეწუხებული სახით გააქნია თავი, ამჯერად ნამდვილად ჩემს მომხრედ შერაცხული თბილისელი ქურდი ღიად დასცინოდა ამ ხალხს.
- გამარკვიეთ, რა ხდება? - ისეთი უწყინარი სახით შესთავაზა სიბრაზისგან აჭარხლებულ კოლეგებს „ბოა“-მ თითქოს ჩემგან ერთი სიტყვა არ ქონდა გაგონილი ამ ამბავთან დაკავშირებით.
ჩემგან გალახულმა კაცმა, სიმართლე უნდა ვაღიარო ყველაფერი ისე მოყვა მართლა როგორც იყო, არც არაფერი დაუმატებია, არც არაფერი მოუტყუებია.
- ესეიგი შენ „კაი ბიჭი“, ანუ მომპარავი ბიჭი ხარ, არა?  - ღიმილით რომელიც ანგელოზსაც კი გამოიყვანდა მოთმინებიდან შეეკითხა ბიჭს.
- არ იცი რომ „კაი ბიჭი“ ვარ? - გაღიზიანება ვერ დამალა ბიჭმა.
- „მომპარავი ბიჭი“, რომელიც მარტო თავისიანებს, თავის სახლ-კარიდან, ორი კაპიკის საშოვნელად გადმოკარგულ ხალხს ძარცვავს, თან „პა ხოდუ“ ცხოვრებას იიოლებს. ის გაძარცული ქართველი თუ მეტისმეტად „პრაბოინი“ აღმოჩნდება, ბოლობოლო შენ მეგობარ ქურდს მიუყვან და ის „გაუიასნებს“ რომ მოპარული არ ბრუნდება. თუ ეს უკანასკნელი კიდევ არ მოისვენებს, შეიძლება კიდევ უფრო „დაგრუზოთ“ და მაყუთი დამატებით “”აახიოთ”.  
- შენ რამე ხომ არ გეშლება „ბოა“? - ფეხზე წამოხტა ქართველი კრიმინალი - ჩვენ ქურდები ვართ ძმაო. შენ რა, ჩვენთან გაქვს პრეტენზიები?
„ბოა“ კიდევ უფრო გემრიელად მოეწყო სავარძელში, ჩართული ტელეფონი, ტორტის ნაჭერივით, გაშლილ ხელში ეჭირა, მომეჩვენა რომ ცდილობდა ეს საუბარი ვიღაცისთვის ტელეფონში მოესმენინებინა:
- შენ, მე როგორც ვიცი, საქართვლოდან არც ისე დიდი ხანია წამოხვედი, გამიგია ყველაზე მდიდარ და გავლენიან ხალთან გქონია „საქმიანი“ ურთიერთობები, ფულსაც კარგად გაძლევდნენ და დამოკიდებულებებიც შენდამი საკმაოდ „გულთბილი“იყო. რა მოხდა, აქეთ რატომ წამოხვედი?
- ქურდებთან მე დასამალი არაფერი მაქვს, დაგვერია მთავრობა, პოლიციელები შუა ქუჩაში, მანქანებში გვცხრილავდნენ. ეს ნაბოზვარი „ბიზნესმენები“ როდესაც მაგათი „კრიშა“ ვიყავი, პირში სულ მიბერავდნენ, ეხლა როდესაც აღარ დავჭირდი, ფეხებზე დამიკიდეს ...
- ესეიგი ბიზნესმენებმა, როგორც შენი ნალაპარაკევიდან გამოდის, რომლებიც შენგან დავალებულები იყვნენ, ფეხებზე დაგიკიდეს. შენ მთავრობის შეგეშინდა და გამოიქეცი, ეხლა გაჭირვებულ ხალხს „წეწავ“. ისე შენ თუ ამჩნევ, რომ შენ და შენ მეგობარ „კაი ბიჭს“ ერთი საერთო ტენდენცია რომ გაქვთ, ორივეს იოლი გზით გიყვართ სიარული, მაგრამ ამჯერად არ გაგიმართლათ...
ეს ბაზრობა, სადაც ეს ხალხი მუშაობს - „ბოა“-მ მზერით მიანიშნა ჩვენზე - ყველაზე კარგი გადამხდელია საძმოს „ობშიაკში“ და ეს ფული იმ გაუბედურებული ხალხის დახმარებაზე მიდის ვინც ოთხ კედელშუაა გამოკეტილი. აღარაფერს ვამბობ ჩემ ძმებზე, ქურდებზე. ჩემს ყურამდე მოვიდა, თბილისში, ზოგიერთმა, ფულის ტომარა ნაბოზვრებმა, საქართველოში ყველაზე დიდ „მაყუთს“ ვინც ხსნის და ხელისუფლებასთან არის „ჩახუტებული“, იმის თქმაც კი გაბედა, ქურდმა ფული მოგვთხოვა, ფულიც არ მივეცით და საქართველოდანაც გავაპანღურეთო ....
„ბოა“-მ ჯიბიდან  სიგარეტი ცალი ხელით ამოიღო, სიგარეტის ღერი პირით ამოაძრო კოლოფიდან, მივედი და სიგარეტზე ცეცხლი მოვაკიდებინე. ჩემი ქომაგის თვალებში მხიარული „ეშმაკუნები“ ათამაშდნენ, არ ვიცი რამ უფრო გაამხიარულა ჩემმა მიხვედრილობამ, რომ ამ ლაპარაკს ვიღაცას ასმენინებდა და შეზღუდული იყო მოძრობაში, თუ მისი ოპონენტების სიბრიყვემ. დამცინავი ღიმილით მიმართა „ბოა“-მ ფერწასულ, ქართველ კრიმინალს:
- ხო! სწორად მიხვდი, შენზე თქვეს, იცი რატომ? იმიტომ რომ ქვეშაჯვია ხარ, მე შენ არასოდეს არ გთვლიდი ქურდად კურთხევის ღირსად მაგრამ მიზეზი არ მქონდა რომ წინააღმდეგი წავსულიყავი...
„ბოა“-ს სიტყვების ადრესატი გამწარებული წამოხტა ფეხზე, საქამრედან გამოჩრილ იარაღის ტარს წაეტანა ....
- მე ჯერ არ დამიმთავრებია სიტყვა - მშვიდად, თითქოს იარაღს კი არ უღერებდნენ არამედ შამპანურს თავაზობდნენ გააგრძელა „ბოა“-მ, მხოლოდ ხმაში მოემატა ფოლადი და თვალებში ბოროტი სხივი გაუკრთა - იმას, ვისაც მილიონობით ფული აშოვნინე, რაც შენ გეკუთვნოდა ვერ გამოართვი, ანუ ქურდი კაცი „გადაგაგდეს“ და პასუხი ვერ მოთხოვე, სამაგიეროდ პრეტენზიები გაქვს კაცთან ვინც თავისიანებს არ „უპოდლა“ და ჩათლახობაზე ხელი არ მოაწერა. თქვენ წესიერი კაცის დასაჩაგრად მოხვედით და გგონიათ მაგის უფლებას მოქცემთ? ძმა რომ გიზის გვერდით, შეეკითხე რას აკეთებდნენ მაგის ბიჭები სამხრეთ ოსეთში? რა ყუთები წაიღეს ფედერალური უშიშროების სამსახურის საწყობებიდან ცხინვალში? ერთი ამიხსენით როდის აქეთ გახდნენ უშიშროების გენერლები ქურდების მეგობრები და როდის იყო ჩვენ  „ბოზების“ საქმეებს ვაგვარებდით?
- შენ საიდან იცი ასე დაწვრილებით ჩემი ამბები? - აქამდე ჩუმად მჯდარი, რუსი კრიმინალი ალაპარაკდა, სუსხიანად მომზირალი თვალები ბოროტად მოწკურა - რა მნიშვნელობა აქვს, დიდი ხნის სიცოცხლე მაინც არცერთს არ გიწერიათ ...
- რა თქვი? შენ ვის დაემუქრე? ჩათლახო, დაგავიწყდა რომ „ბოა“-ს ელაპარაკები? - ჩემმა გადამრჩენელმა მობილური ტელეფონი დაკეცა და რამოდენიმე წამში რუსი კრიმინალის მობილურმაც დარკა :
- ხო „მიხას“! ეხლავე ვეტყვი და გაგიღებენ კარებს - ერთ-ერთ თავის მხლებელს კარების გაღება უბრძანა და ამ უკანასკნელმაც ჯარისკაცული სისხარტით შეასრულა ბრძანება. სახლში შემოსული, თეთრთმიანი ხნიერი კაცის დანახვაზე, ქურდები, მისასალმებლად  ფეხზე წამოდგნენ. სტუმარი დემონსტრატიულად მხოლოდ „ბოა“-სთან მივიდა და გადაეხვია. ბოლოს მოსულ სტუმარს ქართული გარეგნობის ბიჭი მოყვებოდა უკან.
- „მიხას“ გაიგე მოკვლით როგორ მემუქრებოდა ეს ნაბოზვარი...
ეს თქვა „ბოა“-მ და დავინახე როგორ ასწია იარაღიანი ხელი უშიშროების სამსახურთან თანამშრომლობაში მხილებულმა კრიმინალმა, მაგრამ დაასწრეს, გაისმა ტკაცუნის მსგავსი ხმა და ასლანის ნასროლმა ტყვიამ ამ უკანასკნელს შუბლი გაუხვრიტა.
- თითოეული ნათქვამი სიტყვა მითარგმნა ბესომ - გვერდით მდგარ ბიჭზე მიანიშნა „მიხასმა” - შენ მართალი ხარ, როგორც გინდა ისე შეგიძლია დასაჯო ეს „ბოზები“ - ხნიერმა, თმაჭაღარა ქურდმა ზიზღით ხმაში დააგდო „საბოლოო“ სიტყვა.
დავინახე როგორ მძიმედ მოტრიალდა ასლანისკენ ჩვენი მხსნელი, მაგრამ მის სახეს რომ შევხედე შემეშინდა, სუსხიანი ხმით მიმართა ასლანს:
- სამი მიზეზია რის გამოც შენ აქიდან ცოცხალი გახვალ, პირველი ის რომ ქურდებზე არ ასროლინე, მეორე ის რომ „ნაბოზვარს“ ესროლე და მოკალი, მესამე, მეგობარს გვერდით დაუდექი მართალ საქმეში და არ შეგეშინდა, მაგრამ კიდევ ერთხელ რომ გავიგო, ქურდების გარემოცვაში შენ იარაღი ამოიღე, სასტიკად დაისჯები. ეხლა ეს „ნაბოზვარიც“ გაუყენე თავისი ძმაკაცის გზას - ტონით თითქოს „არბატზე” გასეირნებას სთავაზობსო მიმართა ასლანს და სავარძელში მჯდარ ქართველ კრიმინალზე მიუთითა...
რატი აქ მორჩა მოყოლას და მწუხარედ ჩაქინდრა თავი, ეტყობოდა ეს ამბავი გულზე მძიმე ლოდად აწვა. ბიჭის გარშემო შეგროვილ თანამემამულეებსაც გადასდებოდათ მისი გუნება-განწყობილება, შუბლშეკრულები გარინდებულიყვნენ, ბაზარში მომრავლებული მყიდველი გაკვირვებული ათვალიერებდა უჩვეულოდ გარინდებულ კავკასიელებს.
რატიმ დაკვირვებული მზერა მოავლო მის ირგვლივ შეკრებილ ხალხს - იქნებ არც უნდა მომეყოლა ეს ამბავი თქვენთვის, მაგრამ წლებია ერთმანეთის გვერდზე ვართ, ვწვალობთ, ვჯახირობთ რომ ერთი-ორი კაპიკი სახლში გავაგზავნოთ, ძმებივით შევეთვისეთ ერთმანეთს.... დაივიწყეთ რაც ეხლა მოგიყევით, ღმერთმა ნუ ქნას ვინმე სხვასთან, გინდათ ძალიან ახლობელთან წამოგცდეთ რაც ჩემგან გაიგეთ, თუ „გაბაზრდა“ არ მაპატიებენ, მომაკითხავენ და მერწმუნეთ, ვერაფერი მე ვერ მიშველის, ჩათვალეთ რომ სასიკვდილო განაჩენი გამომიტანეთ. ეხლა წავიდეთ, თითო-თითო ჭიქა დავლიოთ, იქნებ ცოტა გული გადავაყოლოთ - ამ სიტყვებით მოავლო ხელი ყელში ჭურჭელს და წინ გაუძღვა მეგობრებს.
სულ რამოდენიმე ნაბიჯის გადადგომა მოასწრეს ბიჭებმა რომ ბაზრის შემოსასვლელში წივილ-კივილით შეოვარდა მილიციის რამოდენიმე მანქანა, მიკროავტობუსი მილიციის სპეც-განყოფილების რაზმელებით და ერთიც დიდი ავტობუსი. პოლიციელები პირდაპირ ერთად შეკრებილ ქართველებს მიადგნენ, „იონიჩი“-ს ჯიხურიდან ოციოდე მეტრით დაშორებულ, ვაგონივით გრძელ, ადმინისტრაციის შენობის კედელთან, ხელისკვრით მიყარეს. მანქანიდან გადმოსული მილიციელი, ხმის გამაძლიერებლით მოუწოდებდა ყველა ქართველს ავტობუსში ასულიყვნენ და მცირე ხანში მათ უკან დაბრუნებასაც იგივე ტრნასპორტით პირდებოდა, საბუთების გადამოწმების შემდეგ.
ნიღბიანი, სპეც-განყოფილების რაზმელი სიტყვებით, სადაც მიდიხარ დასალევის შეტანა არ შეიძლებაო, რატის ხელში აღმოჩენილ ჭურჭელს წაეტანა. ძნელი მისახვედრი არ იყო მილიციელის ამ ქმედებას რა მოტივი ედო საფუძვლად და ამ სადამსჯელო ოპერაციის ჩატარების შემდეგ ვინ გაისველებდა ამ დასალევით ყელს ძნელი მისახვედრი არ იყო...
- ძალით ჩემს ცხოვრებაში არაფერი წაუღიათ ჩემგან და ვერც ვერასოდეს წაიღებენ - ამ სიტყვებით რატიმ არყიანი ჭურჭელი კედელს შეანარცხა. თუთის არყის არომატი დატრიალდა ჰაერში.
- უხ შენი! - ისეთი სიმწრით ამოიგმინა სპეცრაზმელმა გეგონებოდა თუთის მოკრეფიდან, არყის გამოხდომამდე, ყველა საჭირო ოპერაცია საკუთარი ხელით და უდიდესი ძალისხმევით აქვს ჩატარებულიო. შხუილით წამოსული რეზინის ხელკეტი მწარედ მოხვდა რატის ზურგში, რატიმ ლამის ტუჩი მოიჭამა რომ არ დაეკვნესა, მეორეჯერ მოუნაცვლა პოლიციელმა ბიჭს ხელკეტი, მაგრამ ამჯერად ამ უკანასკნელმა იყოჩაღა, ჰაერში დაუჭირა ხელკეტიანი ხელი მილიციელს ...
- დიდხანს სადაც არ უნდა წამიყვანოთ ვერ გამაჩერებთ, იმიტომ რომ ყველა საბუთი წესრიგში მაქვს, როცა გამოვალ მერე გნახავ და ძვირად შეიძლება დაგვიჯდეს ეს შეხვედრა. შენ შეიძლება სიცოცხლე დაკარგო, მე სამუდამოდ თავისუფლება, შეიძლება პირიქითაც მოხდეს. ყოველ შემთხვევაში შედეგი არცერთისთვის არ იქნება სახარბიელო - ფოლდმა გაიჭღერა ქართველის ხმაში და მილიციელმა ეს იგრძო. ავტობუსში ერთად შეყრილი ქართველები მილიციის განყოფილებაში გადაიყვანეს.
ძველი არბატის მილიცია ორი მიზეზის გამო განსაკუთრებული რეპუტაციით სარგებლობდა სამინისტროში, პირველი ეს იყო ყველაზე მოუწესრიგებელი განყოფილება და ამავე დროს საუკეთესო  გახსნილი საქმეების მაჩვენებლებით, ამიტომაც აქ მომუშავე კადრს უბატონოდ ხმას ვერავინ ცემდა. ამ განყოფილებას სათავეში მოსკოვში საუკეთესო გამომძიებელი და უძლიერესი ანალიტიკოსი ედგა, მხოლოდ ერთ კვირას აძლევდა ხელქვეითებს საქმის გასახსნელად, მერე თვითონ ერთვებოდა ამ პროცესში და როგორც წესი გამოძიება წარმატებით სრულდებოდა, მაგრამ ამ „სიამოვნების“ განცდის საშუალებას იშიათად აძლევდნენ ხელქვეითები, არანაკლები პროფესიონალები.
იმ წუთის მოსული იყო სერგეი სამსახურში, ის იყო კაბინეტში შევიდა რომ მაგიდაზე ტელეფონი აწკრიალდა. მილიციის სამმართველოს უფროსი, ბაბუამისის ყოფილი თანამშრომელი და მისი კარგი მეგობარი რეკავდა შინაგან საქმეთა სამინისტროდან. თმაჭაღარა გენერალი ერთ-ერთი იშვიათთაგანი იყო იმ უზარმაზარი ბიუროკრატიული მონსტრის მსახურთაგან, ვისთანაც სერგეის ახლობლური, გულითადი დამოკიდებულება ქონდა:
- დღეს „შენმა“ ბიჭებმა რეიდი უნდ ჩაატარონ ბაზრობაზე, ყველა ქართველი უნდა დააკავონ და დროებითი დაკავების იზოლიატორში გადაიყვანონ, შემდეგ ყველას თუ არა უმეტესობას გააძევებენ რუსეთიდან, მაგრამ ეს უკვე საგარეო საქმეთა სამინისტროს თავის სატკივარია, ჩვენი მონაწილეობა დანარჩენ პროცესებში მინიმალური იქნება - ხმით რომელიც თავისი ტონით შორს იყო „აღფრთოვანებისაგან“ მიმართა გენერალმა სამსახურეობრივი სტატუსით მის დაქვემდებარებაში მყოფ სერგეის.
- კი მაგრამ, რატომ? - ხმაში უკმაყოფილება არც სერგეის დაუმალავს, საკუთარი ღირსების შელახვად ჩათვალა ეთნიკური ნიშნით ქართველების გამორჩევა, მასშიც იყო ნაწილი ქართული გენის და თანაც მისთვის განსაკუთრებულად საყვარელი ადამიანისა.
- არც მე მომწონს ჩემო კარგო ეს დავალება, მაგრამ რას იზავ ... პირდაპირი მითითებაა უმაღლესი ეშელონებიდან. სამინისტროში დაუფარავად ლაპარაკობენ „გამორჩეულ“ დამოკიდებულებაზე კავკასიელების მიმართ, განსაკუთრებით არ მალავენ თავის ზიზღს ქართველების, ჩეჩნების და ინგუშების მიმართ, თუმცა მაგათ ვინ უყვართ რო ...
- ანატოლი ნიკალაევიჩ, არ შეგიძლია ამ დავალებისგან როგორმე გამანთავისუფლო? - ხმაში მუდარით მიმართა გენერალს სერგეიმ.
- ჭირის დღესავით მეზარებოდა შენთვის ამ დავალების მოცემა, შენსავით მიუღებელია ჩემთვის აგრესიული ნაციონალიზმი, მეორე მსოფლიო ომში სხვას კი არაფერს ვებრძოდი, მაგაზე იყო აგებული ვერმახტის სახელმწიფო დოქტრინა ... მაგრამ სხვა გზა არაა, ეს უპატრონო ბაზრობა მაინდამაინც შენს რაიონშია. ეს საქმე სხვას რომ დავავალო აუილებლად დაინტერესდებიან თქვენ რატომ გამოიჩინეთ პასიურობა. მე დიდი ხანია მორალურად მზად ვარ პენსიაზე გასასვლელად, სისტემას ჯერ კიდევ ჭირდება ჩემი გაოცდილება იმიტომ მაჩერებენ, ასე რომ ამათი არ მეშინია. მე ის მაფიქრებს შენ არ შეგიქმნან პრობლემები, ამათ არ შერცხვებათ შენი ნათესაური კავშირების ქექვაც რომ დაიწყონ ...
სერგეი კარგად მიხვდა რას გულისხმობდა მისი „უფროსი“ მეგობარი, რაღაცა თბილის, ძალიან ძვირფასის, მივიწყებულმა გრძნობამ ისევ გაიღვიძა ბიჭში, დედამისის დედა - ბებიამისი გაახსენა ...
მთელი მისი ბავშვობა ამ წყნარ, უთქმელ ქალთან იყო დაკავშირებული. სულ პირველი მოგონებები, ნაწყეტ-ნაწყვეტ რომ ახსენდება ადამიანს რადგან სამყაროს შეცნობის, დღის განმავლობაში დანახულის და აღქმულის, ერთ ლოგიკურ კავშირში მოყვანის საშუალებას ბავშვის განვითარება ჯერ კიდევ არ იძლევა, იქიდან ახსოვდა მისი უცნაურ ენაზე შესრულებული ძილისპირული, ეს მერე როცა წამოიზრდება გაიგებს ბებიასაგან რომ ეს მეგრული იავნანა იყო.  მერე იმასაც გაიგებს როგორ ჩამოვიდა ბებიამისი, ჯერ კიდევ სულ ახალგაზრდა გოგონა იმ იმედით რომ დაპატიმრებული მშობლების შესახებ რამეს გაიგებდა, რომელთა დანაშაული მხოლოდ ის იყო რომ დასავლეთ საქართველოს სამეფო ოჯახის ერთ-ერთ გავლენიან შტოს წარმოადგენდა...
მარიამის უფროსი ძმა, რუს  ოფიცერთან დუელს ემსხვერპლა, უმცროსი იუნკერებთან ერთად იარაღით ხელში დახვდა კოჯრის მისადგომებთან რუსულ მეთერთმეტე არმიას და დანარჩენი, ბრძოლაში დაღუპული გმირების ბედი გაიზიარა, ერთი რამე ვერ გაეგო ოჯახის უფროსს, საიმპერატორო არმიის გენერალს, რევოლუციას გადარჩენილ კაცს, ის რა შუაში იყო 37 წლების კომუნისტების შიდაპარტიულ წმენდასთან თუმცა ბოლშევიკები უცხოეთის აგენტებს ყველგან ეძებდნენ და დიდი თავადის ოჯახზე ვისი შვილიც იარაღით ებრძოდა საქართველოში შემოჭრილ 11 არმია ვინ უნდა ყოფილიყო.  სამსახურში ჩამდგარმა ქართველმა ნაძირლებმა, ჩიქოვანებს და დანარჩენ ოჯახის წევრებზე გადაწყვიტეს შურისძიება. წამებში მოასწრო მათ წასაყვანად მოსულ ჩეკისტებს, ოჯახის დიასახლისმა, ნაბოლარა, ოჯახის სხვა წევრებისაგან განსაკუთრებული სიყვარულით განებივრებული, ქალიშვილობაში სულ ახლახან ფეხშემდგარი მარიამის ბუხარში გადამალვა,  ნიკოლოზის ოქროს თუმნიანებით და საგვარეულო ძვირფასეულობით სავსე ქისის ხელში მიჩეჩება დამფრთხალ გოგოზე.
ერთხელაც სულ ახალგაზრდა, უწვერ-ულვაშო ჩეკისტის ყურადღება სულ ახალგაზრდა შვლისთვალება გოგომ მიიპყრო, რომელიც, როგორც მერე ვასილიმ გაარკვია დაპატიმრებული და რუსეთში ეტაპირებული მშობლების ბედის გარკვევას ცდილობდა. ერთი რაც გოგონათი დაინტერესებულმა ვასილიმ მოახერხა, სატრფოს დახვრეტილი მშობლების ცხედრები, საერთო სასაფლაოში ჩაყრას გადაარჩინა და მოსკოვის ერთერთ სასაფლაოზე გარეუბანში დაამარხინა, ამის შემდეგ ის შვლისთვალება ქართველ გოგონას სამუდამოდ მის მოვალედ თვლიდა და ეს დამოკიდებულება არც მაშინ შეცვლილა როდესაც ამ მშვენიერმა ქალმა, მისმა შემდგომში მეუღლემ, მრავალი წლის უშვილობის შემდეგ შემდეგ, როდესაც მამაკაცს იმედი გადაეწურა, მას ლამაზი, პატარა გოგო აჩუქა.
თავისი ასაკისათვის საზრიანობით გამორჩეულმა, ჯერ კიდევ ერთი ციდა გოგომ, სწრაფად და ზუსტად განსაზღვრა დედამისის სტატუსი ამ ოჯახში, მისი დამოკიდებულებაც ზუსტად ისეთივე მომხმარებლური იყო მის მიმართ, როგორც მისი საყვარელი მამიკოსი. გოგონა თვიდან თვემდე ერთ თბილ სიტყვას არ გაიმეტებდა დედამისისთის (მოფერებაზე ხომ ლაპარაკი ზედმეტი იყო) ამ დროს მამამისის ფეხის ხმის გაგონებისთანავე კარებისკენ გარბოდა რომ სახლში შემოსულ კაცს კისერზე ჩამოკიდებოდა.
უნდა ითქვას, ომგამოვლილი, მრავალი უბედურების უშუალო შემსწრე და თანამონაწილე კაცი ძალიან ყურადღებიანი იყო თავისი ქალიშვილის მიმართ, რაც მის მეუღლეს, მისგან არასოდეს ღირსებია. ვასილიმ თვითონ შეურჩია სკოლა ბავშვს, ურჩევდა ვისთან ემეგობრა, ყოველთვის საქმის კურსში იყო რა უჭირდა და რა ულხინდა პატარა გოგოს, სამაგიეროდ ამ პროცესებიდან აბსოლიტურად გამოთშული იყი დედა, რამდენჯერაც მოინდომა მიეღო აქტიური მონაწილეობა ბავშვის ცხოვრებაში, იმდენი აგრძნობინეს რომ ის ზედმეტი იყო, ეს მინიშნებები პატარა, მაგრამ ძალიან ჭკვიანი ნადენკასგან მოდიოდა და მამა უბრალოდ იზიარებდა მას.
ნადიამ ოქროს მედალზე დაამთავრა სკოლა, პირველ ცდაზევე მოეწყო უნივერსიტეტში, მსუბუქი მრეწელობის მარკეტინგისა და მენეჯმენტის განხრით, რომლის არჩევანიც, მისი გარემოცვის მიერ სამართლიანად აღიარებულმა, გოგონას რაფინირებულმა გემოვნებამ განაპირობა. უშიშროების კომიტეტის მაღალჩინოსანს არ გაჭირვებია, ყველაზე პრესტიჟულ რაიონში, საუკეთესო ადგილას მაღაზია გაეხსნა, ინსტიტუტის ბრწყინვალედ დამთავრების შემდეგ ქალიშვილისთვის. გოგონამ არ გაუცრუა  იმედები მამამისს და რამოდენიმე წელიწადში ის უკვე მაღაზიათა ქსელს ფლობდა მოსკოვში.
წარმატებული  ბიზნესის მქონე ქალის თვალსაწიერში მოხვედრილმა, ახალგაზრდა და ნიჭიერმა მეცნიერმა ადვილად მოახერხა დაემსახურებინა მისი კეთილგანწყობა, ძალიან მალე ნიშნობაც შედგა. დაოჯახების შემდეგ ახალგაზრდა მეცნიერის კარიერა საოცარი სისწრაფით წავიდა ზევით, თუმცა მისი მოშურნეებიც კი აღიარებდნენ მის ნიჭიერებას. სულ რამოდენიმე წელიწადში სიძე კაცი სამხედრო სამრეწველო კომპლექსში შემავალი, დიდი სამეცნიერო დაწესებულების და მასთან არსებული ქარხნის ხელმძღვანელი გახდა. ყველგან სხვაგან, მთელი ქვეყნის მასშტაბით თუ სამხედრო სამრეწველო ობიექტებს ხურავდნენ, დაწესებულებას რომელსაც ახალგაზრდა მეცნიერი ხელმძღვანელობდა დაფინანსება არ მოკლებია, ამის მიზეზი ხელისუფლების უმაღლეს შტოში მხარდაჭერის გარდა უახლოესი ტეხნოლოგიების შემუშავება და სამხედრო საქმეში მათი წარმატებით გამოყენება იყო.
სიდედრის მიმართ ყურადღებით არც ოჯახის „ახალი“ წევრი გამოირჩეოდა, როდესაც ერთხელ სიძემ უხეშად უპასუხა მართებულ შენიშვნაზე ოჯახის „დიდ“ დიასახლისს, მისმა ცოლმა, იმის მაგივრად რომ დედამისი დაეცვა, ირონიულად შენიშნა, ყველა შენსავით თავადიშვილად აღზრდილ–დაბადებული ვერ იქნებაო და გაკვირვებულ მეუღლეს დამცინავი ტონით „აუწყა“ დედამისის ჩამომავლობაზე.
ცოლ–ქმარი არაფერს არ იკლებდნენ, თუ მოახერხებდნენ თავისუფალი დროს გამოძებნას, მსოფლიოს საუკეთესო კურორტებზე ხან ერთად, ხანაც ცალ–ცალკე ისვენებდნენ, სიამოვნებით პატიჟებდნენ სიმამრს, თუმცა არასოდეს მიუმართავთ მსგავსი წინადადებით ჩიქოვანის ქალისთვის. ცხოვრების სტილი ახალგაზრდა ცოლ–ქმარს არც პატარა ბიჭის ქვეყნად მოვლენის შემდეგ შეუცვლიათ და ამიტომაც პატარა ბიჭი ხშირად რჩებოდა ბებიასთან, რომელიც რომ იტყვიან ცივ ნიავს არ აკარებდა ბავშვს, სამაგიეროდ ბაბუამ ვერ იგუა ვერცხლისწყალივით მოუსვენარი ბიჭი. ეს მკაცრი, წესრიგს შეჩვეული კაცი, ხშირად აძლევდა შენიშვნას პატარა ბიჭს, მაშინ როდესაც ბებიამისი ერთს არ გაუწყრებოდა მთელი სახლი თავზე რომ დაემხო. ხშირად ბებია ხელს ჩაკიდებდა ხოლმე ბავშვს და მათი სახლიდან ერთი გაჩერების იქით განთავსებულ პარკში მიყავდა, მეუღლე რომ არ გაეღიზიანებია, იქ არავინ უშლიდა ხელს ამ პატარა, ცნობისმოყვარე კაცს ყველა შეკითხვაზე პასუხი მიეღო. ასაკოვან ქალს განსაკუთრებით სიამოვნებდა ბავშვის ინტერესი საქართველოს მიმართ, როდესაც პატარა ბიჭმა ქართული ენის შესწავლის სურვილი გამოთქვა, ბებია ყველანაირ დახმარებას დაპირდა და შვილიშვილის სურვილით გამოწვეული სიხარული არ დაუმალავს.
ერთ დღეს როდესაც ბიჭმა დიდის ამბით გამოუცხადა მშობლებს ქართულად ლაპარაკი ვისწავლეო, მისდა გასაკვირად, ბებიასგან ჩვეული აღფრთოვანების ნაცვლად დამცინავი ღიმილი და რჩევა მიიღო: მაგ სისულელეს გერმანული ან ფრანგული ენა გესწავლა ჯობდაო. ქალიშვილის პრეტენზიაზე, რამე გამოსადეგი მაინც გესწავლებინა ბავშვისთვისო, წყენა არ შეიმჩნია ჩიქოვანების ამაყმა შთამომავალმა, იქით კიდევ ერთხელ გააკვირვა მამამისით „დაბრმავებული“ ქალიშვილი, რომლის სახელმძღვანელოც გინდოდა მოგეტანა, თვალს გადავავლებდი, ცოტას გავიხსენებდი და რომელ ენასაც ამოირჩევდი იმას შევასწავლიდიო.                   
გერმანული ენის შესწავლაზე ბიჭმა ბებიას ხათრით ვერ უთხრა უარი, თორემ რასაც სიამოვნებით სწავლობდა ეს ქართული ენა იყო. ბებია უკითხავდა „ვეფხისტყაოსნის“ თითოეულ სტროფს, თითოეულ წინადადებას მასთან ერთად არჩევდა, უხსნიდა  რატომ იყო ის ასეთი ძვირფასი ყველა ქართველისათვის, სიამაყით იწონებდა თავს, ასეთი სიყვარული და მეგობრობა ვიცით ქართველებმაო. „ვეფხისტყაოსნით“ აღფრთოვანებულმა ბიჭმა თვითონ გამოთქვა სურვილი ქართულად წერა–კითხვა ესწავლა, ბებიამისი ყოველ წამს მზად იყო დახმარების ხელი გაეწვდინა მისთვის, რომ ეს სურვილი ქართულ კულტურასთან დაახლოვების ბიჭს არ განელებოდა. ეს პატარა ბიჭი ერთადერთი აღმოჩნდა, ვინც შესძლო ჯერ კიდევ ახალგაზრდობის დროიდან, ადამიანთა მოდგმის სისასტიკისგან გაყინული ბებიას გულის გალხობა.
ბაბუის სიკვდილის შემდეგ, რომელიც ბიჭისთვის, დედამისისგან განსხვავებით დიდი ტრაგედია არ ყოფილა, დაღუპულის ქვრივს დაენიშნა პენსია. ამას მიმატებული რეპრესირებული მშობლების კომპენსაცია, რომლის მიღებაზე ჩიქოვანების ქალმა კატეგორიული უარი განაცხადა და ერთგვარი სკანდალიც კი მოყვა ყველაფერ ამას. ნადიამ ბევრი იწრიალა რომ ეს თანხა მამამისის პენსიასთან ერთად, ბანკში გახსნილ სპეციალურ ანგარიშზე დამჯდარიყო, რომლის განკარგვის უფლება დედამისის ოფიციალური ნებართვით მასაც ექნებოდა.
დედამისის მარტო დარჩენის შემდეგ ქალიშვილმა საერთოდ დაივიწყა გზა მშობლიური სახლისაკენ, თუმცა სულმთლად მარტო დედამისი არ დაუტოვებია, სოფლიდან ახლადჩამოსული ლენა მიუჩინა მომხმარედ, თუმცა ბებია არასოდეს დაუტოვებია უყურადღებოდ სერგეის, როგორც კი თავისუფალ დროს გამონახავდა, აუცილებლად შეირბენდა ხოლმე ბებიას მოსანახულებლად.
ის დღე განსაკუთრებულად მწარედ დაამახსოვრდა სერგეის, არაფერი არ მიანიშნებდა იმას რომ მშვენივრად დაწყებული დილა ასე ჩაუშხამდებოდა ....
დიპლომის გადაცემის ცერემონიალი ჩვეულებრივად, მხიარულ ჟივილ–ხივილის ფონზე ჩატარდა, შემდეგ, რესტორანში აღნიშნეს ინსტიტუტის დამთავრება, სახლში მისულმა, კარგად შეჟუჟუნებულმა,  პირდაპირ სააბაზანოსაკენ აიღო გეზი რომ შხაპი მიეღო, ცოტა დაესვენა და საღამოსთვის ბებიას სტუმრებოდა. აბაზანიდან გამოსულმა ბიჭმა, როდესაც დედა ნახა ცოტა გაუკვირდა, როგორც წესი ასეთ დროს სახლში და ისიც სამზარეულოში მოფუსფუსე ძალიან იშვიათად შეუნიშნავს. ბიჭის გაკვირვება ქალმაც შეამჩნია:
– ბებიაშენია ცუდად, უცნაური ქალია, ქართველი მღვდელი მომიყვანეთ იმან უნდა მაზიაროსო  –  ტონით თითქოს მეზობლის ქალზე ლაპარაკობდა „ამცნო“ ახალი ამბავი ვაჟიშვილს ქალმა. ბიჭი ყველანაირად შეეცადა დედამისის ტონით გაღიზიანება არ შეემჩნია:
– მერე რა ქენით? – მშვიდად შეეკითხა.
– რა უნდა მექნა, მოუძებნე და მიუყვანე, შენ მე ურჯულო ხომ არ გგონივარ? ხო ... შენზე მითხრა როგორც კი მოვა გამოუშვიო ...
ბიჭს დედამისისთვის დიპლომის თაობაზე არაფერი უთქვამს ისე გავიდა სახლიდან, ბებიამისთან მისულმა კარები თავისი გასაღებით გააღო. სულ ახალგაზრდა მოახლე გოგონა სერგეის მოულოდნელ გამოჩენაზე შეცბუნდა, მიუხედავად იმისა რომ პირველად არ ხედავდა და მშვენივრად იცოდა რომ ბიჭს თავისი გასაღები ქონდა ...
– რამდენი ხანია რაც ცუდად არის?  –  შეეკითხა ბიჭი გოგოს.
– არა ეს დღეები არაფერს უჩიოდა, დღეს დილას გახდა ცუდად და იმის მერე აჩემებული აქვს დღეს უნდა გამოვემშვიდობო ამ ქვეყანასო, ისე ძალიან უღონოდ კი არის, ასეთი მე თქვენი ბებია არ მინახავს.
სერგეის არ უყვარდა როდესაც ლენა თქვენობით ელაპარაკებოდა, მას მოსწონდა ეს უბრალო, თუმცა ძალიან სიმპატიური, თავმდაბალი და ჭკვიანი გოგონა, მიმართვის ეს ფორმა თითქოს აშორებდა და დაბრკოლებას უქმნიდა მათ დაახლოვებას. შვილიშვილის დაინტერესება გოგოთი ბებიამისს მხედველობიდან არ გამორჩენია, როგორც წესი მისი გრძნობების მიმართ ძალიან ფაქიზს და დელიკატურს რატომღაც არ მორიდებია ჯიქურ ეკითხა ლენა მოგწონს თუ არაო. ბიჭის დადებით პასუხზე ბებიამ დანანებით გააქნია თავი, შენი მშობლები მასთან ახლო, სერიოზულ ურთიერთობებს არა მგონია მიესალმონო. ასაკოვანი ქალის ვარაუდს ბიჭის აღშფოთება მოყვა, ჩემი პირადი ცხოვრება არავის ეკითხებაო.
საწოლ ოთახში შესულს, ბებია მაღალ ბალიშზე მართლაც უღონოდ მისვენებული დახვდა, შვილიშვილის დანახვაზე თითქოს ძალა მოემატა, თვალებში სიხარულის სხივი ჩაუდგა, თავზე მოეფერა ლოყაზე საკოცნელად დახრილ ბიჭს:
– თავს როგორ გრძნობ?  –  სერგეი შეეცადა მის ხმას ბუნებრივი სიხალისე შეენარჩუნებინა, მაგრამ მიხვდა რომ ეს არცთუ დამაჯერებლად გამოუვიდა.
– ისე როგორც უნდა გრძნობდეს ჩემი ხნოვანების ადამიანი, რომელსაც დრო მოუვიდა თავის ოჯახს შეუერთდეს იმ ქვეყნად, ისინი ეხლა აქ, ჩემთან არიან, დედაჩემი, მამაჩემი, ჩემი ძმები ... მეძახიან, თავისთან უნდათ რომ წამიყვანონ ....
სერგეი შეცბა, ბებია ცუდადაა, სასწრაფოდ ექიმია გამოსაძახებელიო, თავისთვის გაიფიქრა, ქვეცნობიერად იგრძნო მწოლიარეს მზერა, მოხუცი ქალი ირონიული ღიმილით მისჩერებოდა შვილიშვილს:
– სერგეი, ნუ გეშინია ჩემს ჭკუაზე ვარ, მაგ კარადა გამოაღე, ზემოდან მეორე თაროზე  –  მზერით მიანიშნა ქალმა  –  ძველებური ხელით ნაქსოვი ქისა დევს და აქ მომიტანე.
სერგეიმ სასწრაფოდ სეასრულა ბებიას დავალება, ქისის ერთ მხარეს ამოქარგულ გერალდიკაზე შეეკითხა  –  ეს რა არისო?
– ჩიქოვანების საგვარეულო გერბია  –  მძიმედ სვენებ–სვენებით უპასუხა ქალმა  –  ამ ხუთი ცალი ნიკოლოზის თუმნიანით შენს რჩეულს ნიშნობის ოქროს ბეჭედს გაუკეთებ, ეხლა წადი და ლენას დამიძახე.
ბიჭი გოგონას დასაძახებლად გავიდა, შესასვლელში მოფუსფუსე ლენას დანაბარები გადასცა და ბებიას საძინებლისკენ გეზაღებულ გოგონას უკან მიყვა, არ უნდოდა მცირე ხნითაც კი მიეტოვებინა ავადმყოფი. გოგონა ოთახში შევიდა, სერგეი უკან მიყვა....
– ლენა გამომართვი ეს საფირისთვლიანი ბეჭედი და ჩემს სამახსოვროდ გქონდეს. გაუფრთხილდი, ეს ბეჭედი ათასწლეულებს ითვლის და ძველი ქართული ოქრომჭედლობის უნიკალური ნიმუშია, დღეს ასეთ სამკაულებს უკვე აღარ აკეთებენ  –  ლოგინზე უღონოდ მისვენებულმა ქალმა გოგონას ბეჭედი გაუწოდა.
დამფრთხალი გოგონა ერთ ადგილზე გაშეშდა, შეშინებულმა ხელები გაასავსავა, ასეთ ძვირფას საჩუქარს ვერ მივიღებო ...
მარიამმა დაღლილი მზერა მიაპყრო სერგეის:
– სერგეი, შენ მაინც აუხსენი ამ სულელ გოგონას, რომ ბოლო სურვილზე უარს სიკვდილმისჯილ ბოროტმოქმედსაც არ ეუბნებიან...
ლენამ სერგეის მიაპყრო მუდარის მზერა იმედით, რომ ის გადაათქმევინებდა ბებიამის ჩანაფიქრს. ბიჭი ბებიას მიუახლოვდა, გამომცდელი მზერით დიდხანს უყურა თვალებში, თითქოს მის გულში დამალული ზრახვის გამოცნობას ცდილობსო, შემდეგ გაიღიმა, მოხუც ქალბატონს ბეჭედი გამოართვა, შეშინებულ გოგონას ძალით ჩაუდო ხელში  –  ბებიაჩემის სურვილი ყველასთვის კანონია  –  მოკლედ მოჭრა.
მარიამის აჩქარებული სუნთქვა და სახის ფერი არ მოეწონა შვილიშვილს, ის იყო გადაწყვიტა მიხაილ ფეოდოროვიჩისთვის, მათი ოჯახის ექიმისთვის დაერეკა, რომ ზარის ხმა გაისმა და კარის გასაღებად წასული ლენა დედამისს და მიხაილ ფეოდოროვიჩს ოთახში შემოუძღვა....
– ეხლავე სასწრაფოს გამოუძახეთ  –  ბრძანა ექიმმა როგორც კი მარიამი გასინჯა, თუმცა სანამ სასწრაფო მოვიდოდა უკვე ყველაფერი მორჩენილი იყო, ავადმყოფმა სუნთქვა შეწყვიტა.
ლენა გულამოსკვნილი ტიროდა, სერგეის დედა საქმიანი ტონით ქალაქში ყველაზე ძვირიან და შესაბამისად უმაღლესი დონის მოსამსახურებით ცნობილ რიტუალური მომსახურების ცენტრს უთანხმდებოდა, ქალი შიგადაშიგ უკმაყოფილო სახით გადახედავდა ხოლმე ხმამაღლა მომტირალ გოგონას, რომლის ხმამაღალი ქვითინი საუბარში ხელს უშლიდა. იმ დღეს სმის ნაკლებად მოყვარული სერგეი უღმერთოდ დათვრა და ღამე თავის მეგობრებთან, საერთო საცხოვრებელში დარჩა.
სერგეიმ ლენა კიდევ ერთხელ ბებიამისის გასვენებაზე ნახა, გოგონას აშკარად გაეხარდა მისი დანახვა. სასაფლაოზე გასვლისას ბიჭმა გოგონა თავის მანქანაში ჩაისვა, სერგეიმ „ზურგის ტვინით“ იგრძნო როგორ ავიშვიშდნენ დედამისის გვერდით მყოფი, სამძიმარზე მოსული მისი დაქალები. სასაფლაოდან მოსასხსენიებელ სუფრაზე, სერგეის თხოვნის მიუხედავად გოგონა არ წამოსულა, თუმცა თავისი მობილური ტელეფონის ნომერი მისცა.
საღამოს მართლაც ძლიერად დაღლილი დედა–შვილი ჩაის სვავდა, ოჯახის უფროსი იმ დღეებში, როდესაც სიდედრი დაეღუპა, სამსახურიდან სამეცნიერო კონფერენციაზე იყო მივლინებული, თუმცა სერგეი დარწმუნებული იყო მამამისს თავის მაგივრად ვისმეს გაშვება რომ შესძლებოდა, იგი ამას არ გააკეთებდა, მისი დამოკიდებულება სიდედრის მიმართ მსუბუქად რომ ვთქვათ საკმაოდ „ცივი“ იყო, ერთხელ ბიჭის დასმულ შეკითხვაზე თუ რატომ იყო ეს ასე, გულწრფელად უპასუხა, ჩვენი ჯიშის რომ არ არის როგორც ოჯახის წევრს ვერ აღვიქვავო.                         
– იმ „თხას“ რა უნდოდა მანქანაში რომ ჩაგიხტა?  –  ქალმა მაგიდასთან ჩამოვარდნილი სიჩუმე დაარღვია.
სერგეის არ ესიამოვნა ასეთი „ეპითეტით“ ლენას მოხსენიება და თავისი უკმაყოფილება არც დაუმალავს:
– ის არ ჩამხტომია მანქანაში, მე თვითონ შევთავაზე სასაფლაოზე მიყვანა, რა მოხდა? უფლება არ მქონდა?!
– შენ ვერ შეამჩნიე მის თითზე ბებიაშენის საფირისთვლიანი ძველებური ბეჭედი? სკანდალი არ მინდოდა თორემ მილიციისათვის უნდა დამეძახა....
– და საქვეყნოდ თავსაც მოიჭრიდი, ეს ბეჭედი ჩემი თანდასწრებით, სიკვდილის წინ აჩუქა ბებიაჩემმა ლენას და ამას აუცილებლად დავადასტურებდი, შენ რა ძვირფასეულობა გაკლია?  –  ხმაში ზიზღნარევი ირონია არ დაუმალავს ბიჭს.
– ძუკნა  – კბილებში გამოსცრა ქალმა  – მხოლოდ ერთხელ მეკეთა მაგ ბეჭედი საგარეო საქმეთა სამინისტროს მიერ დიპლომატებისთვის გამართულ სადილზე, დანიის ელჩის მეუღლე ახალთახალ „ბენტლიში“ მიცვლიდა მაგ ბეჭედს, მე არ მომცა და ვიღაც სოფლელ გომბიოს ჩამოაცვა თითზე ....
მთელი ამ დღეების განმავლობაში სერგეის მავთულივით დაჭიმულმა ნერვებმა ვერ გაუძლო, რამოდენიმე საათის წინ დამარხული, საყვარელი ადამიანის ლანძღვა  ის ბოლო ზღვარი აღმოჩნდა რომლის იქითაც თავის შეკავება ვეღარ შესძლო:
– რა დაგიშავა ცხონებულმა დედაშენმა, რამე დაგაკლო? არ გივლიდა და ჭუჭყიან ტანსაცმელში დაგატარებდა?  –  სულით–ხორცამდე აღშფოთებული ბიჭი სასწრაფოდ პასუხს ითხოვდა.
     ქალმა გაკვირვებულმა შეხედა ბიჭს, ასეთი აგრესიული მის მიმართ იგი არასოდეს არ უნახავს  –  არაო  –  უპასუხა.
– იქნებ გცემდა ან არ უყვარდი და მისგან სიცივეს გრძნობდი?  –  არ ეშვებოდა ბიჭი.
 ნადიამ უარის ნიშნად თავი გააქნია, მცირე ხნის ფიქრის შემდეგ დაამატა  –  მე მამაჩემთან უფრო მიყვარდა ყოფნა, არ ვიცი რატომ....
– მე გეტყვი რატომ, იმიტომ რომ ის თქვენთვის, ამ ოჯახის ყველა წევრისთვის (ჩემგან გამოკლებით) უცხო ადამიანად დარჩა, თქვენს სულებამდე ის არცერთმა არ მიუშვით. ბაუაჩემმა, ვის იქითაც შენ გახედვა არ ისურვე, მხოლოდ ის გააკეთა, რომ მისი თანამშრომლების მიერ (შეიძლება თვითონ მის მიერაც) დახვრეტილი ბებიაჩემის მშობლები ადამიანურად დამარხა და საერთო საფლავში, რომელთაგან ბევრის არსებობა დღესაც არ იციან, იქ არ მიუჩინა საბოლოო ადგილი, სანაცვლოდ მართალია მმაჩის ბიუროში, ოფიციალურად გაფორმებული საბუთის თანახმად, მეუღლის ვალდებულებების აღსრულებას თხოვდა....
ქალი გაფითრდა, ასეთი სასტიკი და დაუნდობელი ოჯახის წევრების მიმართ ვერაფრით წარმოედგინა საკუთარი შვილი...
– გაჩუმდი  –  სისიხლისაგან დაცლილი, ფერდაკარგული ტუჩებით წაიჩურჩულა....
– არ გავჩერდები, რახან დავიწყე ბოლომდე ვიტყვი სათქმელს. შენ დედაშენს ყოველთვის ამცირებდი, მიუხედავად იმისა, რომ ის ამას არ იმსახურებდა, თქვენგან ყველა ერთად აღებულისაგან არ მიგვრძნია იმდენი სითბო და სიყვარული რამდენიც მისგან, მხოლოდ იმიტომ რომ მე მას ამის საშუალება მივეცი. ოჯახში შემოსულ შენს მეუღლეს, თავიდანვე აგრძნობინე შენი დამოკიდებულება დედაშენის მიმართ და მამაჩემის უპატივცემულობა მის მიმართ ურთიერთობის ნორმად იქცა და ეს ყველაფერი რატომ იცი?  იმიტომ რომ ის ჩვენსავით რუსი არ იყო, მაგრამ ვინ რისი ღირსი იყო მან ზუსტად იცოდა და ამიტომაც აჩუქა ლენას ის ბეჭედი ...  შენ ისიც კი ვერ შეირგე რაც თვითონ ბუნებას დაუწესებია და ყველაზე ძვირფას საჩუქრად ადამიანისთვის უბოძებია.... დედის სიყვარული!!!
ქალის მოქნეული სილა ბიჭს სახეში მოხვდა, სერგეი დედის საქციელმა ჯერ გააოგნა, როდესაც მისმა გონებამ აღიქვა თუ რა მოხდა სისხლმა სახეში აასხა, შემოსასვლელში ჩამოკიდებული ქურთუკი ჩამოგლიჯა და გარეთ გავარდა.  
ქუჩაში გამოსულმა ბიჭმა ტაქსი გააჩერა და უახლოვეს რესტორანში მიყვანა სთხოვა, რესტორანი რომელიც ტაქსის ენაწყლიანმა მძღოლმა სერგეის შეურჩია, მოსკოველებისთვის ორი რამით იყო ცნობილი, პირველი ის რომ აქ კარგი მომსახურება და გემრიელი კერძები იყო, მეორე ის რომ აქ პოლიციის მაღალჩინოსნებს უყვარდათ სიარული. რესტორნის კარებში შესვლამდე ბიჭი თითქოს შეყოვნდა, თუმცა გადაწყვეტილება აღარ შეცვალა, მე რაში მენაღვლება აქ ვინ სტუმრობს ხშირადო, გაიფიქრა. სცენასთან ახლოს, ცარიელ მაგიდასთან, დაჯდომის სურვილი სერგეის არანაირად არ ქონდა, მოშორებით, ოდნავ ჩაბნელებულ კუთხეში, ბიჭს მოეჩვენა რომ მაგიდასთან არავინ იჯდა, თუმცა როდესაც არჩეულ ადგილთან მიუახლოვდა იმედები გაუცრუვდა, მაგიდა დაკავებული იყო. სერგეიმ ის იყო გამობრუნება დააპირა რომ მაგიდასთან მჯდომმა, ასაკოვანმა მამაკაცმა ხელით ანიშნა შემომიერთდიო. უცნობი, უკვე თანამეინახე, ძვირფას ქართულ კონიაკს სვავდა, სერგეიმ იგივე შეუკვეთა თუმცა ოფიციანტისგან უარი მიიღი, ქართული ალკოჰოლური სასმელების გაყიდვა აკრძალული გვაქვსო.
– აბა ეს რა არის? – ხელით მიუთითა სერგეიმ ამ უკანასკნელს მაგიდაზე მდგარ კონიაკის ბოთლზე.
– ეს სერგეი, შენი მინისტრის მოადგილის და უშიშროების გენერლის პრეროგატივაა, დალიოს ის რაც სხვებისთვის აკრძალულია  –  პასუხი ბიჭს მაგიდასთან მჯდომმა კაცმა გასცა.
– ჩვენ ერთმანეთს ვიცნობთ?  –  გაკვირვებულმა იკითხა სერგეიმ.
– სახე თითქმის არ გაქვს შეცვლილი, ბავშვობაში მყავხარ ნანახი. ბაბუაშენი და მე თანამშრომლები ვიყავით, თქვენთან სახლშიც ვარ ნამყოფი. ქალბატონ მარიამს ვარდების ბუკეტი და შენ შოკოლადების ასორტი მოგართვი, მახსოვს მადლობის ნიშნად ლექსიც წაგვიკითხე ჩვენთვის გაუგებარ ენაზე, მაგრამ ქალბატონმა მარიამმა დიდიხანს არ გვამყოფა გაუგებრობაში და გვაუწყა რომ ეს იყო სტროფი „ვეფხისტყაოსნიდან“, რომელიც მერე თვითონვე გვითარგმნა რუსულად... ულამაზესი და ძალიან თბილი ქალბატონი იყო ....
– ნამდვილად და ამას განსაკუთრებით „აფასებდნენ“ ოჯახის წევრები, განსაკუთრებით მეუღლე და ქალიშვილი  –  ბიჭის ტონში „მწარე“ ირონია ადვილად იკითხებოდა. მაგიდასთან მჯდომი კაცი, გამჭოლი მზერით, კარგა ხანს აკირდებოდა ბიჭს სანამ რეპლიკაზე უპასუხებდა:
– ბაბუაშენს და დედაშენს ერთმანეთი ძალიან უყვარდათ ეს მე ზუსტად ვიცი, რაც შეეხება დანარჩენს  –  კაცი მცირე ხნით დადუმდა  –  ჩვენ ჯერ კიდევ უპატრონო ბავშვთა სახლში, სადაც ვიზრდებოდით მე და ბაბუაშენი, თავიდანვე სიძულვილს გვასწავლიდნენ, გვეუნებოდნენ რომ უბრალო ხალხის დაუძინებელი მტრები იყვნენ მეფე და თავად–აზნაურობა, ჩვენც 30–35 წლებში მათ მუსრი გავალეთ, საზოგადოების ეს ნაწილი რეალურად მთლიანად გავანადგურეთ, თითებზე ჩამოსათვლელი ინდივიდები გადარჩნენ, მხოლოდ ისინი, რომლებმაც ქვეყნიდან გაქცევა მოასწრეს. მახსოვს ჩვენი ერთ–ერთი მასწავლებელი, სახალხო უშიშროების როგორ ტრაბახობდა იმით რომ მონაწილეობა ქონდა მიღებული მეფის ოჯახის დასჯაში.... ეს მერე, როდესაც მე თვითონ უშიშროების კომისრის ერთ–ერთი მოადგილე გავხდები, ჩემს ხელში შემთხვევით მოხვდება ამ საქმის საბუთები, გრიფით „უმაღლესი კატეგორიის სახელმწიფო საიდუმლო“ და ძერჟინსკის ხელით მინაწერი „მხოლოდ უმაღლეს პარტიულ მუშაკთათვის“, მივხვდები თუ როგორ მწარედ გადაუხადა სამაგიერი ლენინმა ძმის ჩამოხრჩობისათვის ნიკოლოზ 2–ს სამაგიერო .... როგორ ეხვეწებოდა თავის ჯალათებს რუსეთის იმპერატორი ჯერ თვითონ დაეხვრითათ რომ ბავშვების სიკვდილისთვის არ ეყურებინა... ყველას დახვრეტა აყურებინეს, ცოლით დაწყებული და ბავშვებით დამთავრებული. მერე მდიდარ გლეხებს მივადექით და არც ისინი დავინდეთ, იმათაც იგივე დღე ვაყარეთ. მე კარგი სამხედრო განათლება და დიდი გამოცდილება მაქვს, დანამდვილებით ვიცი, რომ ისეთ დიდ იმპერიას როგორც საბჭოთა კავშირი იყო, მხოლოდ ძალისმიერი გზით თუ შეინარჩუნებდი, უამრავი სხვადასხვა ეროვნების, ისტორიული წარმომავლობის და რწმენის ადამიანების, სხვადასხვა ეკონომიური პოტენციალის რესპუბლიკების, ერთ სახელმწიფოდ გაერთიანება პრაკტიკულად შეუძლებელია, თუ არა ძლიერ პოლიტიზებული, ცენტრალიზებული, პოლიციური მმართველობა. დემოკრატია, თავისი კლასიკური გაგებით, თვითონ რუსეთისათვისაც კი საშიშია, რადგან ჭკვიანმა მტერმა ის მის ეკონომიურად და პოლიტიკურად დასაკნინებლად შეიძლება გამოიყენოს. რუსები არავის უყვარს და ჩვენ ეს კარგად ვიცით, ამიტომაც აღვიქვავთ ერთგულ მეგობრად მხოლოდ რუსულ ჯარს....
– იქნებ მიზეზი ჩვენი „არ სიყვარულის“ თვითონ ჩვენშია, ჩვენს ამბიციებს საზღვარი არა აქვს. მსოფლიოში ტერიტორიულად ყველაზე დიდი სახელმწიფო ვართ, ჩვენი ბუნებრივი რესურსები იაპონელებს რომ მისცე, მარსს ალბათ სიცოცხლეს შთაბერავენ და იქ ადამიანებისათვის საარსებო პირობებს შექმნიან, მაგრამ ჩვენ რაც გვაქვს ის არ გვყოფნის და ყოფილ რესპუბლიკებს ქურდებივით ვპარავთ მათ ტერიტორიებს. იქ სეპარატისტებს შევიკედლებთ, კარგად გამოვზდით, გამოვწვრთნით, მერე შევაიარაღებთ და მოძმე ხალხს ერთმანეთს დავახოცინებთ, აქ ჩვენ ჯარისკაცებს ჩავაყენებთ, დავახურებთ ცისფერ ჩაფხუტებს და მსოფლიოს ვუმტკიცებთ რომ ისინი მშვიდობას იცავენ, როდესაც ყველამ მშვენივრად იცის, რომ სადაც ჩექმა დავდგით, ის ტერიტორია სხვა სახელმწიფოსთვის დაკარგულია....
– მარტო ჩვენ ვართ ასეთები? მთელი მსოფლიო მასე იქცევა  –  რა, ამერიკელები ჩვენზე უკეთესები ვითომ რითი არიან? რა უნდოდათ თავის დროზე კორეაში? რა უნდოდათ ვიეტნამში? რა უნდოდათ ერაყში? სად არის ის ქიმიური და ბიოლოგიური იარაღი რომლის აღმოჩენასაც სადამ ხუსეინის ხელში ისინი ვარაუდობდნენ? რა უნდათ დღეს ავღანეთში? რატომ წაართვეს კოსოვო, მათი ძირძველი მიწა მართლმადიდებელ სერბებს და ყოვლად უსაფუძვლოდ გადასცეს ალბანელებს?  –  გენერალი თავის გაღიზიანებას აღარ მალავდა.
– იქნებ ამ უსამართლო გადაწყვეტილების და სერბების „დასჯის“ ერთ–ერთი თანამონაწილე ჩვენც ვართ? ვინ ამარაგებდა სერბებს და „იუგოსლავიის სახალხო არმიას“ თანამედროვე იარაღით? ვინ უცხადებდა პოლიტიკურ მხარდაჭერას იმ საველე მეთაურებს, რომელთა სისასტიკის შესახებ ლამის ლეგენდები დადიოდა მთელს კონტინენტზე. იქნებ ჩვენი მხარდაჭერა რომ არა, სულაც არ ყოფილიყო ის სისხლისღვრა, მოძმეთა თუ არა, ისტორიულად საუკუნეების განმავლობაში გვერდიგვერდ მცხოვრები ეთნიკურ ჯგუფებს შორის და რაღაცნაირად გამოსავალი გამოეძებნათ. მე მესმის რომ ასე ადვილად ტერიტორიული დავები არ წყდება, მაგრამ თავს შეიკავებდნენ ზღვარგადასული სისასტიკისაგან და არ მისცემდნენ მსოფლიოს მიზეზს, ასე უსამართლოდ მოქცეოდნენ მთლიანად ერს....ყველა ძლიერი ქვეყანა, მას შემდეგ რაც ეხმარება მეტ–ნაკლებად მისდამი ლოიალურ ძალას ხელისუფლებაში მოსვლაში, მერე ეკონომიური ინტეგრაციით ცდილობს კიდევ უფრო მის დაახლოვებას, მაგრამ ჩვენ მარტო ხიშტით და ხელისუფლების სრული უზურპაციით წარმოგვიდგენია მხოლოდ  სხვა სახელმწიფოებთან ურთიერთობა ..  
– იმისთვის რომ რუსეთს თავისი გავლენა მსოფლიოში შეენარჩუნებინა იძულებული იყო ასე ემოქმედა.  ჩვენ წაგებული პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ, თითქმის განახევრებული ქვეყანა ჩავიბარეთ, მაგრამ სტალინის მეთაურობით ჩვენ გავიმარჯვეთ მეორე მსოფლიო ომში და არათუ აღვადგინეთ ძველი საზღვრები, არამედ ნახევარი ევროპაც ჩვენი იურისდიქციის ქვეშ მოვაქციეთ ....
– რაც პოლონოლებს თავისი, ათასობის გამორჩეული შვილების სიცოცხლის ფასად დაუჯდა, გერმანელების საკონცენტრაციო ბანაკებს გადარჩენილი ჩეკისტების ტყვიებს ემსხვერპლენ... რაც უნგრელებს ტანკებით გადაქელილი მოქალაქეების ფასად დაუჯდათ, რაც ბალტიისპირელებს ათეულ ათასობით შუა აზიაში გადასახლებულ მოქალაქეებად და დემოგრაფიული სურათის შეცვლის ფასად დაუჯდათ. სადაც ჩვენ მივედით ყველგან სიკვდილი და უბედურება მივიტანეთ ....
– საბედნიეროდ დიდი პოლიტიკის წესები ჩვენ არ მოგვიგონია და ველოსიპედის თავიდან კეთებას არავინ აპირებს. იმისთვის რომ ჩვენი პოზიციები შევინარჩუნოთ იძულებულები ვარ დნესტრისპირეთში ჩვენი ანკლავები ჩამოვაყალიბოთ და დავიცვათ, სეპარატისტული კონფლიქტები  საქართველოში საშუალებას გვაძლევს ის ნატოში არ შევუშვათ და ვაიძულოთ შეერთებული შტატები და ევროპა ჩვენი მოსაზრებები გაითვალისწინონ ... ისე რაშიც უნდა დაგეთანხმო, მთელი ჩვენი პოლიტიკა სხვადასხვა ეროვნებების ერთმანეთთან დაპირისპირების და ადამიანების მიერ ერთმანეთის სისხლისღვრის პრინციპზეა აგებული, თუმცა კიდევ ერთხელ გავიმეორებ, თამაშის ეს წესები ჩვენ არ მოგვიგონია ....
– ინანიებთ? მაგრამ მე რომ მღვდელი არა ვარ? თანაც ცოტას ხომ არ ჩქარობთ? კიდევ მოგეცადათ ერთი–ორი ათეული წელი –  ნერვებაშლილმა სერგეიმ ჭაღარა გენერალიც აღარ დაინდო.
გენერალმა დარჩენილი კონიაკი ერთბაშად მოაქივლა ჭიქაში, შუბლსქვემოდან ამოხედა სერგეის, შემდეგ ოფიციანტი მოიხმო და ორი ბოთლი კონიაკის მოტანა უბრძანა, ჯერ კიდევ ფეხზე მდგომი ბიჭი მაგიდასთან ხელით მიიწვია:
