ჩემს შესახებ
არ ვარ არც პაცეფისტი, არც ისმის მომხრე რომ ერთ ლოყაში რომ გაგარტყავენ მეორე შეუშვირო, მაგრამ არის რაღაცა ისეთი რისი გულისთვისაც სიცოცხლესაც დათმობ... იმისთვის რომ ქართველებმა ჩვენი ქვეყანა და ჩვენი ცხოვრების წესი შევინარჩუნოთ, ერთმანეთის პატიება, ერთად გვერდიგვერდ დგომა უნდა ვისწავლოთ როდესაც შენი სამშობლოს ყოფნა-არყოფნის ჟამი დგება. კომფორტულად ცხოვრებას არ უნდა გადავაყოლოთ მომავალი თაობების ინტერესები, საქართველოს ინტერესი. ჩვენ ან გავიხსენებთ, რომ სახელმწიფო ბევრ მეზობელ ქვეყანაზე ადრე გვქონდა ან სხვა ბიბლიური ერების მსგავსად გავქრებით მატიანეს თვალსაწიერიდან.
"შადიმანების" ნადიმი.
ამ ქალაქში ცნობილ, მტკვრის პირას აშენებულ რესტორანში, დღეს არჩევნებში მოგებული პარტია გამარჯვებას ზეიმობას. რესტორნის მეპატრონეებიდან დაწყებული ლამის ღამის დარაჯამდე ყველა აქ არის..... ეს ხომ მშვენიერი შანსია.... იქნებ გაგიმართლოს და "ძლიერთა ამა სოფლისა" კეთილგანწყობა დაიმსახურო, ეს ხომ ერთგვარი დაუსჯელობის "ინდულიგენცია" იმ ქვეყანაში სადაც ხანდახან კანონზე წინ ნაცნობ-მეგობრობა დგას.....
მოყვასის მადლი.
დილას ამდგარმა, მას შემდეგ რაც თავი მოვიწესრიგე, აღმოვაჩინე რომ ოჯახში პური არ იყო და გადავწყვიტე სახლიდან ას მეტრაში მდებარე საცხობიდან თონის პურები მომეტანა. ამ საცხობის პურების განსაკუთრებული გემო უმეტესობა ვაკელებისთვის კარგად არის ნაცნობი და კლიენტების ნაკლებობას ნამდვილად არ განიცდიან. პურები ახალი ჩაგებულები იყო თონეში და 20-26 წუთი ლოდინი მომიწია, თუმცა ასაკოვან ქალბატონს ჩემზე ადრე უკვე დაეკავებინა რიგი. ცხელი პურები რის ვაივაგლახით, ისე რომ ერთამეთზე მიტყეპებით არ ჩაცომებულიყო წამოვიღე და უკან, სახლისკე გზას დავადექი. ალბათ ორმოცი-ორმოცდაათი მეტრი მქონდა გავლილი რომ საპირისპირო ტროტუარიდან ჩემსკენ მომავალმა ასაკოვანმა კაცმა და პატარა, ალბათ მესამე-მეოთხე კლასელმა ბიჭმა მიიქცია ყურადღება.
სკვერი.
ვინც თბილისს კარგად იცნობს და იცის, რა არის 35 გრადუსიანი სიცხის შემდეგ, უკვე ჩამავალი მზის ფონზე, წყნეთიდან მონაბერი გრილი სიო, ადვილად მიმიხვდება რატომ დავთანხმდი ასე იოლად ჩემი ორი წლის გიორგის გასეირნებას, როდესაც თავისი პუტკუნა, ერთი ხელუკა ხელში ჩამავლო, სახლიდან გასასვლელ კარებთან მიმიყვანა და მეორე ხელის საჩვენებელი თითი კარებისკენ გაიშვირა, გარეთ გასვლას მთხოვდა.
მეუღლეს გავძახე, ჩვენ გავისეირნებთ და მალე მოვალთ თქო, ამის გაგონებაზე ჩემმა უფროსმა ბიჭმა მეც წამიყვანეთო, კი ბატონო მეთქი ვუპასუხე, პატარა თუ მიმყავდა მისთვის რატომ უნდა დამეწყვიტა გული?....
"დეჟა-ვუ"
Subscribe to:
Posts (Atom)