– მე ერთი ბიჭი მყავს, ისიც ჩემსავით სამხედროა, სპეცნაზელია. ჯგუფში რომელსაც ჩემი ბიჭი ხელმძღვანელობს ექვსი კაცია, ამ ხალხისთვის შეუსრულებელი დავალება არ არსებობს, ორი კაცია ვისაც შეუძლია მათ რამე უბრძანოს, ერთი ჯგუფის უშუალო ხელმძღვანელი, ჩემ ხელში გაზრდილი, გენერალ–მაიორი და მთავარსარდალი ანუ პრეზიდენტი. ანდრეის ჯგუფი აფხაზეთში იყო გაგზავნილი, სადაც მსუბუქად დაიჭრა კიდეც, თავისიანისვე ნასროლმა ტყვიამ დაარიკოშეტა. ეს ამბავი, რომ გავიგე, სასწრაფოდ გავემგზავრე  გულრიფში, არის ასეთი რაიონული ცენტრი აფხაზეთში სადაც ის იწვა საავადმყოფოში. სანამ საავადმყოფოში მივიდოდი გზად ბაზარში გავიარე, რამეს ვუყიდი მეთქი ბიჭს ვიფიქრე. ერთ ადგილას ჩავიარე სადაც ხორცის რიგები იყო, ისეთი რამ დავინახე ეხლაც მბურძგლავს ტანში რომ ვიხსენებ  –  გენერალმა სასწრაფოდ გაავსო ჭიქა, სერგეისთვის არც კი შეუთავაზებია და დალია  –  ვიღაცას იქაურს ადამიანი გაეტყავებინა და ზედ ტრაფარეტი მიემაგრებინა „ქართველის ხორცი“. მე სამხედრო კაცი ვარ, ბევრი მკვდარი მინახია, ბევრიც მე თვითონ გამისტუმრებია იმ ქვეყნად, მაგრამ მსგავსი არასოდეს არაფერი არ მინახია, გული ამერია, კუჭის წვენი არ შემრჩა, მოკლედ ჩემს ბიჭთან ხელცარიელი მივედი, მოუყევი ასე და ასე მომივიდა მეთქი. ბიჭს ჩემს მონაყოლზე გაეცინა, მაგი რა არისო, მომიყვა როგორ აჭრიდნენ ძუძუებს ქართველ ქალებს მხოლოდ იმიტომ რომ ბიჭების დედები იყვნენ, როგორ ფატრავდნნენ ორსულ ქალებს და ამოყავდათ უდღეური ბავშვები, როგორ ითამაშეს მოჭრილი ქართველის თავით ფეხბურთი სტადიონზე ჩეჩნებთან. ამ მონაყოლში არ იყო არც ტრაბახი და არც ნიშნისმოგება, ემოციური ფონი მას თან არ ახლდა, ჩემი მონაყოლი მან მიიღო როგორც ომში არცთუ იშვიათად მომხდარი ამბავი და ანალოგიური ამბები, რომელსაც თვითონ შესწრებია მე გამიზიარა. კრიჭაშეკრული უსმენდი საკუთარ შვილს, ვგრძნობდი როგორ იბადებოდა ჩემში დაუოკებელი სურვილი, ტაბელური იარაღის ლულა პირში ჩამედო და სასხლეტისთვის თითი გამომეკრა. ეს მე ვზრდიდი მას ბავშვობიდან ჯარისკაცად, ანდრეიმ სკოლა რომ დაამთავრა კითხვა სად უნდა გაეგრძელებინა სწავლა არ დამდგარა, პირველად რომ შევიდა სასწავლებელში, პირველი კლასიდან ჯარისკაცობაზე ოცნებობდა და მე ყველანაირად უღვივებდი ამ სურვილს...
გენერალმა ახალი ბოთლი გახსნა, ჭიქაში დაისხა კონიაკი ოღონდ ამჯერად სერგეისაც დაუსხა:
– თავის მოკვლა გადაწყვეტილი მქონდა, სკამიდან ავდექი, შვილი გადავკოცნე, პალატის კარებიდან გამოვედი თუ არა იქვე დავეცი, ინფარქტმა დამარტყა. სამხედრო შვეულმფრენით გადმომაფრინეს მოსკოვში, ჩემი ბიჭისთვის ფეხზე წამოდგომა ჯერ ადრე იყო, მაგრამ იქ აბა რა გააჩერებდა, როდესაც გონზე მოვედი სასთუმალის თავთან მეჯდა... დამიბერდი გენერალო, სენტიმენტალური გამიხდი, აწი საშინელებებს აღარ მოგიყვებიო, ღიმილით მითხრა. მართლა დავბერდი მეთქი გავიფიქრე, ანდრეის წლოვანებისას არ ვკითხულობდი რატომ ვკლავდი ტაჯიკებს და უზბეკებს შუა აზიაში, რატომ ვაყენებდით სისიხლის მდინარეებს, მართალია ქართველის მეთაურობით კავკასიაში, რატომ ვებრძოდით ბენდერებს უკრაინაში, რატომ ვეზიზღებოდით სიკვდილზე მეტად „ტყის ძმებს“? ყველაფერს რასაც მე ვაკეთებდი სამშობლოსათვის ვაკეთებდი, მაგრამ რატომ იყო ჩემთვის, მოსკოვის გარეუბანში დაბადებული ბიჭისთვის სამშობლო მთელი საბჭოთა კავშირი, ვებრძოდით ვითომ იმპერიას და შევქმენით იმპერია, რომელსაც რუსეთის სამეფო ტახტი ვერც კი ინატრებდა. ევრაზიის 2/3 ჩვენ ვაკონტროლებდით და მე, ერთ–ერთი მადგანი ვიყავი, ვინც ულაპარაკოდ გამოასალმებდა სიცოცხლეს ყველას, ვინც განზრახვაში ხელს შემიშლიდა. მე თვითონ, საზამთროსავით შუაზე გამიჩეხია ადამიანის თავი ხმლით და კეფაში ნასროლი ტყვიით, თავის ქალა ამიხდია. ყველაფერს ამას ჩავსდიოდი რწმენით რომ ეს სამშობლოს ჭირდებოდა ....
გენერალმა კიდევ ერთხელ დაასხა და დალია  –  დიდი ხანია მე ფხიზელს არ დამიძინია, უფრო სწორად სხვანაირად ვერ ვიძინებ, მიუხედავად გადატანილი ინფარქტისა ხარივით ძლიერი ორგანიზმი მაქვს, მინიმუმ ორი ბოთლი კონიაკი მჭირდება რომ საჭირო კონდიციამდე მივიდე. ანდრეისაც უყვარს დალევა ოღონდ ნახევარი ბოთლის შემდეგ პათოლოგი ხდება, გონია რომ სანამ ის მივლინებაშია მეუღლე ღალატობს, ორი ანგელოზივით გოგო ყავს ისინიც კი ვერ აჩერებენ, როდესაც დალევს ცოლის საცემრად იწევს. ერთხელ როდესაც მეც შევესწარი ოჯახურ კონფლიქტს და წინ გადაუდექი, ხელით გვერდზე გამწია და მითხრა  –  შენ საკუთარი ოჯახის საქმეში ჩარევის უფლება არავისთვის მიგიცია და შენც ნუ ჩაერევი ჩემს საქმეშიო, ანუ სამხედროების ენაზე რომ ვთქა გამაფრთხილა – ეს ჩემი ტერიტორიააო.               
მაშინ პირველად დავინახე სუსხი მის მზერაში, ეს სუსხი ყველა ადამიანის თვალებში ჩანს თუ კარგად დააკვირდები, ვისაც მოყვასის მოკვლა პროფესიად გაუხდია, ისევე როგორც მე. ერთხელ როდესაც რიგითი სკანდალის შემდეგ, მეუღლემ პოლიციაში დარეკა გაძლიერებული რაზმის გამოშვება მოითხოვა (ჭკუა ეყო იმდენი რომ გაეფრთხილებინა მისი მეღლე სპეცნაზელი იყო და მათ იარაღი არ უნდა ეხმარათ) 12 კაცი ჩემმა ბიჭმა მარტომ ცემა და ხელ–ფეხ შეკრული, სამინისტროში მათივე მიკროავტობუსით მოგვიყვანა.
მეორე დღეს საკუთარი ნებით განთავისუფლების შესახებ პატაკით ჩვენს მინისტრთან შევედი, მან  პატივით მიმიღო, კონიაკით და შოკოლადით გამიმასპინძლდა, მთხოვა არ მეჩქარა და კარგად დავფიქრებულიყავი სანამ საბოლოო გადაწყვეტილებას მივიღებდი, მინისტრს არაფრის დიდებით არ უნდოდა ჩემი გაშვება, მომერიდა ადამიანისთვის რომელსაც მეც დიდ პატივს ვცემდი ჯიქურად მეთქვა უარი, კარგით კიდევ დავფიქრდები მეთქი დავპირდი. რამოდენიმე დღის მერე სატელევიზიო არხებიდან შევიტყვე, რომ კატარში გაქცეული ერთ–ერთი ჩეჩენი მეთაური ააფეთქეს თავის მანქანაში, მასთან ერთად დაიღუპა ცოლი და ორი მცირეწლოვანი ბავშვი, ასევე თქვეს რომ დაიჭირეს ამფეთქებლები. მეორე დღეს ჩემი მინისტრი პირადად მეწვია, ანდრეის დაკავების ამბავი შემატყობინა და დამპირდა რომ სახელმწიფო ყველაფერს გააკეთებდა მის გამოსახსნელად, სახელმწიფომ აღებული ვალდებულება შეასრულა და ერთ წელიწადში ანდრეი სახლში დააბრუნა, თუმცა ეს ბოლო წვეთი აღმოჩნდა და ამჯერად მინისტრს ჩემი გადაწყვეტილების შეცვლის უფლება, სამსახურიდან წამოსვლის თაობაზე არ მივეცი. საპენსიო მე დიდი ხანია ვარ, მაგრამ ჩემს დამსახურებას და გამოცდილებას ქვეყანაში ჯეროვნად აფასებენ და მილიციის მთავარი სამმართველო ჩამაბარეს. დავიღალე ლაქლაქით, ამდენი მთელი ჩემი ცხოვრების მანძილზე ერთად არ მილაპარაკია, ჩემი სახლში წასვლის დროა ...
გენერალს ფეხზე წამოდგომა ოდნავ გაუჭირდა, ორი ოფიციანტი უმალ მასთან გაჩნდა, როგორც შემდგომ სერგეიმ გაანალიზა სიტუაცია რესტორნის მოსამსახურე პერსონალს გავლენიანი სტუმარი უყურადღებოდ ერთი წუთითაც არ დაუტოვებია.
– ამ კაცს ჩემს კონიაკს მიართმევთ რამდენსაც მოითხოვს იმდენს, რა თქმა უნდა სანამ ჩემი მარაგი არ ამოიწურება. მოემსახურებით ისე როგორც მე მემსახურებით, ნისიადაც რომ ივახშმოს, ანგარიშს გამომიგზავნით მე  –  სერგეისკენ აღარც გაუხედავს ისე დააგდო ბოლო სიტყვა და გასასვლელი კარებისკენ გაემართა. ეს მათი პირველი შეხვედრა იყო, სერგეის ზრდასრულობის ასაკში და მათი დიდი მეგობრობის დასაწყისი….
იმ დღეს, რომელიც სერგეიმ თავისთვის „ქართველების დაწიოკებად“ მონათლა, საერთოდ არ აპირებდა სამსახურში წასვლას, მაგრამ განყოფილებიდან დარეკა და სასწრაფოდ მისვლა სთხოვა მოადგილემ...
– რა მოხდა?  –  უკმაყოფილო ხმით იკითხა სერგეიმ.
– უბედური შემთხვევაა სერგეი ალექსანდროვიჩ, დაკავებული დაგვეღუპა....
– მოვდივარ  –  მოკლედ მოჭრა სერგეიმ და ტელეფონის ყურმილი დადო.
განყოფილებაში მისულ სერგეის, მოადგილე კარებში შეეგება  –  ვინ დაიღუპა საშა?  –  გამარჯობაც არ უთქვია ისე დაუსვა შეკითხვა ამ უკანასკნელს.
– დაკავებული ქართველებიდან ერთი ასთმატიკი ყოფილა....
– მერე თავიდან არავინ გაგაფრთხილათ? ან ცუდად რომ გახდა რატომ ვერ გავიგეთ?  –  სერგეი დასმულ შეკითხვაზე პასუხს არ დალოდებია, პირდაპირ წინასწარი დაკავების იზოლიატორისკენ აიღო გეზი.
საკნის კარებთან მხოლოდ ერთი კაცი იდგა ბადრაგად, სულ ცოტა ხნის წინ მიღებული თანამშრომელი....
– ამას რა უნდა ბადრაგში? ეს ხომ სპეცრაზმის ოპერატიული თანამშრომელია?  –  ტონი რომლითაც სერგეიმ ალექსანდრეს მიმართა, ამ უკანასკნელისთვის კარგს არაფერს მოასწავებდა.
მოადგილეს სახეზე ფარი წაუვიდა, სერგეის შეეშინდა ეხლა მის მოადგილეს არ დამართოდა რამე...
– გუშინ თქვენი სეხნიის დაბადების დღე იყო ბადრაგიდან, ჯგუფის დანარჩენმა ბიჭებმაც მთხოვეს და უფლება მივეცი ცოტათი დაეგვიანათ სამსახურში, უკვე დაურეკე რამოდენიმე წუთში აქ იქნებიან....
– კარგი დროსია  –  უფრო თავისთვის ვიდრე ამ უკანასკნელის გასაგონად ჩაილაპარაკა სერგეიმ.
სერგეის, რაიონის პოლიციის განყოფილების უფროსად დანიშვნის დღიდან, მის მიერ გაცემული იქნა რამოდენიმე სიტყვიერი ბრძანება, რომელიც შემდგომში თითოეული თანამშრომლის ყურამდე იქნა მიტანილი, ამ ბრძანებების დაუმორჩილებლობა განყოფილებიდან წასვლის ტოლფასი იყო, ამათგან ყველაზე მთავარი თანამშრომლების მხრიდან, ურთიერთპატივისცემის ვალდებულება და ტყვილის მიმართ შეურიგებელი დამოკიდებულება იყო. ამ განყოფილების წევრები ერთმანეთს, როგორც ერთი დიდი ოჯახის წევრები ისე აღიქვავდნენ და ურთიერთობაც შესაბამისი იყო. აქ შინაგანაწესის ან სურორდინაციის დარღვევისთვის იშვიათად, თანაც მსუბუქად სჯიდნენ გინდაც ამის გულისთვის სამინისტროში სერგეისთვის შავი დღე დაეყენებინათ, ერთი რასაც აქ არ პატიობდნენ, ეს ტყვუილი იყო.
– სხვა ვინმე მაინც დაგეყენებინა, სპეცრაზმელებს ხომ იცი ტვინი სხვანაირად უმუშავებთ  –  შერბილებული ტონით მიმართა კრიტიკის „ქარცეცხლში“ აღმოჩენილ მოადგილეს.
– ვისაც რამე საქმე ქონდა გამოსაძიებელი დილიდან მოიდო მიზეზად და გარეთ გავარდა, ამიტომაც იძულებული გავხდი ეს  –  ხელით მიანიშნა ბადრაგზე  –  ეს დამაყენებინა ...
სერგეის ამ ბიჭის დანახვაზე, პირველი დღიდან გაუჩნდა მისდამი ანტიპატიის გრძნობა, ვერაფრით აეხსნა რატომ, ბევრი ფიქრის მერე მის უფერულ, ნაცრისფერ თვალებს და ცივ გამოხედვას დააბრალა, თუმცა თანამშრომლის ერთი შეხედვით შეფასება წესად არ ქონდა.
– კარები გააღეთ  –  საკმაოდ უხეშად უბრძანა კარებთან მდგომ სპეცნაზელს, მათ დანახვაზე ქართველებით სავსე ოთახში სამარისებული სიჩუმე ჩამოვარდა. სერგეიმ თვალით მოძებნა დაღუპულის ცხედარი, ხალხით გადაჭედილ ოთახში მხოლოდ შუა ადგილი იყო თავისუფალი და მანაც მოადგილის თანხლებით იქით გასწია, სპეცარაზმელს უნდოდა შეჰყოლოდათ, მაგრამ სერგეიმ უფლება არ მისცა, აქ დამელოდეო, უბრძანა.  მათი ოთახში შესვლისას მაქსიმალურად შევიწროვდა ხალხის მასა, შუაზე გაიყო და შუაგულისკენ გზა გაუხსნა. სერგეის ისეთი შეგრძნება გაუჩნდა, რომ ქართველები როგორც რაღაცა საზიზღარს, ამაზრზენს ისე უფრთხოდნენ მათთან შეხებასაც კი. ოთახის შუაგულში დასვენებული ცხედრის გვერდით ახალგაზრდა კაცს ჩაემუხლა, თვალებზე ხელი აეფარებინა, მაგრამ თვალებიდან წამოსული ცრემლი თითებშორის იკვლევდა გზას და ნიკაპზე ჩამოდინებული წვეთ–წვეთად ეცემოდა ძირს.
– რა მოხდა?  –  მტკიცე ხმით იკითხა სერგეიმ თუმცა უმალვე ინანა დაუფიქრებლად ნათქვამი სიტყვა.
ფეხზე წამომდგარმა, სახეზე ჯერ კიდევ სისველე შერჩენილმა ბიჭმა დაუფარავი ზიზღით შეხედა შეკითხვის დამსმელს:
– ისეთი არაფერი რაც ადრე არ გაგიკეთებიათ, ათეულ ათასობით აფხაზზს, ოსს და ქართველს ერთმანეთი ისე ჩაახოცინეთ წარბი არ შეგტოკებიათ და „იონიჩის“ დაღუპვისთვის თავს რომ არავინ მოიკლავთ დიდი მიხვედრა არ ჭირდება....
– რატომ არ გაგვაგებინეთ ადამიანი ცუდად რომ გახდა?
– არ გაგაგებინეთ?  –  სიმწრის სიცილმა ბიჭს სახე გადაუსერა  –  როგორ გაუძლო ამ კარებმა ამდენ წიხლების ცემას ვერ ვხვდები მიუხედავად იმისა, რომ რკინისაა, იგივე წარმატებით შემეძლო თავი მერტყა კედლისთვის. თქვენი ბადრაგი შემოვიდა როდესაც „იონიჩი“ აღარ სუნთქავდა. დიდი ეჭვი მაქვს ამ ამბის დამალვის შესაძლებლობა, რომ ქონოდა, თქვენ ამ წუთშიც არ გეცოდინებოდათ რა მოხდა...
სერგეი და მისი მოადგილე ერთმანეთს გაკვირვებულები შეაჩერდნენ, ეხლა უკვე სერგეის დასჭირდა, კარებთან ატუზულ ბადრაგთან მიჭრილი, ჭკუიდან გადასული მოადგილის დამშვიდება:
-  შენ აქ რისთვის დაგაყენეს ნაგავო? არ დაგაინტერესა მაინც რა ხდებოდა ამ კარებს იქით? იქნებ რომელიღაცას დაკავებულთაგან ძლიერი ასაფეთქებელი აქვს და ყველას, მთელ განყოფილებას, ჰაერში გვწევს? თუ შენ ტვინი არ გყოფნის და როგორ მოიქცე არ იცი, უფროს ოფიცერს მაინც კითხე რჩევა... ეს რა შარში გამხვიე შე დამპალო ....         
– მოკლედ, პატაკში ვწერ,რომ ჩემს მოადგილეს ანუ შენ, გამოგეცხადა სიტყვიერი დაყვედური  –  შეაწყვეტინა ლანძღვა თავის მოადგილეს სერგეიმ  –  ბადრაგის ხელმძღვანელ ოფიცერს, ჯგუფის ყველა წევრთან ერთად, მკაცრი გაფრთხილება პირად საქმეში შეტანით, ამ კაცის სამსახურიდან გაგდების.... გაგდების  –  ხაზგასმით ხელმეორედ გაიმეორა სერგეიმ  –  ბრძანება ხუთ წუთში მაგიდაზე მედოს...
სერგეიც და მისი მოადგილეც ერთმა რამემ გააკვირვა, ბადრაგად მდგარი სპეცრაზმელი არც კი შეშმუშნულა განყოფილების ხელმძღვანელის მიერ, მის გასაგონად გამოტანილ, სამსახურეობრივი სასჯელის უკიდურეს ფორმაზე, სერგეის მოეჩვენა, რომ შეუმჩნევლად  ჩაეღიმა კიდეც...
ის დღე იმ იშვიათთაგანი იყო როდესაც სერგეი იმაზე ადრე მივიდა სამსახურში, ვიდრე ამას საერთოდ აკეთებდა ხოლმე, ის იყო კაბინეტში შევიდა, რომ მაგიდაზე მდგარი ტელეფონი აწკრიალდა სერგეიმ ყურმილი აიღო, ფედერალური უშიშროების სამსახურის ხელმძღვანელის მისაღებიდან რეკავდნენ, ახალგაზრდა ქალის სასიამოვნო ხმამ აცნობა რომ დღის 2 საათზე შეხვედრაზე იყო მიწვეული მის ხელმძღვანელობასთან.
მილიციის განყოფილების უფროსს გულმა უგრძნო, მათდამი საკმაოდ აგდებული დამოკიდებულებით ცნობილი ორგანიზაციის ხელმძღვანელთან შეხვედრა საიამოვნო მოგონებად რომ არ დარჩებოდა, განყოფილება თავის მოადგილეს გადააბარა და შენობიდან გამოსული სამსახურის მანქანაში ჩაჯდა  –  უშიშროებაში  –  მოკლედ მოჭრა.
უშიშროების სამინისტროში შესულს, სიურპრიზი, პირველსავე დაბრკოლებაზე დახვდა, თუმცა უსიამოვნოს მაგას ვერ დაარქმევდი, დაცვამ  პირადობის წარდგენისთანავე გაატარა და განსაკუთრებული თავაზიანობით  აუხსნა თუ როგორ უნდა მომხდარიყო მინისტრის კაბინეტში.  
მოსკოველი კაცის ლამაზი ქალით გაკვირვება ძალიან ძნელია, მითუმეტეს არ იყო ის უცხო სერგეისთვის, დედამისის მაღაზიებში ჩატარებულ ფართებზე მონაწილეობა, ქალაქის საუკეთესო ტოპ–მოდელებისათვის დიდი პატივი იყო, მაგრამ მდივანი ქალის კისრიდან დაწყებულმა ფეხებმა და მშვენიერმა სახემ სერგეიც კი აღაფრთოვანა.
– თქვენ გელოდებიან  –  მომხიბლავად გაუღიმა ახალგაზრდა ქალმა და კარებისაკენ მიუთითა.
გრძელ, ძველებურ მაგიდასთან მჯდარი კაცი ღიმილით შეაჩერდა სერგეის  –  ვერ მცნობ პრაკტიკანტო?  –  კითხა. სერგეის ბუნდოვნად თითქოს ეცნო კაცი, თუმცა პრაკტიკანტის ხსენებაზე ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა....
მაშინ მეხუთე კურსზე იყო, ჩვეულებისამებრ როგორც ამას საწარმოო პრაკტიკა ითვალისწინებს იმ განყოფილებაში რომლის ხელმძღვანელიც ის შემდგომში გახდება პრაკტიკანტად გაუშვეს. სერგეის გაუმართლა, განყოფილების გამომძიებლებიიმდენად იყვნენ დაკავებულები რთული საქმეებით, რომ მკვლელობის საქმე, რომელიც მათი აზრით  დღესავით ნათელი იყო მას მიანდეს.
ქართველი, ახალგაზრდა ბიჭი დააკავეს საყვარლის მკვლელობისთვის. სახლში, რომელშიც ქალი მეუღლესთან, ცნობილ ბიზნესმენთან ერთად ცხოვრობდა, ნაპოვნი იქნა მკვლელობის იარაღი, ქალის სისხლით დასვრილი დანა, დაკავებულის თითების ანაბეჭდებით. მკვლელობის ადგილას შემდგარ ოქმში ეწერა, რომ მეუღლეს, რომელსაც თან დაცვა ახლდა, სულ რამოდენიმე წუთით დააგვიანდა სახლში მისწრება რომ ტრაგედია თავიდან აეცილებინა. მას შემდეგ რაც კრიმინალებმა საბოლოო დასკვნა გააკეთეს და თავისი ვერსია ოფიციალურად გააჟღერეს, საქმე პრაკტიკანტს გადააბარეს.
პირველი რამაც სერგეიში ეჭვი აღძრა, დაკავების დროს ეჭვმიტანილის ფიზიკური მდგომარეობა იყო, ბიჭი ჯერ კიდევ ძილ–ბურანში იყო როდესაც პოლიციელებმა ის დააკავეს, დანაშაულში ეჭვმიტანილი ლამის ტიროდა, დამტვრეული რუსულით არწმუნებდა გამომძიებელს, რომ მას მსხვერპლი გულწრფელად უყვარდა და როგორ მოხვდა მის ხელში მკვლელობის იარაღი წარმოდგენა არ ქონდა. ჯერ კიდევ აულაგებელ მაგიდაზე ფრანგული კონიაკი იდგა, მისაყოლებელიც არ გამოირჩეოდა უბრალოებით, შავი იკრა, კარაქი, ძვირფასი ძეხვი, ჰოლანდიური ძვირფასი ყველი იმაზე მეტყველებდა, რომ აქ სექსის გარდა კარგი ჭამა–სმის ფასიც იცოდნენ. სერგეიმ სამზარეულოს კედელზე მიდგმული მასიური, აშკარად ხელით ნაკეთი, ძვირფასი ხის ბარი გამოაღო, ძვირფასი შოტლანდიური ვისკები, ფრანგული კონიაკები და ღვინოები, ერთმანეთის გვერდიგვერდ ჯარისკაცებივით ჩამწკრივებულიყვნენ.
იმ დილას, დანაშაულის ადგილზე ასულს სერგეის, ეზოს კარებთან გამოტანილი ტომარა მოხვდა თვალში,  დაცვას ის ბუნკერში გადასაგდებად გაემზადებინა, ტომრის შიგთავსის, როგორც ნივთმტკიცების გადაცემის მოთხოვნას ბიზნესმენის პროტესტი მოჰყვა, რამაც კიდევ უფრო გააძლიერა სერგეის ეჭვი, რომ გამოძიება არასწორი გზით წავიდა. ახალგაზრდა პრაკტიკანტის დაჟინებული მოთხოვნით, ხელმეორედ მოხდა ტომარაში აღმოჩენილი, სუფრაზე დატოვებული ცარიელი ბოთლის გარდა, ძვირფასი დასალევებით სავსე ბოთლების ექსპერტიზა, აღმოჩნდა რომ ყველა მათგამში იყო ერთი სახეობის დასაძინებელი წამალი, შემდეგ იყო კიდევ უფრო განსაცვიფრებელი გამართლება და ერთ–ერთ ახლომიმდებარე აფთიაქში პროვიზორმა ამოიცნო დაცვა, რომელმაც მისგან ეს დასაძინებელი პრეპარატი შეიძინა. იმისთვის რომ თავი გადაერჩინა დაცვის თანამშრომელი იძულებული გახდა ყველაფერი გულახდილად ეღიარებინა, დაწვრილებით მოყვა თუ როგორ ღალატობდა ბიზნესმენს „ის კახპა“, ბოლო ხანებში როგორ დაიჯინა ოფიციალურ საყვარლად ახალგაზრდა „არარუსი“, როგორ გადაწყვიტეს მათ (მან და მისმა პატრონმა) დაესაჯათ „ის კახპაზე“ და მისი „კურო“, როგორ იყიდეს დასაძინებელი წამალი რომლის მოქმედებას კიდევ უფრო აძლიერებდა ალკოჰოლი, როგორ შეიყვანეს ნემსის საშუალებით ის ყველა დასალევში რომელიც კი სახლში მოიპოვებოდა, დაუდარაჯდნენ როგორ მოვიდნენ საყვარლები სახლში დროის გასატარებლად, დანარჩენი კი როგორც ყოფილმა პოლიციის სპეცრაზმელმა ბრძანა „ტექნიკის საქმე“ იყო, თუმცა ხაზი გაუსვა იმას რომ მსხვერპლი მისმა მეუღლემ მოკლა და დანაშაულის „უშუალო მონაწილე“ ის არ ყოფილა. 
პრაკტიკანტი გამომძიებლისთვის ყველაზე დიდი დაინტერესის მიზეზი მაინც ის ეპითეტები აღმოჩნდა, რომლითაც ნამდვილი მკვლელი და მისი თანამონაწილე მსხვერპლს მოიხსენიებდნენ, არცერთჯერ მათ ქალის სახელი არ უხსენებიათ, ერთადერთი სიტყვა რომლითაც ისინი მსხვერპლზე მიანიშნებდნენ იყო „კახპა“....
– არაფერს არ ვაკლებდი, ყველაფერი ქონდა რასაც კი მოისურვებდა, დასასვენებლად წასულები მის საკურორტო რომანებზეც კი თვალს ვხუჭავდი, ცოტას გაერთობა და დამშვიდდება მეთქი ვფიქრობდი, მაგრამ კახპა კახპაა, მაგას რა დაამშვიდებდა. ყელში რომ ამომივიდა ვუთხარი, ყველაფერს მამაშენს ვეტყვი, როგორ იქცევი მეთქი, აქეთ დამცინა :
 –  შენ ისეთი რა უნდა უთხრა მამაჩემმა არ იცოდესო. კახპამ ესეც არ მაკმარა, მუქარაზე გადავიდა  –  შენ ხომ არ გავიწყდება მამაჩემის წყალობით გაქვს ნაშოვნი რაც კი რამე გაბადიაო, ზუსტად გამოიცნო ამ ბოზმა მამამისის რეაქცია, სიმამრი აქეთ დამემუქრა  –  ჭკუით იყავი თუ არ გინდა ყველანაირად გაგანადგუროო.
– კარგი, მე თქვენ გიჩვენებთ მეთქი სეირს  –  ჩემთვის გავიფიქრე. ყველა ოთახში ფარული კამერები დავაყენე, ისე რომ თუ არ იცოდი წინასწარ ვერაფერს მიხვდებოდი, ძვირი დამიჯდა, მაგრამ ჩიტი ბრდღვნად ღირდა, ისეთი კადრები შევაგროვე პორნოინდუსტრიის მამებსაც კი შეშურდებოდათ. ასე რომ ძალიანაც ნუ გამოიდებ თავს, იმ ძუკნას მამა ყველაფერს თუ არ იღონებს აქედან გამანთავისუფლოს, კომპიუტერულ სისტემებში ავტვირთავ და მთელ მსოფლიოს ვაჩვენებ, როგორ ხმარობენ ყველა პოზაში მის შვილს. მე დასაკარგი აღარაფერი მაქვს....
პარასკევი დღე იყო, სერგეიმ ის იყო საბოლოოდ დაამთავრა მკვლელობის საქმე, ერთ საქაღალდეში აკინძა ყველა საბუთი, განმეორებითი ექსპერტიზის პასუხები იქნებოდა ის, საგამოძიებო დასკვა თუ სხვა, ამ საქმესთან დაკავშირებული საბუთი, მაგიდის ყუთში ჩადო რომ განყოფილების უფროსმა დაურეკა და მის კაბინეტში გამოცხადება მოსთხოვა. უფროსის კაბინეტში შესულ სერგეის დროზე ადრე გამელოტებულ პოლკოვნიკთან ერთად, მაგიდასთან, საკმაოდ თავისუფალ პოზაში მჯდარი, დაახლოვებით მისი ტოლი ყმაწვილი დახვდა. კარგად ჩამრგვალებული, თავის ხელქვეითებში არცთუ დიდი ავტორიტეტით მოსარგებლე განყოფილების ხელმძღვანელი, სამინისტროში ცნობილი იყო როგორც ნაკლებად ინიციატივიანი, მაგრამ ბრძანების უსიტყვო შემსრულებელი და უფროსობისთვის მოსახერხებელი კადრი.  
– ყმაწვილო, მკვლელობასთან დაკავშირებული თქვენი საქმე, ბოლომდე გამოსაძიებლად, უშიშროების დეპარტამენტის კომპეტენციაში გადადის. სასწრაფოდ გადაეცით თქვენს მიერ მოპოვებული ყველა სამხილი და ამ საქმესთან დაკავშირებული ყველა საბუთი ამ ამხანაგს  –  ბოლო სიტყვა პოლკოვნიკმა განსაკუთრებული პატივისცემითაც კი წარმოთქვა.
– ეს საქმე ბოლომდე გამოძიებულიცაა და გახსნილიც, აღიარებითი ჩვენების მიცემას ჩემს გარდა ორი მოწმე ესწრებოდა, აღიარება მიღებული იქნა წესების სრული დაცვით, ყველანაირი ფიზიკური და ფსიქოლოგიური ზეწოლის გარეშე, ასე რომ ამ საქმეს სასამართლოში გადაცემის გარდასხვა არაფერი არ უნდა  –  საკმაოდ მკვახე, ისე რომ უცხო ადამიანსაც არ მორიდებია განაცხადა სერგეიმ.
როგორც სერგეიმ თავიდანვე ივარაუდა, მის ტონს სტუმარი არანაირად არ შეუცბუნებია, პირიქით, ერთგვარი ინტერესითაც კი შეხედა თანატოლს  –  მაგას ვნახავთო  –  ღიმილით ჩაილაპარაკა  –  თქვენ შეასრულეთ ბრძანება, თუ მილიციაში რაღაც ახალი წესები დამკვიდრდა და სუბორდინაცია აღარაფერს  ნიშნავს?  –  მზერა რომლითაც „სტუმარმა“ განყოფილების უფროსი „დააჯილდოვა“ დამატებით განმარტებებს ნამდვილად აღარ საჭიროებდა.
– შეასრულედ ბრძანება – კბილებში გამოსცრა, სახეზე ჭარხალივით აწითლებულმა პოლკოვნიკმა.
სერგეი თავის ოთახში დაბრუნდა, მაგიდაში ჩადებული საქაღალდე ამოიღო, ოთახიდან გამოვიდა და უფროსის კაბინეტისაკენ დააპირა გეზის აღება, რომ თავში რაღაც აზრმა გაუელვა, სამდივნოში შესულმა, მისთვის ნაცნობ გოგონას საბუთების გადაქსეროქსება სთხოვა.
– ამდენი ხანი სად ხარ?  –  შეუღრინა ოთახში შესულ სერგეის განყოფილების უფროსმა, ბიჭმა უცერემონიოდ, ცხვირწინ დაუგდო საქაღალდე „სტუმარს“.
„უშიშროების“ თანამშრომელს ღიმილი არ მოსცილებია სახედან, ისე აიღო უხეშად გადმოგდებული საქაღალდე  –  კიდევ შევხვდებითო  –  ჩაილაპარაკა და ოთახიდან გავიდა.
– რას ბედავ ყმაწვილო, პრაკტიკა გინდა „ჩაგიგდო“? ჭკუით იყავი მე შენ გელაპარაკები  –  ლამის თითის ქნევით გამოუშვა უფროსმა სერგეი.
გაუგებრობები მაგით არ დასრულებულა, მეორე დღეს განყოფილებაში მისულს ამბავი დაახვედრეს, რომ ჩვენებები, დანაშაულში ეჭვმიტანილის ზეწოლის შედეგად იქნა მიღებული და თანამშრომლებმა, რომლებიც მოწმის სახით იყვნენ მიწვეულნი ეს აღიარეს.
სეგეიმ კინაღამ შეამტვრია უფროსის კარები, პოლკოვნიკი და უშიშროების დეპარტამენტის თანამშრომელი ჩაის მიირთმევდნენ, იქვე იდგა გახსნილი კონიაკის ბოთლი. განყოფილების უფროსს სერგეის „მოულოდნელი ვიზიტით“ გაღიზიანება არ დაუმალავს  –  შე ლაწირაკო, ასე შემოსვლას როგორ ბედავ?  –  ჯიქურ შეუტია.
– არანაირი ზეწოლა ეჭვმიტანილებზე არ ყოფილა და ყველა ჩემი ჰიპოთეზა ნივთმტკიცებულებას ეყრდნობა  –  შეუვალი ტონით განაცხადა „დაუპატიჟებელმა“ სტუმარმა, ამ უკანასკნელის სახის გამომეტყველება უტყუარად მიანიშნებდა, რომ ის პოზიციების დათმობას არ აპირებდა.
– არ გვინდა უსიამოვნებები  –  „მშვიდობის“ მტრედივით „ჩაიღუღუნა“ სტუმარმა  –  მიუხედავად თქვენდამი ღრმა პატივისცემისა, რომელსაც მერწმუნეთ, ნამდვილად ვგრძნობ (ეს სიტყვები აშკარად სერგეის მისამართით იყო ნათქვამი) ჩვენ ალბათ ისევ პირვანდელ ვერსიას დავუბრუნდებით....
– რაა? როგორ პირველ ვერსიას? – სერგეის გონება უარს ამბობდა საკუთარი ყურებისთვის დაეჯერებინა  – თქვენ გაგიჟდით? უდანაშაულო ადამიანი სამუდამო პატიმრობისთვის გინდათ გაწიროთ იმისთვის, რომ ნაძირალა, მკვლელი და შანტაჟისტი გადაარჩინოთ?
– შენ იცი ვისზეა ლაპარაკი?  –  უკმაყოფილო მზერა სტყორცნა წამის წინ, „მშვიდობის“ მტრედად მოვლენილმა სტუმარმა  –  ის ადამიანი, ვისაც ისედაც ქალიშვილი მოუკლეს და გაამწარეს, მეორე კაცია ამ ქვეყანაში, მისი ღირსების შელახვა, სახელმწიფოს ღირსების შელახვის ტოლფასია. ჩვენ ვერაფრით ვერ დავუშვებთ რომ მისი სიძის მიერ გადაღებული ბინძური კადრები სადმე გამოჩნდეს, მითუმეტეს ინტერნეტში. მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ რომ ჩემი პატივისცემა დაგიდასტუროთ გაყენებთ საქმის კურსში, მე თქვენი უფროსისათვისაც კი არ მიმიცა რაიმე სახის განმარტება. იმედია დააფასებთ ჩემს თქვენდამი დამოკიდებულებას .....მაგრამ საბოლოოდ იქნება ისე როგორც მე ვიტყვი  –  უშიშროების დაპარტამენტიდან გამოგზავნილი სტუმრის ხმაში ფოლადმა გაიჟღერა. სერგეი მიხვდა რომ მარტო ვერაფერს გააწყობდა, გამწარებულმა უკომენტაროდ დატოვა კაბინეტი,დერეფანში გამოსულს, დამნაშავისაგან აღიარებითი ჩვენების მიღებისას იქ მყოფი, ყველასათვის „ძია ჟენიად“ ცნობილი, უფროსი გამომძიებელი შეეფეთა. უკვე ასაკოვან კაცს, აშკარად არ ესიამოვნა, ახალგაზრდა პრაკტიკანტის დანახვა, შეეცადა მალე გაცლოდა სერგეის, მაგრამ ამ უკანასკნელმა ამის საშუალება არ მისცა, წინ გადაუდგა და აღარ გაატარა:
– ძია ჟენია, თქვენ ყველა უშიშარ და უწესიერეს კაცად გიცნობთ, მეც ერთ–ერთი ვიყავი მათ შორის... ეს არის თქვენი წესიერება, უდანაშაულო კაცს მკვლელობას აბრალებთ? ჯერაც სულ ახალგაზრდა კაცს სამუდამო პატიმრობისათვის იმეტებთ იმიტომ რომ ნაძირალა ჩინოვნიკა ასიამოვნოთ? ვიფიქრე დამეხმარებიან, მასწავლიან რაც არ ვიცი, გამოცდილებას გამიზიარებენ მეთქი, მაგრამ თქვენთან გარეწრობის და უნამუსობის გარდა ვერაფერს ისწავლის კაცი....
ძია ჟენიას მზერაში მუქარა გამოკრთა  –  ყმაწვილო სიტყვები შეარჩიე, არ დაგაგავიწყდეს სამუშაო პრაკტიკა ჩვენ რომ უნდა შეგიფასოთ, თანაც ამისთანა სიტყვებისთვის შეიძლება ყბაშიც მიიღო, ეხლა დაწყნარდი და ყველაფერი დაწვრილებით ამიხსენი, რას მერჩი ჯერ მე, მერე დანარჩენ განყოფილებას...
15 წუთის შემდეგ, უფროსის კაბინეტში, ოღონდ ამჯერად ძია ჟენიასთან ერთად შებრუნებულ სერგეის, უკვე კარგად გამხიარულებული პოლკოვნიკი და უშიშროების დეპარტამენტის თანამშრომელი ადგილზე დახვდა, მაგიდაზე მდგარი კონიაკის ბოთლი უკვე ბოლომდე დაეცალათ:
– ჟენია, შენ უკვე მეორე კაცი ხარ დაუკაკუნებლად ჩემს კაბინეტში რომ იჭრება, დღეს რამე განსაკუთრებული დღეა და ჩვენს განყოფილებაში ცოფის ეპიდემია გავრცელდა ჰაერ–წვეთოვანი გზით თუ რა ხდება? იქნება გამარკვიოთ  –  კბილებში გამოცრა განყოფილების უფროსმა.
– ვასილი, შენ გახსოვს პირველად, როგორ შემოვედით ამ შენობაში? ახალგაზრდა, ენთუზიაზმით აღსავსე, ჯეელი ბიჭები ვიყავით, ეხლა სარკეში ჩემი თავის დანახვა მეზარება ხოლმე ისე დავბერდი... შენ იცი, მე კარიერისტი არასოდეს ვყოფილვარ, მაგრამ არა იმიტომ რომ ცუდი გამომძიებელი ვარ, თუ მეშლება რამე და ჩემი შესაძლებლობების შეფასებაში რამეს ვაჭარბებ? თუ ეს ასეა მითხარი არ მოგერიდოს.....
– რას ამბობ ჟენია, როგორ გეკადრება, ვის შეპარვია შენს კომპეტენტურობაში ეჭვი და მე ხომ მითუმეტეს.... ასი წელია მე და შენ ერთმანეთს ვიცნობთ  –  უცბად შეცვალა საუბრის ტონი პოლკოვნიკმა….
–  დღეს პირველად ჩემს ცხოვრებაში, უნამუსო გარეწარი მიწოდეს და დედის რძესავით შევირგე ეს ყველაფერი იმიტომ, რომ მართებულად გამლანძღეს, თეთრზე ვთქვი შავია მეთქი. შენ გვთხოვე ჩვენება გამეყალბებინა და მე ჩემს მეწყვილესთან ერთად თხოვნა შეგისრულეთ, მაგრამ შენ არ გითქვამს რომ უდანაშაულო კაცის ციხეში გამოკეტვას აპირებდი. შენ მე კარგად მიცნობ და რა ავტორიტეტითაც ვსარგებლობ ჩემს გარემოცვაში იცი, მთელს განყოფილებას აგიჯანყებ, ქალაქში უკანასკნელი ბონჟი არ დარჩებას ვისაც ამ ამბის წვრილმანებიც კი არ ეცოდინება, ამას კიდევ ჟურნალისტების ჭორ–მართალი დაემატება და შენ განყოფილების უფროსობას ძალიან მალე „გამოეთხოვები“, ამის პირობას მე შენ გაძლევ....
– კარგით, ყველაფერს ისე გავაკეთებთ რომ უდანაშაულო ადამიანი არ დაისაჯოს, მაგრამ... ყველა მასალას რასაც კი თქვენ ფლობთ და ჟურნალისტებისათვი ოდნავ მაინც ინტერესის შემცველი შეიძლება იყოს, მე გადმომეცემა. ეს თემა ერთხელ და სამუდამოდ დაიხურება და ამ საქმეზე, ამ კაბინეტიდან გასული არასოდეს, არავინ ხმას აღარ ამოიღებს  –  პასუხი ძია ჟენიას უშიშროების ახალგაზრდა თანამშრომელმა გასცა, გასაგები იყო რომ ამ წუთში ის წყვეტავდა ყველაფერს.
გამოცდილ გამომძიებელს და ახალგაზრდა პრაკტიკანტს ერთდროულად გამოეხატათ სახეზე უკმაყოფილება, თუმცა დუმილი რომლითაც ისინი წამოყენებულ მოთხოვნას შეხვდნენ, მხოლოდ თანხმობის დამადასტურებელი შეიძლებოდა ყოფილიყო და ის ასეც იქნა აღქმული...
– ძალიან კარგი  –  კმაყოფილების ნიშნად ხელები მოიფშვნიტა შედეგით კმაყოფილმა განყოფილების უფროსის „თანამეინახემ“ და ღიმილით რომელიც ყველა დანარჩენს, კონიაკისგან აწითლებული პოლკოვნიკის ჩათვლითაც კი დამცინავად მოეჩვენა ოთახიდან გავიდა.
სერგეი მისთვის განპირობებულ მაგიდასთან იჯდა და უსაქმურობისაგან უკვე აღარ იცოდა რა გაეკეთებინა, როდესაც ძია ჟენია ხნიერ, ჭაღარათმიან, კავკასიური გარეგნობის მამაკაცს ოთახში შემოუძღვა, სერგეი გააცნო  –  ეს არისო ის გამომძიებელიო  –  უთხრა და ოთახიდან გავიდა.
– დიდი მადლობა შვილო, რომ შვილიშვილი გადამირჩინე, ერთი სათხოვარი მაქვს, ეცი პატივი ჩემს ასაკს და უარს ნუ მეტყვი. აქვე ახლოს, თანამემამულეს, ჩემს მეგობარ კაცს კაფე აქვს გახსნილი, ჩვენთვის პურ–მარილი მაქვს შეკვეთილი, სუფრაზე დამეწვიეთ, გაფიცებ გულით საყვარელს, ნუ გამაწბილებ  –  ისე გულიანად შეეხვეწა ასაკოვანი კაცი, უარი ვერ უთხრა, ერთი რაც მოახერხა, ჩემზე მეტი, თქვენ რომ შემოგიძღვათ იმ გამომძიებელმა გააკეთაო, გამასპინძლების მსურველს მორიდებით შეატყობინა.
– შვილო ვინც გინდა ის წამოიყვანე, თუ გინდა მთელ განყოფილებას დაუძახე, ყველას სიამოვნებით გაგიმასპინძლდებით  –  უკან არაფერზე დაიხია ჭაღარა კაცმა.
სერგეის არ გაჭირვებია სერგეის და მისი მეწყვილის მოძებნა, არც ამ უკანასკნელებს მოუნდომებიათ თავის დაფასება და ახალგაზრდა პრაკტიკანტის შეთავაზებას სიამოვნებით დათანხმდნენ. რამოდენიმე გაჩერების იქით, პატარა და კოპწია კაფეში მისულ სტუმრებს სიხარულით შეხვდნენ. სუფრა ქართული კერძებით გააწყეს, ყველაფერი რომ მართლაც საოცრად გემრიელი იყო, მაგრამ მასპინძლის ტრაბახის საგანს პირველ რიგში, მაინც ღვინო წარმოადგენდა...
– ეს ჩემს ვენახებში მოკრეფილი ყურძნით, დაწურული ღვინოა. რამდენიც არ უნდა დალიო და როგორც არ უნდა დათვრე, მეორე დღეს ცუდად არავითარ შემთხვევაში არ იქნები, მერწმუნეთ მე ბებერ კაცს. პირველი ჭიქა თქვენი დღეგრძელობისა მინდა ავწიო, შვილიშვილი რომ არ გამიუბედურეთ და სიბერე არ გამიმწარეთ. ბედნიერები და გახარებულები იყავით, სიკეთე და ბარაქა არ მოგკლებოდეთ. რაც მე ვერ დაგლოცოთ, მაღალმა ღმერთმა დაგლოცოთ, მისი წყალობა ნუ მოგკლებოდეთ ნურასოდეს, დაილოცოს მისი სახელი და მადლი  –  კაცმა პირჯვარი გადაიწერა, მერე ჭიქა ტუჩებთან მიიტანა და ბოლომდე დაცალა სასმელი, ასე მტერი დაგეცალოთო ღიმილით დააყოლა.
მეორე დღეს სერგეის ბუნდოვნად ახსოვდა როგორ მოვიდა სახლში, ერთი რისი გახსენებაც შესძლო, როგორ არ გადაახდევინეს ტაქსში ფული და სახის კარებამდე როგორ მოაცილეს მასპინძლებმა. იმ დღის მერე, ყოველ წელს, წინასწარი შეტყობინების შემდეგ, მატარებლით უგზავნიდნენ 50 ლიტრა ღვინოს და 20 ლიტრა არაყს. ერთხელ ურთიერთგამოცდილების პროგრამით ჩამოსულ ფრანგ კოლეგასაც გაასინჯა „ქართული ნობათი“, ღვინის ხარისხით აღფრთოვანებული სტუმარი ნება–ნება მიირთმევდა შეთავაზებულ სასმელს.
საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, როდესაც აფხაზეთში და ჩეჩნეთში ომი ატყდა, რკინიგზის მიმოსვლა შეწყდა, რამდენჯერმე თვითმფრინავის ნაცნობ მფრინავს გამოატანეს ღვინო და არაყი, მაგრამ ეს გარკვეულ სირთულეებთან იყო დაკავშირებული და მალე ეს ტრადიცია დაირღვა.....
ეხლა ზუსტად ის უშიშროების თანამშრომელი, უკვე არცთუ ისეთი ახალგაზრდა, გენერლის მუნდირში ხელს უწვდიდა მისასალმებლად, თუ რამე წყენი იყო ოდესღაც ამ კაცის მიმართ, დროს ის უკვალოდ წაეშალა, ესიამოვნა სერგეის მისი დანახვა, როგორც ეს დიდი ხნის უნახავი ნაცნობის შეხვედრისას ხდება ხოლმე.
– როგორც ვხედავ შენ დრო უქმად არ დაგიკარგავს  –  ღიმილით შეაგება სიტყვა თავაზიანობად ქცეულ გენერალს.
– მართალი ხარ, გარკვეულ წილად შენც შემიწყვე ხელი ამ წარმატებაში, იმ შენი საქმიდან დაიწყო ჩემი წინსვლა და ჯერაც არ დამთავრებულა....
– უშიშროების მინისტრის იქით რა არის, ყველაზე გავლენიანი უპორთველო მინისტრი ხარ...
– ნუ იტყვი, არის პრემიერ–მინისტრი, არის პრეზიდენტი...
– მე ისე ვატყობ, შენ არ ხუმრობ...
– სახუმაროდ სერგეი მართლა არ გვცალია, ქვეყანა თავზე დაგვენგრა, საბჭოთა კავშირი დაიშალა, რესპუბლიკები გაგვექცნენ, ზოგი ამერიკასთან გარბის ზოგი ევროკავშირთან. ჩვენ ეხლა ვიწყებთ ფეხზე დადგომას, რაც არსოდეს მოსწონს ჩვენს არაკეთილმოსურნეს. გაძვირებულმა ნავთობმა და გაზმა თავის საქმე გააკეთა, ეხლა ჩვენი ჯერია, რომ ფრთები გავშალოთ და რუსეთის ძველი დიდება აღვადგინოთ...
– მე როგორც ვხვდები, საბჭოთა კავშირის აღდგენაზე ნაკლებს შენ არ დათანხმდები...
– ნამდვილად სწორედ ფიქრობ, არ დავთანხმდები...
– ისევ რეპრესიები, გულაგები, მტრის ხატის შექმნა  – სერგეის ხმაში ოდნავ სიმკაცრე შეეპარა, ჩვენ ერთნაირად არასოდეს ვიფიქრებთო, თავისთვის გუნებაში გაივლო.
– რატომაც არა, თუმცა რაც შენ ეხლა ახსენე ეს გუშინდელი დღეა, უამრავი სხვა გზებიც არსებობს, შეისყიდო ქვეყნის სტრატეგიული ობიექტები, ენერგორესურსები და ის შენია... არ დაგემორჩილება (სასურველია შენი ხელდასმული) მთავრობა გადაუკეტავ გაზს, გაუძვირებ დენს, თუ ეს არ უშველის წააქეზებ აგრესიულ სეპარატიზმს, შეიარაღებ და პოლიტიკური მოთხოვნების ნუსხასაც მიაწვდი, სუსტ სახელმწიფოებზე ზეწოლის უამრავი საშუალებები არსებობს. რაც უფრო შორს ვრცელდება შენი ინტერესები, მით უფრო დიდია პატივისცემა და რიდი შენი ქვეყნის მიმართ, ეს შესანიშნავად ესმის ჩვენს ხალხს და 100 კაციდან მინიმუმ 90 თანხმობას მოგვცემს სამხედრო ძალაც რომ გამოვიყენოთ, განა სხვა დიდი ქვეყნებიც ასე არ იქცევიან? სად ინგლისელები და სად ფოლკლენდის კუნძულები? რა უნდათ ამერიკელებს შუა აზიაში ან კავკასიაში? ეს ჩვენი გავლენის სფეროებია და არავისაც არ დავუთმობთ, რითი ვართ ამერიკელებზე ნაკლები?! ...
მოკლედ მოვრჩეთ ზოგად პოლიტიკაზე საუბარს და გადავიდეთ ჩვენს საქმეებზე, შენი პატაკი მიდევს აგერ  –  სერგეის ძველმა ნაცნობმა მის წინ, მაგიდაზე დადებული, ფაილში ჩადებული პატაკის ჩანაწერი ხელში აიღო  –  შენ მეტისმეტად სასტიკი ხარ შენი თანამშრომლების მიმართ, დაწყებული შენი მოადგილით და ბადრაგით დამთავრებული, მათ ყველაფერი ისე გააკეტეს როგორც ევალებოდათ...
სერგეი გაკვირვებული მიაჩერდა სავარძელში ჩამჯდარ გენერალს  –  ერთს, რასაც ის არანაირად არ მოელოდა ამ შენობაში შემოსვლისას, ეს თავის თანამშრომლების მიმართ უფლებამოსილებების გადაჭარბების გამო კრიტიკა იყო ....
– ადამიანი დაიღუპა ...
– ის ადამიანი იყო ქრონიკული ავადმყოფი და ასთმის შეტევისაგან გარდაიცვალა, ის ჩვენ მოსკოვში არ მოგვიწვევია, დარჩენილიყო თავის სამშობლოში და არაფერიც არ მოუვიდოდა. რუსეთი სავსეა ჩამოსულებით, მე არ ვაპირებ გულხელდაკრეფილმა ვუყურო როგორ იმკვიდრებენ ისინი ადგილს რუსეთის მეგაპოლისებში...
– ბევრი ადამიანი აქ დიდი ხანია არის, ძირითადად ისინი სამუშაოს გულისათვის ჩამოდიან, მერე ოჯახებს ქმნიან და სამუდამოდ რჩებიან რუსეთში. ისინი აქაურობას შეჩვეულები არიან და ალბათ უყვართ კიდეც....
ფედერალური უშიშროების სამსახურის გენერალს ისევ დაუბრუნდა სახეზე ღიმილი  –   შენ ისეთივე იდეალისტი დარჩი, როგორც ახალგაზრდობაში იყავი.... ადამიანები არ არიან ისეთი კეთილშობილები და დიდსულოვნები შენ რომ გგონია, ისინი უფრო ქლესები და მატყუარები არიან. სანამ შენ ჭირდები, სულითა და გულით შენთან არიან, მაგრამ როგორც კი ისინი შენ დაგჭირდება უმალვე ზურგს გაქცევენ და გაუჩინარდებიან, თანაც ისინი გაუმაძღრები და ხარბები არიან. ეს შეფასება ჩემი არ გეგონოს, ის ერთ ძალიან ჭკვიან ადამიანს და პოლიტიკოსს ეკუთვნის...               
– ეს სიტყვები მაკკიაველიმ ერთ–ერთ თავის ნაშრომში 14–15 საუკუნეებს შორის იხმარა, მას მერე ჩვენი „ელიტის“ აზრი არაფრით შეცვლილა?
– შენ რა გინდა მითხრა, რომ ადამიანს ძალაუფლება და სიმდიდრე დღეს აღარ იზიდავს? მე მგონი პირიქით, დღეს ცხოვრება ბევრად უფრო სასტიკია, ადრე თუ ადამიანი მადაბიოდ ან პირიქით დიდგვაროვნად იბადებაოდა, ის ამას როგორც ღვთის ნებას ისე აღიქვავდა და განგებას ემორჩილებოდა, დღეს ასეთი წარმოდგენა მგონი მხოლოდ რამოდენიმე ქვეყანაშია, სადაც ერარქიულ კასტებად დაყოფა, სარწმუნოებიდან გამომდინარე შენარჩუნებულია, მთელს დანარჩენ მსოფლიოში, ყველა ადამიანი თანასწორია და თუ უნდა წარმატებას მიაღწიოს, ამისთვის უნდა იყოს მიზანდასახული, წარმატების მისაღწევად უკან არაფერზე არ უნდა დაიხიოს....
– გინდაც სხვის ხარჯზე, როგორც შენ თავის დროზე უდანაშაულო კაცის ციხეში გამომწყვდევით  გინდოდა საქმე მოგეგვარებინა?  –  სერგეის მათი პირველი შეხვედრის მიზეზის შეხსენება არ მორიდებია.
– კარგი სერგეი  –  გენერლის ხმაში შემრიგებლური ტონი გაისმა  –  შენ მე აქ საჩხუბრად არ მომიწვევიხარ, მე ვიცი რომ „შენს“ განყოფილებაში ხელქვეითები დიდ პატივს გცემენ და უყვარხართ, არ გინდა ამ ხალხის წნეხის ქვეშ გატარება მითუმეტეს, რომ გამიგია ლოიალური მმართველობის მომხრეაო. შენთან კიდევ ერთი სათხოვარი მაქვს, გავიგე ახლახანს მიღებული სპეცრაზმელის სამსახურიდან გაგდება  და მისი ულუკმაპუროდ დატოვება გაგიზრახავს  –  გენერალმა მცირე პაუზა გააკეთა და თანამოსაუბრეს თვალი თვალში გაუყარა  –  ეს შენ უბრალო კაცი არ გეგონოს, ის სულ ცოტა ხნის წინ მაიორის სამხრეებს ატარებდა....
– ჯერ კადრების განყოფილების უფროსს „მოხვდება“ იმის გამო, რომ არ დაინტერესდა სამსახურში ვის ღებულობდა და მერე ჩემს მოადგილეს, აქამდე მისი სამსახურიდან განთავისუფლების ბრძანება ხელმოსაწერად რომ არ შემომიტანა....
– პასუხისმგებლობა ყველაფერზე რაც განყოფილებაში ხდება პირველ რიგში შენ გეკისრება, შენ პირველმა უნდა იცოდე ვის ღებულობ სამსახურში, მაგრამ ეხლა მაგაზე ლაპარაკი არ გვინდა, ეს ბიჭი ჩემი თხოვნით მიიღეს შენთან, მის სამსახურში მოსაწყობად თქვენი მინისტრი შევაწუხე და მანაც თქვენს განყოფილებაში გაამწესა იგი. შენც მშვენივრად იცი მაგ თანამშრომლის შენთან გამოგზავნა მინისტრის სიტყვიერი ბრძანებით რომ მოხვდა.....
სერგეის მხოლოდ ეხლა გაახსენდა მინისტრის მოადგილესთან მისი საუბარი, როდესაც სპეციალურად დაშვებულ შტატში, კიდევ ერთი თანამშრომლის მიღება სთხოვა, კადრების უფროსის მიერ შემოტანილ ახალი თანამშრომლის პირად საქმეში არც ჩაუხედავს, ისე მოუწერა ხელი სამსახურში მიღების ბრძანებაზე....           
– მაგ ბიჭი ჩეჩნეთშია ნაომარი და უბრალო კაცი არ გეგონოს დივიზიას მეთაურობდა, მერე რაღაცა მოხდა იქ და....  გენერალს ენა დაება, აშკარად არ უნდოდა იმ მიზეზებზე საუბარი რის გამოც მისი „პროტეჟე“ ოფიცრის სამხრეების და სამსახურის გარეშე დარჩა.
– მაინც რა მოხდა მერე?  –  სერგეი არ აპირებდა ასე ადვილად პოზიციების დათმობას და მარიონეტის როლის საკუთარი ნებით შესრულებას.
– მათ ბლოკ–პოსტზე მოსახლეობამ იერიში მიიტანა, მან ცეცხლის გახსნის ბრძანება გასცა, ადგილობრივი მოქალაქეების ზურგს ამოფარებული, „ეგრეთწოდებული“ ბოევიკები გაიქცნენ, თანაც შეტაკების ადგილზე მკვდარი ბავშვები და ქალები დატოვეს.
– ანუ მან მშვიდობიან მოსახლეობას ცეცხლი გაუხსნა?! ....
– ჩეჩნეთში მშვიდობიანი მოსახლეობა სახლებში ზის და ბლოკ–პოსტებთან არ დაძრწიან, ზუსტად ამ მოსახლეობის ზურგს უკან იმალებიან კბილებამდე შეიარაღებული ყაჩაღები, რომლებიც ქვეყნის ერთიანობას საფრთხეს უქმნიან....
– .... და რომლებიც ჩვენვე შევაიარაღეთ და საგულდაგულოდ გავწვრთვენით ქართველებთან საომრად   –  თვითონ დაამთავრა გენერლის დაწყებული სიტყვა.
– სულ დამავიწყდა.... შენ ხომ ქართველების დიდი „გულშემატკივარი ხარ“  –  რაღაც წამით დამცინავი ღიმილი გადაურბინა უშიშროების მაღალჩინოსანს, თუმცა უმალვე მოსხიპა სახეზე ეს გამომეტყველება იმედით, რომ სერგეი ირონიაზე ყურადღებას არ გაამახვილებდა.     
– შენ რომ მათ ისტორიას და კულტურას კარგად იცნობდე, იქნებ შენც ჩემსავით კეთილგანწყობილი ყოფილიყავი, ეხლა მაგაზე არაა საუბარი .... მე არ დავტოვებ შენს „პროტეჟეს“ ჩემს განყოფილებაში, ერთი რასაც ჩვენი ძველი „ნაცნობობის“ ხათრით გავაკეთებ, საკუთარი ნება–სურვილით, პირადი განცხადების საფუძველზე გავანთავისუფლებ სამსახურიდან, რომ სხვაგან მუშაობის დაწყება შესძლოს. მაგაზე მეტი არ მთხოვო, თუ არ გინდა ჩვენი ახლანდელი შეხვედრა ისე ცუდად არ დამთავრდეს როგორც პირველი.... 
– კარგი, რას იზამ, შევთანხმდით  –  ხელი გამოუწოდა გენერალმა სერგეის, მიუხედავად იმისა  რომ დიდი კმაყოფილება მოლაპარაკების საბოლოო შედეგს მასში მაინცადამაინც არ გამოუწვევია. „მასპინძელმა“ მდივან გოგოს სელექტორით, ჩაი და კონიაკი შემოგვიტანა სთხოვა.
ოთახში შემოსული გოგონას მაღალმა, ჩამოქნილმა ფეხებმა სერგეის თვალი მოწყვიტა, რაც გენერლის დაკვირვებულ მზერას არ გამოპარვია  –  ვერა, ძვირფასო, გაიცანით ჩემი ძველი მეგობარი, ბატონი სერგეი. ორი სიტყვით რომ დაგიხასიათოთ, პრინციპული ადამიანი და ნიჭიერი კრიმინალისტი. მინდა გთხოვო მოსკოვის ხელისუფლების დაგეგმილ გამოფენა–გაყიდვაზე მისი გამყოლი იყოთ. მსოფლიოს წამყვანი „ბრენდები“ აწყობენ ამ გამოფენას, შენი მშობლები დარწმუნებული ვარ იქნებიან, მაგრამ შენ არასოდეს მინახიხარ მსგავს ღონისძიებებზე  –  ბოლო სიტყვები სერგეის მისამართით იყო ნათქვამი.
– არ მიყვარს ფულზე გაგიჟებულ ადამიანებთან ურთიერთობა, მითუმეტეს არც დრო მაქვს მსგავს ღონისძიებებზე სასიარულოდ, მაგრამ ამჯერად ჩვევას უღალატებ და თქვენს შემოთავაზებას დავთანხმდები  –  „მიზეზი“ ამ თანხმობისა იმდენად გამჭვირვალე  იყო, რომ მასპინძელმა და მისმა მდივანმა ღიმილი ვერ დაფარეს.
ორშაბათი დღე არ უყვარდა სერგეის, რა უფრო მეტი იყო ამის მიზეზი, ახალი სამუშაო დღის დასაწყისი თუ თარს დღესთან, საზოგადოდ გავრცელებული ცრურწმენა, თვითონაც არ იყო ბოლომდე გარკვეული. სამსახურში დაგვიანებით მისულს, მოადგილემ აცნობა, „უშიშროების“ დეპარტამენტიდან გირეკავდნენო, ის იყო თავის კაბინეტში, სამუშა ადგილს მიუჯდა რომ ტელეფონი აწკრიალდა....
– სერგეი ბრძანდებით?  –  იკითხა ქალის სასიამოვნო ხმამ.
– გახლავართ, რითი შემიძლია გემსახუროთ ? –  უპასუხა სერგეიმ.
– ჩემმა უფროსმა მთხოვა შემეხსენებინა თქვენთვის, რომ ხვალ არის გამოფენა–გაყიდვა რომელზეც მოწვეული ბრძანდებით, როდესაც თქვენთვის მოსახერხებელი დრო იქნება, მითხარით და მე შეგიყვანთ შენობაში, მე ვერა ვარ, ხომ გახსოვართ? .....
– თქვენისთანა ლამაზი ქალი ერთხელაც რომ ნახოს სულ რამოდენიმე წუთით კაცმა, ის მას არასოდეს დაავიწყდება  –  სერგეის სიტყვების შემდეგ ქალის მომხიბლავმა კისკისმა ტელეფონში ცხადყო რომ კომპლიმენტმა მიზანს მიაღწია.
– დიდი მადლობა კეთილი სიტყვებისათვის, მაგრამ როგორ შევთანხმდეთ? სად და როდის შევხვდეთ ერთმანეთს?...
– მომეცით თქვენი მობილური ტელეფონის ნომერი, როდესაც პავილიონებთან მოვალ დაგიკავშირდებით, თუ რა თქმა უნდა წინააღმდეგი არ იქნებით....
– რატომ უნდა ვიყო წინააღმდეგი, განა მე თვითონ არ დაგირეკეთ პირველმა?
თუ ასე დაიწყება ყოველი ორშაბათი, ნამდვილად არ ვიქნები წინააღმდეგი – კმაყოფილებით გაიფიქრა სერგეიმ მას შემდეგ რაც ვერას ტელეფონის ნომერი გამოართვა და დაემშვიდობა, სელექტორით დაუკავშირდა მოადგილეს რათა სამსახურიდან ადრე წასვლის შემთხვევაში დღის  გეგმები მასთან შეეთანხმებინა.
პავილიონებთან მოწყობილი მანქანების სადგომი გადაჭედილი იყო ძვირფასი მანქანებით. „ფერარების“,“ ლამბორჯინების“, „ბენტლების“ და „იაგუარების“ გვერდით მისი 15 წლის „ტოიოტა“–ს ყველგანმავალი ვერ ტოვებდა სათანადო შთაბეჭდილებას და ამ პოზიციის მოსამსახურე პერსონალის საკმაოდ უცერემონიო შემოთავაზებას, მანქანა კარგა მოშორებით დაეყენებინა მთავარი შესასვლელიდან, ზედმეტი კომენტარის გარეშე დათანხმდა, შემდეგ მობილური ტელეფონით ვერასთან დარეკა და მოსვლა აუწყა, შეთანხმდნენ რომ ქალი შესასვლელთან დაელოდებოდა.  
ვერას სერგეისთან შეხვედრით გამოწვეული კმაყოფილება არ დაუმალავს, შენობაში შესვლისას კარებთან მდგარი, სამოქალაქო ტანსაცმელში გამოწყობილი, კარგად ჩადგმული ბიჭები მხედრულად მიესალმენ ქალს....
– ამ აქციას ჩვენ ვკურირებთ და დეპარტამენტის ბიჭები ახორციელებენ დაცვას  –  რატომ ჩათვალა ქალმა საჭიროდ მისთვის ამ ინფორმაციის მიწოდება, სერგეისთვის ცოტა არ იყოს გაუგებარი დარჩა, ვერამ ხელჩანთიდან ტელეფონი ამოიღო და სადღაც გადარეკა, სულ მცირე ხანი ილაპარაკა და უკანვე ხელჩანთაში დააბრუნა  –  ჩვენ „როლექსის“ სტენდთან გველოდებიან  –  ისევ მიმართა ქალმა  თანმხლებ მამაკაცს და წინ გაუძღვა.
დანიშნულების ადგილას მისულ სერგეის კიდევ ერთი სიურპრიზი ელოდა, ვერას უფროსი, ნაცნობი გენერალი, მის მშობლებთან იდგა და ებაასებოდა. სერგეის მშობლებს მისი დანახვა არ გაკვირვებიათ, გასაგები იყო რომ ამაზე „უშიშროების“ ხელმძღვანელს უკვე ეზრუნა.
– ჩვენ შევთანხმდით რომ რესტორანში ვივახშმებთ, მინდა რომ გიმასპინძლოთ, იმედია შენ და ვერა შემოგვიერთდებით. შენთან მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს, თუ რამის დათვალიერება გაინტერესებს აქ ერთი და ორი საათი არაფერს წყვიტავს, მაგრამ ეჭვი მეპარება რომ ვერას გარეშე, თუნდაც ცოტა ხნით მარტო დარჩენა გინდოდეს  –  გენერლის ეს საკმაოდ უცერემონიო შენიშვნა სერგეის ეხამუშა, თუმცა გააკვირვა ვერას ინდერეფენტულობამ მისი უფროსის უტაქტობაზე.
სერგეიმ მანქანების გამოფენაზე, ერთ–ერთ პავილიონში მოისურვა შეყოვნება სადაც „სააბის“, „ბენტლის“, „პორშეს“, „ფერარის“ და „ლამბორჯინის“ უახლოესი მოდელები იყო გამოფენილი, რომლებთანაც რუსი ულამაზესი გოგონები თავს იწონებდნენ და დამთვალიერებლებს მანქანების სალონის „დაგემოვნებას“, კომფორტის შეფასებას და ტექნიკური მონაცემების გაცნობას სთავაზობდნენ.
– ხელს ხომ არ გიშლი?  –  „იეჭვიანა“ ვერამ.
– მე მხოლოდ მანქანები მაინტერესებს აქ, იმ ინტერესის ობიექტი რომელიც შენ იგულისხმე, მაპატიე უხეში სიტყვისთვის, გვერდით მყავს  –  ქალისთვის იმდენად მისაღები იყო წინადადებაში ჩადებული აზრი, რომ ფორმა აღარ გაუპროტესტებია.
გენერალმა სერგეისთვის კარგად ნაცნობ რესტორანში დაპატიჟა სტუმრები, თუმცა სუფრის დაგვიანებული წევრების მისვლის შემდეგ, სერგეის მშობლები დიდხანს აღარ დაჩენილან, მომავალი დღის, გადაუდებელი საქმეების მოტივით სუფრის დანარჩენ წევრებს ბოდიში მოუხადეს და რესტორანი დატოვეს. სუფრაზე მოტანილი ფრანგული კონიაკი ის იყო დაიცალა, რომ ოფიციანტმა ქართული კონიაკი „გრემი“ მოიტანა  –  ეს თქვენ იმ მაგიდიდანო  –  მზერით მიანიშნა რამოდენიმე მაგიდის იქით მჯდარ პოლიციის ფორმაში გამოწყობილ კაცზე. სერგეიმ კარგად ნაცნობი, მისი „უფროსი“ მეგობარი, მინისტრის მოადგილე იცნო, უნდოდა მადლობის სიტყვები დაებარებინა ოფიციანტისთვის თუმცა მოვლენები სულ სხვა გზით წარიმართა ....
უშიშროების გენერალმა გამოგზავნილი კონიაკი ხელში აიღო  –  თქვენამდე არ მოსულა ბრძანება ქართული ალკოჰოლური ნაწარმის აკრძალვის შესახებ? ეხლავე დაუძახეთ რესტორნის დირექტორს აქ მოვიდეს  –  შეშინებული ოფიციანტი სასწრაფოდ უფროსების მოსაძებნად გაიქცა.
– მაპატიეთ, მაგრამ ეს კონიაკი მე გამომიგზავნეს  –  უკმაყოფილო ტონით მიმართა სერგეიმ „სუფრის“ მასპინძელს.
– რა მნიშვნელობა აქვს, შენ უფრო გევალება კანონების დაცვა, დაგავიწყდა მილიციელი რომ ხარ?
– მე რა მევალება კარგად ვიცი და არავისაგან შეხსენებას არ ვსაჭიროებ, მგონი ჩემი სახლში წასვლის დროა  –  საკმაოდ მკვახედ განაცხადა სერგეიმ, ერთი რაზეც მართლა წყდებოდა გული ვერას დატოვება იყო, მაგრამ ქალის უსიტყვო მორჩილება უფროსის მიმართ არასასიამოვნო გრძნობას ბადებდა მასში.
– მე შენ აქ საქმისთვის დაგიძახე, ხვალ შენ განყოფილებაში დაღუპულ ქართველს საქართველოში გადაასვენებენ, შენ გევალება ცხედარი პატრონს ჩააბარო, ამ დავალებას შენ ვერ გაექცევი, ეს საკითხი თქვენს მინისტრთან უკვე შეთანხმებულია. ძაღლი ვინც მოკლა გზიდან იმანვე გადაათრიოსო ხომ გაგიგონია, ამ დავალების შესრულების შემდეგ შეიძლება შენ ჩვენს სისტემაში გადმოყვანაზე ვიფიქრო. შეგიძლია ჩემს წინადადებაზე უარი თქვა, შენ მოსკოვში ერთ–ერთ საუკეთესო გამომძიებლად ითვლები, ვინაიდან უნიჭიერესი კაცი ხარ, მაგრამ ჩემთან, შენ ძალიან ცოტა ხანში უზარმაზარ წარმატებებს მიაღწევდი კარიერულ წინსვლაში, ამის გარანტიას გაძლევ. მე რასაც ვაკეთებ, პირველ რიგში ჩვენი ქვეყნისთვის ვაკეთებ, აუცილებლად მივაღწევ იმას რომ აღვადგინო დაკარგული ტერიტორიები და ჩვენი ისევე ეშინოდეთ როგორც ეს მეორე მსოფლიო ომის შემდგომ იყო, ამისთვის მე მჭირდება ერთგული ადამიანები, პატრიოტები, რომლებიც უკან არაფერზე დაიხევენ. ამ კონიაკში გადახდილი თითოეული კაპიკი ჩემი გეგმების წინ აღმართული ბარიერია...  ქართველებს თუ არ უნდათ ჩვენი წესებით თამაში, ამას მწარედ ვანანებ მათაც და ყველას ვინც მათსავით ურჩი იქნება.
მაგიდას ორი ადამიანი მოუახლოვდა, ერთი სერგეის მეგობარი, პოლიციის გენერალი და მეორე, სასიამოვნო გარეგნობის კარგად ჩაცმული მამაკაცი  –  მე ამ რესტორნის დირექტორი გახლავართ,   ჩემთან დალაპარაკება გდომებიათ, ყურადღებით გისმენთ  –  თავაზიანად მიმართა ამ უკანასკნელმა „უშიშროების“ ხელმძღვანელს...
– თქვენ არ იცით რომ ქართული წარმოების სასმელების შემოტანა და გაყიდვა აკრძალულია?  –  თავაზიანობაზე უკმეხობით უბრუნებს პასუხს დამხვდური მოსულს, წამით გაიელვა თავაზიანი მამაკაცის თვალებში რისხვამ, თუმცა უმალვე გაქრა ....
– ეს კონიაკი ჩვენ არ გაგვიყიდია, ეს დასალევი დაახლოვებით 7–8 წლის წინ შემოიტანეს, მაშინ ემბარგო ქართულ პროდუქციაზე არ არსებობდა, ხუთი წლის წინ მთელი პარტია შეისყიდა ერთმა ადამიანმა, რომელიც ეხლა ჩემს გვერდი დგას, ჩემი ხშირი სტუმარი და დიდი მეგობარი, ის მხოლოდ ამ კონიაკს სვავს და ხადახანთავის მეგობრებსაც უმასპინძლდება როგორც ამ შემთხვევაში მოხდა ....
– რაო ყმაწვილო, დღეს თეთრ ცხენზე ვართ ამხედრებული? საითაც გვინდა და როგორც გვინდა ისე გავაჭენებთ, ვინაა ჩვენი შემჩერებელი  –  სერგეიმ უკვე იცის, როდესაც მისი უფროსი მეგობარი მინიშნებებით იწყებს საუბარს, ის უკვე კარგად ნასვამია და თავისი წილი ორი ბოთლი კონიაკი მიღებული აქვს, მხოლოდ ამით თუ შეატყობს კაცი რომ ის მთვრალია. სერგეი ხვდება რომ ეს კამათი რომლის პროვოცირებასაც „უშიშროების“ ყოფილი გენერალი ახდენს მას აუცილებლად ძვირად დაუჯდება, ფეხზე დგება რომ უფროსი მეგობარი საფრთხეს მოარიდოს, თუმცა ამ უკანასკნელის მზერას იჭერს და ხვდება ჩარევით უფრო აწყენინებს ...
– ანატოლი ნიკალაიჩ, ხვალ მე და თქვენი მინისტრი პრემიერთან ვართ დაბარებულები, იმედი მაქვს ვლადიმერ პეტროვიჩთან თქვენთან დაკავშირებით ერთი–ორი სიტყვის თქმას მოვასწრებ სანამ კაბინეტში მიგვიწვევენ...
– დარწმუნებული ვარ, არაფერს სასიკეთოს თქვენ ჩემთან მიმართებაში მას არ ეტყვით, მაგრამ ეს ნაკლებად მაღელვებს. თქვენ ხომ ენის მიტანის, მოტყუების, ინტრიგანობის დიდოსტატები ხართ, ერთს ამბობთ, მეორეს ფიქრობთ და მესამეს აკეთებთ. იყო დრო რომ ვფიქრობდი რომ ახალგაზრდა თაობა ჩვენზე კეთილშობილი, უფრო სამართლიანი და კაცთმოყვარე იქნებოდა, აღარ დაუშვებდით იმ შეცდომებს რომლებზეც ჩვენ აღვიზარდეთ. არ დახოცავდით ხალხს მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩვენი სახელმწიფოს მიერ დაწასებელი კანონებით არ ისურვებს ცხოვრებას, აღარ გავზრდიდით პავლიკ მოროზოვებს, რომლებიც საკუთარ მშობლებსაც არ დაინდობდნენ პარტიის საამებლად, რა მნიშვნელობა აქვს, რა ერქმეოდა სახელისუფლებო პარტიას, კომუნისტური და ერთიანი რუსეთი, თუ მორალური პრინციპები იგივე იქნებოდა. ჩვენ მეგობრები არასოდეს გვყოლია და მხოლოდ არმიას და ფლოტს აღვიქვავდით სამშობლოს მეგობრებად, იქნებ იმიტომ რომ ჩვენ თვითონ არასოდეს გვდომებია ნორმალური, კეთილმეზობლური ურთიერთობები სხვა სახელმწიფოებთან და ყოველთვის რაღაცის გამორჩენას ველოდებოდით მათგან. თქვენგან, ახალგაზრდებისგან განსხვავებით, ყველაფერს საკუთარი ხელით ვაკეთებდით, ჩვენი ჯარისკაცების გვერდით ვომობდით და მათსავით ვუშვერდით ტყვიას მკერდს, თუმცა რატომ ვაკეთებდი ამას დღესაც ვერ გამიგია. ჩავდიოდი ჩემთვის უცხო ქვეყანაში, ვხოცავდი ადამიანებს, რომლებიც ჩემი სახელმწიფოს ნება–სურვილს ეწინააღმდეგებოდა და მერე მათ შვილებს ვუმტკიცებდი, ამას ყველაფერს თქვენი უკეთესი მომავლისთვის ვაკეთებ მეთქი. ჯანდაბას სხვები, საკუთარ ქვეყანაშიც იგივეს ვაკეთებდით, ვხოცავდით ადამიანებს იმიტომ, რომ ისინი ჩვენზე მდიდრები იყვნენ და პრივილიგირებულთა კლასს მიეკუთვნებოდნენ. სხვა ქვეყნებშიც ყოფილა რევოლუციები და სხვადასხვა სოციალური ფენების წარმომადგენელთა შორის დაპირისპირებისას სისხლიც დაღვრილა, მაგრამ მარტო ჩვენ მავახერხეთ გაგვენადგურებინა ეგრეთ წოდებული კეთილშობილთა კასტა თითქმის პირწმინდად და მახსოვს ამით ვამაყობდი –  მწარე ღიმილმა გადაურბინა ასაკოვან გენერალს სახეზე  –  და თურმე იმისთვის, რომ ადგილი გაგვენთავისუფლებინა დღევანდელი მინისტრებისათვის, პრემიერ–მინისტრებისათვის, პრეზიდენტებისთვის და პარლამენტარებისთვის , ადამიანებისათის რომლებმაც კაცის შეცოდება არ იციან, სამაგიეროდ კარგად იციან რა უნდათ ამ ცხოვრებისაგან და როგორ უნდა მიაღწიონ დასახულ მიზანს. თქვენ ჩვენზე ბევრად უფრო სასტიკები ხართ, მე სიბერეში მაინც მოვახერხე ნამდვილი მეგობრების შეძენა, შენ ჯერ კიდევ დედის რძეს მიირთმევდი ალბათ მე რომ კონიაკის სმა დავიწყე, რათა დამძინებოდა და ჩემი ხელით, იმქვეყნად გასტუმრებული ადამიანების სახეები ცოტა ხნით მაინც დამევიწყებინა  –  ხნოვანმა კაცმა გამჭოლი მზერა შეავლო დამცინავი სახით მჯდარ გენერალს  – არ გეგონოს შენ უკეთესი მომავალი გელოდებოდეს, მე ქალს და ბავშვს მაინც ვარჩევდი, შენ ნაციას გაანადგურებ ისე, რომ არავის დაინდობ.....
მოვა დრო და შენი განვლილი გზა ჩემზე მეტად გაგტანჯავს, კონიაკიც ვერაფერს გიშველის .... აღარ შეგაწყენთ საუბრით  –  სერგეის მინდა უთხრა ორიოდე სიტყვა  .....
სერგეის თანამეინახეებისაკენ აღარც გაუხედავს, მისი უშუალო უფროსის სიტყვებზე უმალ მასთან გაჩნდა ...
– ანატოლი ნიკალაიჩ, არ გინდათ, მერწმუნეთ ამ ადამიანთან დაპირისპირება კარგს არაფერს მოგიტანთ, ამ კაცისთვის წესიერების შეგრძნება უცხოა, დიდ პრობლემებს შეგიქმნით  –  მიმართა უფროს მეგობარს როდესაც სუფრას იმდენად მოშორდნენ, რომ მათ საუბარს ვეღარ გაიგებდნენ.
– და შენ მაგ კაცს მასწავლი?  სკოლის მერხიდან მოვიდა ჩვენს სისტემაში, მაშინ სახელმწიფო უშიშროების კომიტეტი ერქვა, თავიდან რომ ვერაფრით მოვიშორეთ, უარის შემდეგ, ყოველ მესამე დღეს ახალი განცხადებით მოდიოდა, იძულებულები გავხდით ინფორმატორად გაგვეფორმებინა. ჩვენ პირველი დღიდან არ მოგვდიოდა ერთმანეთი თვალში, მე უკვე პოლკოვნიკის ჩინი მქონდა ის რომ სისტემაში მოვიდა, ერთ–ერთი ვისაც ჩემი მაგ სამსახურიდან წასვლა გაეხარდა ეს ყმაწვილი გახლდა. შენ ჩემზე ნუ ნერვიულობ, ჩიტს რა უნდა და ხელის აქნევაო ჩემზეა ნათქვამი, ჩემი ბიჭი დამთანხმდა ფსიქოლოგთან გამოყოლაზე, იქნება დანგრევის პირას მყოფი ოჯახი შევანარჩუნებინო, ამაზე უკეთესს მე ვერაფერს გავაკეთებ, შენ შენ თავს გაუფრთხილდი, მაგ კაცს ბოლომდე არასოდეს ენდო ... ერთი კიდევ იმაზე ვნერვიულობ რომ რესტორნის მეპატრონე, ჩემი ძველი მეგობარი გავხვიე შარში, მაგრამ ჩემი გავლენა მგონია ეყოფა, რომ დავიცვა უნამუსო ადამიანებისაგან....  აბა კარგად იყავი, იცოდე რომ ერთგული მეგობარი გყავს, ერთი ბებერი, ამ ცხოვრებისაგან დაღლილი გენერლის სახით  –  ამ სიტყვებით ბიჭი სულ ერთი წუთით მკერდში ჩაიკრა, მერე უცბად მკვეთრად მოიშორა და  რესტორნიდან ისე გავიდა არავის დამშვიდობებია.
– ფრიად გულის ამაჩუყებელი სცენა იყო  –  გესლიანი ირონიით ხვდება სუფრაზე დაბრუნებულ სერგეის „უშიშროების“ ხელმძღვანელი  –  ისე თავის დროზე მაგარი კაცი იყო, უხუცესი ჩეკისტი, დრო უცებ გარბის, მაგალითი აგერ სახეზე გვაქვს .... თუმცა რაღაცა მაინც აკლდა, სახელმწიფო უშიშროების კომიტეტის ხელმძღვანელის მოადგილე იყო, მერე მილიციის ხელმძღვანელის მოადგილე .... პირველები იბადებიან, ლიდერის თვისებები თავისთავად დევს ადამიანის ბუნებაში, ის ან აქვს მას ან არა. იგივე შეიძლება ითქვას ერზეც .... რუსეთი ყოველთვის იყო ერთ-ერთი მთავარი მოთამაშე მსოფლიო პოლიტიკაში, ეს ჩვენ ვქმნიდით ინგლისთან, საფრანგეთთან და გერმანიასთან ერთად ევროპის მომავალს და წამყვანი „ვიოლინო“ ტრადიციულად ძლიერ ქვეყნებთან ერთად ჩვენც ვიყავით. საბჭოთა კავშირის დაშლით ჩვენ ძლიერი დარტყმა მოგვაყენეს, მაგრამ ჩვენ აუცილებლად დავიბრუნებთ წამყვან პოზიციებს რადაც არ უნდა დამიჯდეს.... ხალხი მხარს დამიჭერს იმიტომ რომ რუსი ერის ბუნებაში არის ლიდერის თვისებები, ის ვერასოდეს ვერ აიტანს, რომ მას ვინმე უფროსად დაუდგეს. იმისთვის რომ ჩემი გეგმები განვახორციელო გვერდით მჭირდება საკუთარ თავში დარწმუნებული, ჭკვიანი ადამიანები, ისეთები როგორებიც შენ და ვერა ხართ. შენ არ შეეპუე ჩვენი პირველი შეხვედრისას შენს უუნარო უფროსს და არც სახელმწიფო უშიშროების საბუთმა შეგაშინა, იფიქრე ჩემს შეთავაზებაზე და პასუხზე ნუ იჩქარებ, იქამდე კი ჩვენი მშვენიერი მანდილოსის, ვერას სადღეგრძელო შევსვათ....
სერგეიმ ჭიქა ასწია, ვერას ჭიქას ოდნავ შეახო, თვალებში ჩახედა ქალს, მერე კაცის მზერა ქალის მოღეღილ გულისპირში ჩაძვრა და მის მშვენიერ, მკვრივ და საუცხოო ფორმის მკერდის სათავეს მისწვდა. ვერას თვალებში ინტერესი და სადღაც გაკვირვება სერგეის გამბედაობით უფრო მეტი იყო,  ვიდრე უკმაყოფილება მამაკაცის ცოტა არ იყოს „გადაჭარბებული“ ყურადღებით.სერგეიმ ვერა საცეკვაოდ გამოიწვია, ქალმა ხელები ყელზე შემოხვია, მთელი სხეულით მიენდო, ბიჭმა იგრძნო ვნების ალმა როგორ იფეთქა მასში, სურვილმა შეხებოდა ქალის შიშველ სხეულს, მოფერებოდა, ჩაძირულიყო მის ალერსში თმის წვერიდან ფეხის ფრჩხილამდე დაუარა, ყოველი წამის მერე, სულ უფრო და უფრო მძიმე, უბრალოდ აუტანელი ხდებოდა ამ გრძნობის მოთოკვა....
– წავიდეთ ჩემთან?  –  შეეკითხა სერგეი ვერას.
– რატომაც არა  –  ქალს ზედმეტი მანჭვა–გრეხა არ დაუწყია.
სუფრასთან დაბრუნებულ წყვილს დიდხანს რესტორანში ჯდომა არ მოუწია, ცოტა ხანში გენერალმა ანგარიში მოითხოვა. თავის უფროსის შეთავაზებაზე სახლში გაგიყვანო ვერამ უარი განაცხადა, სერგეის რატომღაც ეჭვი გაუჩნდა რომ პაემანი ვერასთან, წინაწარ მოფიქრებული გეგმის კიდევ ერთი ნაწილი იყო, პარანოია დამეწყოო, უკმაყოფილოდ გაიფიქრა და შეეცადა თავიდან ამოეგდო უშნოდ აკვიატებული აზრი.    
სერგეი ქალების მხრიდან უყურადღებობას არასოდეს უჩიოდა, მაგრამ აგარაკზე გატარებულმა ღამემ ყველა მოლოდინს გადააჭარბა, ბიჭი ვერ ძღებოდა ქალის მართლაც რომ უნაკლო ტანის ალერსით, მკვრივ  კოხტა მკერდს, აბრეშუმივით ნაზ კანს, გრძელ ჩამოსხმულ ფეხებს შეიძლებოდა ჭკუიდან გადაეყვანა კაცი....  დილამდე გრძელდებოდა ეს სიგიჟე.
მთელი ღამის უძინარ ბიჭს, ცოტა ხნით ჩაძინებულს და მალევე გაღვიძებულს, ვერა უკვე ფეხზე ამდგარი და ჩაცმულ–დახურული დახვდა. სერგეის შეკითხვაზე ასე სად გეჩქარებაო, ვერამ ლამაზი ლურჯი, თვალები ღიმილით შეანათა, სად უნდა მეჩქარებოდეს სამსახურში, შენ არ აპირებ სამსახურში გამოცხადებასო, კითხვა შეუბრუნა.
– ჯერ კარგად გამოვიძინებ, მერე ცხოვრება გვაჩვენებსო  –  ღიმილითვე დაუბრუნა პასუხი ქალს.
– თქვენ რომ მოსკოვის რაიონულ განყოფილებებში საუკეთესო შედეგები არ გქონდეთ გახსნილი საქმეებიდან გამომდინარე, თქვენი განყოფილება დიდი ხნის დაშლილი იქნებოდა, მოსამსახურე შტატის ნაწილი განთავისუფლებული და ნაწილი სხვა განყოფილებებში გადანაწილებული  –  ღიმილით გაუზიარა თავისი მოსაზრება ქალმა  –  ჩვენ დეპარტამენტში რომ კვდებოდე სამსახურში მაინც უნდა გამოცხადდე, მერე „უფროსი“ თუ კარგ ხასიათზე იქნება შეიძლება  მეორე ნახევარში სახლში გაგიშვას ...
– ესეიგი „უფროსი“ არ გივარგათ  –  განაჩენი გამოუტანა ფედერალური უშიშროების სამსახურის უფროსს სერგეიმ.
– შენ გეშლება  –  არ დააყოვნა ქალის პასაუხმაც, ვერას არ დაუმალავს გაღიზიანება  –  ნიკიტა სერგეევიჩი მიზანდასახული, ძლიერი პიროვნებაა, რომელმაც იცის რა ჭირდება ქვეყანას, შეუძლია დარაზმოს ხალხი და წინ გაუძღვეს, ჩვენს კოლექტივში ის გამოკვეთილი ლიდერია და იდეების ხორცშემსხმელი ...
– და რა იდეებს ეფუძნება თქვენი „კოლექტიური“ ხედვა?  –  სარკაზმით კითხულობს სერგეი.
– ჩვენ გვინდა რუსეთს დავუბრუნოთ ძველი სახელი და დიდება....
– ცოტა უცნაურად არ გეჩვენება, რომ გუშინდელი ღამის მერე, დილის საუბარს, ნიკიტა სერგეევიჩისა და შენი სამსახურის კოლექტივით ვიწყებთ.
– არ მიყვარს, როდესაც ნიკიტა სერგეევიჩს ცუდ კონტექსტში მოიხსენიებენ ხოლმე....
– იქნებ მეც მითხრა, რითი დაიმსახურა ამ კაცმა თქვენი ასეთი „გულმხურვალე“ პატივისცემა  –  ირონიული ტონი არ შეუცვლია სერგეის.
– ეს კაცი მოწადინებულია ისევ აღადგინოს ჩვენი გავლენა იმ ტერიტორიებზე რომლებიც ჩვენ დავკარგეთ, მინიმუმ საბჭოთა კავშირის მასშტაბით მაინც. გაასუფთავებს ჩვენს დედაქალაქს და დიდ ქალაქებს, კავკასიიდან იქნება თუ დსთ–ს ქვეყნებიდან ჩამოსული გასტერბაიტერებისაგან. ადგილობრივ აბორიგენ მოსახლეობას ცხოვრების ნორმალურ პირობებს შეუქმნის რაც თავისთავად ქვეყნის განვითარების სერიოზული წინაპირობა იქნება, ყოველივე იმისთვის რაც მე ჩამოვთვალე საჭიროა მხოლოდ ჩვენი ერთგულება და ვერდში დგომა....
– ესეიგი ჩამოსულები თქვენ არ მოგწონთ....
– რატომ უნდა მომწონდეს? მათ აქვთ თავისი სამშობლო და იქ რაც უნდა ის აკეთონ, რა ჩემი საქმეა...     
– საკუთარი გავლენის აღდგენა გინდათ, სხვა ქვეყნებმა თქვენს ჭკუაზე რომ იარონ გინდათ, მაგრამ ორი კაპიკის საშოვნელად ჩამოსული გასტერბაიტერები, რომლებიც მართლა კაპიკების საფასურად ისეთ მძიმე სამუშაოებს ასრულებენ, რაზეც ადგილობრივი არაფრით არ დათანხმდება, ის არ გინდათ. კარგით, ეს ხალხი გაყარეთ ქართველების არ იყოს, მერე ისინი რომ თავის სამშობლოში ჩავლენ და იქ ჩვენი, დიდი ხნის წინ ჩასახლებული თანამემამულეები დახვდებათ, მათ მიმართ რა დამოკიდებულება ექნებათ?
– თუ ჩვენ სწორად მოვიქცევით, ძალიან ნორმალური და ჩვეულებრივი, თუ რამე ძალადობრივ ქმედებაზე ჩვენი რეაქცია იქნება მკაცრი და ადეკვატური....
– ჩემო კარგო ადეკვატური ნიშნავს, შესაბამისად ტოლფასს, თანაბარს, ანუ ადეკვატური იქნება თუ ჩვენს თანამემამულეებსაც ისევე მოექცევიან...
– მაშინ ასეთი ქვეყნები ისე უნდა დაისაჯონ, რომ სხვებისთვის ის სამაგალითო იყოს. მოდი ძვირფასო მართლა აღარ გვინდა პოლიტიკაზე ლაპარაკი, არანაირი სურვილი არ მაქვს გუშინდელი ღამე რამემ ოდნავ მაინც დააკნინოს .... ჩემი ტელეფონი შენ გაქვს, ასე რომ ველოდები შენ ზარს, ეხლა კი გავიქეცი...
ქალმა მხურვალე კოცნა აჩუქა ლოგინში მწოლიარე სერგეის, თევზივით გაუსხლტა ხელიდან ამ უკანასკნელს როდესაც მისი ლოგინში შეთრევა მოინდომა და სიცილით გაიხურა კარები გარედან.
მოგვიანებით სამსახურში მისულ სერგეის ოფიციალური ბრძანება დახვდა სამინისტროდან გამოგზავნილი, რომელიც მის თბილისში გამგზავრებას და ცხედრის პატრონისთვის გადაცემას ავალდებულებდა. სერგეიმ გადაწყვიტა ძია ჟენია წაეყვანა თან, კაცი რომელსაც დრო ვერ მოერია და როგორც თვითონ ხუმრობდა ხოლმე, „უკვდავ კაშჩეი“–სთან პირდაპირ ნათესაობაზე „ეჭვები ქონდა“.
ძია ჟენიამ ჩვეულებისამებრ დაუკანებლად შეაღო სერგეის კაბინეტის კარები...
– მეძახდი უფროსო?  –  უბოროტო ღიმილით შეეკითხა ბიჭს, სერგეიმ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად და სკამზე ხელით მიანიშნა დაჯექიო.
– ძია ჯენია წამოხვალ ჩემთან ერთად საქართველოში? მიზეზი სტუმრობისთვის არცთუ სახარბიელოა და შეიძლება სადღაც საშიშიც, ქართველები ფიცხი ხალხია და რამე შარში არ გაგხვიო ...
– როდის იყო ძია ჟენიას რამესი ეშინოდა, ხომ არ დამიბერდი უფროსო? ან შენ? ორი დღის მოსული იყავი და ლამის მთელ განყოფილებას დედა გვაგინე და არ შეგეშინდა, ეხლა რა გემართება? მითუმეტეს იმ უბედურის მოკვლა არავის უნდოდა. შენც კარგად იცი რომ ეს უბედური შემთხვევა იყო...
– რომელიც სულ ადვილად შეიძლებოდა არ მომხდარიყო  –  გულისტკივილით დაამატა სერგეიმ.
– იცი სად მუშაობს ის ყმაწვილი, ვის სინდისზეც არის იმ ქართველის სიკვდილი?  –  შეეკითხა სერგეის ძია ჟენია, სერგეიმ უარის ნიშნად მხრები აიჩეჩა  –  ფედერალური უშიშროების სამსახურში, სწრაფი რეაგირების რაზმი ჩააბარეს, ანუ დააწინაურეს. ჩემი დისშვილი, მისი ხელქვეითი მიყვებოდა მათთან სტუმრობისას, ისეთი სახით დადის სამსახურში, თითქოს კბილებამდე შეიარაღებული დივერსანტების რაზმი გაენადგურებინოს. ქართველების დიდი გულშემატკივარი ნამდვილად არა ვარ, მაგრამ ეს მეტისმეტია ....
– კი მაგრამ შენ რაღა დაგიშავეს ქართველებმა?  –  გულზე „მოხვდა“ სერგეის ხელქვეითის სიტყვები.
– რაღაცნაირი თავხედი ხალხია, მოსკოვში პეტერბურგში, საერთოდ ყველგან, ისე იქცევიან თითქოს საკუთარ ქვეყანაში იყვნენ და ეს მიწა–წყალი მათ ეკუთვნოდეთ...
– შენ ამბობ, რომ ისე იქცევიან თითქოს საკუთარ ქვეყანაში იყვნენ, მაშინ ჩვენ როგორ ვიქცეოდით ბალტიისპირეთში, როდესაც ესტონელებმა მათთვის ავადმოდაგონარი საბჭოთა ჯარისკაცის ობელისკის, უბრალოდ ქალაქის ცენტრალური მოედნიდან მოშორებით, სასაფლაოზე, სადაც მართლა მისი ადგილია, იქ გადატანა გადაწყვიტეს? მთელი საბჭოთა კავშირის მასშტაბით და პლიუს ნახევარ ევროპაში ყველაფერს, რომ ყველაფერს ჩვენს ჭკუაზე ვაკეთებდით ისიც ჩვენი მიწა–წყალი იყო? ქართველებს აქვთ ერთი ასეთი ანდაზა „სხვის თვალში ბეწვს ხედავს, თავისაში მორს ვერაო“ ჩვენზეა ნათქვამი. კარგი მოვრჩეთ ეხლა ლაი–ლაის და საქმეს მივხედოთ. ზეგისთვის მივფრინავთ, დილის 8 საათზე „ვნუკოვოს“ აეროდრომზე დაგვხვდება საგანგებო შემთხვევათა სამინისტროს თვითმფრინავი, მას შემდეგ რაც ცხედარს თბილისში გადავასვენებთ და ჭირისუფალს ჩავაბარებთ, იგივე თვითმფრინავით ჩამოვფრინდებით უკან. ისე ეს საქმე ჩვენ რატომ შეგვტენეს მაინც ვერ ვხვდები.
გაფრენის დღეს, თავიდან ყველაფერი ისე წარიმართა როგორც დაგეგმილი იყო, დანიშნულ დროზე უკვე აეროპორტში იყვნენ. განსაკუთრებულ საქმეთა სამინისტროს თანამშრომლებმა თვითონვე იზრუნეს იმაზე, რომ ცხედარი პროზექტურიდან გამოეყვანათ და თვითმფრინავში დაესვენებინათ, ბორტის კაპიტანი მხედრული სალმით შეეგება მგზავრებს და გააფრთხილა, რომ ბორტი მხოლოდ ორ საათს დაყოფდა ტბილისში და დაბრუნდებოდა უკან რათა რუსი დიპლომატების ოჯახის წევრები სამშობლოში დაებრუნებინა.  
პრობლემები სერგეის და მის თანამგზავრს თვითმფრინავის აეროპორტში დაჯდომისთანავე დაეწყოთ. ცხედარს აეროპორტში არავინ დახვდათ. სერგეი იძულებული გახდა აეროპორტის ხელმძღვანელობისათვის დახმარების თხოვნით მიემართა, ადგილზე იმ წუთში ვინც შეხვდა მას და მოუსმინა აეროპორტის დაცვის სპეციალური განაყოფის უფროსი ოფიცერი იყო, იგი თავისუფლად ფლობდა რუსულს, პირველი რასაც სერგეიმ ყურადღება მიაქცია მისი ოდნავ უცნაური, არაბუნებრივი სიარული იყო, როდესაც სერგეიმ საქმის ვითარება გააცნო ოფიცერს, ეს უკანასკნელი დაუფარავი,ზიზღნარევი უკმაყოფილებით შეხვდა მის „გაჭირვებას“ თუმცა დაპირდა, რომ საგარეო საქმეთა სამინისტროს დაუკავშირდებოდა. დაახლოვებით ნახევარ საათში, როდესაც სამინისტროს წარმომადგენელი მათ შეხვდათ სპეც–რეისში ჩასხდომა უკვე დამთავრებული იყო.
– ჩვენი თვითმფრინავი წუთი–წუთზე უნდა აფრინდეს, იქნებ დაგვეხმაროთ?  – თხოვნით მიმართა დაახლოვებით მისი ასაკის, კეფაზე თმაშეთხელებულ მამაკაცს სერგეიმ.
– მერე მე რა შემიძლია გავაკეთო?  –  ტონით რომელიც არაფრით არ იყო დაცვის სამსახურის ოფიცერზე უფრო კეთილგანწყობილი დაუბრუნა პასუხი სამინისტროს წარმომადგენელმა ამ უკანასკნელს  –  ერთი რაც მე შემიძლია შემოგთავაზოთ ერთად დაველოდოთ ჭირისუფლებს და მათი არ მოსვლის შემთხვევაში ცხედარი პროზექტურაში გდაგაყვანიოთ, მერე ალბათ ჩემი უფროსობა იმსჯელებს და რამე გადაწყვეტილებას მიიღებს.
თხუთმეტწუთიანი, გულისგამაწვრილებელი ლოდინის შემდეგ, სერგეიმ და ძია ჟენიამ გადაწყვიტეს სამინისტროს თანამშრომლისაგან განთავისუფლებულიყვნენ იმის შემდეგ, რაც ცხედარს მორგში გადაიტანდნენ.
– იქნებ დავტოვოთ „ტვირთი“ და ინგლისურად, ჩუმად წავიდეთ?  –  ჩუმად მიმართა ძია ჟენიამ  თანამგზავრს.
– აზრი აღარ აქვს  –  მიმართა სერგეიმ კოლეგას და ასაფრენ ბილიკზე გამოსულ, საგანგებო საქმეთა სამინისტროს თვითმფრინავისაკენ ხელით მიუთითა.
თითქოს თვითმფრინავის აფრენას ელოდებოდნენო, აეროპორტის ტერიტორიაზე ბალდახონის ტიპის მანქანა და შავებში ჩაცმული ადამიანების ჯგუფი გამოჩნდა. ქალებმა შორიდანვე დაიწყეს მოთქმა და ტირილი, ახლოს მოსულმა მამაკაცებმა ცინკის კუბო მანქანაში გადაასვენეს, თუმცა არც მანქანა და არც ჭირისუფლები წასვლას მაინცდამაინც არ ჩქარობდნენ. სერგეიმ და ძია ჟენიამ ძალიან მალე აღმოაჩინეს რომ გაბოროტებული, შურისძიების სურვილით შეპყრობილი ხალხით იყვნენ გარშემორტყმულნი.
– ეს რა სისულელე მომივიდა, არასოდეს იარაღის გარეშე არ დავდივარ და რაღა ეხლა არ ჩავიდე მაიცდამაინც  -  დანანებით ჩაილაპარაკა ძია ჟენიამ, ორივენი თავდაცვისთვის მოემზადნენ, თუმცა რითი დამთავრდებოდა ეს უთანასწორო ბრძოლა ადვილი წარმოსადგენი იყო მოულოდნელად დახმარება რომ არ გამოჩენილიყო....
– თქვენ კიდევ აქა ხართ?  –  მკაცრად მიმართა პოლიციელებს გარსშემორტყმულ ხალხს აეროპორტის დაცვის ოფიცერმა  –  ჩემი თანაგრძნობა მეგონა გასაგებად გამოვხატე, როდესაც დაცულ ტერიტორიაზე შემოგიშვით, აქ უცხო ადამიანებს შემოსვლის უფლება არ აქვს, ამის კონტროლზე მე ვარ პასუხისმგებელი, წესი დავარღვიე და გამონაკლისი დავუშვი იმიტომ რომ ქართველი კაცი ვარ და ჩვენს ტრადიციებს პატივს ვცემ. აქ აყალმაყალის ატეხვის უფლებას არავის მივცემ, თუ სასწრაფოდ არ დატოვებთ ტერიტორიას ჩემს რაზმს გამოვუძახებ, ცნობისთვის აეროპორტის ტერიტორიაზე მათ ცეცხლსასროლი იარაღის გამოყენების უფლება აქვთ ....
ქალებმა წყევლა–კრულვით, ხოლო მამაკაცებმა უკმაყოფილო ბუზღუნით შეასრულეს აეროპორტის თანამშრომლის მოთხოვნა და გასასვლელისაკენ ქნეს პირი.
– ეს ყველაფერი კარგი, მაგრამ ეხლა რა ვქნათ?  –  ძია ჟენიას დასმული ეს რიტორიკული შეკითხვა აშკარად სერგეის გასაგონად იყო დასმული.
– გაფრენა ტრანზიტით მოგიწევთ, ვინაიდან თქვენმა მთავრობამ პირდაპირი რეისები აკრძალა მას შემდეგ, რაც ჩვენმა უშიშროებამ თქვენი დაზვერვის თანამშრომლები დააკავა რომლებიც ტერაქტების სერიას ამზადებდნენ და ერთი გორში განახორციელეს კიდეც, რასაც ხუთი პოლიციელის სიცოცხლე ემსხვერპლა. თქვენი დაზვერვის ოფიცრები „ეუთოს“ მისიას გადასცეს და რამოდენიმე დღეში თქვენმა პრეზიდენტმა საპატიო დახვედრა მოუწყო მათ აეროპორტში, სადაც გადაეცათ საპატიო ორდენები მხედრული მამაცობისათვის. ამჯერად სახელმწიფოებრივი ურთიერთობები გვერდზე გადავდოთ და წამობრძანდით ჩემთან სახლში, გეპატიჟებით, პაპას ძალიან გაეხარდება თქვენი დანახვა... მე ვიზრუნებ იმაზე რომ ბილეთები სახლში მოგვართვან...  ვერ მიცანით არა?  –  ღიმილით მიმართა სახტად დარჩენილ მოსკოველებს  – თუმცა გამოგიტყდებით, ვერც მე მოვედი თავიდან უცბად აზრზე ვის ველაპარაკებოდი ....
ღიმილმა მკვეთრად შეცვალა ბიჭის სახე და სერგეის წინასწარდაკავების საკნიდან, მკვლელობის ბრალდებით დაკავებული და მისი ძალისხმევით, სამხილების არქონის გამო, გარეთ გამოშვებული სულ ახალგაზრდა კაცი გაახსენა ...
– ძია ჟენია, ეს ხომ ის ბიჭია მკვლელობას რომ აბრალებდნენ, ბაბუამისი კარგა ხანს ჭაჭას და ღვინოებს რომ გვიგზავნიდა ხოლმე ...
ძია ჟენიას გვერდზე გაქცეული მზერა მოწმობდა, რომ ბიჭი იცნო და ეს მოგონებები მაინცდამაინც სასიამოვნო ასოციაციებს არ აღძრავდა მასში.
– ჩემს რამოდენიმე უახლოეს მეგობარს ველოდები, წუთი–წუთზე ველოდები და წავიდეთ, იმათ მოსვლამდე ბილეთების ამბებს გაგირკვევთ.
აეროპორტის ტერიტორიიდან გამოსული ორი უცხოური, საკმაოდ ძვირფასი მანქანა, რომელშიც სერგეის,ძია ჟენიას და „ყოფილი მსჯავრდადებულის“ გარდა კიდევ რამოდენიმე ადამიანი იჯდა კახეთის გზას დაადგა. ქალაქიდან გასულები არ იყვნენ დათომ (მოსკოველი სტუმრების „ძველმა“ ნაცნობმა) საჭესთან მჯდომ, ძვირფას შარვალ–კოსტუმში გამოწყობილ, დაახლოვებიოთ მისი ასაკის ბიჭს გზაზე, ავტობუსის გაჩერებასთან მდგარ მგზავრთან გააჩერებინა...
– ეს ჩემი მეზობლის ბიჭია, რამოდენიმე დღის წინ დამირეკა, მთხოვა თუ სოფელში ჩახვედი იქნება მეც გამიყოლოო, „ბოასთან“ ჩავსვავ მაინც ორნი ზიან მანქანაში ...
– რამე დაგიშავა და მაგის ჯინი გაქვს?  –  ღიმილით შეეკითხა საჭესთან მჯდარი ბიჭი დათოს.
– არა კაცო, საიდან მოიტანე?
– აბა „ბოას“ მანქანაში რომ სვავ, ერთი სიტყვა რომ შეეშალოს ხომ მოაჭრეს თავი....
– შენ ნუ გეშინია, მსოფლიო ისტორიის საუკეთესო მცოდნე  და უძლიერესი ანალიტიკოსია, იმდენ მთავრობასთან არის ნამუშევარი მაგას არაფერი შეეშლება ...
– მაშინ ასეთი ნასწავლი და ჭკვიანი კაცი თუა თანაც მთავრობასთან ნამუშევარი, მანქანა სხვისი სამათხოვრო რატომ აქვს?
– მთავრობა შენ ხარ და მე მეკითხები?, როდის იყო საქართველოში ნიჭიერი კაცი დაფასებული? მას მტერი ყოველთვის მეტი ყავდა ვიდრე მეგობარი ....
– მაგიტომ ჩაუგდე საწყალი „ბოას“ ხახაში?  –  ღიმილით დაამთავრა დათოსთან „შაყირი“ საჭესთან მჯდომმა.
სერგეის ქონდა სურვილი ქართულად ეკითხა დათოსთვის ბაბუა როგორ არისო, მაგრამ გადაიფიქრა, არ ქონდა თავის იმედი რომ სიტყვებს არ დაამახინჯებდა, ბებიას სიკვდილის შემდეგ ქართულად აღარც ულაპარაკია, თანაც მოერიდა ზედმეტ პირფერობაში არ ჩამოერთმიათ.
მიწაში ერთ ზომაზე ჩაყრილი კლდის ლოდები და ზედ დაყრილი წვრილი ხრეში რომ არა ტყეში ჩამდგარი სახლ–კარი შეიძლებოდა ვერც შეგემჩნია. ჭიშკარში შესულ სტუმრებს მასპინძელი სიხარულით გამოეგება. მანქანიდან პირველად დათო და საჭესთან მჯდომო მისი მეგობარი გადავიდნენ, ცოტა ხნით სერგეი და მისი თანამგზავრი მარტონი დარჩნენ ....
– რატომ წამოვედით? რომელი ჩვენი მეგობრები ესენი არიან? ამათი ლაპარაკი მე არ მესმის და გულში რა უდევთ არც ის ვიცი, რამე რომ მოხდეს და აქ დაგვხოცონ ვერავინ ვერაფერს ვერ გაიგებს  – საყვედურით მიმართა ძია ჟენიამ სერგეის, ბიჭს თითქოს რაღაცა ჩასწყდა გულში, იმდენი საყვედური არ წყენია უფროსი კოლეგისაგან რამდენი უნდობლობა ქართული სტუმართ–მასპინძლობის მიმართ ...
– ქართული ტრადიციების შესახებ თუ წაგიკითხავს ან გაგიგონია რამე ძია ჟენია?  –  კითხვა დაუბრუნა კოლეგას.
– არა და არც არასოდეს მაინტერესებდა  –  კითხვაში გაჟღერებული აზრისადმი უკმეხი დამოკიდებულება არ დაუმალავს მოპასუხეს.
– კარგი, მაშინ მე გეტყვი... არასოდეს ქართველი  სტუმრად არ მოგიწვევს თუ შენდამი კეთილგანწყობილი არ არის, მთაში სადაც სისხლის აღების წესი ჯერ კიდევ ცოცხლობს, სტუმრად სახლში მისულ მოსისხლეს როგორც ღვთისგან მოგზავნილ სტუმარს ისე ღებულობენ, არსად ის ისე დაცული არ არის როგორც მასპინძელ ოჯახში, ვინმე სხვამ, მისი თავიდან თმის ღერის ჩამოგდებაც რომ მოისურვოს მთელი ოჯახი მოძალადეს ზედ შეაკვდება და სტუმარს არ დააჩაგრინებს. კიდევ ერთხელ ვიმეორებ ეს იმ ადამიანს ვისაც სახლის გარეთ თვითონვე აუგებედა ანდერძს ...
– შენ მე ფრიად დამამშვიდე  –  ირონიულად შენიშნა ძია ჟენიამ და მანქანის კარებს წაეტანა გასაღებად.
სერგეის შეკითხვაზე ბაბუა სად არისო დათომ ხელით ანიშნა წამომყევიო და სახლისაკენ გაემართა, ბელეტაჟზე მდგარი სახლის სარდაფში მოწყობილ მარანში შეიყვანა. სულ მთლად ჭაღარა, ხმელი კაცი თოხით ჭურის თავს მიწას აცლიდა და ისეთი რუდუნებით და სიფრთხილით აკეთებდა ამას, თითქოს ცოცხალ არსებას ეხებოდა რკინის ნივთით. შვილიშვილისგან განსხვავებით უმალვე იცნო სტუმარი. ასაკოვანმა კაცმა თოხი კედელზე მიაყუდა, სტუმარს მიეახლა, დიდხანს ართმევდა ხელს მისთვის ძვირფას ადამიანს.
დიდი მუხის ძირში, წინდახედულ მასპინძელს სპეციალურად მოეწყო მწვადის შესაწვავი და სახელდახელო სუფრის გასაწყობი ადგილი სახლში სტუმრის შეპატიჟებამდე თავშესაქცევად. სანამ ოჯახის მცირეწლოვანი წევრები მეზობლების დასაძახებლად დარბოდნენ, მაგიდაზე ახლად დაკრეფილი კიტრი, პამიდორი, ყველი და ერთი ხელადა ცივი ღვინო გაჩნდა. გავიდა კიდევ ცოტა ხანი და იქვე მდგარ მაყალში ღორის ცვრიანი მწვადები აშიშხინდა...
– გაიცანით ეს კარგი ხალხი ჩვენი მოსკოველი მეგობრები არიან  –  გააცნო დათომ სტუმრები შეკრებილ საზოგადოებას.
– კარგი ხალხი ჩემო დათო თითებზე ჩამოსათვლელი დარჩა .... თქვენი ოჯახისადმი ჩემი დამოკიდებულება შენ კარგად იცი, პაპაშენმა ნემსზე „მოშნად“ შემჯდარი ჩამომსვა და უეჭველ სიკვდილს გადამარჩინა. იმაზე რომ აღარაფერი ვთქვა, რომ ჩვენ სამივე პაპაშენის ხელში შეიძლება ითქვას დავიზარდეთ. არც შენ, არც სანდროს და არც მე იმდენი ხანი სახლში არ გაგვიტარებია რამდენიც აქ, პაპაშენის სახლ–კარში. შენ ერთადერთი კაცი ხარ ვისაც ფორმა აცვია და მე პატივს ვცემ. რაც შეეხება შენს სტუმრებს, მაგენი მესაფლავეები არიან და მოსკოვიდან თბილისში იქ მოკლული ადამიანის ცხედარს აცილებენ, მესაფლავეებს პირობითად ვეძახი თორემ ისე პოლიციელები არიან და შენ კარგად იცი ჩემი მათდამი „განსაკუთრებული“ სიყვარულის ამბავი....  
– „ბოა“ დედას გეფიცები მართლა მაგარი ხარ, მე სამსახურის არხებიდან გავიგე, მაგრამ შენ საიდანღა იცი .... შენი ამ ოჯახისადმი დამოკიდებულება რომ ვიცი ამიტომაც გავბედავ და გეტყვი, მათ მე თავის დროზე ტყუილუბრალო ციხეში ჩასმას გადამარჩინეს, დღეს ისინი ჩემს ოჯახში სტუმრად არიან და ამით ყველაფერია ნათქვამი .....
– შენ მაგენი ვინ არიან და რისთვის ჩამოფრინდნენ დღეს გაიგე, მე რომ მოდიოდნენ უკვე ვიცოდი. ჩვენ რომ შეგვიძლია ოპერატიული ინფორმაციის შეგროვება და ერთმანეთზე გადაცემა ისე პოლიციას ან პარლამენტს შეეძლოს მაგათ ბედს ძაღლი არ დაყეფდა... არა სანდრო?   –  ქილიკით მიმართა ძვირფას შარვალ–კოსტუმში გამოწყობილ ბიჭს. სანდროს აშკარად არ მოეწონა მისი მისამართით გამოთქმული რეპლიკა, თუმცა დაძაბული ღიმილი სახიდან არ მოშორებია ...
– ვმუშაობ როგორც შეგვიძლია, ისე როგორც ყველა სხვა დასაქმებული ადამიანი, განსხვავება ის არის მხოლოდ რომ მე ვარ პოლიტიკოსი და ვმუშაობ პარლამენტში ....
– შენი მანქანით და „შმოტკებით“ თუ ვიმსჯელებთ პარლამენტში კარგი „მაყუთი“ იჭრება აი!  –  სიტყვა არ შეარჩინა „ბოამ“.
–  „ბოა“ მე და შენ დღესვე მანქანები ბაზარზე რომ გავიყვანო გასაყიდად შენს მანქანაში უფრო მეტს გადაიხდიან ვიდრე ჩემსაში, ჩაცმულობითაც ჩემზე ნაკლებად არაფრით გამოიყურები ....
– ბიჭო შენ მე თავს ნუ მადარებ  –  „ბოამ“ ხმას აუწია  –  ამ წუთში ვინმე კაი ბიჭი რომ მოვიდეს შენი მანქანა მჭირდება პოლიცია მომდევსო ულაპარაკოდ მივცემ გასაღებს და „მაყუთს“ ბოლო თეთრამდე, ქურდებზე ჩემს ძმებზე აღარაფერს ვლაპარაკობ, არა იმიტომ რომ ჩემი კაი ბიჭობა დავამტკიცო (მაგი მე დიდი ხნის წინ დავამტკიცე) არამედ იმიტომ რომ ვალდებული ვარ ასე გავაკეთო, ასე ამბობს ის დაუწერელი კანონები რომელსაც მე ვცნობ. თქვენთ თქვენივე დამტკიცებულ კანონებს არ ასრულებთ, ძალაუფლებისთვის და დიდი ფულისთვის საკუთარ დედას არ დაინდობთ, თქვენთვის არაფერი წმინდა არ არის, სამშობლოს ისე გაყიდით თვალს არ დაახამხამებთ ...
– შენ მე ასე მიცნობ „ბოა“? მე, შენ და დათო ხომ ბავშვობიდან ერთად ვიზრდებით  –  წყენა ვერ დამალა სანდრომ.
– შენ რომ შენს „კოლეგებს“ გავდე  გვერდით არ გაგიკარებდი, დათოს სამსახურზე ვიცი რამდენი „იომე“ და ისიც ვიცი რომ კბილებით მიცავ ჩემი ძმების ბედი რომ არ გავიზიარო, რომელთაგან ნახევარი გაქცეულია და ვინც ვერ მოასწრო ციხეში რომ არიან გამომწყვდეულები....
– „ბოა“ სულ მთლად მასე არ არის როგორც შენ ფიქრობ  –  საუბარში დათო ჩაერთო  –  ბევრი რამე შეიცვალა. ქვეყანა მეტ–ნაკლებად ქვეყანას დაემსგავსა, სახელმწიფო ხაზინაში ფული შედის, რაღაცა შენდება, რაღაცა იცვლება. ქართული ჯარის შენება მართლა დაიწყო, სკოლები რემონტდება, გზები იგება, ნატოში და ევროკავშირში გაწევრიანების იმედი გაჩნდა. ეგება წართმეული ტერიტორიებიც დავიბრუნოთ ...
– ტერიტორიების დაბრუნებაში ევროკავშირის და ნატოს მაინცდამაინც დიდი იმედები ნუ გექნებათ  – დათოს პასუხი „ბოას“ თანამგზავრმა ისტორიკოსმა გასცა, რომელიც არაფრის დიდებით გამასპინძლების გარეშე სახლში არ გაუშვეს  –  კონკრეტულ თარიღს ჩვენი ამ ორგანიზაციებში გაწევრიანების არავინ ამბობს და მეორეც ეჭვი არ შეგეპაროთ რომ რუსეთის წყენინებას ჩვენი წყენინება ურჩევნიათ. ყველა გადასარევად ხვდება რასაც რუსეთი აკეთებს წმინდა წყლის ანექსიაა, მაგრამ ხმას არავინ იღებს. მიუხედავად არსებული რეალობისა „გაერო“–მ საერთაშორისო მშვიდობისმყოფელის სტატუსი მიანიჭა რუსულ ჯარს რითაც ფაქტიურად ცნო რუსეთის გავლენის სფეროებად არსებული ტერიტორიები. ეს საწყისი ეტაპია ჩვენი სახელმწიფოს დაშლის და შემდგომში რუსეთთან ნაწილ–ნაწილ მიერთების ოღონდ ეს უკვე გრძელვადიან პერსპექტივაში.
– მარტო ნატოს იმედზე არც არავინ არის, ჩვენ ზუსტად მაგიტომ ვაშენებთ ქართულ ჯარს რომ ჩვენი ტერიტორიები დავიცვათ. ჩვენ არავისთან არ გვინდა ომი მითუმეტეს საქართველოს მოქალაქეებთან რა ეთნიკური წარმოშობისანიც არ უნდა იყვნენ ისინი. ოდითგანვე ცხოვრობდნენ საქართველოში სხვადასხვა კონფესიის თუ ეროვნებების ადამიანები და მათ ღირსებას არავინ აკნინებდა, ტოლერანტობა ქართველებს უძველესი დროიდან გენეტიკის დონეზე გვაქვს გამომუშავებული, მაგრამ ეს არ ნიშნავს რომ ჩვენი სახლებიდან ძალით გამოყრას და შეურაცყოფას უპასუხოდ დავტოვებთ.  ყველა იმ ადამიანს ვისაც რუსეთის მოქალაქეობა პრიორიტეტად მიაჩნია გზა ხსნილი აქვს, ღვთის წყალობით ტერიტორიული რესურსი ისეთი აქვს ნახევარი ევროპის მოსახლეობას დაიტევს, თვითონ რომ ვეღარ უვლიან ჩინელები ეხმარებიან „ათვისებაში“, თუმცა ძალიან დიდი ეჭვი მეპარება რომ იქ აფხაზებს და ოსებს, საერთოდ კავკასიელებს „მოუთმენლად“ ელოდებიან  -  დათოს პასუხმა არც ამჯერად დააყოვნა.                  
– შეურაცხოფასთან დაკავშირებით დაკავშირებით ერთ ამბავს მოგიყვებით დასკვნები თქვენ თითონ გამოიტანეთ. ამ ცოტა ხნის წინ ერთ შემთხვევას შევესწარი, ქალაქის ერთ–ერთ გზაჯვარედინზე ნაცნობს ველოდებოდი, არ ვიცი რატომ, პატარა 3–4 წლის ბავშვთან ერთად მომავალ კაცს მივაქციე  ყურადღება, გვერდით ჩამიარა და შუქნიშანთან გაჩერდა. ქვეითათად მოსიარულეებისათვის განკუთვნილი მწვანე შუქი აინთო და ბავშვიანი მამაკაციც დაიძრა ქუჩის მეორე მხარეზე გადასასვლელად.  ამ კაცმა ჩემზე ფრთხილი, ნაკლებად თავდაჯერებული ადამიანის შთაბეჭდილება დატოვა, მერწმუნეთ ადამიანის ნატურის შეფასება მე არ მეშლება, ოთხკედელშუა, „სახელმწიფო კმაყოფაზე“ გატარებული წლები, კაცის ხასიათის ამოცნობას შეუცდომლად გასწავლის თუ ამის ოდნავი ნიჭი გაქვს, თუმცა როგორც აღმოჩნდა ეს მისი თვისება არცთუ გამოუსადეგარი აღმოჩნდა... მკვეთრი მუხრუჭების ხმამ მაიძულა ყურადღება დიდი სიჩქარით მომავალი, ძვირფასიანი ჯიპისაკენ გადამეტანა. მანქანას ეყო მანძილი დაემუხრუჭებინა, თუმცა ბოლომდე მძღოლმა მანქანა მაინც არ გააჩერა და ძალიან ნელი სვლით, ის მაინც განაგრძობდა გადასასვლელზე  მიმავალი ბავშვიანი კაცისკენ მოძრაობას, კაცს რომ მაგრად არ ქონოდა ჩაბღუჯული ბავშვის ხელი და ორი ნაბიჯით გაესწრო ამ უკანასკნელს მისთვის, უეჭველი მანქანის ქვეშ აღმოჩნდებოდა, მანქანის დიდი გაბარიტების გამო მისი შემჩნევა შეუძლებელი იქნებოდა. საჭესთან მჯდომმა, ეგრეთ წოდებულმა „ცნობადმა სახემ“, პარლამენტარმა ქალბატონმა ზუსტად ისე გააჩერა მანქანა რომ მისი სახე მამაკაცის ცხვირ-წინ აღმოჩნდა, გაწიწმატებულმა მამაკაცმა ფანჯარაზე მიუკაკუნა, ხელით მიანიშნა კანონს არღვევო. მწერი რომ შეგაწუხებს და ხელს აუქნევ, ისე აუქნია ქალბატონმა ბავშვიან მამაკაცს ხელი. ამ სურათის შემხედვარეს ნერვები დამეთხარა, მე რომ ვყოფილიყავი იმ კაცის ადგილას ის დღე იმ ქალბატონს დიდხანს არ დაავიწყდებოდა და იმდენ „მაყუთს ავახევდი“ მარტო მანქანას კი არა სახლ-კარს გავაყიდინებდი. ეს იმ ხალხის კატეგორიაა ვინც მთავრობასთანაა „ჩახუტებული“ და მათი მხარდაჭერით სარგებლობს, სამაგიეროდ მათგან მაგარა „პადაგრევები“ მოდის, ჯიგრებს მშვენივრად აქვთ აწყობილი საქმე, ეს ურთიერთობები ხშირად ბოლოვდება ნათესაური კავშირებით და იქმნება კლანები რომლებიც ამ გაუბედურ ქვეყანას ერთმანეთს ეცილებიან, მთელი დანარჩენი მოსახლეობა ვინც მათსავით წარმატებული არ არის მათთვის არაფერს წარმოადგენს და მაგის ნათელი დემონსტრირება იყო ის რაც მე ეხლა მოვყევი. ზუსტად ამნაირი ხალხის „სულის საცხონებლად“ ვართ გაჩენილები მე და „ჩემი ძმები“, არაფერი არ გვანიჭებს ისეთ სიამოვნებას როგორც ასეთი ქალბატონების, როგორზეც ცოტა ხნის წინ გიყვებოდით და ბატონების, ფულით გამძღარ, გაზულუქებული ვირთხების ტყავის გაძრობაა. კიდევ ერთხელ გიმეორებ, ეს შენ კოლეგებს ეხება და არა შენ, თუმცა გაფრთხილებ, ეს სენი გადამდებია და არ მინდა ბავშვობის მეგობარი, ჩემთვის ახლობელი ადამიანი დამაკარგინოს  -  მიმართა სანდროს „ბოა“-მ და მცირე ხნის პაუზის სემდეგ გააგრძელა  -  თქვენ ერთხელ უკვე იომეთ და დათოსნაირი მართლა ვაჟკაცი ბიჭები ღვთის ანაბარა ბრძოლის ველზე მიატოვეთ, ვისმეს მოეთხოვა ამაზე პასუხი? თქვენ არ იყავით ძალაუფლებას დახარბებულებმა ერი ორად რომ გახლიჩეთ და წინასწარვე, ბრძოლის დაწყებამდე, ქვეყანა დამარცხებისათვის გაწირეთ? მე როგორც ვიცი სოხუმის დაცემამდე კიდევ რჩებოდა შესაძლებლობა ქალაქის გადარჩენის და რუსების დახმარების მიუხედავად, სეპარატისტების ერთი დარტყმით განადგურების, დაპირისპირებული ქართული შეიარაღებული ძალების ერთიანი ძალისხმევით, მაგრამ მაშინაც კი ეს „ახვრები“ იმაზე ფიქრობდნენ საბოლოოდ ვინ დარჩებოდა ხელიუფლებაში და სულ ფეხებზეც ეკიდათ ქვეყანა რას დაკარგავდა, ამიტომაც თვალისდასანახად ვერ ვიტან პოლიტიკოსებს და მათთან მიტმასნილ საზოგადოებას ...
– „ბოა“ შენ იცი რომ მე საზღვარგარეთ ვიყავი სასწავლებლად როდესაც აფხაზეთში და ოსეთში ომი დაიწყო, თავიდან მეც ჩამოსვლა მინდოდა რომ იარაღით ხელში დამეცვა ქვეყნის ერთიანობა ....  იცი ვინ გადამაფიქრებინა? აქ დავრეკე, მიხო პაპასთან, დათო უკვე წასული იყო აფხაზეთში საომრად. არასოდეს არ მახსოვს ასეთი დათრგუნული და უიმედო მიხო პაპა, შემეხვეწა არ ჩამოხვიდეო, კარგად ისწავლე და შენი ცოდნა მოახმარეო ამ ქვეყანას, თუ შვილიშვილი დავკარგე, შენ და ბორია მაინც დამრჩებით გამწარებული ცხოვრების გასათრევათ, ჩემს დათუნაში არ გამერჩევითო. რა აღარ მაფიცა მოხუცმა რომ მისი თხოვნა შემესრულებინა, მოკლედ დამარწმუნა  -  ეს ბრძოლა ჩვენ მაშინ წავაგეთ როდესაც მტერმა ძმა ძმას და ნათესავი ნათესავს გადაკიდაო, ყველაფერი კარგი აგიხდეს ისე როგორც მიხო ძიას ნათქვამი ახდა ...  ჩვენ ეს ომი წავაგეთ და დღესაც ქართულ ძირძველ ტერიტორიაზე რუსის დამქაშები, ქართველების სისიხლით ყელამდე გასვრილი მოძალადეები არათუ დაუსჯელად დაპარპაშობენ, არამედ სახელისუფლებო შტოს წარმოადგენენ, ზუსტად ასეთი ხალხი ჭირდება ჩვენ ჩრდილოელ მეზობელს ტერიტორიის მომავალში მისატაცებლად. შენი საყვედურის მე მესმის, ბევრმა ჩვენთაგანმა (მე მხედველობაში პოლიტიკოსები მყავს) ფსონი მოსკოვიდან ჩამოთესლილ ყოფილ ფუნქციონერზე დადო, რომელმაც პრეზიდენტობის სანაცვლოდ, კომუნისტების „წყალობით“ ისედაც განახევრებულ ქვეყანას სამაჩაბლო და აფხაზეთი დააკარგვინა, თუმცა იმედი მაქვს დროებით ....
ჩემი ერთადერთი მიზანი ხელისუფლებაში ყოფნის ამ ქვეყნის სამსახურია, ყველაზე თავს ნამდვილად ვერ დავდებ, მაგრამ არიან ჩემს გვერდით ისეთი ადამიანებიც ვინც ჩემსავით ფიქრობენ და ჩვენი ყველაზე დიდი საზრუნავი ქვეყნის ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენაა ...
-  სანდრო შენ ჩემი „სტატუსი“ ვინა ვარ იცი, თქვენგან განსხვავებით მე თითოეულ ჩემს სიტყვაზე პასუხისმგებელი ვარ. ცხოვრებაში ასეა, შენ ან ცხვარი ხარ ან მგელი, ჩემს მიერ ცოტა ხნის წინ მოყოლილ შემთხვევაში მგელი იყო ის ბოზი რომელიც საჭესთან იჯდა, ცხვარი ის გამოქლიავებული კაცი ვისაც ბავშვი მოყავდა. დიდი ალბათობაა რომ ის პატარა ბიჭიც ცხვარი გაიზრდება ალბათ, ცხვარი მგელს ვერ გაზრდის, ვიღაცას ვინც მატერიალურად ან ფიზიკურად მასზე ძლიერი იქნება ადვილად დაემორჩილება. იმას რომ ჩემი სისხლი და ხორცი ვიღაცას მოსამსახურედ დაუდგეს, მისი ბრძანებები შეასრულოს მირჩევნია საერთოდ არ მყავდეს. იმ „კანონებით“ რომლითაც მე და ჩემისთანები ვცხოვრობთ გვეკრძალება ოჯახის ყოლა, ქურდს არ უნდა ყავდეს შვილი, არ უნდა ქონდეს სახლი. ქონება და ოჯახი ეს ის სუსტი წერტილებია, რომელსაც აუცილებლად გამოიყენებს  არაკეთილისმოსურნე ჩვენს წინააღმდეგ. ეხლა შენ მიპასუხე, ისევ აპირებთ შევარდეთ ტანკებითა და იარაღით, დახოცოთ და დააყაჩაღოთ ჯერ აფხაზები და მერე ქართველები, როგორც ეს ერთხელ უკვე იყო?        
-  არ ვუარყოფ რომ ასეთებიც იყვნენ ჩვენს შორის, ვისაც ნაალაფარი სახლში მოქონდა  -  საუბარში დათოც ჩაერთო  -  მარტო მე არ ვყოფილვარ ისეთი, ვინც მხოლოდ თავისი ავტომატი ჩამოიტანა, რისი წყალობითაც იმ სასაკლაოდან ცოცხალი, მაგრამ უფეხებო ჩამოვედი. რა უცნაურიც არ უნდა იყოს ომის დროს უფრო მძაფრდება შეგრძნებები და ვაჟკაცობა და ურთიერთპატივისცემა სხვა ფასს იდებს. უამრავი შემთხვევა შემიძლია მოგიყვეთ როდესაც აფხაზებმაც და ქართველებმაც დაამტკიცეს რომ ისინი ღირსეული ერის შვილები არიან. ყველამ ვინც ის ჯოჯოხეთი გამოვიარეთ, ვიცით ვინ რისთვის ომობდა და რისთვის წავიდა ის აფხაზეთში. ძალიან ბევრი ვაჟკაცი სამუდამოდ დარჩა იმ ბრძოლის ველზე, როდესაც აქ დარჩენილები თურქეთში და დუბაიში დარბოდნენ ფულის „საკეთებლად“... ასე რომ სანამ ჩვენ გაგვკიცხავდეთ, თქვენ სად იყავით იმ დროს ის გაიხსენეთ. ჩვენი დაბრუნების იმ აფხაზებს ეშინიათ ვისაც უპატიებელი დანაშაული აქვს ჩადენილი და ქართველების მხრიდან შურისძიების ეშინიათ. „ბოა“ შენ ბევრი რამე შეგიძლიან დაგაბრალონ, მაგრამ არავის მოუტრიალდება ენა თქვას „ბოას“ რამესი ან ვისმესი ეშინიაო. სად იყავი შენ მაშინ როდესაც პირველად აფხაზმა ესროლა ქართველს ტყვია? შენ არ ჩარეულხარ ომში იმიტომ რომ შენი ცხოვრების წესი არ გაძლევს მაგის უფლებას ...
მე როდესაც გავიპარე მამაჩემი უკან გამომყვა, მიუხედავად იმისა რომ დედაჩემი და დიდი ხნის გაშორებულები არიან, პრაკტიკულად პაპაჩემის ხელში გავიზარდე. ვიღაც ბიჭები ახალგაზრდა აფხაზი ქალბატონის სახლში შევარდნენ დასაყაჩაღებლად. ქალი არ დამორჩილდა ყაჩაღების ნებას და ყვირილი ატეხა. ჩვენ, მე და მამაჩემმა მივასწარით და ის ბიჭები ცემა-ტყებით გამოვყარეთ იქიდან. საღამოს, მოგვიანებით მთელი რაზმი დაგვადგა თავს იარაღებით და „ბოა“-ს სახელი რომ არ მეხსენებინა დღეს შეიძლებოდა თქვენთან აღარც მჯდარვიყავი. ისიც ზუსტად ვიცი, როდესაც ერთ-ერთ რაზმის წევრობა შემოგთავაზეს რომელსაც კრიმინალი მეთაურობდა, „იდეის ავტორს“ საკუთარი კბილებიც გადააყლაპე.  ჩვენ მეგობრობას არ შეუშლია ხელი იმისთვის, ვინც მე ყუმბარმტყორცნიდან მესროლა, არც იმ აფხაზებს და ოსებს შეშინებია შენი, ვინც ნახევარი მილიონი ქართველი საკუთარი სახლებიდან გამოყარა, საკუთარ მიწა-წყალზე ლტოლვილი გახადა. დღესაც ატერორებენ, საკუთარ ნაშრომ-ნაწვალევს უბოდიშოდ ართმევენ გალში და „ეგრეთ წოდებულ“ სამხრეთ ოსეთის მიმდებარე ტერიტორიებზე ქართველებს, რუსეთში ლამის ნადირობენ არარუსებზე, განსაკუთრებით კავკასიელებზე მაგრამ კრიმინალები ისევ დუმან ....
-  დათო, ცოტა ვინმე თუ გამიბედავდა მაგის თქმას რასაც შენ მეუბნები და არც არავის ურჩევდი .... შენ თუ გახსოვს ჩვენი მეგობრობა როგორ დაიწყო ....  მესამე კლასში ვიყავით როდესაც შენ ჩვენთან რაიონში გადმოხვედი საცხოვრებლად და სკოლაში, ჩვენ კლასში დაგვსვეს. შენ ერთადერთი იყავი კლასში ვინც ჩემს წინააღმდეგ ხმის ამოღება გაბედა. არასოდეს არავის არ გშინებია და ამიტომაც ყოველთვის პატივს გცემდი. ყოველივე იმის შემდეგ რაც რუსებმა თავს დაგვაწიეს, ასეთი მწარე გაკვეთილის შემდეგაც ქართველებმა ერთად დგომა და ქვეყნის ინტერესების დაცვა ვერ ისწავლეს, მაგრამ აბა პიროვნულად შეეხოს ქართველი ქართველს, არ დაინდობს, სასიკვდილოდ ისე გაიმეტებს თვალს არ დაახამხამებს, მაგრამ რუსის (რუსს იმიტომ ვახსენებ, რომ დღეს მაგაზე დიდი მტერი ქართველს არა ყავს) წინაშე ოთხად მოიკაკვება, მიწაში ჩაძვრება და თავზე ლაფს დაისხამს. რაც უფრო წესიერია და პატიოსანი ადამიანი მით უფრო დაუცველია, დღეს ისეთი ქართველები ვინც წასიერებიც არიან და თავის დაცვასაც ახერხებენ იშვიათად შეგხვდება კაცს, ასეთი არის პაპაშენი, შენ ეს თვისება სისხლში გქონდა და მასეთიც გაგზარდეს.  იცი რა განსხვავება შენ და სანდროს შორის? შენ არასოდეს იკადრებ კაცის დაჩაგვრას და არც თავს არავის არ დააჩაგვრინებ, ურთიერთობაშიც ისეთივე ალალი ხარ, რასაც ფიქრობ იმას ამბობ. სანდროს არასოდეს გულზე არ ვეხატებოდი მაგრამ მაინც მეგობრობდა ჩემთან, ადaმიანებთან ურთიერთობით მანიპულირება მამამისიგან, ყოფილი ფუნქციონერისაგან კარგად აქვს ნასწავლი. განსხვავება შენს და ჩემს შორის ის არის რომ  -  ისევ დათოს მიმართა   „ბოა“-მ  -  შენ ვიღაც „ახვრებს“ საზარბაზნე მასალად თავი გამოაყენებინე, მე კიდევ არავის არ ვაძლევ უფლებას გამომიყენოს და მერე გამოუსადეგარი, ყავლგასული ნივთივით გვერდზე მომისროლოს. მადლობა უთხარი ანდროს, რომ სამსახური გიშოვნა, უამრავი ვეტერანია ვისაც მათხოვრულ პენსიასაც კი ამადლიან ....
ვინც მე მიცნობს იცის რომ შეცდომას არ ვპატიობ, აუცილებლად მოვთხოვ პასუხს და ეს პასუხი იქნება სამართლიანი და სასტიკი, ამიტომაც ბევრ ჩემს „საძმოშიც“ მაინცდამაინც გულზე არ ვეხატები, მაგრამ რიდი და პატივისცემა ნამდვილად აქვთ.  ამ ლაპარაკში პაპაც მოსულა  -  ამ სიტყვებით შეხვდა  მოახლოვებულ პაპას „ბოა“.
-  აბა, ძვირფასო სტუმრებო ოჯახში, სუფრასთან მობრძანდით  -  სახლში შეიწვია მოხუცმა   სტუმრები.
-  გიორგი პაპა ნუ მიწყენ, შენ იცი მე როგორ პატივს გცემ, მაგრამ  -  მზერით მიანიშნა მოსკოველ სტუმრებზე „ბოა“-მ პაპას  - ამ ხალხთან სუფრაზე ვერ დავჯდები.
-  ბორის შენ ხომ არ გავიწყდება რომ ესენი ჩემი სტუმრები არიან  -  უკმაყოფილების დაფარვა არც უცდია მოხუც მასპინძელს.
-  არ გინდა პაპა, ეს კაცი მარტალია, მე დატოსტან სატკოვარი მეკნება, იკნება დაგუპულის მისამარტი გაიგოს, მის ახლობლებს ბოდიში მინდა მოუხადო  -  სერგეის დამტვრეული ქართულით ნათქვამმა ამ სიტყვებმა ყველას გაკვირვება გამოიწვია  -  რაც მოხდა მერწმუნეთ შემთხვევით მოხდა, მაგრამ იმ განყოფილების ხელმძღვანელი მე ვარ და აქედან გამომდინარე ამ უბედურებაზე პასუხისმგებელიც მე ვარ  -  უკვე რუსულად გაგრძელებულმა ამ სიტყვებმა ერთგვარი პატივისცემის შეგრძნებაც კი დაბადა დამსწრე საზოგადოებაში  -  ის ადამიანი ვინც პირადად იყო დამნაშავე თავის მოვალეობის შესრულებისას ამ უბედურებაში სამსახურიდან გავანთავისუფლე, თუმცა მერე როგორც ჩემამდე ამბავი მოვიდა , უფრო მაღალანაძღაურებად სამსახურში არათუ მიუღიათ, დაუწინაურებიათ კიდეც, რაც ჩემთვის ოფიციალურად გამოცხადებული უნდობლობის და პირადი შეურაცყოფის ტოლფასი იყო. მინდა ბოდიში მოგიხადოთ დროულად რომ არ გაგაფრთხილეთ, თქვენი ნალაპარაკევის მნიშვნელობა ყველაფერი მესმოდა, ერთ დროს ლაპარაკითაც უშეცდომოდ, გამართულად ვლაპარაკობდი, მაგრამ იმ ადამიანის სიკვდილის შემდეგ, ვინც მე ქართული ენა მასწავლა და ყველაზე მეტად ვუყვარდი ამ ქვეყანაზე დამავიწყდა, რადგან აღარავინ იყო ჩემს გვერდით ვისთანაც ამ ენაზე ვისაუბრებდი....
-  ყველა ვჯდებით სუფრასთან და იქ გავაგრძელოთ საუბარი  -  კატეგორიულად მოითხოვა გიორგი პაპამ და სუფრის თავშიც მან დაიკავა ადგილი, ქართული მხრიდან ყველასთვის ნათელი გახდა რომ სუფრასაც ის წაუძღვებოდა ....
-  ამ სასმისით მე  -  გიორგი პაპამ სადღეგრძელო ფეხზე მდგომმა ბრძანა  -  მაღალი ღმერთი მინდა ვახსენო, მადლობა ვუთხრა ყველაფერი სიკეთისათვის რაც ჩემი ოჯახისთვის არ დაიშურა. როდესაც დათოს დაჭრის და ფეხების დაკარგვის ამბავი გავიგე გულს შემომეყარა, თავ-ბედს ვიწყევლიდი,  ცხოვრებაში დაშვებულ შეცდომებს ვიხსენებდი, რა დავაშავე, ასე რომ გამწირა უფალმა მეთქი ვფიქრობდი. მალე გაირკვა რომ ვიჩქარე, რისთვისაც ბევრჯერ მოვილოცე და უფალს ბოდიში მრავალჯერ მოვუხადე....  საავადმყოფოში გაიცნო დათომ მისი მომავალი მეუღლე, ის იყო მისი მფარველი ანგელოზი და მისი პატრონი. ამ დალოცვილმა ადამიანმა სამი შვილიშვილი, სამი ბიჭი გვაჩუქა და ცხოვრება დაგვიბრუნა, კიდევ ერთხელ, თავიდან დავიბადეთ დათოც და მეც .... მაშინ მივხვდი რატომ არის უიმედობა ერთ-ერთი ყველაზე დიდი ცოდვა, უიმედობა ნიშნავს რომ შენ ზურგს აქცევ უფალს და უნდობლობას უცხადებ მას. ღვთის სადიდებელი შევსვათ ძვირფასო სტუმრებო, მისი წყალობა და ბარაქა ნუ მოაკლოს ამ ოჯახს, ყოველთვის გვქონდეს იმის შესაძლებლობა ღირსეულად დავხვედროდეთ თქვენნაირ ძვირფას სტუმრებს ....
სუფრის წევრებმა აიტაცეს სადღეგრძელო, ყველა ცდილობდა ოჯახთან ერთად მისი მოსკოველი სტუმრებიც ედღეგრძელებინათ, „ბოა“-მ უარი თქვა სუფრასთან დაჯდომაზე, ამიტომაც იქ მყოფნი ცდილობდნენ განსაკუთრებული ყურადღებით გაენეიტრალებინათ მისი საქციელით გამოწვეული უხერხულობა, მასპინძელი ხომ თავს ევლებოდა. პირველი სადღეგრძელო თქვა გიორგი პაპამ ქართულ ენაზე შემდეგ უკვე რუსულ ენაზე ამბონდა სადღეგრძელოებს. თავისი დაწურული ღვინო შეაქო გიო პაპამ, ყურძნის წვენიაო სუფთა, მაგრამ რა გემო აქვსო იმ სუფრას თუ ქართული სიტყვა-პასუხით და ქართული სიმღერით არ არისო ის შემკობილი. რაც უფრო მეტი ხანი გადიოდა მით უფრო ხურდებოდა სუფრა. სერგეის კარგა ხნის მივიწყებული ქართული ღვინის გემო გაახსენა ამ ოჯახის მასპინძლობამ. სუფრაზე აგუგუნებულმა მრავალჟამიერმა უკვე შეზარხოშებულ სერგეის ბებიამისი, ჩიქოვანების ქალი გაახსენა, ქართული სიმღერებით ფირფიტას რომ ჩაიგდებდა ხელში, გახარებული საზეიმო განწყობილებით გამოიტანდა ფირსაკრავს და გასუსული უსმენდა აუცილებლად სერგეისთან ერთად. დათოს მეუღლის შესრულებულმა, მეგრულმა იავნანამ შეაცბუნა ქართულ სიმღერასთან პატარაობიდანვე „ნაზიარები“ მოსკოველი სტუმარი, მისდა დაუკითხავად წამოსული ცრემლის ორი წვეთი ღაწვებზე დაეკიდა. შეშინებულმა გადახედა პირველ რიგში გვერდით მჯდარ კოლეგას და შემდეგ დანარჩენ სუფრის წევრებს, მშვიდად ამოისუნთქა მისთვის არავის ეცალა, ღვინო ყველას გვარიანად მოკიდებოდა, სუფრის თითოეული წევრი შეძლებისდაგვარად ცდილობდა  ბახუსის ღმერთის, დიონისეს გამკლავებას ამ უკანასკნელის საბოლოო გამარჯვებამდე. სუფრის მხოლოდ ერთ წევრს, ოჯახის უხუცესის ღვინისაგან ოდნავ დაწვრილებულ თვალებს არაფერი გამოპარვიათ, თუმცა არ გასჭირვებია სტუმრისთვის ეს შეუმჩნეველი დარჩენილიყო.... 
დილას ძია საშასთან ერთად ცალკე ოთახში გაღვიძებულ სერგეის ბუნდოვნად ახსენდებოდა როგორ მიაცილებდა გიორგი პაპა თავის ოთახში ღვინისაგან კარგად შებუჟბუჟებულს, ძია ჟენიას დათოსთვის გადაეხვია ხელი და რუსულ სიმღერებს დიდი გულმოდგინებით  მღეროდა თუ შეიძლებოდა ბგერათა იმ ერთობლიობისთვის სიმღერა გეწოდებინა. ღია ფანჯრიდან შემოსული ჟრიამული და გადაძახილი იმის დასტური იყო რომ მასპინძლებს კარგა ხნის წინ მოესწროთ გაღვიძება და გამასპინძლებისთვის სამზადისი დასასრულს უახლოვდებოდა. სერგეიმ ტანსაცმლიანად ლოგინში შეწოლილი ხელქვეითი გააღვიძა, კიბეებზე ფრთხილად ჩავიდნენ სტუმრები ღვინო ბოლომდე გამონელებული არცერთს არ ქონდა. კიბის ბოლოში დახვედრილმა მამაკაცმა, დათოს ბიძამ პირსაბანი და საჭირო ოთახი აჩვენა, პირსაბანში ქალებს უკვე მოესწროთ ახალი, გაპიწკინებული პირსახოცის დაკიდება.
-  ეცადეთ ჩქარა მოათავოთ თქვენი საქმეები და სუფრას შემოუერთდეთ, მე თქვენის ნებართვით დაგტოვებთ, სუფრას დავუბრუნდები  -  მოუბოდიშა მასპინძელმა, გასაგები იყო რომ ზედმეტად შეწუხებაც არ უნდოდა სტუმრების.
სუფრის თავში ამჯერადაც გიორგი პაპა იჯდა, სუფრასთან დამჯდარ მოსკოველ სტუმრებს ღრმა თეფშით ცხიმიანი წვნიანი მიართვეს, სერგეი და ძია ჟენია სკეპტიკურად მიაცქერდნენ მათთვის უცხო საჭმელს. გიორგი პაპას წამით ღიმილმა გადაურბინა სახეზე:
-  ეს ხაშია, საქონლის ჩლიქებისა და ფაშვის ნახარში, აღიქვით როგორც ძროხის ხორცის ნახარში, აუცილებლად გემოვნებით შეაზავეთ მარილი და დანაყული ნიორი, მაგ ყველაფერი თქვენს წინ მაგიდაზე დევს, მერწმუნეთ მაგაზე უკეთესს „პახმელიაზე“ თქვენ ვერაფერს შეჭამთ, მაგ კერძს კიდევ ძალიან უხდება ჩემი გამოხდილი ჭაჭა, მაგრამ მაგაზე უკვე მე, როგორც თამადა ვიზრუნებ ....
მოსკოველმა სტუმრებმა „პატიოსნად“ შეასრულეს გიორგი პაპას მითითებები და გასინჯული კერძით აღფრთოვანებულები დარჩნენ, სამი ჭიქა არყის შემდეგ ორივემ იგრძნეს რომ გუშინდელი სიმთვრალე არსად წასულიყო და ამ ოჯახის კიდევ ერთი უჩინარი სტუმარი, დროსტარების და ბახუსის მოყვარული, ოლიმპოს მკვიდრი, მათ გარეშე არსადაც არ აპირებდა გამგზავრებას...  
-  მოდით ამ სასმისით ჩვენს სამშობლოს, ღვთისმშობლის წილნაყარ ქვეყანას გაუმარჯოს, მალე გვენახოს გამთლიანებული, გამარჯვებული და გაბრწყინებული. აღარასოდეს გაეთელოს ეს დალოცვილი მიწა უცხო ქვეყნიდან, სამტროდ მოსულ კაცს  -  შეფარვით ნათქვამ საყვედურში რუსეთი რომ იგულისხმებოდა ამას სუფრის ყველა წევრი მიხვდა.
-  მაგაზე მაშინ უნდა გეფიქრათ აფხაზეთში და ოსეთში იარაღით რომ შერბოდნენ, ეხლა გვიანაა როგორც იტყვიან „თითზე კბენანი“, შეუძლიათ დაემშვიდობონ ამ ტერიტორიებს  -  მთელი სუფრის გასაგონად ჩამოაყალიბა თავისი აზრი კარგად „შეჭიკჭიკებულმა“ სტუმარმა.
სტუმრის სიტყვების შემდეგ სუფრაზე ჩამოვარდნილმა უხერხული სიჩუმემ ცოტა ხანში აშკარად მდუმარე აგრესიის ფორმა მიიღო, ეს აშკარად იკვეთებოდა სუფრის დანარჩენი წევრების სახეებზე. თამადის გვერდზე მჯდარი დათო ქაღალდივით გათეთრდა სახეზე, მექანიკურად, თვითონაც რომ ვერ იგრძნო, ხეიბარი კაცი ისე წამოიმართა ფეხზე, მხოლოდ მას შემდეგ რაც პაპამისის მძიმე ხელი იგრძნო მხარზე ისევ დაიკავა თავისი ადგილი სკამზე, მაგრამ მის თვალებში დაკვესებული ნაპერწკალი რომ მიწვდომოდა მოსკოველ სტუმარს, ადგილზე დაფერფლავდა ალბათ.....
-  აფხაზეთშიც და ოსეთშიც ომი თქვენივე პროვოცირებული იყო, რისთვისაც თქვენ საქართველოში პირველად ფეხის დადგმის დღიდან ამზადებდით როგორც აფხაზებს ისე ოსებს, რომაელების მიერ მოგონილი პრინციპი „დაყავი და იბატონე“ ყოველთვის აქტუალურია დიდი სახელმწიფოებისათვის განსაკუთრებით კი ისეთი აგრესიული პოლიტიკის გამტარებლებისთვის როგორიც რუსეთია. თქვენი მთავრობა  დღემდე ბევრი თვლის რომ საბჭოთა კავშირის დაშლა უდიდესი გეოპოლიტიკური შეცდომა იყო, შეეკითხეთ ბალტიისპირეთის ქვეყნებს, შეეკითხეთ აზერბაჯანელებს, შეგვეკითხეთ ჩვენ ....    შეგიძლიათ თქვენც გვითხრათ და გვისაყვედუროთ, ზუსტად თქვენსავით არ უნდათ აფხაზებს და ოსებს ქართველებთან ერთად ერთ სახელმწიფოში ცხოვრებაო. ჩვენთვის ევროკავშირში არცთუ დიდი ხნის წინ კარგად დაგემოვნებული სიტყვა „ტოლერანტობა“ მცირე ერების მიმართ, საქართველოსთვის ისტორიულად სასიცოცხლო აუცილებლობა იყო მისი გეოგრაფიული მდებარეობიდან გამომდინარე. ჩვენ სულ გვიხდებოდა ბრძოლა თავის გადასარჩენად დიდ და აგრესიულ ისლამური სამყაროსთან, ამიტომ ჩვენ სისხორცეულად ვიყავით დაინტერესებული ეგრეთ წოდებულ „მცირე ერებთან“ გასაკუთრებული მეგობრობით. რაც შეეხება აფხაზებს დავით აღმაშენებელი ყველა დროის ქართველებისათვის საფიცარი მეფე და ქართული ეკლესიის მიერ წმინდანად შერაცხული, თვითონ აფხაზების მიერ ოფიციალურად გაცხადებული აფხაზეთის მეფის ლეონ პირველის პირდაპირი მემკვიდრე იყო. ოსთა ანუ ალანთა მეფე დავით სოსლანი, თამარ დედოფლის მეუღლე, ვაჟკაცი კაცი, საქართველოს შემოსეულ მტერს შეეწირა, გმირულად დაეცა ბრძოლის ველზე ქართველების გვერდით ფიცხელ ბრძოლაში, ჩვენ ერთი მფარველი წმინდანი გვყავს, ბოროტების და უწმინდურობის სიმბოლოს გველეშაპის დამმარცხებელი წმინდა გიორგი .... 
მე არ ვიცი მომავალში როგორ განვითარდება ჩვენი ურთიერთობები მაგრამ ერთი რამ ზუსტად ვიცი, არავინ ისე მათ არ შეიყვარებს და გაუფრთხილდება როგორც ამას საუკუნეების განმავლობაში ქართველები აკეთებდნენ....
-  რაღაც ვერ ვატყობ რომ აფხაზები განსაკუთრებული „გულმხურვალებით“ პასუხობდნენ თქვენს გრძნობებს და მოუთმენლად ელოდებოდნენ ქართველების უკან დაბრუნებას ....
-  აფხაზები და ქართველები, კერძოდ მეგრელები ანუ საქართველოს დასავლეთ ნაწილში მცხოვრები მოსახლეობა უხსოვარი დროიდან ერთად ცხოვრობენ, მათი ცხოვრების წესი და ტრადიციები ერთმანეთისგან არაფრით განსხვავდება. ნამდვილი, ძირძველი აფხაზები ძალიან ცოტაა დარჩენილი, მათი უმეტესობა რუსულმა ჯარმა, საქართველოს ისტორიაში „დიდ მოჰაჯირობად“ ცნობილ მოვლენების დროს უმოწყალოდ ჩახოცა, სულზე მოსწრებული თურქული გემები რომ არა მათაც იგივე ბედი ელოდათ რაც ჩერქეზებს....
უმეტესობა იმ ხალხისა წინაპრებისა ვინც დღეს აფხაზობს ქედს იქიდან გადმოსული ყაბარდოელია ან გააფხაზებული ქართველია. ჩვენ არ ვაპირებს ერთხელ დაშვებული შეცდომების გამეორებას და აფხაზეთში და სამაჩაბლოში (ასე ქვია ისტორიულად იმ მიწა-წყალს რომელსაც წინასწარ გათვლილი მიზნებისთვის სამხრეთ ოსეთის ავტონომიის სტატუსი მიენიჭა) იარაღით შეჭრას, ეს უკვე იყო და ამისათვის ქართველები მკაცრად დავისაჯეთ მაგრამ არც იმაზე ვაპირებთ თვალის დახუჭვას „უნამუსო“ აფხაზები როგორ ყიდიან ქართველების წვალებით აშენებულ სახლებს თითქოს მათი საკუთრება იყოს. ადრე იქნება თუ გვიან ჩვენ მაინც დავბრუნდებით ჩვენს მიწაზე და ყველას თავისი მოეკითხება  -  საუბარში სანდროც ჩაერთო.
-  ისინი ყველანი რუსეთის მოქალაქეები არიან ოფიციალურად და რუსეთის ფედერაცია როგორც უსაფრთხოების გარანტი პასუხისმგებელია მათზე ....  თუ თქვენ ჩვენთანაც ომს აპირებთ?  -  დამცინავი ღიმილით მიმართა მოსკოველმა სტუმარმა სანდროს.
-  ძნელია ქვეყნის, რომლის მოსახლეობა ოთხ მილიონს ძლივს აღწევს, 150 მილიონიან რუსეთთან ჭიდილი, თუ ეს მოხდა, ჩვენ შეიძლება მთლიანად გავწყდეთ მაგრამ რუსეთშიც ძალიან ბევრი დედა მოისაკლისებს შვილს და ჩაიცმევს შავებს. ყველაზე სამწუხარო მაინც ის იქნება რომ ისევ ქართველების, აფხაზების და ოსების კისერზე გადავა ეს ომი, რუსეთი უკვე მერამდენედ კავკასიელებს ერთმანეთის ხელით გაანადგურებს, თქვენ ხომ დიდი ხანია კავკასია გინდათ ოღონდ კავკასიელების გარეშე .....
-  დასავლეთ საქართველოს ერთ-ერთ ულამაზეს კუთხეში სუფრას ტრადიციულად მშვიდობის სადღეგრძელოთი იწყებენ  -  ისევ დაიბრუნა სუფრის სადავეები თამადამ  -  მე მინდა მოგვიანებთ მაგრამ მაინც ეს სადღეგრძელო შემოგთავაზოთ. ჩვენი წინაპრები სულ თავს იცავდნენ, ვის აღარ ეჭირა თვალი ჩვენს მიწა-წყალზე ....  ჩვენ არ გვინდა ომი, ჩვენ მშვიდი ცხოვრება გვინდა, მაგრამ არასოდეს ქართველები თავისი მიწის არცერთ გოჯს თავისი ნებით არ დათმობენ  -  სტუმრებისთვის გასაგებ ენაზე ამბობს გიორგი პაპა სადღეგრძელოს და ჭიქას ბოლომდე ცლის.
-  რომელ ქართველებზე ამბობ გიორგი პაპა, საკუთარი კუჭის, ძვირფასი უცხოური მაქანის და საკუთარ ანგარიშზე რაც შეიძლება მეტი ფულის იქით არაფერი რომ არ აინტერესებს იმ ქართველებზე? თქვენნაირები პაპა გიორგი, ჩემო დათო, ამ ოჯახის სახლიკაცები რომ არიან აღარ დარჩნენ ამ დუნიაზე...  მთავრობით დაწყებული და გლეხკაცით დამთავრებული ყველას სულ ფეხებზე კიდია შენი საქართველო, ოღონდ თვითონ იყოს კარგად და მოს....ია პატრონი ამ ქვეყანასო ფიქრობს. ეხლა რომ ომი დაიწყოს შენ გგონია რაიმე შეიცვლება? როგორც აფხაზეთის ომის დროს გადააყოლეს ერთმანეთის ქიშპს ძალაუფლებისთვის ბრძოლაში ედუარდ შევარდნაძემ და ზვიად გამსახურდიამ ქვეყანა, ისე გადააყოლებენ დღესაც, ისევ დათოსნაირი გულანთებული პატრიოტები შეეწირებიან ზვარაკად ....  სანდრო წინა დღესაც ძაან „გავტისკე“, აღარ მინდა ვაწყენიო მაგრამ მისი „კოლეგები“ თავის ოჯახებთან ერთად უცბად აიკრავენ გუდა-ნაბადს და „მოხევენ“ ქვეყნიდან და დიდ „მაყუთსაც“ წააყოლებენ ხელს, ან ისევ შეეკვრებიან რუსეთს და თავის ყოფილ პატრონს როგორც იტყვიან „ს პატრახამი“ ჩააბარებენ რუსებს. პირადად მე სკეპტიკურად უდგები ადამიანებს და პატივს ვცემ მხოლოდ მათ ვინც ამას იმსახურებს, მისი პიროვნული თვისებებიდან გამომდინარე. ჩემი შეფასებები არ არის დამოკიდებული არც მის წარმოშობაზე, არც მის მატერიალურ მდგომარეობაზე ....  ყველაზე ნაღდი „დემოკრატები“ მე თუ მკითხავ ქურდები ვართ, მსოფლიოში ყველა ქურდი და „კაი ბიჭი“ ჩვენი ძმაა  -  იუმორით დაამთავრა სიტყვა დილით შემოსწრებულმა „ბოამ“, პაპა გიორგის დაჟინებულ მოთხოვნას სუფრასთან დამჯდარიყო,  წინა დღისგან განსხვავებით ამჯერად უარი ვეღარ უთხრა.
-  „ბოა“ შენი ლაპარაკის მერე კაცს სიცოცხლე აღარ მოუნდება - პასუხი დათომ გასცა თავის მეგობარს  -  არ არის სულ მთლად მასე საქმე როგორც შენ ლაპარაკობ ....  შენ არ იცი რა ბიჭები მოდიან ქართულ ჯარში სამსახურისთვის. მარტო ჩემს დაქვემდებარებაში მყოფი ბიჭები რომ ნახო გესიამოვნება ერთმანეთზე წარმოსადგენი, სიმპატიური, რაც მთავარია თავის სამშობლოზე უზომოდ შეყვარებული ბიჭები, ყველანი უმაღლესი განათლებით და ჩემგან გასხვავებით რამოდენიმე უცხოური ენის მცოდნენი ....  თვეში ერთხელ თვითონ აეროპორტის ტერიტორიაზე წვრთნებს ვატარებთ ხოლმე, ტერიტორია ამის საშუალებას გვაძლევს. ბევრი ხვეწნა-მუდარის შემდეგ თავდაცვის მინისტრმა რამოდენიმე დღით საუკეთესო სპეციალური დანიშნულების ბრიგადა გამოუშვა ჩვენთან და ჩემს ბიჭებს შევაჯიბრე, ქვეყნის საუკეთესოდ გაწვრთნილ მეომრებს ტოლი არაფერში არ დაუდეს ჩემმა ბიჭებმა არც მიზანში სროლაში, არც ფიზიკურ მომზადებაში და ორთაბრძოლებში ხომ აშკარად დაჩაგრეს. ჩემი მოადგილე, რომლის მატერიალურად ყველანაირად უზრუნველყოფილი მშობლები დღემდე ვერ ხვდებიან მათმა შვილმა რატომ აირჩია ესოდენ სახიფათო პროფესია, ხუთი წლიდან ამზადებდნენ მას აღმოსავლურ ორთაბრძოლებში და ჩინეთში დაყავდათ საუკეთესო ოსტატებთან, ის თვითონ ამზადებს ბიჭებს ბრძოლისთვის აუცილებელ ამ კომპონენტში, ერთადერთი ადამიანი ვისაც აქს უფლება არ დაესწროს ამ ვარჯიშებს ეს მე ვარ, მხოლოდ იმიტომ რომ ჯანმრთელობა არ მიწყობს ამაში ხელს. ჩემ ბიჭებს კარგად ესმით რომ მტრის მიერ აღებული აეროპორტი, თანამედროვე იარაღის და მაღალეფექტური ლოჯისტიკის შემთხვევაში დაპყრობილი ქალაქია და დედაქალაქის შემთხვევაში ეს სახელმწიფოს დაპყრობის ტოლფასია. თუმცა არიან ისეთებიც როგორებიც ცოტა ხნის წინ „ბოა“-მ ახსენა, როცა ამაზე ვფიქრობ ხოლმე სულ მიკვირს, რა უნდა მიიღონ იმის სანაცვლოდ რომ სამშობლოს ღალატად ღირდეს, ხომ სულ ეხლახანს იყო ძმები სასიკვდილოდ რომ გადაგვკიდეს, ერთმანეთის სისხლი დაგვაღვრევინეს, მერე დაუძლურებულებს, მუხლზე ჩაჩოქილს წიხლიც დაგვაყოლეს და ერთ ქართულ ოჯახში გაზრდილი, მოღალატე ნათესავების უშუალო ხელშეწყობით საკუთარი სახლებიდან გამოყარეს ჩვენი დები და ძმენი, მოხუცები, ქალები და ბავშვები, რაც დახოცეს და წამებით მოკლეს იმაზე აღარ ვლაპარაკობ. ჩვენ იარაღით იქ არ უნდა შევსულიყავით მაგრამ მაშინ მე მჯეროდა რომ ჩემს ქვეყანას ვიცავდი, აფხაზეთი და სამაჩაბლო დღესაც ჩემი ქვეყნის ნაწილია და ყოველთვის იქნება, იმედი მაქვს როდესმე მიხვდებიან აფხაზებიც და ოსებიც რომ იმ მიწა-წყლის განვითარებისთვის, მისი აყვავებისთვის, რომელიც ჩვენ ერთნაირად, უზომოდ გვიყვარს ჩვენი ერთობაა საჭირო. ხელისუფლებაში ყოფნა მატერიალური უზრუნველყოფის უეჭველი წინაპირობაა, მაგრამ ღირს კი ის ამდენად თუ შენი ქვეყნის და მოსახლეობის ელემენტარული პირობებით დაკმაყოფილებას ვერ შესძლებ? ყველა უპოვარი და ცხოვრებით გამწარებული, მდიდარი მაგრამ შურით შეპყრობილი, გაუმაძღარი ადამიანი რომელიც ჩათვლის რომ თქვენ მასზე მეტი მდიდარი ხარ, ყველა მათ დაადანაშაულებს ყველაფერში. ხელისუფლებაში როდესაც მიდიხარ, მზად უნდა იყო ყველაფერზე უარი თქვა და მხოლოდ შენ ხალხს და ქვეყანას ემსახურო, თუმცა ასპროცენტიანი გარანტია რომ დაგიფასდება შენი თავდადება მაინც არ უნდა გქონდეს, როგორც წესი ქვეყნის განვითარებას თუნდაც სწორი მიმართულებით მიგყავდეს დრო სჭირდება ....
-  ჩვენ, ახალგაზრდები მაგისთვის მოვედით ხელისუფლებაში და ვცდილობთ რაც შეიძლება მეტი გავაკეთოთ ამ ქვეყანისათვის. ჩვენ ყველაფერს ვასწრებ ქეიფსაც, დროსტარებასაც და რაც ყველაზე მთავარია  ძალიან ბევრს ვმუშაობთ, ბევრი რამე კეთდება  -  დათოს დაწყებული პასუხი სანდრომ გააგრძელა.
-  და თქვენც „კეთდებით“ შავი დედლებივით  -  სიტყვის ბოლომდე დამთავრება არ აცალა სანდროს „ბოამ“  -  თქვენი პრემიერ-მინისტრი ერთ ჩემს ნაცნობ გოგონას, გლდანში ერთოთახიანი ბინის მიქირავებას  ეხვეწებოდა, დღეს ეს კაცი ოფიციალური მილიონერია. წინა ხელისუფლების დროსაც როდესაც ფული ისე ნაწილდებოდა მთავრობის წევრებს შორის რომ ხაზინამდეც ვერ აღწევდა ის ფინანსთა მინისტრი იყო და ტელეეკრანებიდან უმტკიცებდა მოსახლეობას ყველაფერი მშვენივრად არისო, თანაც სახელმწიფოსაგან „მოტეხილი“ ფულით თავის დაარსებულ ბანკებს ამარაგებდა. რატომ მოხდა ეს ადამიანი თქვენ გუნდში? ეს ბანკი მას დღესაც აქვს, თუმცა შემოსავლის წყაროები კიდევ უფრო გაუმრავლდა, ასე იცის ხოლმე ბევრმა ფულმა თქვენში, „იბარტყებს“ და თავისით მრავლდება ხოლმე, გინდაც სახელმწიფო მოხელე იყო და მოჭრილ ხელფასზე იჯდე. თქვენი შინაგან საქმეთა მინისტრი „წარმატებით“ ებრძვის კრიმინალურ სამყაროს, მისი მეუღლე ასევე „წარმატებით“ სჯის ყველას ვინც კი თვალში არ მოუვა. სულ ახალგაზრდა კაცი ცემით მოკლეს პოლიციელებმა  მხოლოდ იმიტომ რომ მან გაბედა და სუფრას რომლის წევრებს შორის ისიც იყო შეურაცყოფა მიაყენა. დაიჭირეს და გაასამართლეს შემსრულებლები, რა პირობებსი იხდიდნენ მსჯავრდებულები სასჯელს ეს ცალკე თემაა მაგრამ დამკვეთისათვის უბატონოდ ხმა არავის გაუცია. უკაცრავად ვიქნები სანდროსთან, ეს მას არ ეხება მაგრამ აღარ მინდა ამ ნაბოზვარ პოლიტიკოსებზე საუბარი, ჩემს თვალში ეს ხალხი პატივისცემას არ იმსახურებს....  გიორგი პაპა მიდი ერთი რამე კარგი სადრეგრძელო მითხარი თორემ გაშრა ყელი....
„ბოას“ მიერ წამოწყებულ და მერე ქართულად გაგრძელებელ საუბარს ძია ჟენია უკმაყოფილო სახით უსმენდა, თავის წინ მდგარ, პირთამდე სავსე არყის ჭიქას დასწვდა  -  ჩემს ქვეყანას, დიდ რუსეთს გაუმარჯოსო  - ტონით რომელშიც გამოწვევა უფრო მეტი იყო ვიდრე სამშობლოს დალოცვის სურვილი თქვა და სასმისი ბოლომდე ერთი ამოსუნთქვით დაცალა. „ბოამ“ დაუფარავი ინტერესით და ოდნავ შესამჩნევი ღიმილით შეხედა თამადას, აბა რას იზავსო გიორგი პაპა. დათომ სასმისი დემონსტრატიულად გვერდზე გასწია ნიშნად იმისა რომ ამ სადღეგრძელოს ის არ დალევდა, რაც ძია ჟენიას მხედველობიდან არ გამოპარვია...
-  აღარ გინდათ ჩვენთან მეგობრობა და ერთმორწმუნე რუსეთის დალოცვა არა? როდესაც გიჭირდათ მაშინ ხომ კარგი ბიჭები ვიყავით, თურქებმა წაგვლეკეს გვიშველეთ რამეო, ლამის დაჩოქილი გვეხვეწებოდით?  -  ნიშნის მოგებით ჩაეკითხა მოსკოველი პოლიციელი სუფრის წევრებს.
-  თქვენ ჩვენი გულისთვის თითიც არასოდეს გაგინძრევიათ, შავ ზღვაზე ბატონობისთვის თქვენსა და რუსეთს შორის ომი უკვე კაი ხნის დაწყებული იყო, როდესაც მეფე ერეკლე თქვენთან პოლიტიკური კავშირი შეკრა. მაშინ რუსეთი რამოდენიმე ფრონტზე ერთდროულად იბრძოდა და მოკავშირეები ჭირდებოდა. რუსეთის მიერ საქართველოში გამოგზავნილმა ორმა ბატალიონმა, გენერალ ტოტლებენის მეთაურობით, აწყურის ციხესთან სადაც თურქების გარნიზონი იდგა მუხანათურად მიატოვა ბრძოლის წინ ქართველები და უკან დაიხია უფრო მეტიც, აწყურიდან წამოსვლის შემდეგ ძალით იკავებდა ქართულ ციხე-სიმაგრეებს და მოსახლეობას ძალით ადებინებდა ფიცს რუსეთის ერთგულებაზე. მიუხედავად ამისა ქართველთა მეფემ აწყურთან ახლოს, ასპინძის ბრძოლაში, ბრწყინვალე გამარჯვება მოიპოვა მტრის ბევრად უფრო მრავალრიცხოვან ჯარზე. ეს ის ერთადერთითი შემთხვევა იყო, როდესაც რუსეთის ხელისუფლება მიხვდა რომ თავის საქციელით გენერალი სახელმწიფოს სახელს უტეხდა და უკან გაიწვია.
1785 წელს საქართველოს საგარეო პოლიტიკით, პრორუსული ორიენტაციით უკმაყოფილო, მაჰმადიანური სამყაროს ერთ-ერთი წარმომადგენელი, დაღესტნელი ომარ-ხანი 20 000-ანი ლაშქრით საქართველოს შემოესია, დაარბია ცალკეული კუთხეები, დაარბია ქართლი, მერე მესხეთი, იქიდან იმერეთში გადავიდა. ქართლ-კახეთის მეფე იძულებული გახდა ყოველ წლიურად დიდი ხარკი ეხადა, არც მაშინ შეუწუხებია თავი რუსეთს, ის მაშინ ავსტრიასთან და პრუსიასთან პოლონეთის გადანაწილებით იყო დაკავებული. უნამუსობა იქნება იმის თქმა რომ რუსეთთან კავშირმა ჩვენ არაფერი მოგვცა, შავი ზღვის აკვატორიის გაკონტროლების და კავკასიის რეგიონში გავლენის მოპოვებისთვის ბრძოლა რუსეთის გამარჯვებით დასრულდა. სპარსეთი იძულებული გახდა ტერიტორიები რომელიც საქართველოს ეკუთვნოდა უკან დაებრუნებინა. ძლიერი მფარველის წყალობით საქართველომ ცოტა ხნით დაისვენა აგრესიული, მაჰმადიანური სახელმწიფოების შემოსევებისაგან და ხალხმაც ამოისუნთქა. რუსეთი საქართველოსთვის კი არ იკლავდა თავს, უბრალოდ თავის „სამფლობელოებს“ აფართოვებდა. პოლიტიკაში დიდი ქვეყნის მიერ პატარა ქვეყნის ანექსირება და მისი ტერიტორიების მიტაცება ჩვეულებრივი ამბავია, ზუსტად მაგიტომაც უნდათ ქართველებს ნატოში გაწევრიანება, იქ უცილობლად მუშაობს ერთი საერთო პრინციპი ტერიტორიული მთლიანობის და სახელმწიფო საზღვრის ხელშეუხებლობის პრინციპი, ხოლო ამ უკანასკნელის დარღვევის შემთხვევაში მოქმედებაში მოდის წესდების ის მუხლი, რომელიც კოლექტიური პასუხისმგებლობის ვალდებულებებს ითვალისწინებს. ზუსტად ეს პრინციპია, თანამედროვე პოლიტიკის ქვაკუთხედი, რომელთანაც რუსეთის ფედერაციას შეგუება უჭირს რადგან ყოფილ საბჭოთა კავშირის რესპუბლიკებს როგორც ჯერ კიდევ თავის ვასალებს ისე აღიქვავს  -  საუბარში  „ბოა“-ს თანამგზავრი ისტორიკოსი და მისი წინა ღამის მასპინძელი ჩაერთო.
-  ეს განსაკუთრებით ნათლად კოსოვოს შემთხვევაში გამოჩნდა, როდესაც სერბებს თავისი ძირძველი ტერიტორია წაართვეს, არა?  -  ირონიულად ჩაეკითხა „ძია ჟენია“ რაზეც უმალ მიიღო პასუხი ....
-  სერბებს სჯიან იმის გამო რაც მათ ალაბანური წარმომავლობის მოსახლეობას გაუკეთეს. სერბებმა იცოდნენ რომ რუსეთის ფედერაცია მათ თანაუგრძნობდა და ჩათვალეს მათ პასუხს ვერავინ ვერაფერზე მოთხოვდა, თუმცა ეს ჩემი აზრია და თავს არავის ვახვევ. ეს პრეცენდენტი თავისთავად სახიფათოა, რადგან ის შეიძლება ასე ვთქვათ სხვა „მძიმეწონოსანმა“ ქვეყნებმაც გამოიყენოს, ყოველ შემთხვევაში რუსეთი ამას აუცილებლად გაითვალიწინებს და ეცდება აფხაზეთი და ეგრეთ წოდებული სამხრეთ ოსეთი საქართველოს შემადგენლობიდან ოფიციალურად გაიყვანოს, ჩვენი მსგავსი ტერიტორიული პრობლემები სხვა ქვეყნებსაც აქვთ და მსგავსი პრობლემები მათაც შეექმნებათ. რუსეთი არ მალავს რომ კავკასიაში და არა მარტო კავკასიაში, თავისი ინტერესები აქვს  და არავისზე არ აპირებს ამ ტერიტორიების დათმობას. ეკონომიკურად მომაგრებული, ზესახელმწიფოს ამბიციებით შეპყრობილი პოლიტიკური ეგრეთწოდებული „ელიტა“ არაფერს არ დაინანებს რომ საქართველოში სიტუაცია კიდევ ერთხელ არიოს, როგორც ეს მათ 1999-92 წლებში შესძლეს და თუ ეს კიდევ განმეორდა, მენდეთ რომ საქართველო როგორც სახელმწიფო აღარ იარსებებს. ჩვენ ისედაც ფრიად შეგვისუსტდა ის შეგრძნება რასაც სახელმწიფოებრივი აზროვნება ქვია და საზოგადოების კიდევ უფრო დაქსაქსულობის და ურთიერთდაპირისპირებების შემთხვევაში ის სრულიად შეიძლება გაქრეს დროთა განმავლობაში, დიდ ქვეყნებს არ აქვთ მოკლევადიანი გეგმები და ის ათეულ წლებზეა გაწერილი....  საერთოდ ადამიანების შეფასებაში მე ბატონი ბორისის შეფასებებს უფრო ვიზიარებ ვიდრე იმ ხალხის ვინც ადამიანში სიკეთის  საწყისის და გულმოწყალოების უფრო ჯერა. ადრეული მოგზაურები ქართველებზე ასე ამბობდნენ  -   მათი დამორჩილება შეუძლებელია, პატარა მეფე ცხოვრობსო თითოეულ მათგანში  -  ჩვენი ეს ხასიათი ბრწყინვალედ შეისწავლეს ჩვენმა „ჩრდილოელმა“ მეზობლებმა ყოველთვის ეცდებიან ჩვენს საზიანოდ მის გამოყენებას. ჩვენ ყველა პოსტ-საბჭოთა ხელისუფლებას ერთი ავადმყოფობა ჭირდა და ჭირს, როგორც კი ხელისუფლებაში მოდიან თვითკმაყოფილებას ეძლევიან, თუ დააკვირდებით  ადვილად შეამჩნევთ იმ ამპარტავნულ იერს რომელიც მათ სახეს ედება ხოლმე. იმის მაგივრად რომ ერთმანეთს ხელი ჩავჭიდოთ და ქვეყანა მართლა ფეხზე დავაყენოთ, ჩვენს მომავალს გზა გაუკაფოთ, პირველ რიგში ჩვენს მერკანტილურ ინტერესებს ვიკმაყოფილებთ და სტრაუსებივით საკუთარ საახლობლოში თავჩარგულებს გვგონია რომ ვერავინ ვერ ამჩნევს ჩვენს სიხარბეს .....
-  ერთმორწმუნეო შენ თქვი არა?  -  გიორგი პაპამ თლილ, გამჭვირვალე ღვინის ჭიქაში, მზის შუქზე მოელვარე სითხეს თვალი მოსწყვიტა და „ძია ჟენია“-ს რუსულად მიმართა  -  შენ თუ იცი საქართველოში ქრისტიანობა უფრო ადრე შემოვიდა ვიდრე რუსეთში? შენ იცი რომ მას შემდეგ რაც რუსეთმა საქართველოსთან მეფესთან დადებული ხელშეკრულება, მისი სიკვდილის ლამის მეორე დღესვე დაარღვია, პირველი რა ქნა? საქართველოს ავტოკეფალია გააუქმა, საქართველოს უძველეს ეკლესიებში კედლებზე დახატული ფრესკები კირის ფენით დაფარეს და ახლად მოხატეს, ქართული წირვა-ლოცვა აკრძალეს და რუსი ბერები შეუშვეს ქართულ ეკლესია-მონასტრებში. დღესაც იგივეს აკეთებენ თქვენი უმაღლესი სასულიერო პირები, აფხაზეთში და ოსეთში ეკლესიები თავის ეპარქიად გამოაცხადეს, უძველეს ხუროთმოძღვრების ძეგლებს ანადგურებენ და თავიდან აშენებენ ძველ საძირკველზე რუსულ ეკლესიებს. განა თქვენი სახელმწიფო არ არის ქართველების თავის სახლებში დაბრუნებას კატეგორიულად რომ ეწინააღმდეგება? ჩვენ არავისთან მტრობა არ გვინდა, ქართველებ ბრძენს აქვს ნათქვამი კარგი მეზობელი კარგ ნათესავს ჯობიაო, ვინც ქართულ ცხოვრების წესს იცნობს და იცის როგორი ნათესაობა ვიცით ამ ნათქვამს ჯეროვნად შეაფასებს. ჩვენი ურთიერთობები ასეული საუკუნეებების განმავლობაში მჭიდრო ურთიერთკავშირში ჩამოყალიბებული ურთიერთობებია, ერთადერთი უცხო ენა რომელზეც მე წერა კითხვა ვიცი რუსულია, გლეხ კაცს ყველაზე მეტი მუშაობა გაზაფხუ-ზაფხულსა და შემოდგომაზე გიწევს, ზამთარში მთელი წლის ნაშრომ-ნაწვალები დაბინავებული გაქვს, დაჯექი პუხრის პირას, იკითხე წიგნი და იყავი, ერთი რაც გევალება პირუტყვს და საკუთარ თავს საჭმელ-სასმელი არ მოაკლო, სტუმარი მოგივა ქართული ტრადიციის თანახმად შესაბამისად გაუმასპინძლდე. მადლობა ღმერთს რომ მარტო, რაგოზინები, ბაბულინები და მარგელოვები არ არიან რუსები და თქვენ საქართველოს ამ დაუძინებელ მტრებთან ერთად გყავთ  დიდებული, ქართული კულტურის მცოდნე და დამფასებელი, ჩვენი ერის ისეთი ერთგული მეგობრები, როგორებიც არიან უჭკვიანესი ქალბატონი ნავადვორსკაია, ბატონები ბარავოი, ნემცოვი, ალბათ არიან კიდევ სხვებიც ვინც მე არ გამიგია მაგრამ ქართული მასპინძლობის, მეგობრობის და მოფერების გემო ახსოვთ. სამწუხაროდ ისინი ვინც დღევანდელი თქვენი მთავრობის პოლიტიკას საქართველოსთან მიმართებაში ეთანხმება ბევრად მეტნი არიან ვიდრე ჩვენი მეგობრები, თავისი დღევანდელი ქმედებებით ჩვენი მეზობლები არათუ ახალ მეგობრებს ვერ შეიძენენ მომავალ თაობებში, თქვენ ვინც გყავთ იმასაც დაკარგავთ. ქართველებს ჯერ კიდევ ახსოვთ ის სიკეთე რაც დიდი ხნის წინ რუსეთთან მეგობრობამ მათ მოუტანა, ამიტომ მინდა სამშობლო დაგილოცოთ, წარმატებები ვუსურვო, თუმცა ყველა მინდა გავაფრთხილო, ვისაც საქართველის ძირძველი მიწების წაგლეჯა და მისი მიერთება უნდა, ისე უმტკივნეულოდ როგორც ამას ისინი ფიქრობენ, ეს არ მოხდება....   თავიდან ჩვენ ერთმორწმუნეობაზე საუბრით დავიწყეთ, მაშინ ისიც ნუ დაგავიწყდებათ რომ საქართველო დედაღვთიშობლის წილნაყარი ქვეყანაა...
გიორგი პაპას წარმოთქმული სადღეგრძელო ყველამ დალია „ბოას“ გარდა, დათომაც კი სანახევროდ სანახევროდ დაცალა სასმისი, პაპას ხათრი ვერ გაუტეხა. ქეიფი გვიან ღამემდე გაგრძელდა და სანახევროდ უგონო მდგომარეობაში სტუმრები ლოგინამდე მიაცილეს მასპინძლებმა. მესამე დღე მეორისაგან მხოლოდ იმით განსხვავდებოდა რომ დათო არ იმყოფებოდა სუფრაზე, გიორგი პაპამ მის მაგივრად მოუხადა ბოდიში სტუმრებს და სამსახურში ყოფნის აუცილებლობით ახსნა მისი არყოფნა, ისევ გვიანობამდე გაგრძელდა ქეიფი....
დილის 12 საათი იქნებოდა, ძია ჟენია და სერგეი ჯერ კიდევ ლოგინში ნებივრობდნენ როდესაც კარებზე დააკაკუნეს, ეხლავე  -  გასძახა სერგეიმ და სასწრაფოდ ჩაცმას შეუდგა, ძია ჟენიამაც მას მიბაძა.
-  მობრძანდით  -  გასძახა სერგეიმ და დალაგებულ ლოგინს გადასაფარებელი გადააფარა.
-  სუფრა გაშლილია და პაპა უთქვენოდ მაგიდასთანაც არ გვსვავს, დაგვხოცა ხალხი მშიერ-მწყურვალი  -  „შესჩივლა| სტუმრებს ოთახში შემოსულმა დათომ.
-  თუ ძმა ხარ დალევა აღარ გამაგონო, აღარ შემიძლია ამდენი ჭამა-სმა  -  ისე „ალალად“ შეეხვეწა სერგეი დათოს მის გულწრფელობაში ეჭვის შეტანა შეუძლებელი იყო.
-  სერგეი შენ ჩემს მაგივრად ნუ ლაპარაკობ, ეხლა მე ერთი ორი ჭიქა არ დავლიო, მთელი დღე დარეტიანებულივით უნდა ვიყო  -  გამოეპასუხა დათოს მიპატიჟებას „ძია ჟენია“. 
-  5 საათში თქვენი თვითმფრინავი მიფრინავს, ჩემი რჩევა იქნება კარგად დანაყრდეთ, ჯერ ჩაფრინდებით კიევში და იქიდან უკვე მოხვდებით მოსკოვში, დომოდედოვოს აეროპორტში, ასე რომ წინ შორი გზა გელით  -  გააფრთხილა დატომ სტუმრები.
ორსაათ ნახევარში კარგად შეზარხოშებული სტუმრები ზუსტად იმ შემადგენლობით რა შემადგენლობითაც სოფელს ეწვივნენ უკან ბრუნდებოდნენ. დათომ ბილეთები მოსკოველ სტუმრებს სუფრაზევე მისცა, როგორც შემდგომში გაირკვა „ბოაც“ იმავე რეისით ბრუნდებოდა მოსკოვში.
სანდრომ აეროპორტში მოიყვანა დათო და მის სტუმრები, კეთილი მგზავრობა უსურვა და ბოდიშიც მოუხადა  -  ბოლომდე ვერ გაცილებთ სამსახურში ვარ სასწრაფოდ დაბარებულიო. „ბოა“ თავის ორ თანმხლებთან ერთად გაფრენამდე ნახევარი საათით ადრე მოვიდა, ჩასხდომა უკვე დაწყებული იყო. დათო მეგობარზე ნერვიულობდა და თვალი შემოსასვლელ კარებზე ეჭირა, ძია ჟენიას და სერგეის ელაპარაკებოდა ბოამ თავის მხლებლებთან ერთად დარბაზში რომ შემოაბიჯა ...
-  ცოტაც და თვითმფრინავი გაგასწრებდა  -  შეშფოთება ვერ დამალა დათომ.
-  გამასწრებდა და სხვა რეისს გავყვებოდი, შენ აქ არ მყავხარ  -  გაეღიმა ბავშვობის მეგობარს.
-  სად იყავი თუ საიდუმლო არ არის?  -  შეეკითხა დათო.
„ბოა“-ს უცბად გაუქრა ღიმილი სახიდან, თვალებში სუსხი ჩაუდგა, თუმცა უმალვე მოეგო გონს, ღიმილი გადაიფინა სახეზე  -  ჩემი მანქანა გავყიდე, უფრო სწორად გავცვალე, მოსკოვში რომ ჩავალ უკეთეს მანქანას დამახვედრებენ, ოღონდ ეხლა იმ კაცის სახელი და გვარი არ მომთხოვო თუ ძმა ხარ  -  ბოლომდე მაინც ვერ დამალა გაღიზიანება კრიმინალურმა ავტორიტეტმა.
-  კარგია კარგი ცხოვრება  -  არ შეიჩნია მეგობრის გაღიზიანება დათომ და საუბარი ძველებურ რეჟიმში გააგრძელა.
-  უკეთესი დროებაც მახსოვს  -  ბოღმიანად ჩაილაპარაკა „ბოა“-მ.
დათომ თავის კაბინეტს მიაშურა, ძია ჟენია მოულოდნელად პირი იბრუნა და დარბაზის ბოლოსკენ წავიდა  -  ალბათ საფირფარეშოში მიდის  -  გაიფიქრა სერგეიმ და იგრძნო რომ იქითკენ გასეირნება არც მას აწყენდა.
-  ძია ჟენია მოიცა, მეც მაქეთკენ მოვდივარ   -  დაუძახა მეწყვილეს და ჩქარი ნაბიჯებით უკან მიყვა.
-  სულ ისეთი შეგრძნება მაქვს რომ ვიღაცა სულ მითვალთვალებს რაც ამ შენობაში შემოვედით  -გაუზიარა თავისი ეჭვები უკან მომავალ სერგეის ძია ჟენიამ, იგივე შეგრძნება რატომღაც სერგეისაც არ ასვენებდა მაგრამ ყველაზე გასაოცარი მერე მოხდა ....
სერგეი და ძია ჟენია ხელებს იბანდნენ როდესაც საპირფარეშოში ორი ახალგაზრდა კაცი შემოვიდა, ისინიც ხელსაბანისაკენ გამოემართნენ. სერგეიმ მოტრიალება ვერ მოასწრო რომ კეფაში მუშტი მოხვდა, დარტყმამ გათიშვით ვერ გათიშა თუმცა წონასწორობა დააკარგვინა, ეს დრო სავსებით საკმარისი აღმოჩნდა თავდამსხმელისთვის რომ კიდევ რამოდენიმე ძლიერი დარტყმა მიეყენებინა მისთვის სახეში და მუცლის არეში. ძლიერი დარტყმისაგან წაქცეული სერგეი ფეხზე წამოდგომას შეეცადა თუმცა სახეში მოხვედრილმა წიხლმა ისევ ძირს დასცა, სანამ იატაკზე აღმოჩნდებოდა, ბიჭმა თავის ხელქვეითზე თვალის შევლება მოასწრო, ისიც იგივე დღეში იყო, მას მეორე თავდამსხმელი უსწორდებოდა. თავდამსხმელებს თავისი საქმე მოთავებული ქონდათ თუმცა ჯერ გასულები არ იყვნენ რომ ფოტოაპარატიანი კაცი შემოვარდა და დასისხლიანებულ მოსკოველ მილიციელებს სურათები გადაუღო. სერგეიმ ფეხზე წამოდგომა კიდევ ერთხელ სცადა მაგრამ მკერდში მოხვედრილმა მოძალადის ფეხმა კედელს მიახეთქა და ისევ ძირს დააგდო. როდესაც ოთახში დათო შემოვარდა, „ბოას“ თანმხლებ პირთან ერთად, თავდამსხმელები ფოტოგრაფთან ერთად უკვე წასულები იყვნენ ....
-  ჩასხდომა უკვე გა.... ეს რას გავხართ?  რა გჭირთ?  - გაოგნებული კითხულობს დათო  -  წამოდით მედპუნქტში მიგიყვანთ, ასე ვინ გაგიმეტათ მაგათი დედა ვატირე ...
მედპუნქტიდან გამოსულებს, ასაფრენ ბილიკებზე გასასვლელ კარებთან „ბოა“ დახვდათ თავის მეორე მხლებელთან ერთად   -  სად დამეკარგე?  -  უკმაყოფილო ხმით „შეუღრინა“ მილიციელების გვერდით მყოფ ბიჭს.
-  თქვენმა მეგობარმა მთხოვა ისინი მომეძებნა  -  ხელით მიანიშნა ამ უკანასკნელმა დაზარალებულებზე  -  ისეთ დღეში ვნახეთ საპირფარეშოში ვეღარ მივატოვე.
-  იმდენი მაინც მოგეფიქრებინა დაგერეკა, ასე უმოწყალოდ მაინც ვინ გცემათ და რატომ? საინტერესოა  -  ამჯერად უკვე „ბოა“-მ დასვა ის კითხვა რომელიც მის მეგობარსაც აწუხებდა.
-  რა ვიცი, ვიღაც კარგად ნავარჯიშევი ორი ბიჭი იყო, ალბათ სპორცმენები იყვნენ მაგრამ რა დავუშავეთ წარმოდგენა არა მაქვს  -  უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა სერგეიმ.
-  სპორცმენები არ იყვნენ, სპეცნაზელები იყვნენ, მაგათ ხელწერას კარგად ვიცნობ, მართალია მათი საბრძოლო „არსენალი“ უფრო მრავალფეროვანი გამხდარა ვიდრე ჩემს დროს იყო, როდესაც მე თვითონ ვმსახურობდი მაგ ნაწილებში. თანაც ეტყობა საუკეთესოები გამოუგზავნიათ ჩვენს „დასამუშავებლად“  - „შეუსწორა“ ძია ჟენიამ.
-  ფოტოგრაფი ხომ არ ახლდათ თან?  -  იკითხა „ბოა“-სთან დარჩენილმა მისმა თანხლებმა ბიჭმა. მილიციელების რეაქციით ყველა მიხვდა რომ ბიჭმა „გაარტყა“.
-  კი ....
-  ისინი დიპკორპუსის ნომრიან მანქანაში ჩაჯდნენ და წავიდნენ ...
-  ნომრები ხომ არ დაგიმახსოვრებია  -  ჩაეკითხა „ბოა“ ბიჭს.
-  არა, რაში მაინტერესებდა. ძალიან ჩქარობდნენ და მხოლოდ მაგით მიიქციეს ჩემი ყურადღება, თანაც მე მგონი მაგათი თანამემამულეები იყვნენ  -  ბიჭმა მზერით მიანიშნა მილიციელებზე.
მოსკოვში ჩასულმა სერგეიმ საკუთარ თავს, ძია ჟენიასთან ერთად სამი დღე მისცა რომ თავის წესრიგში მოეყვანათ და ცემის კვალი მეტ-ნაკლებად მოეშუშებინათ,  არ უნდოდა ხელქვეითების ქილიკის საგანი გამხდარიყო.
სერგეიმ ის იყო სამუშაო მაგიდა მიალაგა და სახლში წასასვლელად მოემზადა რომ ტელეფმა დარეკა, ვერას ხმის გაგონება ესიამოვნა ბიჭს ...
-  ჩემი შეფი გიბარებს  - გაისმა ყურმილიდან ქალის ხმა, სერგეის საუბრის ამ კონტექსტში დაწყება არ ესიამოვნა და ეს არც დაუმალია...
-  შენ შეფს შეუძლია თავისი თანამშრომელი დაიბაროს, მაგალითად შენ მაგრამ მე სხვა სისტემაში ვარ, ჯერ გამარჯობა გეთქვა ამდენი ხანია ერთმანეთი არ გვინახავს...
-  რამდენია ხანია რო? ერთი კვირა, მეტი ხომ არა ...
-  მერე ეს ერთი კვირა შეიძლება ჩემთვის ერთ წელიწადს უდრიდეს, როდესაც შენ გვერდით არ ხარ...
-  მაგაზე რომ მოხვალ მერე ვილაპარაკოთ კარგი?  -  ნასიამოვნები ხმით „ჩაიჟღურტულა“ ქალმა და ყურმილი დაკიდა.
სერგეის სხვა არაფერი დარჩენოდა გარდა იმისა რომ გადაერეკა ვერასთან და აუდიენციის დრო დაეზუსტებინა, რაც არ უნდა ყოფილიყო, ირიბად მაინც ანგარიშვალდებული იყო სტატუსით მაღლა მდგომი ორგანიზაციის ხელმძღვანელის წინაშე.
უშიშროების დეპარტამენტში მისულს, ვერა დაცვის პოსტთან დახვდა და უფროსის კაბინეტისაკენ გაუძღვა, წინაკარში შესულ ქალს სერგეიმ ხელები მოხვია, მჭიდროდ მიიკრა, მისი კოხტა და მკვრივი უკანალი შეიგრძნო. კაცის ხელებმა ინსტიქტურად მოძებნეს ქალის მკერდი. ვერამ გაიბრძოლა, კაცს ხელები გააშვებინა. სერგეი ცოტა არ იყოს შეცბუნდა მაგრამ მოტრიალებული ქალის კისერზე შემოხვეულმა ხელებმა ყველაფერი თავის ადგილზე დააყენა. ვერა მაგრად ჩაეკრა სერგეის, ტუჩებით კაცის ტუჩებს მისწვდა, წველი, ვნებიანი კოცნა აჩუქა თუმცა უმალვე მოერია თავს და სერგეის მოსცილდა ....
-  შენი კაბინეტიდან გამოსვლის შემდეგ ერთ საათში გნახავ და სადაც გინდა იქ წავიდეთ, ეხლა თავი წესრიგში მოიყვანე და შეფთან შედი, უკვე რამოდენიმე წუთია გელოდება. დარწმუნებული ვარ შენს მოსვლას პოსტიდანვე შეატყობინებდნენ, უყვარს როდესაც ყველანაირად მომზადებული ხვდება მასთან საქმეზე შესულ ადამიანს და როდესაც სიტუაციას ის აკონტროლებს  -  ბოლო სიტყვა ისევ ქალს დარჩა.
სერგეის „ძველი“ ნაცნობი ხაზგასმული თავაზიანობით დახვდა, სავარძლიდან ხელის ჩამოსართმევად წამოდგომაც კი არ დაიზარა, სერგეის მაინც ეჭვის ჭია ღრღნიდა რომ ეს გულითადობის ინსცენირება გარკვეულ მიზნებს ემსახურებოდა. უშიშროების მინისტრის შეკითხვაზე, მივლინება როგორ მოიარეო, მხრება აიჩეჩა, ჩვეულებრივადო უპასუხა. სავარძელში ჩამჯდარი გენერლის სახეზე ირონიულმა ღიმილმა გადაირბინა, თუმცა მხოლოდ წამით  -  მე რომ სხვა ინფორმაცია მაქვს  - გულუბრყვილო კაცის სახით შეეკითხა სერგეის.
-  ამან ყველაფერი იცის  -  გაიფიქრა სერგეიმ  - თავდამსხმელები ჩემი თანამემამულეები იყვნენ... მანქანა დიპკორპუსის ნომრებით ... ბიჭის გონებაში გაცოცხლებული დეტალები გაერთიანდნენ და ურთიერთკავშირის ლოგიკური ერთიანობის ჯაჭვი შექმნეს.
-  ეს ყველაფერი თქვენი მოწყობილი იყო?  - სერგეის მთელი თავისი ნებისყოფის ერთ მუჭად შეკვრა დასჭირდა რომ კითხვაში გაღიზიანების ნიშან-წყალი არ ყოფილიყო.
-  არ მესმის რაზე ლაპარაკობ, უბრალოდ ჩვენამდე მოვიდა ამბავი რომ აეროპორტში ვიღაც უცნობ ხალხთან კონფლიქტი მოგივიდა....
-  საიდან იცით?  - „სტუმარი“ შუა გზაზე გაჩერებას არ აპირებდა.
-  შენ გგონია ჩვენ ხელფასს უსაქმურობაში გვაძლევენ, მე კიდევ ბევრი რამე ვიცი თქვენზე  -  მასპინძლის ხმა აღარ იყო ისეთი თავაზიანი როგორიც საუბრის დასაწყისში ....
-  რატომ მაინცდამაინც მე?  -  ბიჭის მზერა აშკარად მიანიშნებდა, მისთვის ყველაფერი ნათელი იყო და ტყვილის თქმას აზრი არ ქონდა, ის პირდაპირ დასმულ კითხვაზე გულწრფელ პასუხს თხოულობდა.
ძვირფას შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილი დეპარტამენტის ხელმძღვანელი ისევ წამოდგა ფეხზე, ხელების ფშვნეტით კაბინეტში გაიარ-გამოიარა, დროის რაღაც მცირე მონაკვეთში გაჩერდა, ჯიქურ ჩახედა სერგეის თვალებში ....
-  კარგი, შენ ჭკვიანი კაცი ხარ და მაინც მიხვდები სიმართლეს, ოღონდ ყურადღებით მომისმინე და სიტყვა არ გამაწყვეტინო სანამ მე უფლებას არ მოგცემ, ნუ დაგავიწყდებ რა დაწესებულებაში ხარ და სუბორდინაცია დაიცავი. შენ გაგიშვი იმიტომ რომ ქართული ენა დარწმუნებული ვარ გახსოვს და რასაც ლაპარაკობენ ყველაფერს ხვდები. შენ შეგეძლო ყველაფერი გაგეგო თუ რას ლაპარაკობენ ჩვენზე, რუსეთზე, რას გრძნობენ ჩვენს მიმართ....  მე გამოგიგზავნი ერთ ნიჭიერ ჟურნალისტს რომელიც შეთავსებით ჩვენთანაც თანამშრომლობს, ის თქვენ მონათხრობს უფრო დახვეწილ, საგაზეთო ფორმას მისცემს, თვითმხილველის მონაყოლს ქართულ აგრესიაზე გავამყარებთ რამოდენიმე სურათით და ყველაფერს ამას მივაწვდით რომელიმე დიდტირაჟიან მაღალ რეიტინგიან გაზეთს და ერთ ასევე პოპულარულ ჟურნალს...  მე მესმის რომ ეს არ ჩანს ლამაზ საქციელად მაგრამ ჩვენ გვჭირდება ქართველების და მათი ხელისუფლების მხილება რუსოფობიაში, სამაგიეროდ გთავაზობ ჩემს სრულ მხარდაჭერას....  შენ ბრწყინვალე ანალიტიკოსი ხარ, გინდა ჩემ სისტემაში გადმოდი სამუშაოდ გინდა მილიციაში დარჩი და აქ „გაგქაჩავ“. ისე რომ იცოდე მალე რეფორმები იქნება თქვენს სისტემაში, მილიცია პოლიციად გადაკეთდება, სისტემურად ეს ბევრს არაფერს შეცვლის თუმცა ხელმძღვანელობა შეიცვლება და მე მექნება შესაძლებლობა წამყვან თანამდებობაზე შენი თავი დავანიშნინო...  მოკლედ თუ ჩემს წინადადებას დათანხმდები უმაღლეს სახელისუფლებო ეშელონებში შენთვის კარი ღია იქნება
-  ვივაჭროთ?  -  ბიჭის დამცინავმა ტონმა მასპინძელს ყური უშნოდ მოჭრა.
-  რა შუაშია ვაჭრობა, მე გთავაზობ შენი ქვეყნის სამსახურში ჩვენს გვერდით ყოფნას....
-  „ჩვენ“ ეს ვინა ვართ?
-  ჩვენ ის ხალხი ვართ ვისაც რუსეთის სიძლიერე უნდა, ვინც არასოდეს შეეგუება საბჭოთა კავშირის დაშლას და მსოფლიოში მისი გავლენის შემცირებას. ნავთობზე ფასების ზრდამ და ყოფილი საბჭოთა კავშირის რესპუბლიკებიდან იაფად გაზის შესყიდვის, მათი ევროპაში მაღალ ფასად რეალიზაციის ხარჯზე ჩვენ შევძელით სერიოზული რესურსების აკუმულირება და ქვეყნის ფეხზე წამოყენება. იმისთვის რომ მე სრულად შევძლო ქვეყნის შესაძლებლობების ამოქმედება, რესურსების ეფექტურად გამოყენება, მჭირდება პატრიოტების გუნდი რომლებიც უყოყმანოდ შეასრულებენ ჩემს ყოველ ბრძანებას. თითქმის სრულად აღვადგინე ჩვენი ერთ დროს მთელს მსოფლიოში უძლიერესად მიჩნეული სადაზვერვო სამსახური. ცალკეული ფილიალების გააქტიურება უკვე ხდება საქართველოს, ბალტიისპირეთის და აზერბეჯანის ტერიტორიაზე, ქვეყნები სადაც ჩვენ განსაკუთრებით ვძულვართ ...
-  საქართველოში რუსები არ სძულთ ....
-  შენ გინდა მითხრა რომ იმის მერე რაც აფხაზეთში, სამხრეთ ოსეთში კონფლიქტების პროვოცირება მოვახდინეთ, ტერიტორიების პრაქტიკულად ანექსირება მოვახდინეთ და ქართველები იქიდან გამოვყარეთ ჩვენ ქართველებს არ ვძულვართ? გინდა მითხრა რომ ჩვენს საერთო ნაცნობს რომელმაც ფეხები აფხაზეთში დატოვა და ვინც შენ ამ დღეებში გმასპინძლობდა ჩვენ არ ვძულვართ? თუ მათ არ ვძულვარ, მე მძულს ისინი, თავსი გაუწონასწორებელი, ველური ხასიათით. იმდენი მოთმინება და ტვინი არ ყოფნით რომ ერთმანეთს ქვეყნის მართვა აცალონ, კონსტიტუციაში გათვალისწინებული, არჩევნების წესით შეცვალონ ხელისუფლება. იმისთვის რომ საკუთარი ამბიციები დაიკმაყოფილონ მზად არიან ქვეყანა სამოქალაქო ომის ქარცეცხლში გახვიონ, ისე მადლობის მეტი არაფერი მეთქმის მათზე ერთხელა დაწერილი სცენარი უკვე მერამდენედ მშვენივრად მუშაობს, ასეთ ერს ნამდვილად ჭირდება მათრახი....
-  ისევ მათრახი, ისევ დაზვერვა, ისევ ტერორი, ეს ერთხელ ხომ უკვე გავიარეთ. ისევ უკან ვბრუნდებით, ისევ საბჭოეთს ვაშენებთ?
-  მერე რა არ მოგწონს საბჭოეთში, ნახევარი მსოფლიოს ჩვენ ვაკონტროლებდით, რა მნიშვნელობა აქვს რა ერქმევა საბჭოთა კავშირი, რუსეთის ფედერაცია თუ ევრაზიის კავშირი. მთავარია ჩვენ ვიყოთ იქ მთავარი, ჩვენ ვმართავდეთ რეალურად ტერიტორიებს და მის მოსახლეობას. ასე იყო საბჭოთა კავშირის დროს პოლონეთი, ბულგარეთი, უნგრეთი, ჩეხოსლოვაკია, გერმანიის დემოკრატიული რესპუბლიკა, აღარაფერს ვლაპარაკობ ჩვენს შემადგენლობაში შემავალ რესპუბლიკებზე. ზუსტად ამ ზეგავლენის აღდგენაში მჭირდება შენი დახმარება ....
-  იმ სისტემამ რომლის აღდგენასაც შენ ცდილობ მილიონობით ადამიანი შეიწირა საბჭოთა საკონცეტრაციო ბანაკებში, სადაც განუკითხავად შეყარეს უამრავი პატრიოტი ადამიანი. ეს ხალხი კრიმინალების გვერდით იხდიდა სასჯელს, მხოლოდ იმიტომ რომ ალყაში მოქცეულებმა საკუთარი სიცოცხლის უაზროდ განადგურების საშუალება არ მისცეს ფაშისტებს და იარაღი დაყარეს. არ მინდა უფრო ღრმად შევტოპო ისტორიაში „წითელი ტერორი“ და „გოლოდომორი“ გავიხსენო თორემ მილიონობით კი არა ათეულ მილიონობით მსხვერპლზე შეიძლება საუბარი. მე არ მწამს ასეთი „პერსპექტიული“ მომავლის, მთელი ჩემი აზრიანი ცხოვრება ვაკეთებდი იმას რისიც ჯეროდა და მწამდა, თქვენგან განსხვავებით მჯერა რომ ადამიანთა უმრავლესობას სიკეთისთვის არის ამქვეყნად მოვლენილი და ჩემი მოვალეობაა მათი დაცვა. სისტემას რომელიც თვითონ იქნება ბოროტების და ტერორის მშობელი მე არასოდეს მოვემსახურები.
ექვსი წლის ვიყავი როდესაც ბებიაჩემმა ეკლესიაში პირველად შემიყვანა და პირჯვარი გადამაწერინა ხატთან, სხვათა შორის ქართული ეკლესია იყო და ქართულ საგალობლებს მღეროდნენ, შენ მოგისმენია ქართული საგალობლები?
ამ უბრალო მაგრამ მოულოდნელმა შეკითხვამ შეაცბუნა სერგეის ოპონენტი  -   არაო, უპასუხა....
-  ერთხელ შედი და მოუსმინე ...  ფანტასტიკური შეგრძნებაა, მე არ ვარ დავგადაკლული მორწმუნე, არც მარხვას ვიცავ და არც ზიარებას ვღებულობ მამაოსაგან, შეიძლება სამწუხაროც არის მაგრამ ეს ასეა ....  ხანდახან თუ შევალ და სანთელს დავანთებ სულ ეს არის, მაგრამ როდესაც მოვილოცებ, იქიდან გამოსული უფრო იმედიანად უყურებ მომავალს.
არც ქართველები, არც ბალტიისპირელები და არც აზერბეჯანელები თავისი ნებით არასოდეს გაწევრიანდებიან ისეთ კავშირში რომელიც საბჭოთა კავშირის ანალოგიური იქნება, მაგრამ როგორც ვხვდები თქვენ უკან არასოდეს დაიხევთ და კიდევ დაღვრით სისხლს იმისთვის რომ თქვენ მიზანს მიაღწიოთ....
-  თუ ამერიკას და ინგლისს აქვს ამის უფლება, ჩვენ რითი ვართ მათზე ნაკლები? ყველა წარმატებული ქვეყანა ცდილობს თავისი გავლენის გაფართოვებას სხვა ტერიტორიებზე და მჭიდრო პოლიტიკური კავშირების ეკონომიური მიზნებისთვის გამოყენებას. კავკასია ჩვენ გამოვგლიჯეთ პირიდან მუსულმანურ სამყაროს და ის ყოველთვის ჩვენი იქნება ....
დღევანდელ პოლიტიკას პირველყოფილ ადამიანთა ყოფას შევადარებდი, სადაც პრივილიგირებული მდგომარეობა ფიზიკურად ყველაზე უფრო ძლიერ ჯგუფის წევრს აქვს მისაკუთრებული, მასთან წინააღმდეგობა შერყეული ჯანმრთელობის ფასად დაუჯდება უეჭველი ყველას ვინც ამას გაბედავს. ჩემი შეფასების მშვენიერი მაგალითია ის რაც ესტონეთის ეკონომიკას მოუვიდა როდესაც საბჭოთა ჯარისკაცის ბრინჯაოს ქანდაკება, რუსულენოვანი მოსახლეობის წინააღმდეგობის მიუხედავად, ქალაქის ცენტრალური მოედნიდან ქალაქგარეთ, ერთ-ერთ სასაფლაოსთან გადაიტანეს....  რაც მე ეხლა მოვყევი ყვავილებია იმასთან შედარებით რაც ქართველებს და სხვა რესპუბლიკების წარმომადგენლებს მოუვათ თუ ისინი ჩვენ ინტერესებს არ გაითვალისწინებენ. ბევრჯერ ჩაგვიხრჩვია კავკასია საკუთარ სისიხლში მაგრამ ამ ველურებმა ვერ ისწავლეს ერთხელ და სამუდამოდ რომ ჩვენთან ჭიდაობა არ შეიძლება....
შენ ამბობ ქართულ ეკლესიაში შევიდე საგალობლების მოსასმენად? რატომ? იესო მაცხოვრის საკათედრო ტაძარში შევალ და იქ მოუსმენ რუსულ საგალობლებს. მე შენი არ მესმის, შენ რუსი ხარ და ჩვენს გვერდით უნდა იდგე, რუსულ ინტერესებს იცავდე, რას გადააკვდი ამ ქართველებს. გასაგებია რომ ბებიაშენს, ეროვნებით ქართველს, შენ ძალიან უყვარდი მაგრამ ის დიდი ხნის წინ მოკვდა, შენ კი დიდი ბიჭი გაიზარდე და აწი შენს მომავალზე თვითონ უნდა იზრუნო, მიაფურთხე ბავშვურ მოგონებებს და გვერდზე დამიდექი .... იცოდე არ ინანებ, პირობას გაძლევ ....
რაც შეეხება საბჭოთა კავშირს იქ 281 მილიონი ადამიანი ცხოვრობდა და არცთუ ურიგოდ, სტალინმა თუ ამ ხალხის 2%-ზე ცოტა მეტი გაჟლიტა დანარჩენთა საკეთილდღეოდ, ვიტყოდი რომ ჩიტი ბრდღვნად ღირდა .... იმიტომ კი არა რომ სასტიკი ადამიანი ვარ, უბრალოდ ყველაფერს ამ ცხოვრებაში თავისი საფასური აქვს, ჯერ კიდევ ბავშვი ვიყავი როდესაც ამას მივხვდი .... იმ დროიდან მივეჩვიე, რომ თუ გინდა დასახულ მიზანს მიაღწიო, უკან არაფერზე არ უნდა დაიხიო, ყველა ხერხი იხმარო ... მთავარია გაიმარჯვო, რადგან გამარჯვებულებს არ სჯიან .....
მე ვაპირებ რუსეთს დავუბრუნო ძველი დიდება და ამისთვის არაფერზე უკან არ დავიხევ, ჩემი ერი ამაში მხარს დამიჭერს და საჭირო იქნება ამ ქვეყნისათვის სისხლსაც დაღვრის, მე ვირჩევდი რომ ეს ჩვენი მტრის სისხლი იყოს ....
-  თქვენ როგორც ვატყობ თქვენიანების სისხლით იწყებთ ქვეყნის შენებას, უტყუარი მაგალითი აგერ ვზივარ, ისიც კი არ შეგრცხვათ თქვენივე ნაცემი თანამემამულეებისათვის სურათები გადაგეღოთ რომ მერე ყველაფერი ქართველებისათვის გადაგებრალებინათ ....  და ამის შემდეგ კიდევ შენს გუნდში ყოფნას მთავაზობ? ასეთი უთავმოყვარეოს რა შემამჩნიე თუ ფიქრობ მომავალი „დივიდენდების“ სანაცვლოდ ამას დავივიწყებ? მე სხვანაირად გამზარდეს და არ ვიყიდები, რაც შეეხება იმ ადამიანის უდიერად ხსენებას რომელიც ძალიან ძვირფასი იყო ჩემთვის არ გირჩევ ....
-  თორემ?  -  ფედერალური უშიშროების სამსახურის ხელმძღვანელის თვალებში ავმა მზერამ გაიელვა  -  რას იზავ? ვიცი რომ აღმოსავლური ორთაბრძოლების ხელოვნებას ეუფლები კარგა ხანია, მაგრამ ჩვენი საელჩოს ოპერატიული სამსახურის ბიჭებთან თავი ვერაფრით გამოიჩინე....  მოკლედ მე დავიღალე შენთან საუბრით, ვიფიქრე ჭკვიანი კაცია, გამიგებს და გვერდით დამიდგება მეთქი....  შევცდი  -  კაცი აღარ მალავდა თავის უკმაყოფილებას  -  შენ ჯერ არ იცი რას ნიშნავს ჩემი გაწბილება, მაგრამ მაგას შენ მალე იგრძნობ ....
-  სამსახურიდან გამაგდებ, როგორც ეს ჩვენი მინისტრის მოადგილეს, შენ ყოფილ უფროსს „უშიშროებაში“ გაუკეთე?  -  აგდებული ტონით კითხულობს სერგეი ...
-  არა, შენ შენი საქმე ძალიან კარგად იცი, იმისთვის რომ მე ჩემი საქმე წარმატებულად ვაკეთო, დედაქალაქში სიმშვიდე და ნორმალური კრიმინოგენური ვითარება მჭირდება, რომელზეც შენ იზრუნებ ....  თქვენ თავისუფალი ხართ, იმედია კარებს მიაგნებთ  -  ოფიციალურ, არცთუ მეგობრულ ტონზე ამთავრებს საუბარს კაბინეტის პატრონი ...
იმ საღამოს მოწყენილი მოეჩვენა სერგეის ვერა, ადრე თუ შეხვედრისას სიხარულით ჩამოეკიდებოდა ხოლმე კისერზე, ამჯერად საკმაოდ ცივად შეხვდა, აგარაკზე წასვლას კი დათანხმდა და არც სექსზე უთქვამს უარი, მაგრამ ლოგინში აქტიური და ტემპერამენტიანი ქალი ისე უხალისოდ პასუხობდა ბიჭის ალერსს თითქოს მის წინაშე ადრე აღებულ ვალდებულებას ასრულებდა ....
-   რამე მოხდა?  -  კითხულობს სერგეი და გადასაფარებელს აფარებს ქალს შიშველ ტანზე.
-  ჩვენ ალბათ მეტი ერთმანეთს აღარ შევხვდებით  -  დანანებით ამბობს ქალი.
-  რატომ? აღარ გინდა ჩემთან ყოფნა ....
-  შენ თვითონ არ გინდა მეგობრობა ჩვე..ნთან  -  ბოლო სიტყვაზე ქალი ოდნავ ყოვნდება, თვითონვე გრძნობს რომ ნათქვამის აზრი  ცოტა არ იყოს უცნაურად ჟღერს ...
-  ჩვენთან? რას ნიშნავს ჩვენთან?  -  სერგეი კარგად ხვდება საიდანაც მოდის ვერას ასეთი განწყობა და ვის ეკუთვნის „მადლობა“ ამისთვის  -  ვმეგობრობდი შენთან და მიყვარდი შენ, არანაირი საერთო არ მინდა მქონდეს არც შენს სამსახურთან და არც შენ ცინიკოს უფროსთან. ნამდვილად ვერ ვიფიქრებდი რომ ვისმეს უფლებას მისცემდი შენს პირად ცხოვრებაში ჩარევის და შენით მანიპულირების  -  პასუხობს გულდაწყვეტილი ბიჭი და სკამზე გადაკიდებულ შარვალს ეტანება.
ქალი უხერხული სიტუაციიდან ტელეფონის ზარს გამოყავს, ლოგინიდან წამომდგარი სასწრაფოდ იღებს ჩანთიდან მობილურ თელეფონს, სიჩქარისაგან ქალს ჩანთა ხელიდან უვარდება და შიგთავსი იატაკზე იყრება.
-  გისმენთ ვლადიმერ ნიკალაიჩ ...  კი ერთ საათში ვიქნები  -  პასუხობს ქალი მობილურში და ტელეფონს თიშავს  -  არ მინდოდა ერთმანეთს ცუდად დავშორებოდით, მაგრამ არ გამოგვდის.... მაპატიე მე უნდა წავიდე....
სერგეი პასუხად დუმს. ვერა სასწრაფოდ ტანსაცმელს იცმევს, იატაკიდან ნივთებს კრეფავს და ოთახიდან გადის. ბიჭი ცდილობს საბოლოოდ გაერკვეს რამდენად მნიშვნელოვანია მისთვის ქალი, ყველაფერს თავიდან იხსენებს, შეხვედრის დღიდან ამ წუთამდე, დასკნამდე მიდის რომ მთავარი მაინც მათ ურთიერთობაში სექსი იყო, თუმცა ეს მათ კარგად გამოდიოდათ და უდიდეს სიამოვნებასაც ანიჭებდათ. 
-  ალბათ მაინც ძალიან მომენატრება  -  ღმამაღლა ჩაილაპარაკა ბიჭმა და ფეხები შარვლის ტოტში გაუყარა...  ჩაცმული სერგეი ფეხსაცმელში ჩავარდნილ უცხო ნივთს გრძნობს, ეს უცხო ნივთი ვერას ჩანთიდან გადმოვარდნილი გასაღები აღმოჩნდა, ბიჭს გაეხარდა რომ ქალთან შეხვედრის კიდევ ერთი მიზეზი გაუჩნდა, ვერას მობილურის ნომერს კრეფს:
-  ვერა, შენი ჩანთიდან გადმოვარდნილი გასაღები ვნახე ....
-  ჩვენი კაბინეტის გასაღებია, მერე აღმოვაჩინე რომ ჩანთაში აღარ მქონდა, გინდა შენ ამოდი ჩემთან და ამომიტანე, თუ ჩემი ნახვის სურვილი არ გექნება დაცვის ბიჭებთან დატოვე, არჩევანი შენზე იყოს ...
სერგეი კმაყოფილია რომ არც ვერაა მასთან შეხვედრაზე უარს - იქნება შევრიგდეთ კიდეც - გაიფიქრა თავისთვის ბიჭმა.
იმ დღეს სამსახურიდან მოსულ სერგეის მშობლები სახლში დაუხვდნენ, გაუკვირდა ბიჭს როგორც წესი ასეთ დროს ისინი სამსახურში ეგულებოდა ხოლმე, სახეზე ორივეს შეშფოთება ეტყობოდათ:
-  რა მოხდა დედა?  -  კითხულობს სერგეი, ქალის მისკენ მომართულ მზერაში აშკარად იკითხება უკმაყოფილება .....
-  მეორე დღეა ჩემს მაღაზიებში საგადასახადო ზის, ეს მაშინ როდესაც ოთხი დღის უკვე იყვნენ და ყველაფერი წესრიგში მქონდა... მამაშენს სამსახურიდან უშვებენ, შინაურულად უთქვამთ ფედერალური უშიშროების სამსახურიდან მოდისო თქვენზე ზეწოლის ბრძანება ....
-  ჩვენ ბედოვლათ შვილს  უნდა უთხრათ მაგისთვის მადლობა  -  მიმართავს მეუღლეს ანერვიულებული კაცი  -  ფედერალური უშიშროების სამსახურის ხელმძღვანელი, რომელიც პრეზიდენტობის ყველაზე რეალურ კანდიტადად მოიაზრება ხელისუფლების უმაღლეს ეშელონებში, მას მეგობრობას სთავაზობს  შენი იდიოტი შვილი კი ომს უცხადებს, თუმცა ბებიამისის ხელში რა გასაკვირია .... აგვეყვანა ჩვეულებრივი რუსი ქალი ამღრზდელად და გაგვიზრდიდა ნორმალურ ადამიანს ....
-  დიდი მადლობა მამა კომპლიმენტისთვის, იდიოტი ხარი ჩემთვის ჯერ არავის უთქვია, პირველობის პალმა შენ გეკუთვნის, თქვენ გაგეზარდეთ უკეთესი ვინ დაგიშალათ? ეხლაც კი, დღევანდელი გადასახედიდან, ისევ ვიღაცის, დაქირავებული ადამიანის ხარჯზე გინდათ გამოხვიდეთ, მაშინ ხომ ვის ეცალა ჩემთვის ... არ იფიქროთ რომ გკიცხავდეთ ან რამე ხინჯად მქონდეს გულში ... შენ, დედაჩემი და ბაბუაჩემი ერთად შეკრებილი ვერ მომცემდით იმდენ სითბოს და ვერ მაგრძნობინებდით იმდენ სიყვარულს რაც მე ბებიასგან მივიღე .....
შენ ლამის ათეული წლებია სამხედრო სამრეწველო წარმოებაში ფრიად ყურადსაღები და ანგარიშგასაწევი ფიგურა ხარ, დედა სერიოზული „ბიზნესვუმენია“, ვიცი რომ შვეიაცარიის და არა მარტო შვეიცარიის ბანკებში ძალიან დიდი თანხები გაქვთ გადანახული. პატარა ბიჭი აღარა ვარ და ფულის მნიშვნელობა ნამდვილად კარგად ვიცი,  მაგრამ რად გინდათ ამდენი ფული, შვილიშვილები თქვენ არ გყავთ, მე თქვენი ფული ასი წელი არაფერში მჭირდება, მშვიდობაში მოიხმარეთ... ზუსტად ვიცი რომ მთელი დარჩენილი ცხოვრება უზრუნველად შეგიძლიათ გაატაროთ, თუ მაინც რამე გაგიჭირდათ თქვენს გვერდით მიგულეთ, მე მოვიკლებ და თქვენ მოგცემთ ოღონდ ერთი პირობით, მეტი აღარასოდეს ჩემი თანდასწრებით უდიერად ჩემთვის უძვირფასესი ადამიანი არ მოიხსენიოთ თუ არ გინდათ საბოლოოდ დამკარგოთ .... 
სერგეი უყურებს მშობლებს და ხვდება რომ მათ მისი არ ესმით, თითქოს სხვადასხვა, ერთმანეთისთვის გაუგებარ ენაზე საუბრობდნენ, ვერ ხვდებიან რომ ამ ყოველდღიურ გაწამაწიაში კარგავენ ყველაზე ძვირფასს და მნიშვნელოვანს ....   ერთმანეთს, საკუთარ სისხლს და ხორცს რომლის სიყვარულის ფასიც კარგად გააგებინა ბიჭს ბებიამისმა , ამ მარტოსულმა ქალმა. სერგეი თავის ოთახში გადის და პერსონალურ კომპიუტერთან ჯდება.
ორი დღის განმავლობაშისერგეის არათუ გასაღები არ აუტანია, დარეკვითაც კი არ დაურეკია ვერასთან, დროსი სხვადასხვა მონაკვეთში და სიტუაციაში მოკლული სამი უცხოელი პოსტსაბჭოთა რესპუბლიკებიდან მოასვენეს პროზექტურაში. ერთმანეთთან ამ მკვლელობებს აკავშირებდა მხოლოდ ორი რამ, ერთი რომ ყველა მის რაიონში იყვნენე მოკლულები და მეორე, ყველგან თვითმხილველები შოვინისტურად განწყობილ თმაგადახოტრილ ახალგაზრდების ჯგუფებზე მიანიშნებდნენ. ბოროტმოქმედების დაკავება მის გამომძიებლებს არანაირად არ გასჭირვებიათ, მობილიზებული იყო არა მარტო მისი განყოფილება, მთელი სამინისტრო ფეხზე დადგა. სერგეი გააკვირვა ნაციონალისტური იდეებით შეპყრობილი, სხვა ეროვნებების მიმართ აგრესიულად განწყობილი ახალგაზრდების სიმრავლემ. როდესაც ეჭვმიტანილთა ერთ-ერთი ჯგუფის ლიდერები აიყვანეს, მათ პირდაპირ უთხრეს მილიციელებს რომ ისინი ტყვილად ირჯებოდნენ და მათ მალევე გაანთავისუფლებენ. ზუსტად ათ წუთში მათ ავტობუსს უშიშროების ოფიცერმა თავისი მანქანით გზა გადაუკეტა და მოითხოვა აყვანილების განთავისუფლება, როგორც შემდგომში დამტკიცდა ისინი მართლა უდანაშაულონი იყვნენ. იმის გაგება რომ ეგრეთწოდებულ „სკინხედებს“ უშიშროების სამსახურის თანამშრომლები აკონტროლებდნენ და პოლიტიკური მიზნებისთვის ამ გრძნობების წახალისებაც კი ხდებოდა ახალგაზრდებში სერგეისთვის შოკის მომგვრელი აღმოჩნდა. მკვლელები მალე დაიჭირეს, განაჩენი რომელიც სასამართლომ გამოიტანა კლასიფიცირებული როგორც ნაციონალური შეუწყნარებლობის და ეთნიკური ზიზღის ნიადაგზე მომხდარი დანაშაული არ იყო, რაც სასამართლოს ობიექტურობაში ეჭვის საფუძველს ბადებდა.
სამსახურიდან შუადღისთვის გამოსული სერგეი ფედერალური უშიშროების დეპარტამენთან მისმა გამომძიებელმა მიიყვანა, დაცვამ იცნო სერგეი, თუმცა ერთჯერადი საშვის გარეშე მაინც არ გაატარა, ისიც ბიჭებმა თვითონვე გამოუწერეს და მოუტანეს ორ წუთში.
კაბინეტთან მისული სერგეი კარებს მიაწვა თუმცა ის დაკეტილი აღმოჩნდა, ბიჭი შეყოვნდა, ვეღარ გადაეწყვიტა დარჩენილიყო და დალოდებოდა ვერას თუ დაცვის ბიჭებისთვის დაეტოვებინა გასაღები. ცოტა ხნის ჭოჭმანის მერე სერგეიმ გადაწყვიტა მისაღებ ოთახში დალოდებოდა ქალს, კარები გასაღებით გააღო, შიგნით შესულს უცნაური ოხვრის თუ კვნესის ხმა მოესმა ბიჭს, დეპარტამენტის ხელმძღვანელის ოდნავ ღია დარჩენილ კარების ჭრილში გაექცა თვალი და ადგილზე გაქვავდა, უფროსს მაგიდაზე გადაეწვინა ვერა და ფეხებგაშლილ ქალზე მიმდგარი გამწარებული „საქმიოანობდა“.
სერგეი ჩუმად ისე რომ სექსით დაკავებულ უფროსს და მის მდივან ქალს არაფერი გაუგია გამოვიდა ოთახიდან და კარები გამოიკეტა. ქვემოთ ჩასულმა ბიჭმა გასაღები დაცვის თანამშრომლებს დაუტოვა და თხოვა ვერა ნიკალაევნასთვის გადაეცათ. იმ დღეს სერგეი სახლში გამთენიას, საშინელი მთვრალი მივიდა.
ისე ადვილი როგორც სერგეის ეგონა არ აღმოჩნდა ვერას დავიწყება, თუმცა დრომ მის ჭრილობასაც უწამლა, ამაში ისიც დაეხმარა რომ ვერა მას აღარ შეხმიანებია. სერგეის მამა „დამსახურებულ პენსიაზე“ გაუშვეს და შესაბამისი, კანონით გათვალისწინებული უმაღლესი კატეგორიის ანაზღაურებაც დაუნიშნეს, დედამისმა არცთუ მცირე „ქრთამის“ გადახდის შემდეგ მაღალ ინსტანციებში შესძლო ჩვეულებრივად გაეგრძელებინა თავისი საქმიანობა.
ბებიას გარდაცვალების დღეს სერგეიმ მის სასაფლაოზე გადაწყვიტა გასვლა რასაც იშვიათად აკეთებდა, უფრო ხშირად მის დაბადების დღეს აღნიშნავდა ხოლმე, თავის ასაკოვან მეგობართან, მინისტრის ექს-მოადგილესთან ერთად. ბიჭმა დილიდანვე დაიჭირა თადარიგი, ძვირფასი ყვავილები იყიდა, შემდფეგ თავის მოადგილეს დაურეკა, შემაგვიანდებაო გააფრთხილა.
შუა დღე იყო უკვე წამოსული სერგეი სასაფლაოზე რომ გავიდა, ბებიამისის საფლავზე  ძვირფას ქურქში, მისკენ ზურგით მდგარი ქალბატონი დაინახა,
ხა. ბიჭის ფეხის ხმაზე ქალი შემოტრიალდა და სერგეის ბებიამისის მოსამსახურე გოგონა ლენა შერჩა ხელში, მის მახსოვრობაში ეს სულ ახალგაზრდა, პატარა გოგო მშვენიერ ქალად ჩამოყალიბებულიყო, ეს გემოვნებით და მდიდრულად ჩაცმული ქალი, მოსკოველ, სილამაზით განთქმულ ტოკ-მოდელებსაც კი ერთი თავით აჯობებდა. სერგეის დანახვით გამოწვეული სიხარული ლენას არ დაუმალავს, ბიჭის საყვედურზე ასე მწარედ რატომ დაგვეკარგეო გაეღიმა...
-  მე ყოველ წელს, ამ დღეს მოვდივარ ქალბატონი მარიამის საფლავზე და ყვავილები მომაქვს მისთვის, ერთი ან ორი შემთხვევა იქნება სულ როდესაც ეს მე ვერ მოვახერხე და რაღაცა ძალიან მნიშვნელოვანმა ხელი შემიშალა. შენ რას შვები?  -  კითხვა დაუბრუნა სერგეის.
-  მე ერთ-ერთი რაიონის მილიციის განყოფილება მაბარია და ვატყობ ამაზე მეტს კარიერაში ვერც ვერაფერს მივაღწევ ...
-  რაქტომ? ინსტიტუტში ქალბატონ მარიამისაგან გამიგია, შენ ერთ-ერთი საუკეთესო მოსწავლე იყავი?  -  იხსენებს ლენა.
-  სწავლაში წარჩინებული კი ვიყავი მაგრამ უჟმურ ხასიათს ვერ მოუხერხე ვერაფერი, უფროსობას ჩემთან საერთო ენის გამოძებნა უჭირს რაც პირდაპირ აისახება ჩემს კარიერაზე, თუმცა უნდა გითხრა ეს მე ნაკლებად მაღელვებს, მთავარია ვემსახურები საქმეს რომელიც მე მნიშვნელოვნად მიმაჩნია და რომლის კეთებაში ცოტა ვინმე თუ შემედრება. მოვრჩეთ ჩემზე ლაპარაკს და შენზე მომიყევი, რითი ხარ დაკავებული, მშვენივრად გამოიყურები და არ შემიძლია ეს რომ არ გითხრა, მგონია უკმაყოფილო შენი ცხოვრებით არ უნდა იყო ....
-  შენ მართალი ხარ და იცი ვის უნდა უმადლოდე?  -  ლენამ ბიჭს თითზე წამოცმული ბებიამისის ნაჩუქარი ბეჭედი დაანახა  -  ამბობენ რა გულითაც გჩუქნიან ნივთს ისეც გამოგადგებაო, ქალბატონი მარიამის მარიამის ნაჩუქარმა ბეჭედმა ჩემი მომავალი ცხოვრება განსაზღვრა ....  თუ გცალია სერგეი და თავისუფალი დრო გაქვს სიამოვნებით დაგპატიჟებდი რესტორანში, ქალბატონ მარიამის სულის მოსახსენებელსაც შევსვავდით და ჩემს ამბებსაც მოგიყვებოდი....    
ბიჭი უყოყმანოდ დათანხმდა ქალის წინადადებას  -  ოღონდ რესტორანსაც მე ვირჩევ და გადახდითაც მე ვიხდი, ღვთის წყალობით ხელფასი მყოფნის თვეში ერთხელ ჩემთვის სასურველი ადამიანი სადაც მინდა იქ დავპატიჟო  -  წინასწარ გააფრთხილა ლენა.
სასაფლაოდან გამოსული წყვილი მანქანის სადგომისაკენ გაემართა. ლენამ უახლოესი მოდიფიკაციის „პორშე“-ს კარები გამოაღო და საჭეს მიუჯდა. სერგეიმ სკეპტიკურად გადახედა გაურეცხავ და ამის გამო კიდევ უფრო ნაკლებად „სიმპატიურ“ ყველგანმავალს, „პორშე“-ს კარები გამოაღო და ლენას გვერდზე მოკალათდა. ლენას მოშიშვლებულმა ლამაზმა ფეხებმა ბიჭს თვალი მოწყვიტა, ქალს ამის შემხედვარე გაეღიმა თუმცა ფეხები არ დაუმალია ...
სერგეიმ ლენა თავისი „მაღალჩინოსანი კოლეგების“ საყვარელ რესტორანში მიიყვანა, აქ მას უკვე კარგად იცნობდნენ. ბიჭის სეხნიამ, ახალგაზრდა ოფიციანტმა ისეთი ადგილი შეურჩია წყვილს, სადაც ბენდის ხმა ნაკლებად ისმოდა რათა ერმანეთთან მშვიდად საუბრის საშუალება ქონოდათ, საჭმელიც და ღვინოც მისივე რჩევით შეუკვეთეს...
-  მე მინდა ქალბატონი მარიამის სადღეგრძელო შევსვა, მე არ ვიცი იმ სიტყვების შერჩევა როგორც ეს ქალბატონ მარიამს შეეძლო, მოგხიბლავდა, დაგატყვევებდა ....  ერთი რაც ნამდვილად ვიცი ასეთი მრავალფეროვანი და მდიდარი შინაგანი ბუნების ადამიანი მეორე არ მინახავს, მიუხედავად მისი რთული ხასიათისა. ადამიანი რომელშიც ჰარმონიულად ერწყმოდა ერთი შეხედვით ურთიერთგამომრიცხავი თვისებები, სიამაყე და გულისხმიერება, დახვეწილობა და სისადავე რომელიც მისი ბუნების სიღრმიდან მოდიოდა, უბრალოება ადამიანებთან ურთიერთობაში და განსხვავება რომელიც ყოველთვის იგრძნობოდა მას და მის გვერდით მყოფ პიროვნებებს შორის ...
-  ნუ გაგიკვირდება ჩემო კარგი, ის დასავლეთ საქართველოს სამეფო შტოს ერთ-ერთ მეკვიდრეთაგანი იყო ....
-  მე დედა ადრე გარდამეცვალა, მამა სულ ახალი დაწყებული მქონდა სამსახური ისე, ჩემი თანასოფლელი გოგონა რომელიც დედათქვენის მაღაზიაში მუშაობს და ვისი წყალობითაც ამ ოჯახში მოვხვდი, მოვიდა და ეს ამბავი გამაგებინა. შენ კარგად იცი ქალებს თვალები სველ ადგილას რომ აქვს, თუმცა ობლობამ კაციც შეიძლება აატიროს .... ჩემი დასიებული თვალები ქალბატონ მარიამს არ გამოპარვია, არ მომეშვა სანამ ჩემი ტირილის მიზეზი არ გაიგო, იმ დღიდან ეს ქედმაღლობას ჩვეული ქალბატონი აბსოლიტურად შეიცვალა ჩემთან მიმართებაში. იმ დღესვე წამიყვანა, ჩემს თვალწინ მიყიდა რამოდენიმე ცალი ნიკოლოზის ოქროს თუმნიანი იუველირს, ამ ფულით ახალი ტანსაცმელი მიყიდა, სახარჯო ფულიც მომცა და სოფელში გამიშვა ....  იმ დღიდან მე დედობილი შევიძინე, რომელიც ჩემზე როგორც საკუთარ ქალიშვილზე ისე ზრუნავდა. თვის ბოლოს როდესაც ხელფასის მოცემა დააპირა შევიცხადე  -  რას ამბობთ ქალბატონო მარიამ, მე ხელფასს თქვენი შვილი მაძლევს მეთქი  -  გაეღიმა და კმაყოფილმა მითხრა:
-  ჯერ მარტო იმიტომ ხარ ჩემგან პატივისცემის ღირსი რომ ფულს დახარბებული ადამიანი არა ხარ, ეს ადამიანს ღირსებას მატებს. შენ ახალგაზრდა სიმპატიური გოგონა ხარ, მაგრამ ძალიან ბევრი რამე გაქვს სასწავლი, იმისთვის რომ თავდაჯერებული იყო ფული აუცილებელია. შეგიძლია დააგროვო ეს თანხა და რამე ძვირფასეულობა იყიდო, შეგიძლია რაც მოგეწონება ის იყიდო ოღონდ სანამ შეიძენდე რამეს შემეკითხე ....
მე ძალიან ბევრი შევიძინე ქალბატონი მარიამისგან, დაწყებული ელემენტარული, საზოგადოებაში აუცილებელი ქცევის წესებიდან და დამთავრებული ხელოვნების სხვადასხვა მიმართულებების ცოდნით. ერთად დავდიოდით ერმიტაჟში, გამოფენებზე ...  ყოველ 3-4 დღეში ერთხელ გამომქონდა წიგნები ბიბლიოთეკიდან და შემდეგ მე მას უკითხავდი. ერთხელ როდესაც მისი თხოვნით ტოლსტოის „ომი და მშვიდობა“ გამოვიტანე გავიკვირვე, ნუთუ ეს წაკითხული არა გაქვთ მეთქი, ქალბატონ მარიამს გაეღიმა, ეს წიგნები იმისთვის გამოგვაქვს რომ შენ წაიკითხო თორემ, რაც აქამდე გამოგიტანია არცერთი არ ყოფილა ისეთი ავტორი რომელის შემოქმედებასაც  მე არ ვიცნობდე, ჩათვალე რომ ეხლა შენ მსოფლიო კლასიკას ეცნობიო. თუ რამე ჩასაცმელის ყიდვა მინდოდა, არ დაიზარებდა და წამომყვებოდა....  ქალბატონი მარიამის დახვეწილი, რაფინირებული გემოვნება მარტო ჩემში არ იწვევდა აღფრთოვანებას. მახსოვს ერთი ძალიან პრესტიჟულ მაღაზიაში საკმაოდ ასე ვთქვათ „გულცივად“ შეგხვდნენ. პირველად ვნახე ქალბატონი მარიამი ისეთი აღშფოთებული, გამყიდეველ გოგონებს ლამის მთელი მაღაზია თავდაყირა დააყენებინა და ათი ხელი ჩასაცმელი გადაადებინა გვერდზე. ამ ალიაქოთმა მაღაზიის მეპატრონის ყურამდე მიაღწია. კარგად ჩამული, სასიამოვნო გარეგნობის ქალბატონი ბევრად უფო თავაზიანი აღმოჩნდა ვიდრე იქ მოსამსახურე პერსონალი, იმის შემდეგ რაც საქმის ვითარებაში გაერკვა გამყიდველ გოგგონებს შენიშვნა მისცა, ის იყო უკან,  კაბინეტში ასვლა დააპირა რომ ჩვენთის გვერდზე გადადებულ ტანსაცმელს მიაქცია ყურადღება  -  ეს რატომ არის ცალკე გადადებული  -  იკითხა.
-  ეს ჩვენ ავირჩიეთ შესასყიდად  -  მიუგო მაღაზიის მფლობელს ქალბატონმა მარიამმა.
-  ეს თქვენთვის გნებავთ?
-  არა, ეს ამ გოგონასთვის არის   -  ჩემზე მიუთითა ჩემმა „დედობილმა“.
-  თუ კადნიერებაში არ ჩამომართმევთ, ერთი ცოტა უცნაური თხოვნა მინდა შემისრულოთ, მინდა ჩემი თანდასწრებით მოირგოს ამ გოგონამ ეს ტანსაცმელი ....
ჩვენი „თავაზიანი“ მაღაზიის მფლობელის თხოვნა შევასრულეთ, თავისთავად ცხადია რომ ყველაფერი რაც ქალბატონმა მარიამმა ამირჩია ფანტასტიკურად მომიხდა....
-  ეს ტანსაცმელი თქვენი შერჩეულია?  -  კიდევ ერთხელ შეეკითხა „თავაზიანი“ ქალბატონ მარიამს.
ქალბატონმა მარიამმა ოდნავ დაუქნია თავი თანხმობის ნიშნად.
-  ჩემთან სამსახური რომ შემოგთავაზოთ, დამთანხმდებით?  -  ისევ მიმართა მაღაზიის მეპატრონემ ქალბატონ მარიამს.
-  გამყიდველად?  -  აშკარა სარკაზმმა გაიჟღერა ქალბატონი მარიამის ხმაში.
-  ღა თქმა უნდა არა, თუ თქვენ დამთანხმდებით ახალი კოლექციის შეძენისას მთლიან, მგზავრობის და საზღვარგარეთ ყოფნის თანხებს მე გავიღებ, თქვენ საქონლის არჩევაში დამეხმარებით, ჩამოსვლის შემდეგ კი სოლიდურ თანხასაც გადაგიხდით, მერწმუნეთ ასეთ პირობებს ყველა არ შემოგთავაზებთ.
რა თქმა უნდა ამ შემოთავაზებაზე ქალბატონმა მარიამმა უარი თქვა, თუმცა იმ დღის შემდეგ იმ მაღაზიაში განსაკუთრებული ყურადღებით და დიდი პატივისცემით გვხვდებოდნენ. ხშირად ყოფილა რომ მაღაზიის მეპატრონე ქალბატონ მარიამის აზრით დაინტერესებულა ჩამოტანილ, ახალ კოლექციაზე.
ბავშვობაში ნანახი ერთი ძველი, ფილმად გაკეთებული მიუზიკლი ჩამრჩა მეხსიერებაში, სადაც ულამაზეს ინგლისელ მსახიობ ქალს ოდრი ჰერბერნს ასევე ცნობილი მსახიობი რექს ჰარისონი უწევს პარტნიორობას, ფილმში დოქტორ ჰიგენსის მიერ უბრალო ყვავილების გამყიდველიდან შექმნილი, მაღალი წრის ქალბატონის ამბავი, ქალ-ვაჟის სიყვარულით დამთავრდა, ჩემი და ქალბატონი მარიამის ურთიერთობები კი დედა-შვილურ თანაგრძნობაზე იყო დაფუძნებული.
ქალბატონი მარიამის სიკვდილის შემდეგ, მიუხედავად დედაშენის დაჟინებული თხოვნისა  დავრჩენილიყავი, უარი ვთქვი. ძირითადად ჩემი „დედობილი“-ს წყალობით საკმაოდ სოლიდური თანხის შეგროვება მოვახერხე.
ჩემი მშობლიური ქალაქი სადაც დავბრუნდი ერთ-ერთი უძველესია და მდიდარია ისტორიული ძეგლებით, რომელზეც ჩვენი ქალაქის „მამების“ სასახელოდ უნდა ითქვას რომ სათანადოდ მოვლილ-ნაპატრონებია. უცხოელები ხშირად ჩამოდიან ამ უძველესი რუსული კულტურის ნიმუშების დასათვალიერებლად. ჩემმა კლასელმა ახალი ბანკის პრეზენტაციაზე დამპატიჟა, სადაც რა თქმა უნდა ქალაქის ეგრეთ წოდებული „ელიტაც“ ბრძანდებოდა. ზუსტად აქ მიაქცია ყურადღება ჩემს ბეჭედს ქალაქის მერის მეუღლემ, ყოფილმა ტოკ-მოდელმა. როგორც მერე მითხრეს სამკაულებზე არანორმალურად შეყვარებული ქალი არანაირ თანხაზე უკან არ იხევდა თუ ძვირფასეულობა მოეწონებოდა, მის მეუღლეს იძულებულს ხდიდა მისი ყველა სურვილი შეესრულებინა.
მეორე დღეს თვითონ ქალაქის მერი მეწვია სახლში, ლამის დაჩოქილი მეხვეწებოდა არცთუ ახალგაზრდა კაცი ბეჭედი მომყიდეო, დიდ ფულს მთავაზობდა, აუხსენი ეს ბეჭედი ჩემთვის ძალიან ძვირფასი ადამიანის უკანასკნელი საჩუქარია და მას ვერანაირად ვერ შეწველევი მეთქი. კაცი ისეთ დღეში ჩავარდა ძალიან შემეცოდა, ბეჭედი თითიდან მოვიხსენი და მივეცი, დროებით ატაროს თქვენმა მეუღლემ ოღონდ თვალის ჩინივით გაუფრთხილდეს მეთქი. კაცი სიხარულისაგან გონზე არ იყო რომ ხელცარიელი არ ბრუნდებოდა მეუღლესთან, არ დაგივიწყებ მაგ სიკეთესო დამშვიდობებისას მითხრა. ცოლ-ქმარი წესიერი ხალხი აღმოჩნდა, რამოდენიმე დღის შემდეგ ქალაქის მერის ცოლი მესტუმრა და ბიზნესპარტნიორობა შემომთავაზა რაზეც სიამოვნებით დავთანხმდი.
ჩვენს ქალაქს უცხოელები ჯერ კიდევ ეგრეთწოდებული „რკინის ფარდა“ რომ იყო ჩამოკიდებული მაშინ დადიოდნენ და დღევანდელ დღეს როდესაც ქვეყანა ღიაა საზღვარგარეთელი ტურისტისთვის, მათგან მოსვენება აღარ არის. ყველა უცხოელ სტუმარს ქალაქის მერი ჩვენთან უშვებდა. ჩვენ ვახორციელებდით მომსახურების სრულ კომპლექსს, ვათავსებდით სასტუმროებში, უზრუნველყოფდით ტრანსპორტით, ვზრუნავდით მათ კვებასა და გართობაზე. თავიდან თუ ერთი სამსართულიანი სახლი გვქონდა ნაქირავები, ორი ავტობუსი და სამი მსუბუქი მანქანა, სამ წელიწადში უკვე სასტუმროების კომპლექსებს ვფლობდით, საკუთარი ავტოპარკი გვქონდა 15 ავტობუსით და 100-მდე სხვადასხვა მარკის მსუბუქი მანქანებით, ამის გარდა გვყავდა 15-მდე „მერსედესის“ სამარშრუტო ტაქი. ავტოპარკს ემსახურებოდა თანამედროვე აღჭურვილობით გაწყობილი სახელოსნოები სადაც ჩვენ მოქალაქეებსაც სიამოვნებით მოყავდათ თავისი სატრანსპორტო საშუალებები შესაკეთებლად. მოკლედ ჩვენმა ბიზნესმა გაამართლა და ბოლოს ისე დავიტვირთეთ რომ ნახევარი წლით ადრე გვიკვეთავდნენ ტურებს, ცხოვრებით კმაყოფილები ვიყავით, მაგრამ ერთი რამე უშლიდა ხელს სრულ ბედნიერებაში ჩემს ბიზნესპარტნიორს, რომელ საქვეყნოდ განთქმულ ოქრომჭედელთანაც არ მიიტანა ჩემი ბეჭედი რომ მისი ასლი დაემზადებინათ, ვერცერთმა იუველირმა ვერ გარისკა და ხელი ვერ მოკიდა შეკვეთას.
ცოტა ხნის წინ, ერთი თვე არ იქნება გასული, ჩვენი ქალაქის მერი დააწინაურეს და მოსკოვში გადმოიყვანეს საპასუხისმგებლო თანამდებობაზე. ჩვენ ჩვენი ბიზნესები გავყიდეთ და თვით მოსკოვისვის მასტაბებისთვისაც კი ძალიან დიდი თანხა შუაზე გავიყავით. დედაქალაქში გადმობარგებულმა ჩემმა დაქალმა თავისი ნატვრა აისრულა და მთელს რუსეთში საუკეთესოდ აღიარებულმა ოქრომჭედელმა დაუმზადა ჩემი ბეჭდის ასლი თუმცა როგორც ყოველთვის ხდება ხოლმე ორიგინალი ბევრად სჯობს, ასე გახდა ჩემი წარმატების საწინდარი ეს ბეჭედი ....
-  და ასე გარდაიქმნა დიდთვალება, დამფრთხალი, პატარა გოგონა მშვენიერ ქალად  -  არ დამალა თავისი აღტაცება სერგეიმ.
-  შენთან რა ხდება საინტერესო, ალბათ უკვე დიდი შვილები გყავს?  -  კითხულობს ლენა.
ამ „უწყინარ“ შეკითხვაზე სერგეის ეღიმება, არცერთი ქალი არ სვავს ამ შეკითხვას მხოლოდ „ზრდილობის“ გულისათვის.
-  უფულო და უპერსპექტივო ოფიცერი არავის არაფერში არ ჭირდება, შენნაირი ლამაზი ქალები გინდაც მატერიალურად უზრუნველყოფილები დღეს მდიდარ და გავლენიან მამაკაცებს ირჩევენ. თუ იცი ვინმე სიმპატიური მანდილოსანი, ვისაც ჩემი სოციალური მდგომარეობა დააკმაყოფილებს, ურთიერთობებისთვის მე ღია ვარ ....
-  ვიცი  -  პაუხობს სერგეის ქალი და მზერით რომელსაც სიტყვები აღარ ჭირდება უყურებს სერგეის....  
-  თუ ნებას დაგვრთავთ შემოგიერთდებით  -  სერგეის ზურგს უკან კარგად ნაცნობი ხმა ესმის, ფეხზე დგება და სახით ბრუნდება „ძველი“ მეგობრისაკენ, მინისტრის ექს-მოადგილისაკენ.
ანატოლი ნიკოლაევიჩის გვერდით კიდევ ორი კაცი დგას, რესტორნის მეპატრონე და უცნობი ახალგაზრდა კაცი, რომელსაც სახის ნაკვთებით სერგეი მის ძველ მეგობარს ამსგავსებს. მინისტრის ექს-მოადგილის დაკვირვებულ თვალს შეუმჩნეველი არაფერი რჩება, ეს ჩემი ბიჭია, აცნობს სერგეის.
რესტორნის მეპატრონის ნიშანზე „სომალიეს“ ღვინო მოაქვს, ეს ბატონებო ქართული საფერავია   ქვევრში სამწლიანი „დაძველებით“, აფხაზეთიდან კონტრაბანდულად შემოტანილი, ღვინის ფასი და გემო მერწმუნეთ კარგად ვიცი ... ასეთი ღვინო მე იშვიათად დამილევია, ამბობს იგი და ახალგაზრდა კაცს ღვინოს ჭიქებში ჩამოსხმას თხოვს.
პირველად სასმისს ხელში გადამდგარი გენერალი იღებს  -  ამ ჭიქით რუსი მზეთუნახავების სადღეგრძელო მინდა შევსვა შენი თანმხლები გოგონას თამადობით  -  ამბობს იგი  -  ყოველთვის მჯეროდა რომ შენ კარგი გემოვნება გაქვს  -  უკვე ჩუმად, მხოლოდ გვერდით მდგომი სერგეის გასაგონად ამატებს, სუფრის დანარჩენი წევრებიც უერთებიან სადღეგრძელოს.
სუფრა გვიან ღამით დაიშალა, ისე გემრიელად შეეწყნენ ერთმანეთს სუფრის წევრები რომ სახლში წასვლა აღარავის უნდოდა, რესტორნის მთელი პერსონალი მათ ელოდებოდათ როდის მორჩებოდნენ ქეიფს, არავის არ უნდოდა სუფრაზე მყოფი „შეფის“ წყენინება....
უკვე თენდებოდა როდესაც სერგეიმ ლენა სახლში მიაცილა:
-  არ ამოხვალ ჩემთან? არ გაინტერესებს სად ვცხოვრობ?  -  კითხულობს ქალი.
-  თუ ამოვალ დავრჩები კიდეც  -  ხუმრობის ტონში „აფრთხილებს“ სერგეი ლენას.
-  მერე ვინ დაგიშალა? იქნებ სულაც მაგისთვის გეძახი?  -  თავის გულის წადილს არ მალავს ქალი...
ლენამ და სერგეიმ იესო მაცხოვრის სახელზე აშენებული, მოსკოვის „ელიტისთვის“ ყველაზე პოპულარულ ეკლესიაში გადაწყვიტეს ჯვარის დაწერა. მიუხედავად იმისა რომ ყველაფერი ადრევე იყო შეთანხმებული, ეკლესიაში ნახევარი საათი მოუწიათ ცდა. უხერხულ მდგომარეობაში ჩავარდნილმა დიაკვანმა მოიჩივლა  -  ამ დღეებში პრეზიდენტის ინაგურაციასთან დაკავშირებით ღონისძიებებია დაგეგმილი, ერთი თვეა ფედერალური უშიშროების სამსახურის ხალხი დადის და ერთი და იგივე წვრილმანს მილიონჯერ ათანხმებენო. ლოდინიგან გულგაწვრილებული სერგეი საკურთხევლისკენ მიდის  და იქიდან გამოსულ ვერას თანმხლებ „უშიშროების“ ბიჭების გარემოცვაში პირისპირ ეჩეხება ... საზემიოდ გამოწყობილი სიძის და ოდნავ მოშორებით ეულად მდგარი საპატარძლოს შემხედვარე ქალი უცბად უღებს ალღოს ვითარებას:
-  შემიძლია დაოჯახება მოგილიცო?  -  ჩავარდნილი ხმით კითხულობს ვერა.
-  შეგიძლია  -  ცივად პასუხობს სერგეი.
-  ძველი „ნაცნობობის“ ხათრით ქორწილზე არ დამპატიჟებ?
-  თქვენ ხომ თქვენს „სათაყვანებელ“ პრეზიდენტს ირჩევთ, თავისუფალი დრო დარწმუნებული ვარ არ გექნებათ  -  ამბობს ბიჭი.
ქალი ყურადღებით აკვირდება ბიჭს, ისეთი შთაბეჭდილება იქმნება თითქოს საკუთარ თავში დაბადებულ კითხვაზე პასუხი უნდა რომ ამოიცნოს:
-  იმ დღეს გასაღები რომ დატოვე ჩვენთან... დეპარტამენტში... შენ ამოხვედი კაბინეტში?  -  ჩუმი ხმით კითხულობს ქალი.
-  მე უნდა წავიდე, მელოდებიან  -  ამბობს სერგეი....

-  მე შენ მიყვარხარ  -  ეუბნება დაღლილი ქალი სერგეის, ბიჭი ცდილობს ქალი ისევ ჩაიკრას გულში, თუმცა ქალი ლოგინიდან ადგომას ასწრებს  -  არა, აღარ მინდა, დავიღალე ...
-  მე აბაზანაში შევდივარ  -  ამბობს ქალი, ხალათს ისხამს და აბაზანაში შედის. სერგეი ცოტა ხანი კიდევ ნებივრობს ლოგინში, თუმცა მალევე ბეზრდება მარტო ლოგინში ყოფნა, დგება და აუჩქარებლად იცვამს ტანსაცმელს. დღეს მთელი განყოფილება სამორიგეოდ რაიონშია გამოყრილი, ასე რომ მოგვიანებით სერგეი მხოლოდ პოსტებს დაუვლის, სულ ეს ექნება დღეს საქმე.
საწოლი ოთახიდან გამოსულ ბიჭს, მეუღლე აბაზანიდან გამოსული და ტელევიზორთან დასკუპებული ხვდება.
-  რამე საინტერესო გადაცემაა?  -  კითხულობს ბიჭი.
-  პრეზიდენტის ინაგურაციაა  -  პასუხობს ლენა,
სერგეი ტელევიზორს უყურებს და უკმაყოფილოდ ეჭმუხნება სახე, მისთვის კარგად ნაცნობი, ყოფილი ფედელარული უშიშროების სამსახურის უფროსი, დღეს უკვე ხმების უმრავლესობით, არჩევნებში გამარჯვებული პრეზიდენტობის კანდიდატი, საზეიმო ფიცს დებს. ქმრის რეაქცია მეუღლის ყურადღების მიღმა არ რჩება:
-  იცნობ?  -  კითხულობს ქალი  -  ძლიერი პიროვნების და ქვეყნის დიდი პატრიოტის სახელით სარგებლობს....
-  მე არ მჯერა იმ ადამიანების, ვინც სხვისი სიძულვილის ხარჯზე აპირებს ქვეყნის „აშენებას“. თავის დროზე ჰიტლერსაც სერიოზული წარმატებები ქონდა როგორც ეკონომიურ, ისე პოლიტიკურ ასპარეზზე, თუმცა საბოლოოდ მის მიერ წამოწყებული ავანტიურა, გერმანელებისათვის სრული კრახით დასრულდა....
ტელევიზორში სახელმწიფო ჰიმნი აჟღერდა, აშკარად ეცნო მელოდია სერგეის თუმცა იმ წუთში ვერ გაიხსენა საიდან. ლენას თხოვა დახმარება ბიჭმა...
-  ეს ხომ საბჭოთა კავშირის ჰიმნია, უბრალოდ ტექსტია შეცვლილი  -  ღიმილით ახსენებს ქალი....
შემდეგ იყო ბედნიერების სამი წელი, წყვილი თავიდანვე შეთანხმდა რომ ბავშვის ყოლა არ ეჩქარათ, მხოლოდ ერთმანეთისთვის დაეთმოთ მთელი თავისუფალი დრო, გადაწყვიტეს რომ არსად ეჩქარებოდათ, საქორწილო მოგზაურობაში მთელი ევროპა მოიარეს....  თუმცა არის ერთი ასეთი გამოთქმა, კაცი ბჭობდა და ღმერთი იცინოდაო....
ის ღამე არასოდეს დაავიწყდება სერგეის, პირველად ესიზმრა ბაბუა მის შემდეგ რაც ის გარდაიცვალა....
მედლებით და სამკერდე ნიშნებით მკერდდამშვენებული გენერალი ოცეულს წვრთნიდა პლაცზე, სერგეი ჯარისკაცებს შორის ერთ-ერთი იყო. თვალებში სუსხჩამდგარმა მაღალჩინოსანმა ნელ-ნელა ჩამოუარა სმენაზე გაჭიმულ ჯარისკაცებს თანაც ყურადღებით აკვირდებოდა მათ მოწესრიგებულობას. როდესაც გენერალი სერგეის მიუახლოვდა ამრეზით შეხედა, შენიშვნა მისცა, საყელო ბოლომდე შეიკარიო...
-  ბაბუ ეს ხომ მე ვარ სერგეი, შენი შვილიშვილი  -  ჩურჩულით სხვებს რომ არაფერი გაეგონათ თავი შეახსენა.
-  წითელარმიელო თუ რამის თქმა გინდა, გააკეთე ეს ისე როგორც ამას წესდება მოითხოვს ...  ორი ნაბიჭით წინ მწკრივიდან იარ!!!  
სერგეიმ ბრძანება შეასრულა, ორი ნაბიჯი წინ გადმოდგა  -  ეს ხომ მე ვარ, სერგეი, შენი შვილიშვილი...      
-   შენ პირველ რიგში წითელარმიელი ხარ, შენი ქვეყნის ჯარისკაცი, რომელიც ერთგულად უნდა ემსახუროს სამშობლოს და თუ საჭირო იქნება სიცოცხლეც კი არ დაიშუროს  -  უხეშად გააწყვეტინა სიტყვა გენერალმა  -  თუმცა შენ ხომ ბებიას ბიჭი ხარ  -  დამცინავმა ტონმა გაიჟღერა ხნოვანი კაცის ხმაში.
-  ბებია სად არის?  -  კითხულობს სერგეი.
-  სახლში მყავს ჩაკეტილი. სულელი ქალი ....  ხალხის მტრებთან მომინდომა გასეირნება, ატეხილი აქვს გინდა თუ არა ჩემი ოჯახის წევრები უნდა ვინახულოო. ნანატრი რძალი უნდა მოუვიდეს სახლში და იმის მაგივრად უხაროდეს ტირილით უკვე თავი შემაბეზრა  -  მერე თითქოს ენაზე იკბინაო ერთბაშად შეწყვიტა პრივატული საუბარი  -  ჯარისკაცო დაბრუნდი მწკრივში და შენი ხმა არ გავიგო სანამ არ გიბრძანებ ....
სერგეის ჯერ კიდევ ბავშვობიდან გამოყოლილი განცდა დაეუფლა, როდესაც ბაბუას მოთხოვნაზე მას საშინელი შეწინააღმდეგების სურვილი აღეძვრებოდა ხოლმე:
-  სანამ არ მეტყვი ბებია სად არის არც დაგემორჩილები და არც ჯარისკაცებთან მუშაობის საშუალებას არ მოგცემ .....
-  რას ბედავ რიგითო!!!  -  ხმას აუწია გენერალმა, თუმცა მალევე მოტყდა, ხელით მიანიშნა იქვე მდგარ კოტეჯზე  -  მე ყოველთვის ვიცოდი რომ შენ სამშობლოს მცველად არასოდეს გამოდგებოდი....  ჯარისკაცებო, მარჯვნისააა-კენ, ნაბიჯიიით იარ!!!
მხოლოდ ეხლა შეამჩნია სერგეიმ ფანჯარასთან მდგარი მარიამის სილუეტი, თვალცრემლიანი ქალი ფანჯარას უსვავდა ხელს, თითქოს შორიდან ეფერებოდა ბიჭს. ბევრს ეცადა სერგეი კარის ზღურბლს გადაცდენოდა მაგრამ რაღაცა ძალა არ უშვებდა, ფეხის გადადგმის საშუალებას არ აძლევდა ....
ტანზე ცივოფლდასხმულს გამოეღვიძა ბიჭს, ფრთხილად გამოაძრო ხელი მის მკლავზე მშვიდად მძინარე ქალს, აბაზანაში შევიდა, ტანზე წყალი გადაივლო და ისევ გვერდით მიუწვა მეუღლეს. ბევრს ეცადა სერგეი საშინელი სიზმარი დაევიწყებინა, მაგრამ თვალცრემლიან მარიამს და ბაბუამისის თითქოსდა წამოცდენილ სიტყვას ვერ ივიწყებდა. მეუღლის მოჩივლებაზე მკერდი მტკივაო სასწრაფოდ ქალთა კონსულტაციაში გასინჯვა მოთხოვა, უნდოდა თვითონაც გაყოლოდა, მაგრამ ლენამ იუარა, გამოუცხადა იქ შენ არაფერი გესაქმებაო. მოგვიანებით როდესაც ზარი უკვე ონკოლოგიური საავადმყოფოდან შემოვიდა მეუღლე ხმაში შეშფოთებას ვეღარ მალავდა და ამჯერად სასწრაფოდ თხოვდა მოსვლას....
სეგეისთან შეხვედრისას ექიმმა, ახალგაზრდა კაცმა სინანულით გააქნია თავი, ჩემი დიაგნოზი სასიკეთოს არაფერს მეუბნება, ამ საავადმყოფოს წამყვან სპეციალისტთან, საქვეყნოდ ცნობილ პროფესორთან მიდითო ურჩია. იმის გაფიქრებაც კი რომ ლენა შეიძლებოდა ხელიდან გამოცლოდა ბიჭს ჭკუიდან გადაყავდა.
პროფესორთან შეხვედრამ ცოლ-ქმარს იმედი ჩაუსახა, მისმა სიმშვიდემ ისინიც გაამხნევა და ერთგვარად სასიკეთოდაც განაწყო.
-  თქვენ აქ დამელოდეთ  -  მიმართა კაბინეტში მეუღლესთან ერთად შესულ სერგეის  -  თქვენ კი გეთაყვა საპროცესოში გამომყევით  -  მიმართა ლენას...
დაახლოვებით ერთი საათის შემდეგ პროფესორი ლენასთან ერთად დაბრუნდა
-  ჩემი უმცროსი კოლეგის პროგნოზი სამწუხაროდ გამართლდა. ასე შიგნით ქალის ჯირკვალში წარმოქმნილი სიმსივნური წარმონაქმნი მე ჯერ არ შემხვედრია.... თუმცა თითქმის დარწმუნებული ვარ რომ სიმსივნე ავთვისებიანია და მაშინ მეტასტაზებს უეჭველი სხვა ორგანოებიც ჩათრეული ეყოლება  -  მიმართა სერგეის პროფესორმა მას შემდეგ რაც ლენა გაუშვა კაბინეტის გარეთ  -  ოპერაცია საშიშია, მიუხედავად იმისა რომ ექიმები პრაგმატიკოსები ვართ და მხოლოდ რეალური, ანალიზების მონაცემებზე დაყრდნობილი პასუხების გვჯერა, ჩემი მდიდარი გამოცდილებიდან ვიცი, რომ სკალპელის შეხებისას ეს ვერაგი ავადმყოფობა ასჯერ უფრო აგრესიული ხდება, ამიტომ მე მაინც ქიმიო-თერაპიას შემოგთავაზებდით.... მწარეა ამის აღქმა, მაგრამ უნდა იცოდე სიმართლე, მაქსიმალური ვადა რამდენსაც ლენა იცოცხლებს 2-დან 3 წლამდეა, პაციენტისთვის ამის ცოდნა აუცილებელი არ არის, მისი ზედმეტად შეშინება სასიკეთოს არაფერს არ მოგვცემს....
პროფესორთან საუბრის დღიდან სერგეის ლამი ერთადერთი საფიქრალი ის გახდა რომ ეცხოვრა ისე თითქოს არაფერი განსაკუთრებული არ ხდებოდ, მაშინ როდესაც ეს უკურნებელი და ვერაგი სენი, ყოველ ცისმარე დღეს წვეთ-წვეთად აცლიდა მის უსაყვარლეს ადამიანს სასიცოცხლო ძალას. ადრე თუ ათასში ერთხელ დალევდა ხოლმე, ეხლა დაეჩვია სამსახურის ბოლოსთვის თავის კარგ მეგობართან, თავის მოადგილესთან ერთად დალევას, ერთ ბოთლზე მეტს არასოდეს სვავდა რომ ლენას არაფერი შეემჩნია და არასოდეს არ ავიწყდებოდა სახლში შესვლის წინ საღეჟი რეზინის მოხმარება სუნის გასაქრობად. უჟმურმა ფიქრებმა თავისი ქნა და ჯერ კიდევ ახალგაზრდა კაცს ორ წელიწადში საფეთქლებთან თმა გაუჭაღარავა ....
სავადმყოფოსთან ელოდებოდა როგორც ეს ყოველთვის ხდებოდა ხოლმე ქიმიო-თერაპიის შემდეგ სერგეი ლენას, თავზე თავსაფარწაკრული ქალი საავადმყოფოს კარებიდან გამოვიდა და მეუღლის მანქანაში ჩაჯდა....
-  ჩართე რა რადიო საყვარელო და რამე საინფორმაციო გაგაცემა მოძებნე  -  თხოვა ქალმა სერგეის.
-  რა ხდება?  -  ინტერესდება სერგეი, როგორც წესი მკურნალობის სეანსის ჩატარების შემდეგ, ქალს მოსვენების და ძალების აღდგენის გარდა არაფერი უნდოდა ხოლმე .... 
-  ექიმები ლაპარაკობდნენ რაღაცას, მგონი რუსეთსა და საქართველოს შორის ომი დაიწყო....
საქართველოსა და რუსეთს შორის უკიდურესად დაძაბული ურთიერთობების შესახებ რა თქმა უნდა სერგეისაც ქონდა გაგებული, მაგრამ როგორც მისი მეუღლე ისიც იმედოვნებდა რომ ომამდე საქმე არ მივიდოდა, როგორც გაირკვა ამაოდ.....
-  სერგეი, თუ გიყვარვარ ერთი სათხოვარი მაქვს რომელიც აუცილებლად უნდა შემისრულო....
-  ისეთი რა უნდა იყოს, რომ მე შენ თხოვნაზე უარი გითხრა  -  გაეღიმა ბიჭს.
-  მინდა ცხინვალში ჩავიდე და ვიდეოზე გადავიღო ყველაფერი რაც იქ ხდება....
-  შენ რა გაგიჟდი? სასაკლაოზე მთხოვ გაგიშვა? არ ვიცი, უნდა დავფიქრდე, ჯერ იქ შენ ვინ შეგიშვებს სადაც საომარი მოქმედებები მიმდინარეობს და მეორეც, მე შენ მარტო არსად გაგიშვებ....
-  არა, შენ ჩემთან ერთად არ წამოხვალ, შენ საქართველოში ჩახვალ და პირობით საზღვარზე შევხვდებით ერთმანეთს. მე დიდი ეჭვი მაქვს რომ ეს ჩვენი სახელმწიფოს მიერ მოწყობილი დიდი პროვოკაციაა, არ მინდა ამ ქვეყნიდან ისე წავიდე ჩემ „დედობილს“ ქალბატონ მარიამს ვალი არ დავუბრუნო....  რაც შეეხება არ ჩაშვებას ძვირფასო, შენ კი უნდა იცოდე რომ შენი მეუღლე თავის ქალაქში მარტო ბიზნესით არ იყო დაკავებული, შეთავსებით უნივერსიტეტში სწავლობდა და ჟურნალისტის დიპლომი აქვს, მაპატიე საყვარელო რომ არ გითხარი მაგრამ აკრედიტაცია ჩემი დაქალის ქმრის წყალობით უკვე გავაკეთე....  არ გამიბრაზდე, საყვარელო ....
-  შენ ნამეტანი სარგებლობ ჩემი გულკეთილობით  -  „ბუზღუნებს“ სერგეი.
მას შემდეგ რაც ქალი სახლში მიყავს, ბიჭი ისევ საავადმყოფოსკენ იღებს გეზს, სერგეის გაუმართლა და ლენას მკურნალი პროფესორი თავის კაბინეტში დახვდა, მას შემდეგ რაც სერგეისგან ლენას გადაწყვეტილების შესახებ შეიტყო, ბიჭს ურჩია წინააღმდეგობა არ გაეწია მისთვის, სამწუხაროდ შეიძლება ეს მართლაც მისი ბოლო სურვილიც იყოსო, უთხრა .....
სერგეი საავადმყოფოდან სამსახურში მივიდა, განცხადება დაწერა ერთკვირიან უხელფასო შვებულებაზე, მის მოადგილეს და კარგ მეგობარს, ეგორს თხოვა მისი არ ყოფნის პერიოდში ყურადღებით ყოფილიყო რომ განყოფილებას მისი არყოფნა არ დატყობოდა....
-  შენ ჩვენზე არ ინერვიულო, ყველაფერი კარგად იქნება .... რამდენი ხანიც დაგჭირდება იმდენი ხანი შეგიძლია სამსახურში არ მოხვიდე, მერწმუნე ვერავინ ვერაფერს გაიგებს  -  დაამშვიდა ეგორმა უფროსი. სამსახურიდან სერგეი აეროპორტში წავიდა, გაიგო ჩრდილოეთ ოსეთის რესპუბლიკაში თუ მიფრინავდა რამე, ინფორმაციამ რომ მცირე ზომის თვითმფრინავები რეგულარულად ყოველ სამ დღეში ერთხელ დაფრინავენ ცოტათი დაამშვიდა ბიჭი, მეორე დღისთვის აიღო ბილეთი. ლენას გამგზავრებიდან ორი საათის დაგვიანებით, კიევისკენ მიმავალ რეისზე დაბრონა ადგილი, გაგებული ჰქონდა, რომ იქედან პირდაპირი რეისი არსებობდა თბილისის მიმართულებით, რაც საინფორმაციო სამსახურში დაუდასტურეს კიდეც...
-  მე შენ რაღაცა მოგიტანე,   ეუბნება სახლში შესული ბიჭი ლენას და თვითმფრინავის ბილეთს აწვდის....
ლენა ყელზე ეხვევა ქმარს და კოცნის,  მე ფანტასტიკური ქმარი მყავს, ამბობს კმაყოფილი ქალი...
-  შენ გყავს სულელი ქმარი, რომელსაც იმდენად არ ენანება საკუთარი მეუღლე, რომ მზად არის ის ომში, სასაკლაოზე გაუშვას ....
-  მე მყავს ქმარი, რომელიც შუა საუკუნეების კეთილშობილი რაინდივით უშიშარი და ერთგულია. მერწმუნე, დედამიწის ზურგზე ქალი არ არის შენნაირ მეუღლეზე არ ოცნებობდნენ, მაგრამ მარტო მე მერგო ბედმიერება მყვარებოდი, მარტო შენი სული კი არა სხეულიც მეგრძნო....  ყოველი ღამე შენს გვერდით გამეტარებინა და ყოველ დილას შენთან ერთად შევხვედროდი, მხოლოდ ერთ რამეზე მწყდება გული რომ ცოტა იყო ის დრო რომელიც მე მერგო ....  იქნებ კარგიც არის რომ შვილი არ გავაჩინეთ, ერთი-ორად მძიმე იქნებოდა ჩემთვის თქვენთან, ორივესთან განშორება....
-  გაჩუმდი თუ ღმერთი გწამს  -   ამბობს კაცი და ყელში ბურთივით გაჩხირული ნაღველის გადაყლაპვას ცდილობს, სასწრაფოდ თვალებზე ისვამს ხელს, რომ ორი მოღალატურად გამოპარული ცრემლის წვეთი მეუღლეს არ დაანახოს...
ლენას გამგზავრებამდე სერგეიმ თავის და მეუღლის მობილურებზე საერთაშორისო კავშირი ჩართო, იმის შეგრძნებამ რომ როცა  კი მოისურვებდა შეძლებდა მეუღლეს დაკავშირებოდა ცოტათი დაამშვიდა ბიჭი, ორი საათის შემდეგ ისიც უკვე თვითმფრინავში იჯდა და კიევის მიმართულებით გაფრენას ელოდებოდა. საბოლოო დანიშნულების ადგილას მოხვედრა ცოლ-ქმარს არ გაჭირვებია, თბილისში ჩაფრენისთანავე გადარეკა სერგეიმ ლენასთან და მისი ამბებით დაინტერესდა....
-  იცი მე აქ შენი მეგობარი აღმოვაჩინე და ის გვერდიდან არ მიშორებს, კონფლიქტის რეგიონში ვიყავი და ქართველების დანგრეულ სახლებს ვიღებდი, რომ ადგილობრივმა ოსებმა ჩემი დაპატიმრება მოინდომეს....
-  მერე? ხომ გეუბნებოდი არ შეიძლება იქ ჩასვლა მეთქი  -  დამფრთხალი სერგეი ემოციას ვერ თოკავს და სიტყვის დამთავრებას არ აცდის ქალს....
-  ნუ გეშინია, ყველაფერი კარგად დამთავრდა, ჩვენმა ბიჭებმა, რუსმა ჯარისკაცებმა ჩამოიარეს და იმათ ვთხოვე დახმარება, სულ ცემა-ტყეპით გაყარეს ის ოსები. სხვათა შორის შენი მეგობარი, შენი ყოფილი უფროსი ვნახე, ის ხელმძღვანელობს ამ ოპერციას, ცოცხალი თავის გვერდიდან არ მიშორებს და თუ გადასაღებად მივდივარ და თვითონ არ შეუძლია გამომყვეს ისეთ დაცვას მიყენებს ქვეყნის მთავარსარდალს შეშურდება....  მოკლედ ჩემზე არ იდარდო, როდესაც გნახავ საყვარელო ყველაფერს დაწვრილებით მოგიყვები.
მგზავრთა სიმცირის გამო ბარგის მისაღებად დიდხანს ლოდინი სერგეის არ დასჭირვებია. ის იყო ბიჭი გასასვლელი კარებისაკენ მოტრიალდა და ნაბიჯი გადადგა რომ ერთ ადგილზე გაქვავდა, დარბაზში ყველაზე თვალშისაცემ ადგილას სტენდი აღემართათ, საიდანაც შავი, სამგლოვიარო ბაბთით შეკობილი მისი ძველი ნაცნობის, აეროპორტის დაცვის უფროსის მომღიმარე სახე იყურებოდა. მიუხედავად იმისა რომ გარდაცვლილი და ის „გადაფსკვნილი“ მეგობრები არასოდეს ყოფილან, გულში მაინც რაღაცა ჩაწყდა, მისი ვერცხლისწყალივით მოუსვენარი ბიჭები და გიორგი პაპა გაახსენდა, უცბად მიიღო გადაწყვეტილება ოჯახისთვის სამძიმარი ეთქვა. სერგეიმ საინფორმაციო სამსახურს მიაკითხა, შუშის ბარიერს იქით მჯდომ, სიმპატიური გოგონას თხოვა, დაღუპული თანამშრომლის ზუსტი მისამართი ქაღალდზე დაეწერა.
-  რითი შემიძლია გემსახუროთ?  -  ინგლისურ ენაზე დაუბრუნა კითხვა გოგონამ.
სერგეი მიხვდა რომ გოგონამ რუსული არ იცოდა და პასუხს ვერ გასცემდა, მხსნელად იქვე შორი-ახლოს მდგომი ასაკოვანი მფრინავი მოევლინა...  
-  თქვენ დათოს მისამართი გინდათ?  -  შეეკითხა ჯერ ისევ ფანჯარასთან მდგარ სერგეის რუსულად და სტენდზე გამოკრული სურათისკენ მიანიშნა მზერით.
-  თქვენ შეგიძლიათ მითხრათ რა მოხდა და თუ მისამართსა დამიწერთ ხომ საერთოდ.... დამავალებთ.
-  როდესაც თქვენი „ძლევამოსული“ სახედრო ავიაცია ბრძოლაში ჩაება  -  სერგეი კარგად მიხვდა იმ სარკაზმს რომელიც მისმა თანამოსაუბრემ სიტყვა „ძლევამოსილში“ ჩადო მაგრამ მოყოლა არ გააწყვეტინა  -  ჩვენამდე მოვიდა ინფორმაცია რომ თქვენი მოიერიშე თვითმფრინავი ჩვენი რადარის გასანადგურებლად გამოფრინდა, დათომ ორი თანამშრომელი შენობიდან ძალით გამოყარა და სივრცის გამაკონტროლებელ მონიტორებს თვითონ მიუჯდა. შემიძლიათ „მოგილოცოთ“, კარგად მომზადებული მკვლელები გყავთ, პირველივე გასროლილი რაკეტა მიზანს მოხვდა ....  მე კი დაგიწერთ მისამართს მაგრამ თქვენ რა ნამუსით მიხვალთ მაგი მაინტერესებს...
-  ყველას ერთ ტაფაში ნუ მოაქცევ მეგობარო, ადამიანები განსხვავდებიან ერთმანეთისაგან და არა მარტო შესახედაობით  -  არ დაუგვიანა პასუხი სერგეიმ მოსაყვედურეს.
-  შენ თუ იმ შვიდი თუ რვა კაციდან ერთ-ერთი იყავი, ვინც ინტერვენცია დაგმო და დემონსტრაციულად,  წარწერით „მე ქართველი ვარ“ სოლიდარობა გამოგვიცხადა, ეს მოსახლეობის ერთი მეათასედი პროცენტიც კი არ არის, ასე რომ სატრაბახო მაინც ბევრი არაფერი გაქვს.... 
ასაკოვანმა მფრინავმა გოგონას რაღაცა უთხრა, ამ უკანასკნელმა საწერი კალამი და ქაღალდი მინასა და კედელს შორის სპეციალურად დატოვებულ ადგილას მიაწოდა. მფრინავმა მისამართი დაწერა და ისე მოცილდა იქაურობას სერგეისთვის ზედაც არ შეუხედია.
ტაქსმა ქაღალდზე დაწერილი ზუსტი მისამართის წყალობით უშეცდომოდ მიიყვანა სერგეი პაპა გიორგის და დათოს სახლამდე. ეზოში შეკრებილი უამრავი ხალხის დანახვაზე მოსკოველი სტუმარი მიხვდა, მფრინავმა შური იმით იძია „პირობით მტერზე“ რომ დასაფლავების შესახებ რომელიც იმ დღისთვის იყო დანიშნული არაფერი უთქვია. მისაღებ ოთახში სადაც წინა ჩამოსვლაზე ის და ძია ჟენია, სხვა სტუმრებთან ერთად დიდ, მრგვალ მაგიდას გარშემო უსხდნენ დღეს, ზუსტად იმ მაგიდის ადგილას, ოთახის შუაგულში დათოს კუბო დაესვენებინათ, გვამი ეტყობა ძლიერ იყო დასახიჩრებული რადგან არავის მოსვლია აზრად სასახლეზე გადაფარებული სუდარა გადაეხადა. შაოსანი ქალების გვერდით მჯდომი უკვე ქვრივი, დიასახლისი, გულამოსკვნილი ტიროდა. სადღა იყო სუფრის თავში მჯდომი მხნე მოხუცი, კედელს მიყუდებული, სასოწარკვეთილ და წელში მოხრილ ბებერ კაცად გადაექცია გიორგი თავს დამტყდარ უბედურებას. სერგეის მისამძიმრებაზე ცრემლები ღაპა-ღუპით წამოუვიდა მოხუცს, გიორგი პაპას გვერდით მდგარ კაცებში დათოს მეგობრები სანდრო და „ბოა“ ამოიცნო, მოეჩვენა რომ „პარლამენტარმა“ ძალიძალად აიძულა თავი მისთვის ხელი ჩამოერთმია, „ბოამ“ ოდნავ დაუკრა თავი მისალმების ნიშნად და ამით მიანიშნა კიდეც, რომ ხელის ჩამორთმევას ის არ აპირებდა. 
-  შეგიძლია ერთი წუთით სალაპარაკოდ გამომყვე  -  მიმართა სერგეიმ სანდროს.
-  რა გინდოდა?  -  მიმართა სანდრომ მოსკოველ სტუმარს მას შემდეგ რაც გარეთ გამოვიდნენ და შედარებით მყუდრო ადგილი მოძებნეს.
-  სანდრო არ მინდა ჩათვალო, რომ ყველა ჩემი თანამოქალაქე მიესალმება იმას რასაც რუსეთი დღეს სჩადის, ამის კარგ მაგალითს მოგიყვან....  ჩემი მეუღლეც და მეც დარწმუნებულები ვართ, რომ ეს ომი რუსეთის მიერ იყო პროვოცირებული, სიმართლის დასადგენად და ფაქტების მოსაპოვებლად ჩემი მეუღლე ცხინვალშია ჩასული, მის მიერ მოპოვებული მასალა მინდა თქვენ გადმოგცეთ...
-  სიამოვნებით დაგეხმარებით რადგან დარწმუნებული ვარ ჩვენს სიმართლეში, მინდა წინასწარ ბოდიში მოგიხადოთ თუ რამე უსიამოვნება შეგხვდებათ ....
-  ბოდიში თქვენ კი არა ჩვენ გვაქვს მოსახდელი, ყველაფერი ის რაც დღეს ხდება ქართველი ხალხის ღირსებას ვერანაირად ვერ ლახავს....
სანდრომ ჯიბიდან საწერ-კალამი ამოიღო, შემდეგ ბლოკნოტიდან ფურცელი ამოხია, ტელეფონის ნომერი ჩაწერა და კიდევ ერთხელ ჩამოართვა ხელი სერგეის, ოღონდ ამჯერად პირველმა თვითონ გაუწოდა ხელი, სერგეის მის გულწრფელობაში ეჭვი აღარ შეპარვია....
რუსული ტანკები ასორმოც კილომეტრში მიუახლოვდნენ დედაქალაქს, საქართველოს ხელისუფლებამ მსოფლიო საზოგადოებას მიმართა დახმარებისთვის. საქართველოს ერთგული მეგობრების პოლონეთის, უკრაინის, ესტონეთის და ლიტვის უმაღლეს ხელისუფალთა ენერგიული ძალისხმევით და იმდროისთვის ევროკავშირის თავჯდომარის, საფრანგეთის პრეზიდენტის, უშუალო ჩარევით რუსული სამხედრო მანქანა შეჩერებულ იქნა. სერგეი ქალაქში უკვე ადგილს ვეღარ პოულობდა, მიუხედავად იმისა რომ დღის განმავლობაში, ყოველ საათს თუ არა სამ საათში ერთხელ, ორი სიტყვით მაინც ეხმიანებოდა მეუღლეს რათა დარწმუნებული ყოფილიყო მის კეთილდღეობაში. როდესაც მეუღლემ სერგეის დაურეკა და ამ უკანასკნელს პირობით საზღვართან, ერთ-ერთი სოფლის განაპირას მისვლა სთხოვა, სერგეიმ სანდროსთან გადარეკა და თან გაყოლა სთხოვა, როგორც მერე გაირკვა მეუღლის მიერ დათქმულ ადგილას ოფიციალური შეხვედრა იმართებოდა ქართულ მხარეს და რუსულ მთავარსარდლობას შორის, სადაც სანდრო ქართული მხარის ოფიციალური წარმომადგენელი უნდა ყოფილიყო.....
მიუხედავად სერგეის მრავალჯერადი თხოვნისა ლენამ მაინც  ბოლომდე არ გაუმხილა თუ ვინ იყო ის სამხედრო მაღალჩინოსანი ვინც მას ასე „უფრთხილდებოდა“. სანდროსთან ერთად მოლაპარაკებაში სამხედროებთან ერთად კიდევ რამოდენიმე „მაღალჩინოსანი“ მონაწილეობდა, საპირისპირო მხრიდან დელეგაციის ხელმძღვანელად მისი დიდი მეგობრის და ყოფილი უფროსის ანატოლი ნიკალაევიჩის დანახვა გულწრფელად აოცებს ....
-  ანატოლი ნიკალაიჩ თქვენ აქ.... საიდან?  -  არ აცლის სანდროს ხმის ამოღებას მიმართავს სამხედრო დელეგაციის ხელმძღვანელს....
-  მაგას ყველაფერს შენ ლენა მოგიყვება  -  ხელით ანიშნებს იქვე შორიახლოს მდგარ მეუღლეზე  - ჩვენ კი საქმეზე საუბარი გვაცადე  -  პასუხობს სერგეის ასაკოვანი გენერალი და ქართულ მხარეს იქვე შორიახლოს გაშლილ კარავში ეპატიჟება. სერგეი გულში იკრავს მონატრებულ მეუღლეს, ტუჩებით მის ტუჩებს ეძებს, ქალი მორიდებით იხედება გარშემო თუმცა სახეს არ მალავს....
-  მომიყევი, სად ნახე ანატოლი ნიკალაევიჩი ან ისინი ვინ იყვნენ შენ რომ შეგაშინეს?  -  კითხვებზე პასუხის მიღებას ჩქარობს  სერგეი.
-  მაგას ყველაფერს სახლში რომ ჩავალთ მერე მოგიყვები, ეხლა ეს კასეტები გამომართვი  -  ქალი ფრთხილად იხედება გარშემო და როდესაც რწმუნდება რომ მათთვის არავის ცხელა სამოყვარულო ვიდეოთი გადაღებულ კასეტებს ჯიბეში უტენის...
ამ მოვლენებიდან ოთხი დღის შემდეგ ვნუკოვოს აეროპორტიდან სახლში დაბრუნებული სერგეი ჯიბიდან გასაღებს იღებს და კარების გაღებას ცდილობს, თუმცა გასაღების გადატრიალებას ვერ ასწრებს, კარები მეორე მხრიდან იღება და ლენა კისერზე ეკიდება....
-  ნეტავ იცოდე როგორ მომენატრე  -  ამბობს სერგეი და ვნებიანად კოცნის მეუღლეს.
-  მე უფრო მეტად  -  პასუხობს ქალი და მთელი ტანით ეკვრის მეუღლეს.....
დაღლილი ქალ-ვაჟი ლოგინში წევს, ძალაგამოცლილ ლენას სერგეის მკლავზე დაუდევს თავი და ძინავს, ბიჭს ხელი დაუბუჟდა თუმცა არ ინძრევა, არ უნდა მეუღლეს ძილი დაუფრთხოს. ქალი ცოტა ხანში თვითონ იღვიძებს, სერგეი ამით სარგებლობს და დაბუჭებულ ხელს ფრთხილად აცლის თავიდან...
-  ეხლა კეთილი ინებე და თავიდან ბოლომდე, კონფლიქტის ზონაში ჩასვლის წუთიდან აქ ჩამოსვლამდე ყველაფერი მომიყევი დაწვრილებით  -  „კატეგორიული“ ტონით „თხოულობს“ სერგეი. ქალი ყვება მეუღლეს თამაშში და „შეშინებული სახით“ სასწრაფოდ აცხადებს თანხმობას, მისივე სიტყვებით, ამ სავსებით კანონიერ ამ მოთხოვნაზე ....
ჩრდილოეთ ოსეთში ჩასულ ლენას სატუმროს მოძებნა აზრადაც არ მოსვლია, პირდაპირ წინა ხაზზე მოუთხოვნია მისი გაზავნა რესპუბლიკის ხელმღვანელობისაგან რაზეც კატეგორიული უარი მიიღო, ტყვილად უფრიალა ცხვირწინ ჟურნალისტის მოწმობა და აკრედიტაციის საბუთი ადგილობრივ მაღალჩინოსნებს.  ქალი იძულებული გახდა თვითონ მოეძებნა ადამიანი ვინც გარკვეული გასამრჯელოს ფასად მის გადაყვანას დათანხმდებოდა ე. წ. სამხრეთ ოსეთში. ასაკოვანო კაცი, 15 წლის კვალობაზე მართლაც მშვენივრად შენახული „ფიატ-06“ პატრონი ენაწყლიანი კაცი აღმოჩნდა....
-  ჩვენს და ქართველებს შორის ომი და უბედურება მხოლოდ იმ ხალხს აინტერესებს ვინც ამით ფულს შოულობს, არადა დიდ ფულს შოულობენ.... რუსეთის ხელისუფლება დიდ თანხებს რიცხავს ჩვენთვის მაგრამ რად გინდა, ყველაფერი ერთი მუჭა ხალხის ჯიბეებში ილექება ისე რომ ჩვენ ნამცეცებიც კი აღარ გვრჩება ან სამხედრო ფორმა უნდა ჩაიცვა და ქართველებს უნდა ეომო.... არადა ჩვენში დარჩეს და ეს ხომ ქართველების მიწა-წყალია. ვცხოვრობდით წყნარად მშვიდად, ვმეგობრობდით, ვმეზობლობდით... რაც სამხრეთ ოსეთში ხალხი ცხოვრობს, ათი მაგდენი მთელს საქართველოშია გაბნეული, არავინ არაფერს არ გვეუბნება....  უამრავი შერეული ოჯახებია, ჩვენი დანათესავება ასეული საუკუნეების წინ დაიწყო და დღემდე გრძელდება. ორივე ქრისტიანი ერი ვართ, ერთ ეკლესიებში დავდიოდით სალოცავად ერეთად ვწირავდით საღვთოს და ერთად ვქეიფობდით, ეხლა იარაღს უმიზნებთ ერთმანეთს და სასიკვდილოდ ვიმეტებთ.... გაუმარჯოს სიმართლეს და ასე ვიტყოდი, მე რომ ვიყო ქართველების ადგილას და ჩემს სამშობლოს მართმევდეს არაფრით არ შევეგუებოდი და ყელს კბილებით გამოვჭამდი.... ესენი კიდევ კარგად გვითმენენ. უმეტესობა ჩვენთაგანს, გინდაც ჩრდილოეთ ოსეთის მცხოვრები იყოს უამრავი ნათესავი ყავს საქართველოში და არავისგან გამიგია, რომ მათთვის მიუხედავად ამ ომისა ვისმეს რამე ზედმეტი ეთქვას, არადა საკუთარი სახლებიდან ყრიან, სოფლებს უნადგურებენ ქართველებს, ადრე იქნება თუ გვიან მოუწევს ვისაც მიქარული აქვს, მათთან პასუხის გაცემა.... ქართველებისგან ბევრი ჭკვიანური ნათქვამი გამიგია, ბაბუის ნაჭამმა ტყემალმა შვილიშვილს კბილი მოკვეთაო მათ ერთ ბრძენს უთქვამს.... ძვირად არ დაგვიჭდეს ერთხელ იქნება მათთან მართალ საქმეში ქიშპობა....
-  როგორც წესი ასეთ კომფლიქტში ყველა საკუთარ თავს თვლის მართლად, მითუმეტეს რომ ქართველები პირველები დაგესხნენ თავს.....
-  ვინ დაესხა პირველი თავს?  -  მძღოლის თავთან დაკიდებილი სარკიდან მომღიმარე სახემ შემოანათა ქალს  -  წლებია ქართველებს ვამწარებთ, მაგრამ ეს ბოლო ორი კვირაა ხალხი სახლებიდან გარეთ ვერ გამოდიოდა, რითი აღარ ესროდნენ, მე და მყავს საზღვრისპირა რაიონში გათხოვილი, სიძე ქართველი მყავს, იმისგან ვიცი ქართველ მშვიდობისყოფელებსაც არ ერიდებოდნენ არანაირად. ეს ომი ჭირდებოდა რუსეთს და ჩვენი წყალობით მიიღო კიდეც....
-  ჩვენი ხელისუფლება ამბობს რომ ქართველებმა დაიწყეს ომი და ისინი უბრალო იძულებულები გახდნენ თქვენ რომ გადაერჩინეთ რეგულარული არმიის ნაწილები ჩაერთოდ კონფლიქტში...
-  მაგი ნაწილები სანამ ომი დაიწყებოდა ერთი დღით ადრე უკვე საწყის პოზიციებზე იყვნენ განლაგებულები და ბრძანებას ელოდნენ რომ თბილისის მიმართულებით დაძრულიყვნენ...
-  შენ რა იცი?  -  ქალს ხმაში სკეპტიციზმის ნოტა შეეპარა.
-  მე მძღოლი ვარ და ამ გზაზე წოწიალით ვირჩენ თავს, პირადად ვნახე როგორ შემოდიოდა ომის დაწყების წინა დღეს როკის გვირაბში რუსული ჯავშანტეკნიკა და რეგულარული არმიის ნაწილები.... და რაც შეეხება ადგილობრივი სამოქალაქო მოსახლეობის გადარჩენას ისინი კიდევ უფრო ადრე გაიყვანეს ავტობუსებით, ქალაქში მხოლოდ ეგრეთწეოდებული „ბოევიკები“ დარჩნენ....
-  ერთი რამე ვერ გამიგია, რატომ ამართლებ ქართველებს, ისინი ხომ შენი მტრები არიან?
-  ოსები და ქართველები ისტორიულად მტრები არასოდეს ყოფილან. დღეს მე თუ პურის ფულს საჭის ტრიალით ვშოულობ ეს არ ნიშნავს რომ გაუნათლებელი კაცი ვარ.....
-  მე თქვენთვის მსგავსი რამ არ მიკადრებია  -  ხმაში წყენა აშკარად დაეტყო ქალს.
-  არა, ხმამაღლა მაგი არ გითქვამთ მაგრამ ადამიანები სტანდარტულად აზროვნებენ.... რახან მძღოლი ვარ.... აქედან გამომდინარე ჩემი ინტელექტუალური შესაძლებლობებიც შესაბამისად შეზღუდული უნდა იყოს. მე ისტორიული ფაკულტეტი მაქვს თბილისის უნივერსიტეტში დამთავრებული, ჩემი სპეზიალიზაცია გახლავთ საქართველოს ისტორია, უამრავი მეგობრები მყავდა და კიდევ მყავს მთელს საქართველოში. როდესაც ზვიად გამსახურდიამ ოსეთის ავტონომია გააუქმა მაშინ მე სეპარატისტებმა მთავრობაში ადგილი შემომთავაზეს თუ ქართველების წინააღმდეგ ჩემს ცოდნას და განათლებას გამოვიყენებდი. მე უარი ვთქვი.... ჩვენ ერთხელ უკვე გადაგვკიდეს სამკვდრო-სასიცოცხლოდ ინგუშებს, ეხლა იგივეს ქართველების მიმართ გვაკეთებინებენ, იმ პირველი დღიდან მივხვდი რომ მამა-პაპისეულ სახლში აღარ დამედგომებოდა, იმდროინდელი სეპარატისტული ხელისუფლება არ გამახარებდა, ყველაფერი რაც კი მებადა გავყიდე და ჩრდილოეთ ოსეთი გადავედი საცხოვრებლად..... იმ დღიდან მძღოლობით ვირჩენ თავს, თუმცა მაინც ვახერხებ ისტორიულად ჩემთვის საინტერესო მასალების მოძიებას და მათთან მუშაობას.....
-  და მაინც არ გამეცით კონკრეტული პასუხი, ასე რატომ გულშემატკივრობთ ქართველებს?
-  საქართველოს რენესანსის პერიოდი ეს 12 საუკუნის შუა პერიოდია, მაშინ საქართველოს თამარ დედოფალი მართავდა, მისი მეუღლე გახლდათ დავით სოსლანი „ოსთა მეფე“, საქართველოს თავისუფლებისთვის ბრძოლაში დაღუპული ვაჟკაცი რომელსაც საქართველოს ისტორიამ ღირსეული ადგილი მიუჩინა სამშობლოსთვის დაღუპული გმირების გვერდით....  ქართველებისთვის შოვინიზმი უცხოა და არა იმიტომ რომ ისინი „უფრთებო ანგელოზები“ არიან....  ძლიერი და აგრესიული მაჰმადიანური და არანაკლებ ამბიციური ბიზანტიის იმპერიის მეზობლობამ განაპირობა ქართველთა სამეფოსათვი სასიცოცხლოდ აუცილებელი მენტალობის ჩამოყალიბება ეგრეთწოდებული „მცირე ერების“ მიმართ, აქ ქვეყნის გარეშე მტრისგან დასაცავად ერთი მებრძოლიც სათვალავში ითვლებოდა და მოგებული ბრძოლის შემთხვევაში ნაალაფარით გულუხვად საჩუქრდებოდა, მსოფლიოში ვერსად გაიგებ სხვაგან „ძმადნაფიცობის შეთანხმებას“ მცირე სამთავროებთან. კიდევ ერთი ფრიად საინტერესო დეტალი საქართველოს ისტორიიდან, მუსულმანს საღვთო წიგნის „ყურანის“ კარნახით უფლება არა აქვს მუსულმანი მოატყვილოს, თუმცა არაფერს ავალდებულებს მორწმუნეს „მწვალებელთან“ ანუ ქრისტიანთან მიმართებაში, ეს არაერთხელ გამოუყენებიათ მუსულმანებს რუსებთან ბრძოლაში თუმცა არასოდეს დაურღვევიათ ქართველთათვის მიცემული პირობა.... ეს ქვეყანა ძალიან ხშირად სასწაულებრივ გადარჩენილა განადგურებას, ბოლო მწამს მხოლოდ და მხოლოდ უფლის ნებით თუ გადარჩენილა. მე ღრმად მწამს ოსურ ენას, ჩვენს კულტურას მხოლოდ და საქართველოსთან ერთად თუ უწერია გადარჩენა, ისე არავინ შეეგუება მცირე ერთა იდენტურობას როგორც ქართველები რადგან ეს გარედან ძალით თავს მოხვეული ვალდებულება არ იქნება მათთვის, ეს ქართული მენტალობის, მრავალათასწლიანი ცხოვრების წესის ლოგიკური გაგრძელება უფრო იქნება.....  მე როდესაც ამ საკითხებზე ვფიქრობ ამ დასკვნამდე მივდივარ....
-  კარგი, კარგი.... გასაგებია შენი რესპოდენტის პოზიცია... შენ ის მითხარი ანატოლი ნიკალაევიჩი სადღა ნახე?
-  გახსოვს შენ რომ დამირეკე... მე რომ გითხარი ჩემი გაძარცვა უნდოდათ და რუსმა ჯარისკაცებმა გადამარჩინეს მეთქი, მისი ოფიცრები იყვნენ, მათ მიმიყვანეს ანატოლო ნიკალაევიჩთან. მეც შენსავით გავოცდი როდესაც შენი ყოფილი უფროსი იქ ვნახე. განსაკუთრებით არ მესიამოვნა როდესაც გავიგე რომ საქართველოში შემოჭრილ საჯარისო ნაწილებს და მთლიანად ოპერაციას ის ხელმძღვანელობდა....
სერგეის მისდა უნებურად, თვითონ არც კი გაუცნობიერებია ისე „დაეხატა“ სახეზე უკმაყოფილება, რაზეც ქალს გაეღიმა, ზუსტად შენნაირი სახე მქონდა როდესაც ეს ინფორმაცია მე მომაწოდაო დაამატა.
-  არ გიკითხია რამ აიძულა შეთანხმებას საქართველოში შეჭრის თაობაზე დათანხმებულიყო?  -  ეს კითხვა მცირე ხნის დუმილის შემდეგ დაუსვა მეუღლეს სერგეიმ.
-  რა თქმა უნდა ვკითხე, პასუხი საკმაოდ ტრივიალური მომეჩვენა, შენ თვითონ განსაჯე....  მე პროფესიით სამხედრო ვარ და ერთი რაც მართლა კარგად ვიცი ეს ომიაო მითხრა, როდესაც მასაც შევეკითხე მართალია, რომ ეს ომი ქართველებმა დაიწყეს მეთქი, ძლივს შეიკავა თავი სიცილისაგან. მართალია ქართველები ემოციური ხალხია მაგრამ სულელები არ არიანო მიპასუხა. მოკლეს როგორც მან ამიხსნა ეს იყო კარგად მოფიქრებული  და დაგეგმილი პროვოკაცია რომელზეც ადრე იქნებოდა თუ გვიან საქართველო აუცილებლად წამოეგებოდა რაც მოხდა კიდეც, როგორც მან ამიხსნა საქართველოს ამ ომისთავიდან აცილების არანაირი შანსი არ ქონდა. დავინტერესდი რა იყო ომის მთავარი მიზანი, როგორც ანატოლი ნიკალაიჩმა მითხრა ეს კონფლიქტი რამოდენიმე მიზანს ემსახურებოდა, პირველი და უმთავრესი იყო გზავნილი ევროკავშირს და ნატოს რომ რუსეთი არ შეეგუებოდა გავლენის სფეროების დაკარგვას ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკების ტერიტორიებზე და არ დაუშვებდა სამხედრო ბლოკი მოახლოვებას რუსეთის საზღვართან, ქართველებისთვის იმის დანახება რომ მათი გულისთვის რუსეთს ომს არავინ დაუწყებდა და მსოფლიო საზოგადოება ეცდებოდა გაემართლებინა მათი ინტერვენცია რაც ნაწილობრივ მოხდა კიდეც და ქართველები ძალის „არათანაზომიერი“ გამოყენებისათვის „გაკიცხეს“, ასევე „გაკიცხეს“ რუსეთი თუმცა საკუთარი მიწიდან და სახკ-კარიდან გამოძევებული ხალხის დაბრუნებაზე არც გაეროს, არც ევროკავშირს პრინციპულად საკითხი არ დაუყენებიათ. რუსეთმა მსოფლიოს მორიდებულ „შეშფოთებას“ იმით უპასუხა რომ დამატებითი ძალები შეიყვანა მის მიერ ერთპიროვნულად „აღიარებულ“ სახელმწიფოებშო, შეიარაღა უახლესი ტექნიკით და აიძულა რამოდენიმე მსოფლიო ჩამონათვალში ყოვლად უსახური ქვეყანა შეერთებოდა ამ როგორც ის უწოდებს ხოლმე „ახალ რეალობა“. იყო ეკონომიური მიზეზები, პირველ რიგში საქართველოში ეკონომიური აღმავლობის შეჩერება და სერიოზულ ბიზნეს პარტნიორებზე იმის მინიშნება რომ საქართველო ვერ იქნებოდა აღქმული ვაჭრობისათვის სტაბილურ რეგიონად, რამეთუ რუსეთს ყოველ წამს შეეძლო ამ ქვეყნის ორ ნაწილად გახლეჩა და სავაჭრო არტერიების სრული ბლოკირება....
-  ეს ხომ კლასიკური ინტერვენცია და ტერიტორიები მათ მიერ ოკუპირებაა ....
-  მე  მგონი ვხვდები რა კონტექსტში სვამ მაგ შეკითხვას, ეს ხომ უსვინდისობაა მეთქი, არ მომრიდებია ისე უთხარი სათქმელი.....
-  ქართველები ყველაფერს ამას გადარჩებოდნენ ჩვენთან მეგობრობის სურვილი რომ ჰქონოდათო პირდაპირ მომახალა, რაზეც ჩემგან პატარა ისტორიული ექსკურსი მიიღო....
-  კი მაგრამ შენ რაღა იცი საქართველოსა და რუსეთის ურთიერთობების შესახებ?
-  მხოლოდ ორი ადამიანი იყო აქ ჩამოსვლის შემდეგ მის გვერდით, რომელიც გამოხატავდა იმ პატივისცემასა და სიყვარულს, რომელსაც ქალბატონი მარიამი უცილობლად იმსახურებდა.... ერთი იყავი შენ, მისი სისხლის და ხორცის ნაწილი და მეორე მე, მისი „არაოფიციალური“ შვილობილი.... მხოლოდ ორი თემა იყო რაზეც მას არასოდეს ბეზრდებოდა საუბარი, ეს იყავი შენ და ეს იყო საქართველო .... ხშირად უთქვავს, იმას რასაც ეხლა მე შენ გიყვები ბევრ ისტორიულ ნაშრომებში შეიძლება ვერ წაიკითხო, რუს მეცნიერებზე რომ აღარაფერი ვთქვა რადგან ისინი თავისი სამშობლოსთვის სასარგებლო კუთხით აშუქებდნენ ჩვენი ქვეყნების ურთიერთობებს და ამაში მათ ვერ გაამტყუნებ, თვითონ ქართველები ისტორიკოსები უმოწყალოდ, ფურცელ-ფურცელ გლეჯდნენ საქართველოს მრავალსაუკუნოვან მატიანეს მეცნიერული რეგალიების, მატერიალური კეთილდღეობის მოსაპოვებლად.... სხვას, უცხო ადამიანებს როგორ გინდა მოთხოვო ამ ქვეყნისადმი პატივისცემა თუ ჩვენ თვითონ არ ვცემთო ჩვენს წარსულს პატივს.... მოკლედ, მოუყევი ანატოლი ნიკალაიჩს როგორ „გააუქმა“ საქართველოს მეფის სიკვდილის შემდეგ დადებული პირობა რუსეთმა და ერთ წამში როგორ გადაიქცა მეგობრიდან კლასიკურ დამპყრობელად, საქართველომ კი „სუზერენი“ ქვეყნიდან გადაინაცვლა იმპერიის ერთ-ერთ გუბერნიად. შენმა „მეგობარმა“ გენერალმა პირველად გაიგო ჩემგან ასე ვთქვათ მისი მრავალი ასეული წლის წინ „მოღვაწე კოლეგის“ გენერალ ტოტლებენის სამარცხვინო საქციელის შესახებ თუ როგორ მიატოვა საქარველოს მეფე თავის ლაშქართან ერთად შუა ბრძოლაში, როგორ იღებდა გზადაგზად უკან დაბრუნებული რუსული საჯარისო ნაწილებით ქართულ ქალაქებს და მოსახლეობას აიძულებდა რუსეთის იმპერატორისადმი ერთგულების ფიცი დაედო. როგორ გახდა იძულებული შერცხვენილი რუსეთის იმპერია გენერალი უკან გაეწვია.... რაც შეეხება ბოლშევიკების მიერ საქართველოს ტერიტორიების „ხარჯზე“ მეზობელი ქვეყნის, „ნატოს“ წევრის თუ შემდგომში სოციალისტურ რესპუბლიკებად მის შემადგენლობაში შემავალ ქვეყნებთან „ურთიერთობების დალაგების“ ფაქტს თვითონაც მშვენივრად უწყოდა.... თუმცა ჩემი აზრი ქართველების მიმართ მისი არაკეთილმოსურნეობის შესახებ კატეგორიულად მიუღებელი აღმოჩნდა.... ერთი ფრიად დაინტერესო არგუმენტი მოიყვანა, რაც ქალბატონი მარიამისგანაც კი არ გამიგია, რაც მისი აზრით გამორიცხავდა ქართველების მიმართ მის კეთილგანწყობის დაკარგვას....
სტალინის სიკვდილის შემდეგ, როგორც ანატოლი ნიკალაიჩმა მომიყვა, იმის გამო რომ რეაბილიტირებული ჩეჩნები გადასახლებიდან საკუთარ სახლებში ბრუნდებოდნენ, სადაც ძირითადად ქართველები და ოსები იყვნენ შესახლებულები ის გაუგზავნიათ დავალებით რომ სახლების გადაცემა კანონიერი მეპატრონეებისთვის ყოველგვარი „ექსცესების“ გარესე მომხდარიყო. როგორც ანატოლი ნიკალაიჩმა მოყვა მას ერთი კვირით ჩაუსწრია ჩეჩნებისთვის. ოსებს მისი ჩასვლის და ინფორმაციის გავრცელების დრიდან დაუწყიათ წრიალი ქართველებისაგან განსხვავებით, ყიდდნენ ყველაფერს რაც კი ებადათ, როგორც ჩვენმა მეგობარმა თქვა ეს ქმედება შესახლებულების მისთვის ლოგიკური იყო და ამიტომ არანაირი შეშფოთების საბაბი არ გამხდარა, თუმცა ეს „სიმშვიდე“ ძვირად დაუჯდა უშიშროების ოფიცერს მალე....  როგორც ანატოლი ნიკალაიჩი ყვება მეორე დღეს უკვე ელოდებოდნენ სამშობლოში დაბრუნებული ჩეჩნების პირველ ნაკადს, ის სახლები სადაც ოსები ცხოვრობდნენ ყველა უკვე დაცლილი იყო და ესეც ერთგვარი წინაპირობა იყო რომ არ მოხდებოდა კონფლიქტი ჩეჩნებს და ოსებს შორის. შუა ღამეს მის კარებთან ატეხილმა კამათმა რასაც იარაღის გასროლის ხმა მოყვა აიძულა უშიშროების ოფიცერი სასწრაფოდ ჩაეცვა და სახლიდან გამოსულიყო. კიბეებზე მდგარ დაცვას იარაღი მოემარჯვებინა და სახლის წინ მდგარ ჯგროდ შეგროვებული ქართველებისკენ მიემართა. აქ რა ხდებაო უნდოდა ეკითხა ოფიცერს თუმცა მის თვალწინ გადაშლილმა სურათმა კაცი დაამუნჯა.... სოფელში ერთდროულად ათობით სახლი იწვოდა. მთელი ღამის და დღის განმავლობაში ცდილობდნენ ცეცხლის ჩაქრობას ადგილზე დარჩენილი ქართველები და ანატოლი ნიკალაიჩის მცირერიცხოვანი რაზმი მისი მეთაურობით. ვერცერთი სახლი ვერ გადაარჩინეს, ერთი რაც მოხერხდა სხვა სახლებზე სადაც ქართველები რჩებოდნენ იქ ცეცხლი არ გადავიდა. როგორც მერე გაირკვა ოსებმა რომლებიც ამ სახლებში ცხოვრობდნენ მოილაპარაკეს და ყოფილი საცხოვრებლები ცეცხლს მისცეს რომ ისინი მათ კანონიერ მფლობელებს არ შეხვედროდათ..... ქართველები ბოლომდე დარჩნენ, როგორც მერე თურმე თვითონ ჩეჩნები ლაპარაკობდნენ კერა არ გაუციეს საკუთარ სახლში დაბრუნებულ მაცხოვრებლებს, ისე წამოვიდნენ იმ სახლებიდან რაც ზედ ეცვათ იმის მეტი არაფერი წამოუღიათ, რაც კი რამე შეიძინეს ამ წლების განმავლობაში საქონელი იქნებოდა თუ ხელსაწყო-იარაღები ყველაფერი უკან დაბრუნებულ სახლის მფლობელებს დაუტოვეს, როგორ შეიძლება ამ ერის შვილების მიმართ პატივიცემა არ გქონდესო ასეთი იყო იმ არგუმენტის ფინალი რომელიც ანატოლი ნიკალაიჩმა ჩემთან საუბარში მოიტანა. არ მინდა მასზე ცუდი წარმოდგენა შეგექმნეს, თვალის ჩინივით მიფრთხილდებოდა, სადაც კი წავიდოდი, მით უმეტეს იმ ინციდენტის შემდეგ ჩემზე ვიდეოკამერის წართმევა რომ უნდოდათ, პირადი დაცვა ოთხი კაცის შემადგენლობით გვერდიდან არ მშორდებოდა... აღარ მინდა წარსულზე ლაპარაკი ეხლა მინდა მაგრად მომეხვიო და დაივიწყო რომ ჩვენ ორს გარდა კიდევ ვინმე არსებობს დედამიწაზე. ძალიან, ძალიან მიყვარხარ .....
ხუთი თვის თავზე ლენა დაიღუპა. სერგეი თავს სუსტ ადამიანად არ თვლიდა, იმ აზრსაც თითქოს რომ ლენა მალე გაქრებოდა მისი ცხოვრებიდან თითქოს ერთგვარად შეგუებულიც უნდა ყოფილიყო, მაგრამ რეალობა ძალიან მძიმე აღმოჩნდა, მის სურვილს ლენა და ქალბატონი მარიამი ერთად დაეკრძალათ ოჯახი მართალია ერთგვარი გაკვირვებით თუმცა გაგებით მოეკიდა. ყოველ შაბათს ან კვირას სერგეი ყიდულობდა ყვავილების ორ თაიგულს და სასაფლაოზე ადიოდა იმ ძვირფასი ადამიანების მოსანახულებლად რომლებიც ისეთივენი დარჩნენ სიკვდილის შემდეგაც.....
სასაფლაოდან ახალი მოსული იყო კარებზე ზარის ხმა გაისმა, რომელიმე მითიური გმირის გამოჩენა ისე არ გაუკვირდებოდა როგორც ვერას დანახვა კარის ზღურბლთან:
-  რითი შემიძლია გემსახუროთ?  -  შეეკითხა სტუმარს ისე რომ სახლში არ შემოუპატიჟია.
-  შენთვის რაღაცა მაქვს გადმოსაცემი..... შეიძლება შემოვიდე? 
-  რა თქმა უნდა.... მაპატიე  -  მოუბოდიშა ქალს სერგეიმ.
-  პირველ რიგში მინდა შენი მწუხარება გავიზიარო.... ვიცი რომ ძალიან კარგი მეუღლე გყავდა და ძალიან გიყვარდა....
-  მადლობთ  -  ტონი რომლითაც ეს სიტყვა იყო ნათქვამი ნათელი მინიშნება იყო რომ სერგეის არ სურდა საუბრის ამ ჭრილში გაგრძელება.
-  ეს შვეიცარიის საელჩოდან შემოვიდა ჩვენს, უფრო სწორად ჩემს ყოფილ სამსახურში, დღეს ჩემი ნივთები გამოვიტანე კაბინეტიდან, დიპფოსტის გაკონტროლება სხვა უფლება-მოვალეობასთან ერთად მე მევალებოდა  -  განმარტა ვერამ და სხვადასხვა ბეჭდებით დამოწმებული პაკეტი მიაწოდა.
-  ეს რა არის?  -  კითხულობს მასპინძელი.
-  ეს ოფიციალური მიწვევაა საქართველოში მთავრობის მიერ დამოწმებული, ვერ ვიტყვი რომ მსგავსი შეთავაზებები ჩვენი ხელისუფლების სიმპატიებს იმსახურებს მისი ადრესატებისადმი მიმართებაში.....
-  და შენ გადაწყვიტე სამსახურიდან წამოსვლის წინ, ერთი არასაიმედო თანამოქალაქით კიდევ გაგემდიდრებინა შენს მიერ  სახელმწიფოსკენ შემოტრიალებული „იდეოლოგიურად დამუშავებული“ ადამიანების სია?  -  მწარე სარკაზმმა გაიჟღერა კაცის სიტყვებში.
-  მე აღარ მაინტერესებს ჩემი სამსახური, მითუმეტეს არ შედიოდა ჩემს ფუნქციებში ადამიანთა „იდეოლოგიურად დამუშავება“ როგორც შენ ბრძანე.... უბრალოს არ მინდოდა შენი მიწვევა და ვიზა  დაკარგულიყო, ეტყობა ჩემი აქ ყოფნა გაღიზიანებს.... მაპატიე, ალბათ არ უნდა მოვსულიყავი  -  ვერამ პაკეტი მაგიდაზე დადო და კარებისკენ შეტრიალდა წასასვლელად მოემზადა.
-  მაპატიე, ცუდად ვარ. გადავეჩვიე ადამიანებთან ნორმალურ ურთიერთობას…. სამსახურიდან რატომ მიდიხარ? მახსოვს თქვენ დიდი გეგმები გქონდათ?
-  მიზეზები ბევრი დაგროვდა.... თუმცა მთავარი და გადამწყვეტი მაინც იყო შეუსაბამობა პირად ურთიერთობაში იყო ჩვენს დღევანდელ ქვეყნის საჭეთმპყრობელთან.....
-  მახსოვს შენ მისით აღფრთოვანებული იყავი?
-  ჩვენ ეს ხშირათ გვემართებათ ქალებს, ეძებ თეთრ ცხენზე ამხედრებულ რაინდს და საბოლოოდ ხელში გრჩება  ამბიციებით შეპყრობილი, თვითკმაყოფილი ბრიყვი რომლისთვისაც პირადი კეთილდღეობა სახელმწიფო ინტერესებზე არანაკლებ მნიშვნელოვანია, ყველა სიკეთესთან ერთად მექალთანე, შენთვის ჩემი პრობლემები ალბათ ნაკლებად საინტერესოა.... აღარ შეგაწუხებ, მე წავალ....
-  არა, მინდა დარჩე.... თუ შეგიძლია დარჩე....
-  არ დაგიმალავ და მართლა მინდა შენთან ყოფნა.... შეგიძლია ლენაზე მელაპარაკო? მაპატიე რომ მოუშუშებელ იარას ვეხები მაგრამ მინდა უკეთესად ვიცნობდე მას....
-  და შენ ეს რას მოგცემს?
-  მომცემს შანსს ჩვენ კიდევ ერთხელ, თავიდან ვცადოთ ურთიერთობების დალაგება....
-  რატომ გგონია ასე?
-  მე ვიცი რომ თქვენ ერთმანეთი ძალიან გიყვარდათ, ამაზე მთელი მოსკოვი ლაპარაკობს.....
-  არ მეგონა ასეთი პოპულარულები თუ ვიყავით....
-  თუ შეიძლება ცოტა ხანი სიტყვას ნუ გამაწყვეტინებ, ჩემთვის ადვილი არ არის ამ თემაზე, მითუმეტეს შენთან საუბარი, მაგრამ დარწმუნებული ვარ ის არ ისურვებდა რომ მხოლოდ წარსულით გეცხოვრა, მე ძალიან მინდა შენ გვერდით ყოფნის უფლება მომცე ცოტა ხანი მაინც, სანამ ძალიან გიჭირს, ეს შენ თვითონ მითხარი ორი წუთის წინ....
-  და რა გინდა გითხრა რომ ის იყო ერთგული, გამგები და მოსიყვარულე მეუღლე? ასეთები ბევრია, ის რომ იყო სიმართლისათვის და დაუმსახურებლად დასჯილი ადამიანისთვის ხმალივით შემართული? ასეთებიშედარებით ნაკლები, მაგრამ მაინც არიან, ის განუმეორებელი იყო....
ოთახში ცოტა ხნით სიჩუმემ დაისადგურა, მაგრამ ეს სიჩუმე უცრემლოდ და უხმოდ ტიროდა, ქალს დროის მცირე მონაკვეთში ნერვიულობისაგან თითქოს შეაძაგძაგა კიდეც  -  რომ გთხოვო სასაფლაოზე წამიყვან?
-  ეს რომ ის ადგილი არ არის სადაც პაემანზე ეპატიჟებიან?  -  ხუმრობით შეეცადა სერგეი მძიმე ატმოსფერო ცოტათი მაინც განემუხტა.
-  აბა ჩვენმა სუფრაზე დაწყებულმა პაემანმა სიკეთე ვერცერთს ვერ მოგვიტანა, მაპატიე ჩემი სიჯიუტე მაგრამ თხოვნაზე პასუხი მინდა.
-  ამ თემაზე საქართველოდან რომ ჩამოვალ მერე ვილაპარაკოთ, დიდი ეჭვი მაქვს რომ დამჭირდება გვერდით ერთგული ადამიანი რომელიც სახელმწიფო უშიშროების მუშაობის პრინციპებს კარგად იცნობს.....
-  შენ იცინე, მაგრამ კონფლიქტის ამსახველი კადრების საქართველოს ხელისუფლებისთვის გადაცემის გამო შენ ამ სისტემის ინტერესის ობიექტი უკვე ხარ, თუმცა შენ რომ ვინმემ თითი დაგაკაროს გეფიცები ძვირად დავუსვავ....
-  შენ შეგიძლია ჩემი გამგზავრების პრობლემები შენ თავზე აიღო და გააფრთხილო კიდეც ვინმე საქართველოს მთავრობაში რომ დამხვდნენ?
-  რა თქმა უნდა  -  ვერას სერგეის ნდობით გამოწვეული სიხარული არ დაუმალავს  -  შენ ნომერი მობილურზე....
-  არ შემიცვლია  -  არ დაამთავრებინა წინადადება ისე გასცა სერგეიმ კითხვას პასუხი....
საქართველოში ჩამოსულ სერგეის სამთავრებო მანქანა თვთმფრინავის ტრაპთანვე დახვდა, სანდრომ სტუმარი ოფიციალური მისალმების შემდეგ მანქანაში ჟესტით მიიწვია. სანდროს მიერვე ორგანიზებულმა ვახშამმა და კარგმა კახურმა ღვინომ სერგეი ცოტა არ იყოს მოთენთა (ეს რბილად რომ ვთქვათ) რაც მასპინძლებს მხედველობიდან არ გამოპარვიათ. როგორც სანდრომ აუხსნა თბილისის ერთ-ერთი პრესიჟული უბნის, არცთუ ცენტრალურ ნაწილში განთავსებულმა ამ პატარა, სამსართულიანმა კერძო სასტუმრომ სასიამოვნოს გააკვირვა თავისი ლამაზი ინტერიერით და საუკეთესო მომსახურებით. კომპაქტური ოროთახიანი ნომრები გემოვნებით იყო გაწყობილი და შიგნით იდეალური სისუფთავე იყო. სანდრო დაპირდა რომ სამ საათზე გამოუვლიდა ერთ პატარა სიურპრიზსაც შეპირდა. სამთავრებო მანქანა სანდრომ ერთ შენობასთან გააჩერა და სერგეის მასთან გაყოლა შესთავაზა, საბოლოო ჯამში ისინი პატარა კინო დარბაზში მოხვდნენ...
-  შენ არ გინახია ის მასალა რაც შენ შენმა მეუღლემ გადმოგცა, არ დაგაინტერესა მაინც ვინ დაიწყო ომი?  -  ღიმილით შეეკითხა სანდრო სტუმარს.
-  ქართველები ემოციური ხალხი კი ხართ, მაგრამ სულ მთლად რომ არ გაგიჟებულხართ მაგის მჯერა,  გარდა ამისა მე მეუღლესთან სულ მქონდა კავშირი და მისგან ვიცოდი რომ ეს ჩვენი სახელმწიფოს მიერ კარგად ორგანიზებული პროვოკაცია იყო რომელზეც თქვენ წამოგაგეს, ძალიანაც ნუ დაიდანაშაულებთ თავს, ეს ომი რუსეთს ჭირდებოდა და ის მას აუცილებლად მიიღებდა ადრე მოხდებოდა ეს თუ გვიან.
-  ეს გზავნილი თქვენთვის ჩვენ თქვენმა მეუღლემ გადმოგვცა და გვთხოვა მხოლოდ ერთი წლის თავზე გადაღებული მასალის მიღების შემდგომ გვენახებინა ის რასაც ეხლა ჩვენ შემოგთავაზებთ. მთელი ჩემი ერის სახელით მინდა მოგისამძიმროთ, თქვენი მწუხარება გავიზიარო, ხვალ თბილისის ერთ-ერთ ქუჩას თქვენი მეუღლის სახელი და გვარი უნდა ეწოდოს, იმ ქუჩასთან პატარა სკვერია სადაც მისი ბიუსტი დაიდგმება, გადავწყვიტეთ ამ სახით გადაგვეხადა მადლობა ქართველების სახელით იმ უშიშარი ქალბატონისათვის, რომელმაც უფლისგან მისთვის განკუთვნილი ისედაც მცირე დრო ამ ქვეყანაზე ცხოვრებისა არ დაინანა, საყვარელ ადამიანთან უშფოთველად გვერდით ყოფნას, ქართველებისთვის მძიმე ჟამს, ბრძოლის ველზე, სიმართლის დასადგენად გამომგზავრება ამჯობინა და მიუკერძოებელი მსაჯულის ვალდებულება იტვირთა..... არა მგონია თქვენს ხელისუფლებაში ამას მისალმებოდნენ.... მე ეხლა დაგტოვებთ, დანარჩენი ჩვენი ყურებისთვის არ არის განკუთვნილი.... ათი საათისთვის მანქანა გამოგივლით და ღონისძიებაზე წამოგიყვანთ....
ქართველების დარბაზიდან გასვლასთან ერთად შუქი ჩაქრა და ეკრანზე ლენას სახე გამოჩნდა, ქალს გაუჭირდა საუბრის დაწყება, ჩანდა რომ ნერვიულობდა თუმცა მალევე მოერია თავს:
-  რახან ეხლა შენ ამ კადრებს უყურებ მე ცოცხალი აღარა ვარ, როდესაც შენი მეგობარი გენერლის, ანატოლი ნიკალაევიჩის ოფიცრებმა მასთან მიმიყვანეს, შევეკითხე თუ მიცანით მეთქი. ნიკოლაი ანატოლიევიჩს გაეღიმა  -  შენ ჩვენი კონკია არა ხარო?
კონკია მას შემდეგ რაც თავის პრინცს ცოლად გაყვა, დიდი ხანი ცხოვრობდა ბედნიერად, მე კი მხოლოდ ხუთი წელი მარგუნა ღმერთმა მეთქი  -  ვუთხარი პასუხად
ქალმა ჯერ თავი ჩაღუნა, მერე უკმაყოფილოდ გააქნია თვალი ობიექტივს გაუსწორა, არა, არაა ჩვენი საშველი, ყველაფერს ამას იმისთვის ვაკეთებ რომ შენ რაღაცნაირად მაინც დაგამშვიდო, ვიცი ეხლა რა ცუდად ხარ და ამ მდგომარეობიდან როგორმე გამოვიყვანო მეთქი და ამის ნაცვლად კიდევ უფრო გრთგუნავ და მოუშუშებელ იარას გიღიზიანებ....  მაპატიე, მინდა რომ თავს მოერიო და ჩვეულებრივი ნორმალური ცხოვრებით იცხოვრო. თუ შეგხვდა ქალი რომელიც შენ გაგიგებს და ამ მძიმე ჟამს გვერდით დაგიდგება ხელს ნუ კრავ, მიეცი საშუალება შენს გვერდით დარჩეს. შენ ჩემს მერე ვერც აიტან ქალს რომელსაც  სიგიჟემდე არ ეყვარები და შენს გაგებას ვერ შესძლებს. თუ ასეთი ადამიანი შენს გვერდით გამოჩნდება ის აუცილებლად მოინდომებს ჩვენი ურთიერთობების შესახებ უფრო მეტი გაიგოს, ეს იქნება ნიშანი რომ ეს ის ქალია ვინც შენ გჭირდება..... პრინციპში შენ ჩემი ჭკუის სწავლება არაფერში გინდა აქეთ მარიგებდი ხოლმე ჭკუას..... მაგრამ როდესაც უფალი ისევ შეგვყრის ერთად იმ ქვეყნად, შენ თავს არავის დავუთმობ, ეს ორივემ ეხლავე კარგად იცოდეთ.... წინასწარ დაგლოცავთ ორივეს, გაუფრთხილდით ერთმანეთს  -  ბოლო სიტყვების შემდეგ ქალმა სასწრაფოდ გამორთო კამერა.
დარბაზში შუქი აინთო, თუმცა გულდამძიმებული სერგეი ადგილიდან არ განძრეულა, სანამ მასთან მისულმა სანდრომ დიდი მორიდებით არ თხოვა  -  წავიდეთ ქალაქის მერი და ღონისძიების სხვა წევრები დიდი ხანია რაც გველოდებიან, უხერხულიაო.....
სკვერთან სადაც ხალხი უკვე შეგროვილიყო, ღონისძიების სხვა მონაწილეებთან ერთად ბიუსტის შემქმნელი მოქანდაკეც იყო, რომელიც სერგეის წარუდგინეს და რომელსაც არანაკლებ აინტერესებდა როგორ შეაფასებდა პირველ რიგში სერგეი მის ნამუშავარს. ნამუშევარის წარდგენას აპლოდისმენტები მოყვა, თუმცა მოქანდაკეს ტაშისთვის ყურადღება არცკი მიუქცევია, გაფაციცებული აკვირდებოდა სერგეის რეაქციას, ეს უკანასკნელი დიდხანს და ყურადრებით აკვირდებოდა ნამუშევარს, მერე თვითონვე მივიდა ბიუსტის ავტორთან და მაგრად ჩამოართვა ხელი, რაც იქვე მდგომ სანდროს მხედველობიდან არ გამოპარვია:
-  რას იტყვით ბატონო ჩემო ნამუშევარზე და საერთოდ ამ ყველაფერზე.....
-  რა შემიძლია გითხრათ მადლობის მეტი.... მაგრამ ამ ბატონთან მაქვს ერთი შეკითხვა.... შეფასება.... რაც გინდათ ის დაარქვით, ამ ნამუშავარში ზუსტად ლენას ხასიათია დაჭერილი....  საოცარია, მაგრამ ამისთვის ის ადამიანი ნანახი მაინც უნდა გყავდეს ....
-  მე ბატონი სანდროს წყალობით, სხვადასხვა რაკურსით გადაღებული საკმაოდ ბევრი სურათი მქონდა, ხოლო რაც შეეხება ხასიათს, ყოველივე იმის შემდეგ რაც თქვენმა მეუღლემ ქართველებისთვის გააკეთა, გაგანია ომის დროს, ფრონტის წინა ხაზზე, სადაც ბრმა ტყვიისგან დაცული არავინაა, აღარფერს ვამბობ მარადიორებზე რომლებსაც საშინლად არ უყვართ მოწმეები, ხასიათის გამოცნობა არა რთული, მითუმეტეს, ტრაბახში ნუ ჩამომართმევთ და ჩემთვის....
-  ბატონი ვაჟა ცნობილი მხატვარია და არა მარტო საქართველოს მასშტაბით, მის ნამუშევრებს ევროპაშიც კარგად იცნობენ და აფასებენ  -  საუბარში სანდრო ჩაერთო  -  რაც შეეხება სურათებს... ჩვენი დელეგაციების შეხვედრისას რა თქმა უნდა ჩვენ ყველა დეტალს ვაფიქსირებდით და ჩვენს ფოტოგრაფებს არც თქვენი მეუღლე გამორჩენიათ....
როდესაც ყველა ოფიციალური რიტუალი დამთავრდა, ღონისძიების მონაწილეების უმეტესობა სახლებში გაიკრიფა, მზეც გადავიდა, უჩვეულოდ ცხელ შემოდგომის დღეს საღამოს სიგრილე ჩაენაცვლა. თბილისურმა, მადლიანმა, გრილმა სიომ, თითქოს თავისი ჯიშის და ჯილაგის ნაწილი იგრძნო, ყელზე მოეხვია, ყურში ათასი საალერსო სიტყვა ჩასჩურჩულა, ოფლით დაცვარული შუბლი გაუგრილა ემოციებით დატვირთულ სერგეის...


P.S    ქართველებისაგან თანგადაყოლილი მასპინძლობით და დაუმთავრებელი ქეიფით დაღლილ სერგეის, ერთი სული ქონდა სახლში მოხვედრილიყო და ცოტა ხანი დაესვენა ყველასგან და ყველაფრისგან. თბილისიდან გამგზავრებულს კაცს თვითმფრინავში მთელი გზა ეძინამ, კიევში სტიუარდესას რომ არ გაეღვიძებინა ალბათ შემდეგ რეისზე  გააგრძელებდა ფრენას, იგივე მოხდა კიევიდან მოსკოვამდე მგზავრობისას. მიუხედავად იმისა რომ სერგეის ფიქრები მხოლოდ ერთ მარტივ აზრზე იყო კონცენტრირებული და ნაკლებად აინტერესებდა მის გარშემო რა ხდებოდა, თვითმფრინავიდან უკვე მოსაცდელ დარბაზში გადასვლისას, მის პერიფერიულ მხედველობას მაინც არ გამორჩენია იქვე მყოფ სხვა მანდილოსანთაგან თავისი მშვენიერებით მკვეთრად გამორჩეული, მისთვის ერთი ნაცნობი ქალი.... ვერა კაცისთვის ლამაზი ქალისთვის დამახასიათებელი თავდაჯერებულობის მშვენიერი მაგალითი იყო ყოველთვის, თუმცა ამჯერად მასზე ამას ვერ იტყოდი.....დარბაზში, შესასვლელთან ახლოს მყოფი ქალის გაფაციცებული მზერა ყურადღებით აკვირდებოდა ტერმინალიდან გამოსულ ხალხს, თითქოს უნდოდა თავიდანვე განესაზღვრა მისი დანახვით გამოწვეული სერგეის რეაქცია და იმის მიხედვით განესაზღვრა შემდგომი ნაბიჯები....  გაღიმებული კაცის დანახვაზე ვერას სახე გაებადრა, თვითონაც შეეგება მისკენ მომავალ, მისთვის ძვირფას მამაკაცს....     



19 comments:

Christine said...

თუ არა დოქტორმა ეპპმა, რა უნდა გავაკეთო, რომ ჩემი ქორწინების სიხარულის აღდგენა გავაკეთო, კარგი ღმერთი აკურთხებს დოქტორ ეპპს, რომ მე დამეხმარებინა ჩემი ქმარი, რომელიც 2 წლის შემდეგ გამიყვანა. თუ გადის გაწყვეტის, დოქტორი Ekpen არის სრულყოფილი გამოსავალი თქვენთვის. საკონტაქტო მას დღეს (ekpentemple@gmail.com) ან whatsapp +2347050270218.

May 27, 2019 at 10:13 AM
Anonymous said...

Გამარჯობა ყველას!
მე მქვია კრის კანადიდან. მე აქ ვარ მოწმენი ამ დიდი კაცის სახელით, რომელმაც ბედნიერება მოუტანა ჩემს ოჯახს მას შემდეგ, რაც შეყვარებულმა კიმმა სამი წელი დამტოვა სხვა კაცზე და მე ნამდვილად მიყვარდა კიმ, რადგან ის იყო პირველი სიყვარული, რაც მე ვცდილობდი ყველაფერს ვაკეთებდი, რომ კიმს დავბრუნებოდი ჩემი ცხოვრება, მაგრამ ადამიანები, რომლებიც მე გავიცანი დამალეს და მომატყუეს. მე, ჩვეულებრივ, შაბათს მივდივარ, რომ თმის ვარცხნილობა მოვასწარი ბარბაროსების სალონში და რაღაც მივიღო. მაღაზიაში, როდესაც ისინი რადიოს უსმენენ, პროგრამას (რადგან მე დავუბრუნდი ჩემს ყოფნას) და ხალხმა ბევრი დაიწყო ლაპარაკი Dr.Pellar- ს შესახებ, თუ როგორ დაეხმარა ეს ადამიანი ბევრ ადამიანს საყვარლის დაბრუნებაში, ამიტომ მე მაშინვე წავედი ადამიანი, რომელსაც ლოგინში შევხვდი და ავუხსენი მას, მან თქვა, რომ უნდა ვეცადე დაუკავშირდა დოქტორ პელარს, რომელიც ქალაქზე იყო საუბარი, და ხალხი მას დახმარებისთვის დაუკავშირდა, ჩვენ მაშინვე ჩავატარეთ ინტერნეტი და წაიკითხეთ შესანიშნავი რამ Dr. .Pellar და ერთი კვირა დაუკავშირდა Dr.Pellar- ს დაუყოვნებლივ Dr.Pellar Pellar პასუხი ჩემს შეტყობინებაზე ელ.ფოსტით, რომელიც მივმართე Dr.Pellar- ს ზარისთვის და მე გავუზიარე ჩემი პრობლემა მას მხოლოდ მან თქვა, ასე რომ, ასე არ არის. მე მხოლოდ ბედნიერი ვიქნებოდი, მან მხოლოდ მითხრა, მე გამომიგზავნა ის დეტალები, რაც მე გავაკეთე და შემდეგ მან მითხრა, რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა 36 საათში კიმ მომივიდა ცრემლიანი თვალებით და ბოდიში მომიხადა, რომ მან სკვით მოაწყო, რომ 3 წლის განმავლობაში ღრმად ვიტანჯებოდი, ამიტომ მან გადაწყვიტა იმის დასამტკიცებლად, რომ იგი აღარასდროს გააკეთებს ამას, იგი არ მიტოვებს რაიმე მიზეზის გამო, რომ ჩემს ანგარიშზე წვდომა ჰქონდეს და მისი ნათესავი გავაკეთო მთელი თავისი ნებით. ახლა ყველაზე სრულყოფილი ის არის, რომ მას არ შეუძლია ერთი წუთი გაატაროს ჩემს დანახვის გარეშე და არც დამირეკავს, მე მადლობელი ვარ Dr.Pellar– სთვის იმ იღბალის დაბრუნებისთვის, რომელიც წლების განმავლობაში მენატრებოდა. გთხოვთ, მიმართოთ Dr.Pellar- ს, რომელიც სანდო ადამიანია მის ელ.ფოსტაზე drpellar@gmail.com
(1) თუ გსურთ თქვენი ყოფილი დაბრუნება.
(2) თუ ყოველთვის გაქვთ ცუდი სიზმრები.
(3) გსურთ დაწინაურდეს თქვენს ოფისში.
(4) გსურთ, რომ ქალები / კაცები კენჭს იყრიან თქვენთვის?
(5) თუ გინდათ ბავშვი.
(6) [გინდა იყოთ მდიდარი.
(7) თქვენ გინდათ, რომ თქვენი მეუღლე და ცოლი სამუდამოდ იყოს თქვენი.
(8) თუ გჭირდება ფინანსური დახმარება.
(9) თუ გსურთ განქორწინების შეჩერება.
10) დაეხმარეთ ხალხს ციხიდან გამოსვლაში.
(11) საქორწილო შელოცვები
(12) სასწაულებრივი შელოცვები
(13) სილამაზის შელოცვები
(14) პროფილაქტიკური პრეპარატი
(15) მოზიდვის მაგია
(16) ბოროტი შელოცვები.
(17) კოცნა მართლწერის
(18) ამოიღეთ გულისრევის შელოცვები.
(19) უფასო სპეციალური სიტყვები.
(20) წარმატებები სასამართლოში. (
21) მართლწერა მათთვის, ვინც გიყვარს.
თუ რაიმე პრობლემა გაქვთ, დაუკავშირდით ექიმს მის ელ.ფოსტაზე: drpellar@gmail.com

March 17, 2020 at 4:33 AM
Anonymous said...

მე ძალიან მახარებს, რომ ჩემი გატეხილი ქორწინება აღდგა და ჩემი მეუღლე დაბრუნდა მას შემდეგ, რაც მან და ჩემმა 2 შვილმა სხვა კაცი დატოვეს. 10 წლიანი ქორწინების შემდეგ მე და ჩემი მეუღლე ჩხუბი ვიყავით ან სხვა, სანამ მან საბოლოოდ არ დამტოვა და ესპანეთში გადავიდა საცხოვრებლად სხვა კაცთან. ვგრძნობდი, რომ ჩემი ცხოვრება დასრულდა და შვილებმა იფიქრეს, რომ ისინი აღარასდროს ნახავდნენ დედას. ვცდილობდი ბავშვებისთვის ძლიერი ყოფილიყავი, მაგრამ ვერ ვაკონტროლებდი ტკივილებს, რომლებიც მტანჯავდა ჩემს გულს, გული მქონდა სავსე მწუხარებით და ტკივილებით, რადგან მართლა შეყვარებული ვიყავი მეუღლესთან. ყოველდღე და ყოველ საღამოს, ვფიქრობ მასზე და ყოველთვის მინდა, რომ ის ჩემთან დაბრუნდეს, მართლა გამწარებული ვიყავი და დახმარება მჭირდებოდა, ამიტომ ინტერნეტით ვეძებდი დახმარებას და ვხვდებოდი ვებსაიტს, რომლის თანახმადაც Dr.Pellar დაეხმარება დაეხმაროს მას. ექს – სწრაფად. ასე რომ, მე ვგრძნობდი, რომ უნდა ვცადო ის. მე დავუკავშირდი მას და მან მითხრა რა უნდა გამეკეთებინა და მე გავაკეთე ეს და მან (სიყვარულის ჯადოქრობა) გავაკეთე ჩემთვის. 28 საათის შემდეგ, ჩემმა მეუღლემ მართლა დამირეკა, ეს სიურპრიზი იყო, ისევე, როგორც სასწაული და მან თქვა, რომ ძალიან მენატრება მე და ბავშვები, ასე საოცარი !! ასე დაბრუნდა იგი იმავე დღეს, დიდი სიყვარულით და სიხარულით და ბოდიში მოიხადა შეცდომისა და იმ ტკივილის გამო, რომელიც მან და ბავშვებმა გამოიწვია. შემდეგ იმ დღიდან, ჩვენი ქორწინება ახლა უფრო ძლიერი იყო, ვიდრე ადრე, ყველაფერი მადლობა Dr.Pellar- ს. ის იმდენად ძლიერია და მე გადავწყვიტე გავუზიარო ჩემი ამბავი ინტერნეტში, რომ ნამდვილი და ძლიერი დოქტორი კასეტა დოქტორ პელარი მე ყოველთვის დიდხანს ვლოცულობ, რომ შვილებს გასაჭირის დროს დაეხმაროს, თუ აქ ხართ და გჭირდებათ თქვენი ყოფილი ან თქვენი ქმარი გადავიდა სხვა ქალზე, ან შენი შეყვარებული შეიძლება იყოს შენი ცოლი, აღარ იტირო, ახლა დაუკავშირდი ამ ძლიერ კატას. აქ არის მისი კონტაქტი: გაუგზავნეთ მას ელ.ფოსტაზე drpellar@gmail.com

March 17, 2020 at 4:33 AM
Anonymous said...

როგორ აღდგა ჩემი გატეხილი ქორწინება Dr.Sango Spell- ის დახმარებით, მართლმადიდებლური შემქმნელი.
მე ვარ Mr.Leo, უკვე ექვსი თვეა რაც მეუღლესთან ურთიერთობა გავწყვიტე, განვსაზღვრე განქორწინების ფორმა, ჩვენ ძალიან დიდი პრობლემა გვქონდა, რომელიც ჩვენს კონტროლს სცილდებოდა, მივაღწიეთ იმის გარკვევას, რომ იგი სხვა კაცთან იყო ურთიერთობისას. ასე რომ, ის ჩემგან დაშორებით დარჩა, რადგან მე მას ვკითხე, მან გამისროლა, ბევრი ბოდიშის მოხდა და ბოდიშის მოხდა, მან დამტოვა და მან უარი თქვა ჩემზე დაბრუნებაზე. მაქსიმალურად ვცდილობდი, მას დაეჯერებინა, რომ ჯერ კიდევ მიყვარს, მაგრამ მან მითხრა, რომ ეს ყველაფერი ჩვენს შორის იყო. ასე რომ, მე ვესაუბრე ჩემს ძალიან კარგ მეგობარს, რჩევა, თუ რა უნდა გავაკეთო, მან მითხრა, ერთადერთი გზა, რაც შემიძლია მისი დაბრუნება არის ის, რომ მოვინახულო მართლწერის კასტინგი ექიმთან, სახელწოდებით Dr.Sango, ასე რომ მე ყოველთვის მსმენია, მაგრამ მე ყოველთვის არასოდეს მჯერა. ასე რომ, ფაქტობრივად, უნდა დავუკავშირდი იმავე Dr.Sango- ს, რომელიც დავრწმუნდი, რომ ჩემი მეუღლედან ერთი კვირის შემდეგ დავბრუნდები. მან მითხრა, რომ ფიქრობდა, რომ ყველაფერი კარგად იქნება, ეჭვგარეშეა, მას შემდეგ რაც მას თავისი საქმიანობით მიაღწიეს, რომ მე არ ვარ პირველი, ვინც დამეხმარა.
ეს არის ის, თუ როგორ არის ნათქვამი და ერთი კვირის შემდეგ იგი აურზაურით, მე შეძრწუნებული ვიყავი ჩემი ყოფილი მეუღლის დანახვისთანავე, ბოდიში მომიხადა. და ეს ის გზაა, რომლებმაც ორივე ერთად ცხოვრება ისევ ისე იცხოვრა, სანამ დღემდე, ჩვენი ურთიერთობა ახლა უფრო ძლიერია, ვიდრე ადრე იყო.
მადლობა დიდი Dr.Sango- ს ჯადოქრობას ჩვენი დროის კაცისთვის, რომ დამეხმარა ჩემი ყოფილი მეუღლის სახლში დაბრუნებაში.
თუ დახმარება გჭირდებათ, დაუკავშირდით Dr.Sango- ს მისი ელ.ფოსტით spellspecialistcaster937@gmail.com

March 17, 2020 at 4:33 AM
Anonymous said...

ცხრა თვის განმავლობაში მასთან ურთიერთობის შემდეგ, მან დამთავრდა, მე მაქსიმუმი გავაკეთე, რომ მისი დაბრუნება მომეცა, მაგრამ უშედეგოდ, მე მინდოდა
ამდენი დაბრუნება იმ სიყვარულისთვის, რასაც მე ვგრძნობ მისთვის, ყველაფერ მათხოვართ, დაპირებებიც გავაკეთე, მაგრამ მან უარი თქვა. მე გავხსენი ჩემი პრობლემა ვინმეს ინტერნეტით და მან შემომთავაზა, რომ მართლწერის მაგივრად უნდა დაეკავშირებინა ქვევრის ნაცვლად, რომელიც მეხმარებოდა ჯადოქარში, რომ მას დავბრუნებულიყავი, მაგრამ მე ის ადამიანი ვარ, რომელსაც არასდროს სჯეროდა მართლწერის, მე სხვა არჩევანი არ მქონდა, სცადა, გავაგზავნე ელ
მან მითხრა, რომ პრობლემა არ არის, რომ ყველაფერი კარგად იქნება ოთხი დღის წინ, რომ ჩემი ყოფილი დაბრუნდება ჩემთან ოთხი დღის წინ,
გამოაგზავნეთ შელოცვა და გასაკვირი იყო მეორე დღეს, საღამოს 4 საათზე. ჩემმა ყოფილმა დამირეკა, მე ძალიან გამიკვირდა, მე ვუპასუხე ზარს და ყველა მისი ნათქვამი იყო, რომ მე ასე ცუდად ვარ ყველაფერზე, რაც მოხდა, რომ მას სურდა, რომ მე დავბრუნებულიყავი ჩემთვის, რადგან ძალიან უყვარს. მე ბედნიერი ვიყავი და მის სიხარულისგან ვტკბებოდი მისი ცრემლისგან, რომელიც ის იყო ის გზა, როდესაც ჩვენ ერთად დავიწყეთ ცხოვრება და ისევ ბედნიერი. მას შემდეგ გავაკეთე
გპირდები, არავინ ვიცი, რომ ურთიერთობის პრობლემა აქვს, მე ვიქნებოდი
დაეხმარეთ მის მიერ მის პიროვნებას, ერთადერთი ჭეშმარიტი და ძლიერი ჯადოქრობის კატასტროფის, დოქტორანოს მითითებით, რომელიც დამეხმარა საკუთარ პრობლემაში და განსხვავდება იქ ყველა ყალბიდან. ვინმეს შეიძლება დაეხმაროს მართლწერის ამომრთველის დახმარება, მათი ელ.ფოსტა არის spellspialistcaster937@gmail.com, შეგიძლიათ ელ.ფოსტით გააგზავნოთ მას, თუ თქვენ გჭირდებათ მისი დახმარება თქვენს ურთიერთობებში, ან რამეზე, რაც სხვადასხვა შელოცვებზე გამოდგება.
(1) თუ გსურთ თქვენი ყოფილი დაბრუნება.
(2) თუ ყოველთვის გაქვთ კოშმარები.
(3) გსურთ თქვენს ოფისში დაწინაურება.
(4) შენ გინდა ქალები / კაცები, რომლებიც შენს შემდეგ გარბიან.
(5) თუ გინდათ ბავშვი.
(6) გინდა იყოთ მდიდარი.
(7) გინდა მეუღლესთან მიბმა
სამუდამოდ შენი.
(8) თუ გჭირდება ფინანსური დახმარება.
(9) მცენარეული მოვლა
(10) თუ შეიძლება ცოლის სექსუალური სურვილის დაკმაყოფილება შეძლოთ ქვედა ერექციის დროს.
(11) თუ თქვენი მენსტრუაცია უარს იტყვის
როდის
დავუშვათ ან უფრო მეტი ნაკადი.
(12) თუ მათი საქმიანობა უარს ამბობს ხალხის გადახდაზე,
მართალია?
(13) მიწის პრობლემის გადაჭრა და მისი აღდგენა.
(14) თქვენი ოჯახი შენს შენს უარყოფს
არა?
(15) დაე, რომ ხალხი დაემორჩილოს ჩემს სიტყვებს და გააკეთოს ის, რაც.
(16) გაქვთ სპერმის დაბალი რაოდენობა?
(17) საქმე გადაწყდა E.T.C
თუ გჭირდებათ რაიმე პრობლემა ამ პრობლემასთან დაკავშირებით, დაუკავშირდეთ მას ელ.ფოსტით
spellspecialistcaster937@gmail.com

March 17, 2020 at 4:33 AM
Anonymous said...

კარგი დღე შენს მაყურებლებზე, მე მქვია მე ვარ მე აქ, რათა გამოვაქვეყნო მაგნიტური კატასტროფის შესანიშნავი ნამუშევარი, რომელიც მეხმარება 24 წლის განმავლობაში ჩემი მეგობარი გოგოს დაბრუნებაში. ჩემმა შეყვარებულმა სხვა კაცის გამო მიგატოვა და ასე ძალიან მჭირდებოდა, რადგან მე მას ვუყვარვარ, მთელი რამ მაწუხებდა, რომ სამსახურში კონცენტრირება არ შემეძლო. მე ვეძებოდი დახმარებას მეგობრებისა და ოჯახის წევრებისგან, მაგრამ ვერავინ შეძლო პასუხის გაცემა ჩემს პრობლემაზე, სანამ მეზობელმა არ იფიქრა ჩემთან ამ ექიმის გაცნობა. მე დავუკავშირდი მას და მისთვის ყველაფერი გავხსენი, მან იმედი გამოთქვა და დამპირდა, რომ 3 დღის განმავლობაში ჩემი მეგობარი დაბრუნდებოდა ჩემთან. მე მივყევი ყველა მითითებას, რომელიც მან მომცა, და დავინახე, რომ ჩემი მეგობარი გოგონა 2 დღის განმავლობაში დაბრუნდა ჩემთან, როგორც ექიმმა პირობა დადო, ჩემი შეყვარებული ისეთი ერთგული, ტკბილი და გულწრფელი იყო. უნდა ითქვას, რომ ეს სასწაულია, რადგან მსგავსი რამ არასდროს მქონია და ეს ჩემთვის ნამდვილად მუშაობდა. დახმარების მსურველებს შეუძლიათ მიმართონ კაცს, რომელიც მეხმარება. შეგიძლიათ დაუკავშირდეთ მას ელ.ფოსტით, ნებისმიერ დროს, თუ დაგჭირდებათ მისი დახმარება
ეს არის ელ.ფოსტა drpellar@gmail.com

June 11, 2020 at 11:11 AM
Anonymous said...

მე მქვია Mr.Paul კანადიდან.
მე ვიყავი იმედგაცრუებული, როდესაც ჩემი შეყვარებული სხვა კაცზე დამტოვა მას შემდეგ, რაც ჩვენ 8 თვის განმავლობაში ვიყავით დათარიღებული, ვცდილობდი მას ვთხოვო, რომ ჩემთან დაბრუნებულიყო ჩემთან, მან უარი თქვა იმის გამო, რომ ეს ახალი ადამიანი ჩემზე ძალიან მდიდარია და მან ახლახანს ახალი შეიძინა. 2020 წლის Toyota Camry, ეს იყო მიზეზი იმისა, რომ ჩემმა შეყვარებულმა დამტოვა და მიყვა კაცს მხოლოდ ფულის გამო, რა იყო ოქროს digger და თქვა, რომ მას აღარავისთვის ჰქონდა გრძნობები. ყოველივე ამის შემდეგ, ჩვენ ვიყავით, ის გახდა სამწუხარო ადამიანი მას შემდეგ, რაც წარსულში ვზიარებდით ყველას სიყვარულს, მე ვერ წარმოვიდგენდი ჩემს ცხოვრებას მის გარეშე, რადგან ჩემი სიყვარული მის მიმართ ფასდაუდებელი იყო ვაჭრობისთვის რაიმე მიზეზის გამო, ერთ დღეს, ინტერნეტის დათვალიერებისას, მე დავინახე კომენტარი იმის შესახებ, რომ მას აქვს ძალა, რომ საყვარელი ადამიანი დაიბრუნოს, მე კი გადავწყვიტე და საკუთარი თავისთვის დაენახვებინა დაუკავშირდა მას და მე მაშინვე ვუპასუხე და ავუხსენი თუ რას ვაპირებდი და ვამბობდი, რომ სხვა ბიჭი იყენებდა ვუდუს ჯადოქრობას მას, ასე რომ, მან დამტოვა მისთვის, მიუხედავად იმისა, რომ მასზე ვზრუნავდი და მან პირობა დადო, რომ დამეხმარებოდა ჩემი საყვარლის დაბრუნებაში და ასევე მეხმარება მკვდარი შელოცვაში, რათა მან მომავალში ვერ შეძლო ბრძოლაში და 4-ის შემდეგ დღის განმავლობაში ჩემი შეყვარებულის მოლოდინი მქონდა, სამსახურიდან რომ დავბრუნებულიყავი, და როდესაც იმ დღეს სახლში დავბრუნდი, მან დაიწყო ლოცვა და თქვა, რომ ბოდიში, მან არასოდეს იცოდა რა მოუვიდა მისთვის და ეს არის სასწაული და მაგია გონებაში. მადლობა ექიმს, ახლა კმაყოფილი ვარ ჩემი შეყვარებული და ახლა ყველაფერი ნორმალურად მიდის. თუ გჭირდებათ ექიმის დახმარება, რომელიც მეხმარება ჩემი მეგობრის დაბრუნებაში, გთხოვთ, დაუკავშირდეთ მას ელ.წერილი
drpellar@gmail.com

June 11, 2020 at 11:11 AM
Anonymous said...

მე მქვია ჯერი, მე ესპანეთიდან ვარ ევროპის კონტინენტზე
ჩემი მეუღლე ჩემთან დაშორდა 3 თვის წინ და იძულებული გახდა განქორწინების ფურცლები მოვაწერე, მე კი სრულიად გატეხილი გული მქონდა. ემოციურად ვერ დავუბრუნდი ვერცერთ ფორმას. მადლობა ღმერთს ამ შესანიშნავი და ბრწყინვალე შელოცვისთვის, რომელიც ჩემს გადარჩენაში მოვიდა. Ვაუ! ეს ჯადოქრობა ძალიან დამეხმარა და 24 საათის განმავლობაში ჯილდოს გადაუდებელი გადაცემა გარანტია. შოკისმომგვრელი! ამ თვეში, 2020 წლის 1 ივნისს, ჩემმა მეუღლემ დამიბრუნა მრავალი ბოდიში, 48 საათის შემდეგ, რამაც დამამშვიდა და მან ყველაფერი გააკეთა იმისთვის, რომ განქორწინების ფურცლები გამეღო, რაც ადრე მიმდინარეობდა, ჯადოსნური ამ სასწაულით. ზოგიერთმა მოწმობს, რომ ამ შელოცვამ კატასტროფა მოუტანა თავის საყვარელ ექსს, სხვებმა კი მოწმეს, რომ ის აღადგენს საშვილოსნოს, კურნავს კიბოს, ჰერპესის სიმსივნის ვირუსს და სხვა დაავადებებს, დიდი მადლობა უფალო, თქვენი ძლიერი შელოცვებისათვის. გამოთქმები საკმარისი არ არის მადლობისთვის. თუ რაიმე დახმარება გჭირდებათ, ნუ დააყოვნებთ ექიმთან დაკავშირებას ელ.წერილი ელ.წერილი spellspialistcaster937@gmail.com

June 11, 2020 at 11:11 AM
Anonymous said...

მე მქვია Carl fr Mexico
ჩემმა შეყვარებულმა ჩემთან გაწყვიტა 5 თვის წინ, რადგან გრძნობდა, რომ მის მეგობართან ერთად ვატყუებდი მას, ვცდილობდი ყველაფერი გამეხსნა, მაგრამ ყრუ ყურები გადამიხადა, ემოციურად განადგურებული ვიყავი, რადგან მართლა მიყვარდა იგი, სანამ არ დავინახე ინტერნეტში განათავსე ღმერთის იმ კაცის შესახებ, რომელიც ხალხს ეხმარება დაკარგული ფეხმძიმობის აღდგენაში, თავდაპირველად მე ეჭვი მეპარებოდა, რომ ეს რეალური იყო, რადგან არასდროს მჯეროდა ასეთი რამ, მაგრამ მე გადავწყვიტე ეს გამეცადა, მე დავუკავშირდი მას და ვუთხარი, რა უნდა გავაკეთე, და მე გავაკეთე, შემდეგ კი გავაკეთე ჩემთვის მართლწერა, შეყვარებული ხალხის გაერთიანების შელოცვის პროცესი ძალიან მარტივია და თავდაუზოგავად მუშაობს ხალხზე, ისევე, როგორც მან აღადგინა ჩემი ურთიერთობა 48 საათში და ჩემმა შეყვარებულმა დამირეკა გუშინ და კიდევ გთხოვ, თუ გჭირდება თქვენი ურთიერთობის ან ქორწინების პრობლემის მოგვარებაში დაგეხმარებათ. აქ არის ის ღვთის კაცი თავისი spellspecialistcaster937@gmail.com მეშვეობით

June 11, 2020 at 11:11 AM
Anonymous said...

მე უნდა მივცე ეს სასწაული ჩვენება, რომელიც დღემდე ასე დაუჯერებელია. ჩემს ყოფილ ქმართან პრობლემა მქონდა 8 წლის წინ, რამაც ჩვენი დაშლა გამოიწვია. მე ისევ საკუთარი თავი არ ვიყავი, ისე ცარიელი ვიგრძენი ჩემში, ჩემი სიყვარული და ფინანსური მდგომარეობა გამძაფრდა იქამდე, სანამ ჩემმა ახლო მეგობარმა მითხრა მართლწერის შესახებ, რომელიც მას იმავე პრობლემას დაეხმარა, ასევე სახელი DR WALE. მე დავუკავშირდი DR WALE- ს ჯადოქრობას და ვუთხარი მას ჩემი პრობლემა, მან მთხოვა თანხის გადახდა, მე გადავიხადე, რადგან მჯერა მისი სიტყვების. მან მომცა სიტყვები, რომ 48 საათზე მეტს დამირეკავს ჩემი მეუღლე და მითხრა, რომ ის მომიბრუნდა. უბრალოდ, DR WALE– მ თქვა, რომ ყველაფერი ასე გამოდის. ჩემმა ქმარმა დამირეკა და მითხრა, რომ ის სახლში ბრუნდებოდა. ძალიან ბედნიერი ვიყავი, რომ ის დამიბრუნა. სიუჟეტის ყველაზე საინტერესო ნაწილია ის, რომ ორსულად ვარ. მადლობას ვუხდი DR WALE- ს ჩემი ქორწინების გადარჩენისთვის და სხვების გადარჩენისთვისაც. გააგრძელე შენი კარგი საქმე DR WALE არის მისი სიტყვების კაცი. WhatsApp / Viber +2347054019402 ან ელ.ფოსტა: drwalespellhome@gmail.com

May 9, 2021 at 3:04 AM
Anonymous said...

ეს არის ჩვენება, რომელსაც ყველას ვეტყვი, რომ მოისმინოს. მე ოთხი წელია დაოჯახებული ვარ და ჩემი ქორწინების მეხუთე წელს, კიდევ ერთ ქალს ჰქონდა შელოცვა, რომ ჩემი საყვარელი მომეშორებინა და ჩემმა ქმარმა დამტოვა მე და ბავშვები და ორი წელი ვიტანჯეთ, სანამ პოსტს არ ვგულისხმობდი კაცი DR WALE დაეხმარა ვინმეს და მე გადავწყვიტე, რომ დამეხმარებინა ჩემი სიყვარულის ქმარს სახლში მოყვანაში და მერწმუნე, მე მას და ჩემი ქმრის სურათს ვუგზავნი და 48 საათის შემდეგ, როგორც მან მითხრა, ვნახე მანქანა სახლში შეიყვანა და აჰა, ეს ჩემი მეუღლე იყო, ის ჩემთან და ბავშვებთან მოვიდა და ამიტომ ბედნიერი ვარ, რომ თქვენგან ყველა მსგავსს შეხვდება ამ კაცთან და თქვენი საყვარელი ადამიანი საკუთარ თავს დაუბრუნდება. დაუკავშირდით მის WhatsApp / Viber +2347054019402 ან ელ.ფოსტა: drwalespellhome@gmail.com

June 5, 2021 at 3:08 AM
Emily Sanders said...

იყავით ფრთხილად, ყველა მართლწერის შემსრულებელი ვერ დაგეხმარებათ აქ ან თუნდაც გირჩიოთ, როგორ დაიბრუნოთ თქვენი ყოფილი სიყვარული, აქ მართლწერის შემსრულებლების უმეტესობის ჩვენებები იგნორირებული უნდა იყოს. იმის გამო, რომ მათი უმეტესობა თაღლითურია, ვგულისხმობ ნამდვილ თაღლითობას, რომლის მსხვერპლიც მე გავხდი და ათასობით დოლარი მოვიმარჯვე, რადგან ძალიან მინდოდა ჩემი ქმარი დამებრუნებინა მას შემდეგ, რაც მან მიმატოვა ერთ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში ჩვენს ორ შვილთან, რომლებიც ძლივს იყვნენ ასაკი. მე მივმართე აქ რვა სხვადასხვა მართლწერის შემსრულებელს და ყველა უშედეგოდ, ისინი ყველა ერთსა და იმავეს ითხოვენ, გამოგზავნე შენი სახელი, შენი ყოფილი სახელი, სურათები და ა.შ. ჩემი ბოლო ბილიკი. მოკლედ, მე და ჩემი მეუღლე ახლა ისევ ერთად ვართ და შვილებთან ერთად კარგად და ბედნიერად ვცხოვრობთ. თუ თქვენ განიცდით ამას თქვენს ურთიერთობაში ან ქორწინებაში, აღარ ეძებოთ, რადგან Voodoo Lord არის გამოსავალი. დაუკავშირდით მას ახლა: voodooconnect60@gmail.com ან WhatsApp +2348097014925 ან Telegram +2348097014925

December 22, 2021 at 8:01 PM
Selene said...

წავიკითხე Voodoo Lord-ის შესახებ და დავუკავშირდი მას, რათა დამეხმარა ჩემი საქმროს დაქორწინებაში ამ წელს, და დავბრუნდი აქ მის შესახებ პოსტის დასაწერად. Voodoo Lord დაგეხმარებათ თქვენი პრობლემის მოგვარებაში, მიუხედავად იმისა, თუ რას განიცდით. მართლწერის შესახებ პოსტი ჩემთვის ძალიან უცნაურია, რადგან ვერასოდეს ვიფიქრებდი, რომ შემეძლო მეთქვა, რომ ჩემი ყოფილი საქმროს დაბრუნებაში დამეხმარა, მაშინაც კი, როცა მან მიმატოვა ღალატისა და მუდმივი შეურაცხყოფის გამო. ვშორდებით და ერთი წელი უკონტაქტოდ ვართ. რამდენიმე ფორუმზე წავიკითხე Voodoo Lord-ის შესახებ და დავუკავშირდი მას, რომ დამეხმარა და 48 საათზე ნაკლებ დროში ჩემმა საქმრომ დამირეკა და გამიხარდა, რომ მას სურდა ჩემთან დაბრუნება. ჩვენ შევხვდით და მან შემომთავაზა. ეს იყო ყველაზე ლამაზი ბეჭედი. გთხოვთ ყველას, ვინც ამას ხედავს, დაუკავშირდით Voodoo Lord-ს თქვენი პრობლემის მოსაგვარებლად. სიყვარული და ბედნიერება საუკეთესო გრძნობაა, რაც კი ოდესმე განიცადე. გაუგზავნე მას ელ.წერილი voodooconnect60@gmail.com .. WhatsApp +2348097014925 .. Telegram +2348097014925

December 22, 2021 at 8:14 PM
Naome Augusto said...

Šiandien labai džiaugiuosi už pagalbą, kurią man suteikė Voodoo Lord susigrąžinti vyrą. Esu vedusi penkerius (5) metus ir tai buvo taip baisu, nes mano vyras mane apgavo ir padavė skyrybų prašymą. ყოველი პროცესის ინტერნეტი aptikau Voodoo lordo kontaktą, kurį paskelbė daug žmonių. Nusprendžiau su juo susisiekti, paaiškinau jam savo situaciją ir tada ieškojau jo pagalbos, mano nuostabai jis man pasakė, kad padės man išspręsti mano bylą, nes nėra problemos be sprendimo. . Jis man pasakė, ką daryti, jis dirbo pas mane, o mano vyras grįžo, kaip žadėjo, po dviejų (2) dienų. Čia aš švenčiu, nes mano vyras vėl namuose ir mes tikrai džiaugiamės mano santuokiniu gyvenimu. Ir toliau rašysiu internete apie gerą Voodoo lordo darbą. Susisiekite su Voodoo Lord dabar, jei susiduriate su iššūkiais savo meilės gyvenime ar bet kuriuo kitu gyvenimo aspektu. რაშიკიტის ჯემი ელ. laišką voodooconnect60@gmail.com arba WhatsApp-ის ნომერი +2348097014925

February 25, 2022 at 6:33 AM
Alicia Brozovic said...

ქმარმა მიმატოვა, როცა ორსულობის მეექვსე თვეში ვიყავი. ჩვენ ორივეს გვიყვარს ერთმანეთი და ეს ჩემთვის შოკი იყო და ძალიან დამწყდა გული და დამწყდა, ვცადე დამერეკა და მისი ხაზები მიუწვდომელი იყო. ვცადე მასთან დაკავშირება ასევე  სოციალურ მედიაში, მაგრამ მივხვდი, რომ მანაც დამიბლოკა სოციალურ მედიაში. მე მივმართე მის მშობლებს და მათ მითხრეს, რომ მათმა შვილმა თქვა, რომ აღარ ვუყვარვარ და არ სურდა ჩემი ნახვა, მიუხედავად იმისა, რომ იცოდა, რომ ორსულად ვიყავი, და ისინი ასევე გაკვირვებულნი იყვნენ მისი ქმედებებით და გადაწყვეტილებით, რომ ისინი არ იცოდა რა იყო არასწორი. იმდენი ვტიროდი, მაინტერესებდა როგორ დამტოვებდა ჩვენს დაუბადებელ შვილთან და როგორ გავუმკლავდები მის გარეშე, რადგან ძალიან მიყვარს. სანამ არ დავიბადე და ბავშვი ერთი წლის იყო, ჩემი ქმარი მაინც არ დაბრუნებულა მე და ბავშვის შესამოწმებლად და ისევ დაბნეული ვიყავი. არ ვიცი რა ვქნა, სამსახური დავკარგე და ფული არ მაქვს ბავშვის მოვლისთვის. უბედური ვიყავი, არ ვიცოდი რა მექნა, სანამ არ დავიწყე დახმარების ძებნა ინტერნეტში და არ წავიკითხე შესანიშნავი ჩვენებები ვუდუ ლორდზე. მე მას ელექტრონული ფოსტით დავუკავშირდი და მან მითხრა, რომ დამეხმარებოდა და მითხრა, რომ ჩემი ქმარი სხვა ქალმა მოახდინა და მან შელოცვა მოახდინა. ვუდუ ლორდმა  თქვა, რომ დამეხმარება შელოცვაში, რათა ჩემი ქმარი სამუდამოდ დაბრუნდეს ჩემთან და ის კვლავ ჩემი ყოფილიყო. მან მითხრა, რომ ნივთების ყიდვა დამჭირდება, რომ ჩემს ქმარს ჩამოსასხმელი გავუტეხო, ყველაფერი მივეცი, რაც მოითხოვა. ჩემდა გასაკვირად, რამდენიმე დღის შემდეგ, ჩემმა ქმარმა კარზე დააკაკუნა, სულ შეცვლილი და ემოციური იყო, აშკარა იყო, რომ მას ახლახან დაუბრუნდა გრძნობა და მუხლებზე ტიროდა ჩემი პატიებისთვის. . მე ვლოცულობ, რომ მან დიდხანს იცოცხლოს, რათა განაგრძოს თავისი კარგი, სანდო და ჭეშმარიტი საქმე. თუ თქვენ გაქვთ პრობლემა, რომელიც გაწუხებთ, დაუკავშირდით ამ ნამდვილ მართლწერის შემსწავლელს, ის დაგეხმარებათ, ის არ გაგაბრაზებთ. დაუკავშირდით მას ელექტრონული ფოსტის მისამართით: voodooconnect60@gmail.com ან Whatsapp-ის საშუალებით: +234 8097014925


March 14, 2022 at 5:14 AM
Anna Yarmolenko said...

ცხოვრება სხვადასხვა გამოცდილებით მოდის. არ ვიცი როგორი გამოცდილება გაქვთ, მაგრამ ეს ჩემი ისტორიაა, უფრო ჩვენება. სიამოვნებით ვწერ ამას, რადგან ისევ მშვიდობა მაქვს ჩემს ქორწინებაში და ეს ყველაფერი დიდი მართლწერის წყალობით, სახელად VOODOO LORD, ის არის ძალიან ძლიერი ადამიანი, რომელმაც ხელი შეუწყო ჩემსა და ჩემს ქმარს შორის კამათის შერიგებას ძალიან ეფექტური და ნამდვილი სიყვარულის შელოცვით. . ჩემმა ქმარმა სახლიდან წავიდა და სხვა ქალთან გადავიდა საცხოვრებლად შვიდი თვის განმავლობაში მე და ჩვენს ოთხ შვილზე ზრუნვის გარეშე, მე ფინანსურად სტაბილური ვარ, მაგრამ მჭირდება მამაკაცის მზრუნველობა, სიყვარული და სტაბილური ოჯახი. რამდენჯერმე ვეხვეწე, რომ სახლში მისულიყო, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა, მის უფროს დასც კი ვთხოვე, რომ დამეხმარა მევედრებოდი, რაც ასევე ვერ მოხერხდა. ასე რომ, ერთ დღეს მე წავაწყდი ქალის ჩვენებას, რომელმაც აღწერა, თუ როგორ დაეხმარა მას VOODOO LORD, რომ ქმარს არ გაეყარა. დავუკავშირდი და ავუხსენი ჩემი პრობლემები, მითხრა რა იყო საჭირო ნამდვილი და ძალიან ეფექტური სიყვარულის შელოცვისთვის. მე მივაწოდე ყველაფერი, რაც მას სჭირდებოდა და ოცდაოთხ საათში ჩემმა ქმარმა დამირეკა, პატიება მთხოვა და მთხოვა, დავიბრუნებ თუ არა მას, რაც მან გააკეთა, და ამით ჩემი ქორწინება გადაარჩინა. თუ თქვენ გაქვთ რაიმე სახის პრობლემა, რომლის გადაჭრაც გსურთ, ნუ მოგერიდებათ დაუკავშირდეთ მას  WhatsApp-ზე: +2348097014925, ელფოსტა: voodooconnect60@gmail.com


October 15, 2022 at 2:14 PM
Johanna said...

ჩემი სახლი სავსე იყო გაუთავებელი უბედურებებით და უბედურებებით, რამაც გამოიწვია განქორწინება, რომელიც არასდროს მინდოდა ჩემს ქმართან. ყველაფერი დაინგრა და ჩვენ ცალკე წავედით. ვცდილობდი გამეგრძელებინა, მაგრამ ძალიან გამიჭირდა, რადგან მაინც მიყვარდა ჩემი ქმარი და ჩემი ქალიშვილი ყოველთვის ტიროდა, რადგან სურდა მამის დაბრუნება. სხვა არჩევანი არ მქონდა გარდა დახმარების ძიებისა, რამაც მიბიძგა დამეკავშირებინა VOODOO LORD-ს, მას შემდეგ რაც ვნახე ამდენი კარგი კომენტარი მის ნამუშევრებზე. მან დამარწმუნა, რომ შემირიგებდა მე და ჩემს ქმარს თავისი შერიგების შელოცვით, რომელიც მას მოუწევს. ბედნიერი ვარ, რომ 48 საათის შემდეგ მივაღწიე სასურველ შედეგს, სიყვარული და ბედნიერება აღდგა და ისევ ერთად დავბრუნდით და ეს გაერთიანება სამუდამოდ არის. მადლობა VOODOO LORD-ს ჩემი ოჯახის გადარჩენისთვის ძალიან კარგი სამუშაოსთვის. ის არასდროს არის ძალიან დაკავებული, რომ ვინმეს დაეხმაროს. ასე რომ, დაუკავშირდით მას ახლა, თუ რაიმე დახმარება გჭირდებათ. გაუგზავნეთ მას voodooconnect60@gmail.com ...  Whatsapp: +2348097014925

October 16, 2022 at 12:32 AM
Ava Beridze said...

მე უბრალოდ მინდა გამოვიყენო კიდევ ერთი შესაძლებლობა და დავამოწმო, რა გააკეთა ამ დიდმა მართლწერის მცოდნე ვუდუ ლორდი ჩემთვის. როდესაც მას პირველად დავუკავშირდი, ის დამეხმარა ქორწინებაში სიმშვიდის, სიყვარულისა და ბედნიერების აღდგენაში, რომ დამეორსულა და ასევე აიძულა ჩემი ქმარი შეწყვიტოს ღალატი და დაეწყო პასუხისმგებლობით მოქცევა. ახლა კი მან აიძულა ჩემი ქმარი მიეღო დიდი ხნის წინ დაწინაურება სამუშაო ადგილზე სხვა შეღავათებით. ახლა ჩემს ოჯახში ბედნიერების კიდევ ერთი დონეა ამ შესანიშნავი, ძლიერი და ეფექტური მართლწერის გამო. დაუკავშირდით მას ახლა და სთხოვეთ დახმარება მისი საკონტაქტო მონაცემებით voodooconnect60@gmail.com ასევე შეგიძლიათ გამოიყენოთ whatsapp + 234 8097014925... მას შეუძლია სასწაულების კეთება, მან უკვე მეორედ გააკეთა სასწაულები ჩემთვის.

January 2, 2023 at 8:39 AM
Anonymous said...

მე დავქორწინდი ჩემს სკოლის ბიჭზე, ორივეს ერთად ორი შვილი გვყავს. ჩვენ კარგად ვცხოვრობდით მანამ, სანამ მისი დედინაცვალი არ მოვიდა ჩვენთან. ერთი კვირის შემდეგ, რაც ის წავიდა, ჩემმა ქმარმა რაღაც სასაცილო საქციელი დაიწყო ჩემს მიმართ. შოკირებული და გაკვირვებული ვიყავი, რადგან არასდროს ვიცოდი, რა დავაშავე. მითხრა, რომ წყვეტს ჩვენს ქორწინებას და ბავშვებსაც წაიყვანს. რადგან ვიცოდი, რომ ჩემი ქმარი არ იყო ასეთი ცუდი გულის კაცი, უბრალოდ დროულად უნდა მეძია გამოსავალი. სწორედ ასე შევხვდი DR WALE-ს, ნახა ბევრი კარგი ჩვენება მის შესახებ. ასე რომ, მე მას დავუკავშირდი, ვუთხარი ყველაფერი, რაც ჩემთან ხდებოდა. ექიმმა უოლმა მითხრა, რომ მომიმზადებდა შელოცვას და მთხოვა მიმეღო რამდენიმე ნივთი, რომელიც მე გადავიხადე მათთვის. მას შემდეგ რაც მან ჯადოქრობა მომიტანა, აღმოჩნდა, რომ ჩემი ქმარი დედინაცვალი იდგა იმ ყველაფრის უკან, რაც ჩვენს ქორწინებაში ხდებოდა. მან გააკეთა შელოცვა ძალიან ცალკე მე და ჩემი ქმარი, ჩემი ქმარი დედინაცვალი ახლა სირცხვილია. მადლობა DR WALE-ს, რომელიც საჭირო დროს მოვიდა და დამეხმარა ამ არეულობისგან. DR WALE არის კარგი ადამიანი მისი სიტყვები. თქვენც შეგიძლიათ დაუკავშირდეთ მას და ის დაგიბრუნებთ ბედნიერებას. WhatsApp/Viber +2347054019402 ან drwalespellhome@gmail.com

June 28, 2023 at 5:42 AM

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

Copyright © . All Rights Reserved.

Blogger Template created with Artisteer by Patricia P..